Και food critic (έτσι για αλλαγή)

Έννεν η ειδικότητα μου friends αλλά είπα να το δοκιμάσω. Επειδή εβαρέθηκα να νιώθω μαλάκας αποφάσισα ότι θα αναλάβω δράση για τις κακές υπηρεσίες τις οποίες λαμβάνουμε στην Κύπρο. Τζαι μεν μου πείτε για την φιλοξενία του Κύπριου τζαι άλλες τέθκοιες παπαριές που λαλούμε για να μας ακουν οι ξένοι. Ναι υπάρχουν τζαι φιλόξενοι Κύπριοι αλλά υπάρχουν τζαι οι άλλοι. Τζαι εν πολλοί. Πάρα πολλοί. Τούτοι ούλλοι που σου σερβίρουν παλιoφαί, χάλια service, πόμπες ποτά, accommodation της πίκλας για χρυσάφι στα ξενοδοχεία κτλ.

Εν μέσω κρίσης δηλαδή παρά το γεγονός ότι ουσιαστικά θα έπρεπε ο καταναλωτής να είναι ο θεός, ορισμένοι νομίζουν ότι χρωστάς τους τζίολας επειδή επήες εις το μαχαζί τους. Ε φιλούι μου Wake up and smell the coffee. Ο μόνος που χρωστά εν εσύ στην μάνα σου που σε γέννησε, η Κυπριακή δημοκρατία τζαι ούλλοι εμείς μαζί στες τράπεζες. Πάντως σίουρα εν σου χρωστώ εγώ ειδικά αφού είμαι τζαι πελάτης σου.

Για αυτό λοιπόν όποτε τρώω μαλακία, όποτε μου συμπεριφέρνονται σαννα τζαι είμαι κανένας παρακαθκιανός τζαι γενικά όποτε δεν απολαμβάνω την υπηρεσία για την οποία πληρώνω θα το δημοσιεύω στο blog με ονόματα και διευθύνσεις.

Πόσοι έννα το δουν ρε βλάκα έννα μου πείτε; Ε όσοι το δουν εν πειράζει. Τζείνοι οι λίοι που μου κάμνετε την τιμή τζαι θκιεβάζετε με τζαι σε όσους φίλους σας το πείτε για να την γλυτώσουν. Κάτι ένει. Να μεν νιώθω τζαι εγώ μαλάκας δηλαδή ότι εγελάσαν μου τζαι εν εκαμα τίποτε. Εκτός φυσικά που το κλασσικό παράπονο στον σερβιτόρο ο οποίος έτσι τζαι αλλιώς έγραψε με τζαμέ που εν πιάνει μελάνι (συμβατικής πένας τουλάχιστον)

Η ιστορία πάει ως εξής. Έπιασα που λέτε εχτές την Κούλλα (Criticoula) να την θκιανέψω. Ωραία μέρα, λιακάδα, πράσινοι οι κάμποι τζαι ξέρω γω κουβέντες. Ότι πρέπει για εκδρομούλα εκτός πόλης και φαγητό. Τηλεφωνήσαμε λοιπόν σε γνωστούς και φίλους πέρκει έρτει κανένας να φάει μαζί μας. Η απάντηση όλων η ίδια. «Εν ώρα τούτη που μας πιάνετε ρε κουμπάρε. Εν τζαι καθούμαστε χάσκοντα τζαι περιμένουμε πότε έννα σηκωθείτε. Εν 1 η ώρα το μεσημέρι. Εκανονήσαμεν ήδη».

Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε μόνοι μας. Ρομαντικά. O yeah. Προορισμός μας το Ζύγι. Ψαράκι (υγιεινή διατροφή βλέπε χοληστερόλη) και μπυρίτσα στο λιμανάκι μιας και το επέτρεπε και ο καιρός.

Το όνομα του εστιατορίου Captain’s Table.

Κατεβαίνει λοιπόν ο σερβιτόρος ο οποίος έισιε σας παρακαλώ τζαι νισιάνια. Μάλιστα κύριε εντύσαν τον. Μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο τζαι νισιάνια του πλοιάρχου στο πέτο. Ήταν αρχισερβιτόρος δηλαδή. Εμένα να σας πω την αλήθκεια η εμφάνιση του έφερνε μου παραπάνω σε σκηνικό ταινίας πορνό έτσι για να πω τζαι την κατζία μου.
Anyways. Κυπραίος λοιπόν ο σερβιτόρος τζαι μουργόφατσα. Νοοτροπία του είμαι 50 χρονών γκαρσόνι, έχω issues τζαι fuck you all. Οκ φίλε μου καταλάβω ότι εννεν ακριβώς έτσι που την επρογραμμάτισες την ζωή σου αλλά σίουρα ενι φταίω εγώ. Άρα μεν τα φκάλεις πάνω μου. Fuck you too τζαι σέρβιρε μου χαμογελαστός όπως πρέπει.

Η παραγγελία μας συμπεριλάμβανε ορεκτικά, χταπόδι στα κάρβουνα, καλαμάρι τηγανιτό και λαβράκι στα κάρβουνα.

Έρχεται το ψωμί με την σαλάτα και τα ορεκτικά. Το ψωμί ήταν ολόφρεσκο και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων ήταν και το καλύτερο πιάτο που μας σέρβιρε. Η σαλάτα οκ. Τίποτε το συνταρακτικό.
Τα ορεκτικά από την άλλη γάμησε τα. Τασιή τζαι ταραμάς πορτοκαλής του κουτιού, ξιδάτο χταπόδι χάλια, τσακιστή ελιά χιλιοσερβιρισμένη, αντσούγια λυμένη όπως το πατέ τζαι παντζάρι της κονσέρβας γέριμο τζαι σκοτεινό χαμνό σαν την μπανάνα.

Παρένθεση. Δαμέ αξίζει να σας πω ότι την προηγούμενη νύχτα ήπια μια φάουσα μπύρες χωρίς να φάω. Άρα καταλαβαίνετε ότι το αφάλι μου εκολοσυρνα το που την Λευκωσία ως το Ζύγι.

Φτάνει μετά τα ορεκτικά που λέτε το καλαμάρι. Κλασσικό καλαμάρι της κατάψυξης που ένας θεός ξέρει πότε το αλεύρωσαν. Μάλλον έτσι πρέπει να το γοράσαν. Έτοιμο αλευρωμένο. Το τηγάνισμα του δε, πρέπει να το κάμαν ένα τρίωρο πριν μας το σερβίρουν. Το αλεύρι ήταν ξεκολλημένο τζαι μαλαχτό τζαι η γεύση ανύπαρκτη. Ακόμα τζαι με μια φάουσα άλας τζαι λεμόνι ήταν ένα χάλι μαύρο. Σκέφτηκα ότι ο μάγειρας πρέπει να ήταν ο ίδιος που μας έκαμνε καλαμάρι στον στρατό. Ήταν το ίδιο τζαι απαράλλαχτο με το Pirelli του στρατού (τάχα λάστιχο έτσι το λαλούσαμε). Τιγανίλλα, καθόλου γεύση τζαι μισή ώρα μάσημα να πάει κάτω το λάστιχο. Έφαα 2 κομμάθκια τζαι η Κούλλα (Criticoula) ένα.

Έρκεται μετά το χταπόδι. Είπαμε να εν μαλακό αλλά δαμέ κάτι εν επήεννε καλά. Ήταν μαλακό πουμέσα τζαι ταυτόχρονα πόξηλο που έξω. Δεν ξέρω ήταν μαγικός συνδυασμός. Εχτυπήσαν το καλά τζαι μετά εψήσαν το χάλια. Ένι ξέρω ποια ήταν η μαγική συνταγή αλλά το σίουρο ένει ότι εν ετρώετουν. Ως αποτέλεσμα η κατανάλωση ήταν η ίδια με το καλαμάρι. 2 κομμάτια εγώ ένα η Κούλλα (Criticoula) τζαι δώστου ψωμί. Το οποίο επαναλαμβάνω ήταν ευτυχώς φρέσκο. Τζαι τρώαμεν το οι μόνο για να χορτάσουμε αλλά τζαι για να μεν φκουν τα φαγιά που τζαμε που εμπήκαν. Έσιει τζαιρο να φάω κάτι τζαι να αναουλιάστώ τόσο.

Μετά που έτσι κατάσταση εναπόθεσα τες ελπίδες μου στο ψάρι. Πόσο λάθος να πάει ρε; Ένα εχω να σας πω. Τες παστίλλιες τες μαλαχτές που εν όπως το λάστιχο ξέρετε τες; Τζείνες που κολλούν πάνω στα δόντια σαν τες μασάς. Ε κάτι τέθκοιο αθύμησε το λαβράκι του. Άγευστο, στεγνό τζαι εκολλιτσιαζε.

Μετά που έτσι τραπέζι χορτάτος όπως είσαι (που το ψωμί) τζαι νεουλιασμένος (που το υπόλοιπο φαΐ) ένα πράμα θέλεις. Να πληρώσεις να φύεις να πάεις να φάεις κανένα παγωτό να φύει η σαπίλα που το στόμα σου. Αμ δε. 30 λεπτά και 3 παρακλήσεις μετά εκαταφέραμε να μας τον φέρουν τον λογαριασμό.

Θέλετε να ξέρετε τζαι την τιμή του μωρού; 75 ευρώ. Οκ τιμή για ψάρι δεδομένου ότι δεν ήπιαμε ούτε κρασί. Για ψάρι όμως όϊ για κακκά. Τα κακκά εγώ ξέρω ότι εν μούχτιν εκτός αν τα κάμε το μωρό σου τζαι πρέπει να γοράζεις πάνες. Εγώ μωρό εν έχω άρα πρώτη φορά επλήρωσα τόσον ακριβά για κακκά.

Καλή σας όρεξη