Η μάχη ενός εσωστρεφή

Η Κούλλα (Criticoulla) μπήκε στο σπίτι προχτές με το περιοδικό TIME διπλωμένο σε ένα άρθρο. «Θκιέβαστο νομίζω ενδιαφέρει σε».

Όντως ήταν το πιο ενδιαφέρον κείμενο που διάβασα εδώ και πολύ καιρό. Περιέγραφε απόλυτα την ζωή μου. Ο συγγραφέας είναι ο Bryan Walsh και ο τίτλος του άρθρου The upside of being an Introvert (and why extroverts are overrated) Δυστυχώς δεν μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο γιατί πρέπει να πληρώσεις συνδρομή στο περιοδικό αλλά έχω εδώ ένα απόσπασμα.

Νομίζω εν σας το είπα ποτέ ως τωρά αλλά είμαι κάπως Introvert (εσωστρεφής). Τι κάπως δηλαδή; Είμαι αρκετά. Ήμουν τουλάχιστον αρκετά παλαιότερα και σιγά σιγά βελτιώνομαι. Τζαι τούτη η εσωστρέφεια εδιμιούργησε μου ως τωρά διάφορα προβλήματα όπως στο σχολείο η στην δουλειά μου όπου θα μπορούσα να είμαι πιο αναβαθμισμένος. Γιατί στο κάτω κάτω τα πάντα πλέον σήμερα εν αυτοπροβολή και διαπροσωπικές σχέσεις. Η κατάσταση μου δεν είναι σοβαρή. Νομίζω τουλάχιστον. Υπάρχουν πιο σοβαρές περιπτώσεις τις οποίες βλέπω γύρω μου και φυσικά τις αναγνωρίζω εύκολα. Για να φτάσω όμως στο σημείο τούτο επολέμησα το πολλά. Αντιλήφθηκα ότι τούτη η μαλακία έμπαινε εμπόδιο σε πολλά πράγματα που ήθελα στην ζωή μου. Πολέμησα να κάμνω πράγματα τα οποία σιχαίνομαι τζαι φοούμαι για να το ξεπερασω. Ας πάμε όμως που την αρχή.

Τι σημαίνει να είσαι εσωστρεφής. Δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζετε. Ο εσωστρεφής και ντροπαλός άνθρωπος (ο ντροπαλός όμως δεν είναι κατ ανάγκη πάντα και εσωστρεφής) είναι μόνιμα σε ένα αγώνα. Με τον εαυτό του. Συνέχεια. Η ζωή του εσωστρεφή είναι ένας αγώνας επιβίωσης σε ένα κόσμο εξωστρεφών ανθρώπων. Αυτή την μάχη ή την πολεμάς και επιβιώνεις η δεν την πολεμάς και χάνεις. Αν την χάσεις τότε κλείνεσαι όλο και περισσότερο στον εαυτό σου και δημιουργείς εσύ ο ίδιος προβλήματα στις σχέσεις σου στα επαγγελματικά σου και γενικά στην ζωή σου όλη. Όσοι είναι έξω από τον χορό και βλέπουν ορισμένα πράγματα σαν δεδομένα δεν μπορούν να αντιληφθούν τι λέω. Και όμως πάρτε μια γεύση για την ζωή κάποιου εσωστρεφή άνθρωπου.

Ο εσωστρεφής τρομάζει με την ιδέα ακόμα και των πιο απλών πραγμάτων. Ο εσωστρεφής δυσκολεύεται αφάνταστα να παρουσιαστεί σε ένα πάρτι μόνος. Ο εσωστρεφής τρομάζει με την ιδέα ενός group meeting στην δουλειά. Ο εσωστρεφής τρομάζει με ένα conference call. Ο εσωστρεφής τρομάζει να μπει μόνος σε ένα νέο χώρο που είναι άγνωστος για αυτόν (ακόμα και σε κατάστημα). Ο εσωστρεφής νιώθει απίστευτη πίεση ακόμα και στην απλή ερώτηση της πωλήτριας «χρειάζεστε βοήθεια»; Ο εσωστρεφής τρομάζει να σηκώσει το τηλέφωνο και να κάνει συζήτηση με ένα άγνωστο. Ο εσωστρεφής τρομάζει να πάει σε interview. Ο εσωστρεφής νιώθει άβολα όταν βρίσκεται one on one σε ένα αυτοκίνητο γιατί θα πρέπει να μιλά συνέχεια με τον συνοδηγό του, ακόμα και αν αυτό το άτομο το ξέρει καλά. Ο εσωστρεφής σε μια ανοιχτή συζήτηση όπου δεν ξέρει καλά τους συνομιλητές του δεν θα λάβει ποτέ μέρος έστω και αν ξέρει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που τίθενται. Ο εσωστρεφής δεν σήκωσε ποτέ (ποτέ όμως) το χέρι στην τάξη.

Η λίστα είναι τεράστια και μπορεί να γράφω για ώρες. Το θέμα είναι να πολεμήσεις αυτές τις φοβίες σου και να αντιμετωπίσεις ακριβώς αυτά που σε τρομάζουν.

Θα σας κάμω μια εξιστόρηση του τι σημαίνει να είσαι εσωστρεφής στην σημερινή κοινωνία. Το κείμενο μου εν μεγάλο γιατί προσωπικά το θεωρώ ως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω προσωπικά και είμαι χαρούμενος που κατάφερα να το πολεμήσω σε ένα ικανοποιητικό τουλάχιστον βαθμό. Και αν διερωτάστε πως γίνεται να γράφω αυτό το blog και να υποστηρίζω ότι είμαι εσωστρεφής τότε να σας πω ότι αυτό ακριβώς είναι το κύριο χαρακτηριστικό κάποιου εσωστρεφή ανθρώπου. Να εκφράζει καλύτερα τα συναισθήματα και τις ιδέες του απρόσωπα. Χωρίς άμεση επαφή. Ο εσωστρεφής είναι πιο παραγωγικός όταν δουλεύει σε απομόνωση. Ακριβώς αντίθετα δηλαδή από το σημερινό group working corporate culture που εισήγαγαν οι Αμερικάνοι και προσωπικά θεωρώ βλακεία.

Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής:

Ο μικρός Critic

Από πολύ νεαρή ηλικία είχα τα κλασσικά χαρακτηριστικά του εσωστρεφή ανθρώπου. Ήσυχος, ντροπαλός, λιγομίλητος και μπορούσα να περάσω απίστευτες ώρες μόνος σε απομόνωση σε ένα δωμάτιο να παίζω χωρίς την ανάγκη επαφής με άλλο άνθρωπο. Και παρά το γεγονός ότι αυτό είναι όντως βολικό για πολλούς γονείς που περηφανεύονται «μάνα μου τι καλό τζαι ήσυχο εν το μωρό μου» μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι το παιδί τους είναι ίσως εσωστρεφές. Και γεννήθηκε έτσι και καλό είναι να το βοηθήσουν από νωρίς να αντιμετωπίσει αυτή την φοβία του. Με το μαλακό όμως και όσο μπορεί. Στο κάτω κάτω δεν είναι και καμιά καταστροφή να είσαι λιγομίλητος και ήσυχος. Το θέμα είναι αυτό το χαρακτηριστικό να μην εξελιχτεί στην ενηλικίωση του σε μια πιο σοβαρή κατάσταση όπως αγοραφοβία. Συμβαίνει και το είδα.

Ήμουν λοιπόν η χαρά της γιαγιάς, των φίλων των γονιών μου, της θείας, του θείου. Όλοι ήθελαν να πάω για επίσκεψη. Τι καλό και εύκολο μωρό ο Critic. Οι γονείς μου έπαιρναν με στο εξωτερικό μαζί τους, σε επισκέψεις σε φίλους παντού. Στο δημοτικό είχα φίλους καλούς. Ο εσωστρεφής δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάμει φίλους. Μπορεί αλλά αυτές οι φιλίες συνήθως είναι πιο βαθιές και όχι επιφανειακές. Όχι φιλίες του πασιαμά τζαι της εφτομάδας δηλαδή. Για να καταλάβετε οι περισσότεροι μου φίλοι είναι οι ίδιοι από τα 10 μου.

Το «πρόβλημα» μου οξύνθηκε νομίζω κάπως περισσότερο στην εφηβεία. Εκεί που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και προσπαθείς να βρεις ένα τρόπο να εκφραστείς. Να δείξεις ποιος είσαι και που ανήκεις. Να μπεις σε ομάδες και να κάμεις φιλίες. Για να σας βάλω στο κλίμα να σας πω ότι εγώ ήμουν έφηβος την δεκαετία του 90. Την δεκαετία που ανθούσε ακόμα το μέταλ αλλά κυρίως η Grunge. Ήταν η περίοδος που μεσουρανούσαν οι Nirvana και ο Kurt Cobain ήταν το ίνδαλμα κάθε έφηβου και ο σκοπός κάθε έφηβης. Ήταν η περίοδος που οι Metallica απογειώνονταν με το Black Album και οι Iron Maiden οι απόλυτοι μεταλλάδες των 80’ς έχαναν την μεγαλύτερη μέταλ φωνή της δεκαετίας τον Bruce Dickinson. Με λίγα λόγια. Ο παράδεισος του εσωστρεφή. Πόσο εύκολα ήταν τα 90ς για ένα εσωστρεφή έφηβο; Πανεύκολα ακούτε με.

Άφηνες μακρύ μαλλί, φορούσες μαύρα, δεν μιλούσες πολύ, άκουγες μέταλ, εξέφραζες τα συναισθήματα σου κάνοντας head banging, πήγαινες Piccadilly, ξεκινούσες το κάπνισμα και σιγά σιγά αραίωνες και σταματούσες τις προπονήσεις στο άθλημα που τόσο σου άρεσε και ακόμα λατρεύεις γιατί δεν σύναδε με τα πιο πάνω. Το παράξενο όμως είναι ότι κάνοντας όλα αυτά μπορούσες ταυτόχρονα να είσαι και δημοφιλής. Αν είχες δε και λίγο χιούμορ ήσουν μέσα. Μάλιστα μπορούσες να είσαι και εξίσου δημοφιλής με τις μικρές γκομενίτσες. Χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις. Ναι. Χωρίς καν να μιλήσεις. Ήσουν λιγομίλητος και μυστήριος. Έτυχε μάλιστα μια φορά να προχωρήσω σχεδόν all the way χωρίς να αρθρώσω ούτε και μια λέξη. Αυτές νόμιζαν οτι είσαι cool ενώ στην πραγματικότητα εσύ δεν είχες την παραμικρή ιδέα πως να τις προσεγγίσεις. Δεν ήξερες καν τι να πεις. Άνοιγες το στόμα σου και δεν έβγαινε λέξη. Παράξενη εποχή όντως.

Αυτά όλα όμως δεν βοηθούσαν. Το γεγονός ότι είχα φίλους και γενικά το γεγονός ότι η εσωστρέφεια μου δεν μου δημιουργούσε άμεσα και ουσιαστικά προβλήματα στην σύναψη σχέσεων, δεν σημαίνει ότι δεν μου δημιουργούσε άλλα προβλήματα. Μου δημιουργούσε και μάλιστα σοβαρά. Στο σχολείο οι καθηγητές που προφανώς τότε ακόμα αδυνατούσαν να αντιληφθούν πως θα έπρεπε να χειριστούν μια τέτοια κατάσταση με απομόνωναν. Και όσο περισσότερο σε έβαζαν στο στόχαστρο τόσο περισσότερο απομονωνόσουν. Και όση περισσότερη ήταν η αποξένωση από τους καθηγητές τόσο χειρότεροι ήταν και οι βαθμοί που έρχονταν. Έφτασα σε σημείο να ρωτάει η καθηγήτρια ερώτηση και εγώ να σκύβω. Ναι να σκύβω και να μην απαντώ. Ούτε ξέρω, ούτε δεν ξέρω. Τίποτε. Κιχ. Ρε Critic ξέρεις ή όχι. Τίποτε Κιχ. Σκυμμένο το κεφάλι και μουγκαμάρα.

Στο σπίτι δε τα πράγματα χειρότερα. Τώρα που μιλούμε με την Criticoμάνα γελάμε και της λέω καλά ρε πως άντεξες το γεγονός ότι κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου στα 14 και βγήκα στα 18; Σε ένα δωμάτιο γεμάτο νεκροκεφαλές που μύριζε μόνιμα τσιγάρο. Όντως ανησυχητικό. Η πόρτα κλειδωμένη και η Criticoμάνα έξω να κλωτσάει χωρίς καμία ανταπόκριση.

Γενικά όμως μην νομίζετε ότι ήμουν κανένας αναρχικός. Καμία σχέση. Δεν δημιουργούσα προβλήματα ούτε στο σχολείο ούτε στο σπίτι. Δεν τσακωνόμουν απλά αγνοούσα τους πάντες επιδεικτικά. Δεν καυγάδιζα, δεν φώναζα, δεν έκαμνα φασαρία στην τάξη. Κατά βάθος όταν το βλέπω εκ των υστέρων ξέρετε τι ήθελα. Να με αφήσουν ήσυχο. Ήταν πολύ δύσκολο για ένα εσωστρεφή έφηβο να επιβιώσει σε ένα σχολείο, ένα σύστημα και μια κοινωνία η οποία ήταν φτιαγμένη για εξωστρεφείς. Ήταν τόσο δύσκολο να το καταλάβουν;

Ευτυχώς πλέον νομίζω ότι η κατάσταση βελτιώνεται όσο αφορά την παιδοψυχολογία. Δεν αντιμετωπίζονται πλέον όλα τα παιδιά σαν κοπάδι. Ευτυχώς προοδεύσαμε κάπως σε αυτό τον τομέα.

Είναι μεγάλο το θέμα.

Η συνέχεια για τον ενήλικο Critic έρχεται στο μέρος 2ο