Η μάχη ενός εσωστρεφή Μέρος 2o

Τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας πέρασαν και ήρθαν ακόμη πιο δύσκολα χρόνια. Αυτά της απόλυτης εξαθλίωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Τα χρόνια του στρατού. Τα πιο άχρηστα δύο χρόνια στην ζωή ενός νέου Κύπριου άντρα. Αυτά που σε κρατούν πίσω από τις σπουδές, τις δουλειές την κοινωνική σου ζωή. Αυτά που ουσιαστικά σε αναγκάζουν να γίνεις ένα άβουλο πλάσμα που δεν προσφέρει τίποτα στην κοινωνία. Βασικά σε αναγκάζουν δια νόμου να γίνεις ένας άχρηστος της κοινωνίας.

Ο στρατός ειδικά στην περίπτωση κάποιου εσωστρεφή ανθρώπου είναι επικίνδυνος. Μπορεί να σε γαμήσει. Όπως έγινε και στην περίπτωσή μου. Με την κατάταξη μου στο ΚΕΝ Πάφου έσπασε μια και καλή η Λευκωσιάτικη φούσκα στην οποία ζούσα μέχρι τότε. Υπάρχει όντως αυτός ο κόσμος; Υπάρχει όντως τόσο χάλια φαί; Υπάρχει όντως τόση βρόμα; Υπάρχει λόγος να ζω κάτω από αυτές τις συνθήκες;

Ο στρατός για μένα ήταν δύσκολος. Πιο δύσκολος τέλος πάντων από τους φίλους μου. 18 σχεδόν μήνες αρχιφύλακας σε φυλάκια, 10ώρα σκοπιάς κάθε μέρα, διανυκτέρευση μια κάθε δέκα, και άλλα τέτοια ωραία. Γενικά μια κωλοκατάσταση η οποία με αποξένωσε από όλους και με έκλεισε ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου. Δεν ήθελα να δω κανένα.

Ειδικά τον δεύτερο χρόνο πέρασα πιστεύω μια περίοδο κατάθλιψης. Ακόμα και αυτή την μια στις δέκα που έβγαινα δεν ήθελα να δω τους φίλους μου, δεν ήθελα να πάω για ποτό, δεν είχα γκόμενα αλλά ούτε και είχα κάποια ελπίδα να βρω με την συγκεκριμένη συχνότητα εξόδων που είχα. Σπίτι, τηλεόραση, τσιγάρο και απομόνωση. Δεν έβρισκα κανένα λόγο κοινωνικοποίησης. Που να πάω και ποιος ο λόγος. Αφού αύριο στις 7 το πρωί πάλε μέσα θα είμαι.

Στον πάτο έφτασα όταν ήρθε η τελευταία μου μετάθεση στους 21 μήνες. Τον Απρίλη πήρα μετάθεση και πέντε μήνες μετά, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη θα απολυόμουν. Μέχρι σε αυτό το σημείο, τους πρώτους 21 μήνες δηλαδή της θητείας μου είχα κάνει τεράστια υπομονή. Η συνταγή του εσωστρεφή ανθρώπου κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι κρύψε να περάσουμε. Όσοι λιγότεροι μόνιμοι σε ξέρουν τόσο το καλύτερο. Κατάφερα μέχρι τότε να περνώ απαρατήρητος. Ούτε πασιαμά, ούτε ανυπακοή ούτε γλείψιμο. Τίποτε. Σκοπός μου ήταν να μεν υπάρχω.

Πάω λοιπόν με την ίδια συνταγή στην νέα μου μονάδα σκεπτόμενος είμαι παλιός παμπάλαιος θα το σεβαστούν ρε. Έννα με βάλουν λογικά κάπου που να έχω περιορισμένες ευθύνες τζαι να φκαίνω τζαι λίο παραπάνω. Αμ δε.
Μόλις πάω στο νέο τάγμα «Critic πάεις αρχιφύλακας στο τάδε φυλακιο του τάδε λόχου».
Ολόισια σε φυλάκιο χωρίς δεύτερη σκέψη. Σάννα τζαι γράφω το πας την φάτσα μου ρε. Στείλτε τον αρχιφύλακα. Εγενήθηκε για τούντο πράμα.
Το χειρότερο μάλιστα ήταν ότι το συγκεκριμένο εν ήταν ένα οποιοδήποτε φυλάκιο. Δαμέ παλαιότερα (λίγα χρόνια πριν) είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι εθνοφρουρό μας. Άρα η προσοχή που δινόταν σε τούντο κωλοφυλάκιο ήταν τεράστια.

Ως συνήθως εγώ δέχτηκα την εσωτερική μετάθεση χωρίς διαμαρτυρίες. Σκέφτηκα καλά ρε είμαι παλιός ένα με σέβονται λογικά τζαι ο λοχαγός τζαι οι νέοι. Σκατά αγαπητοί μου. Σε τούντο φυλάκιο δοκιμάστηκα όσο πούποτε αλλού στην ζωή μου.
Η δύναμη (οι στρατιώτες δηλαδή) του φυλακίου όσο τζαι εφτάναν για να φκαίνουν οι σκοπιές. Μάλιστα οι περισσότεροι ήταν κάτι αποσπασμένοι αναρχικοί Αϊ Νικολίτες Λεμεσιανοί οι οποίοι εν εδέχουνταν διαταγές. Καθάρισε ρε παίχτη μου ελάλουν τους. Στα αρτζίθκια μου ήταν η απάντηση ανάφερμε αν θέλεις. Το χειρότερο όμως ήταν ο λοχαγός. Ένα αρχίδι κινητό. Εφόδους στις 4-5 το πρωί, εφόδους απόγευμα Σαββάτου μετά τον καφέ του, εφόδους Κυριακές χαράματα μετά την Σαββατιάτικη έξοδό του. Μια κόλαση. Ο αρχιφύλακας Critic ήταν συνέχεια τιμωρημένος και έβλεπε το σπίτι του με τα κιάλια. Άλλα περίμενα που την μετάθεση μου τζαι άλλα μου ήρταν. 23 μηνών στρατιώτης με 40 μέρες άδεια και ζούσα μια κόλαση.

Τις νύχτες δεν κοιμόμουν. Σκεφτόμουν τι έπρεπε να κάμω. Τι να πω. Πρέπει επιτέλους να μιλήσω ρε γαμώτο. Δεν γίνεται. Δεν πάει άλλο η κατάσταση. Είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη αλλά το στόμα μου δεν το άνοιγα να μιλήσω γαμώ την εσωστρέφεια μου γαμώ. Όχι μόνο στον μαλάκα τον λοχαγό που με βασάνιζε αλλά ούτε στους γονείς μου ούτε στους φίλους μου σε κανένα. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και ήμουν σε ένα αδιέξοδο. Μέχρι εκείνο το πρωί της Κυριακής του Ιουνίου.

Ξυπνώ λοιπόν και βάζω τους στρατιώτες να καθαρίσουν. Κάμνουν το φυλάκιο γυαλί και πάω εγώ να ξυριστώ. Σε κάποια στιγμή ακούω φασαρία και φωνές. Ήρτε ο μαλάκας έφοδο πρωί Κυριακής πάλε. Πραγματικά δεν είχε ζωή. Ήρθε και βρήκε κοιμούμενο ένα στρατιώτη στον καναπέ ο οποίος την έπεσε ενώ εγώ ξυριζόμουν. Φωνές ο λοχαγός στον αρχιφύλακα Critic. Κράτηση και πάλι στον αρχιφύλακα Critic ώσπου τζαι έσπασα. Είπα του μαζεμένα όσα ήθελα να του πω τόσο τζαιρό. Μονοφατσιά.

Τι λες ρε Critic πέντε μέρες φυλακή έλεγε αυτός παραπάνω του έλεγα εγώ. Τι λες ρε δέκα μέρες φυλακή παραπάνω εγώ. Δεκαπέντε μέρες φυλακή λέει αυτός και ήρθε το μεγάλο ξέσπασμα. Άρχισα να κλαίω από νεύρα και να κινούμαι απειλητικά εναντίον του. Αυτός σκέφτηκε καλά ίσως το παράκανα. Τώρα η θα παίξω ξύλο με τον Critic ή θα γυρίσω να φύγω. Και επέλεξε το δεύτερο το μουνί. Μπήκε στο αυτοκινητάκι του τρέχοντας και έφυγε.

Εγώ όμως δεν ησύχαζα. Είχα πλέον ξεφύγει. Έπαιρνα τηλέφωνο και απειλούσα ότι θα τον σκοτώσω. Πήρα μάλιστα και τον Criticοπαπά και του είπα. Ή φεύκω τωρά που δαμέ η θα βάλω πάνω την γεμιστήρα τζαι έννα τον παίξω. Τρομοκρατήθηκε ο Criticοπαπάς. Πρώτη φορά τον έπιανα να του κάμω παράπονο τζαι πρώτη φορά με άκουε σε έτσι κατάσταση. Τρομοκρατήθηκε ο παπάς, έσιεσε πάνω του ο λοχαγός, αλλά τρομοκρατήθηκε και ο διοικητής. Να φύγει αμέσως ήταν η διαταγή. Να πάει εκπαιδευτής σε ΚΕΝ. Μακριά που δαμέ τζαι μακριά που το στρατόπεδο μου ήταν η διαταγή του διοικητή.

Σοβαρή απόφαση. Φύετε τον πελλό που απειλεί τζαι στείλτε τον να εκπαιδεύσει νεοσύλεκτους. Τέλος πάντων.
Έφυγα λοιπόν τζαι έπνασε η πσυσιή μου. Υπήρχαν πολλά μειονεκτήματα για ένα παλιό (23 μηνών στρατιώτη) εκπαιδευτή στο ΚΕΝ. Αντί να την αράζω όπως οι υπόλοιποι της σειράς μου, εγώ έχασα την άδεια μου (καμιά 20αριά μέρες τελικά), έπρεπε να εκπαιδεύω τους νέους, να τρέχω, να κάμνω γυμναστική και άλλα πολλά. Ήμουν όμως ευτυχισμένος. Κέρδισα πίσω την αυτοεκτίμηση μου, την γαλήνη μου και ήμουν γεμάτος ενέργεια. Πρώτος στα πάντα. Ειδικά στην γυμναστική. Πρωί, απόγευμα, τροχάδια, κάμψεις τα πάντα. Σε σημείο που ο λοχαγός του λόχου μου είπε «πρώτη φορά βλέπω παλιό με τέτοια όρεξη. Γιέ μου αφού σου εφάν την άδεια σου στο τάγμα σου έννα σου διώ εγώ τιμητική».
Τζαι ήμουν μάλιστα τόσο αποδοτικός χωρίς να είμαι βίλλος με τους νεοσύλλεκτους. Ήμουν απλά happy τζαι είχα απίστευτη ενέργεια.

Και όλα αυτά γιατί άνοιξα το στόμα μου. Αντέδρασα επιτέλους και μίλησα. Ρε γαμώτο εν τούτη η λύση φαίνεται. Τζαι πόσο καλύτερα μπορούσαν να είναι τα πράματα αν εμιλούσες πιο γλήορα ρε βλάκα. Ίσως να εγλύτωνες πολλά κακά.
Η σιωπή και η καταπίεση των συναισθημάτων είναι επικίνδυνη. Η έκρηξη που θα φέρει (γιατί θα υπάρξει εντέλει έκρηξη) μπορεί να είναι καταστροφική. Μπορούσε κάλλιστα να τον κτυπήσω η ακόμα χειρότερα να τον παίξω. Ξέρεις ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να σε οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές.

Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι από τον επόμενο μήνα πρέπει να αλλάξω. Θα πάω για σπουδές σε ένα μήνα και πρέπει να το πολεμήσω. Πρέπει να πολεμήσω τούντες φοβίες που εφτάσαν με ως δαμέ λίγες βδομάδες πριν.

To be continued.