Η μάχη ενός εσωστρεφή Μέρος 3ο

Μετά το πέρας της στρατιωτικής μου θητείας (ένας θεός να κάμει στρατό τούντο μπουρδέλο) τζαι ούλλο το ζόρι που ετράβησα με τον κάθε κομπλεξικό μαλάκα μετέβηκα στο εξωτερικό για σπουδές.

Πρέπει να σας πω ότι επήα νάκκο σιεσμένος. Στο σχολείο όπως είπαμε ήμουν νάκκο κούσβος. Είσιε με πιάσει πουκάτω όπως σας είπα τζαι άμαν φτάσει τζαι πουκουπίσει σε άτε σηκώθου μετά. Ήρτε μετά τζαι ο στρατός τζαι έκαμεν τα ούλα ίσια ίσια.

Έφυγα λοιπόν από την Κύπρο ανακουφισμένος γιατί τελείωσε το δίχρονο μαρτύριο με τους κομπλεξικούς αλλά ταυτόχρονα και αγχωμένος κατά πόσον θα μπορέσω να αντεπεξέλθω. Τόσο στα μαθήματα αλλά και κοινωνικά. Κανένας φίλος μου δεν θα ήταν κοντά μου και δεδομένης της αντικοινωνικότητας μου η κατάσταση με άγχωνε.

Τις πρώτες μου μέρες τις πέρασα κλεισμένος στο δωμάτιο μου στις εστίες. Δεν βγήκα από το δωμάτιο παρά μόνο για τα απαραίτητα και εννοείται πως δεν επιδίωξα να γνωρίσω κανένα από τους γείτονες μου. Δεν μπορώ να πω ότι περνούσα και άσχημα όμως. Έστω και μόνος καλύτερα εδώ παρά στο έλεος και τις ορέξεις του κάθε βοσκού μόνιμου.

Η λύση όμως ήταν κοντά και ήρθε εντελώς τυχαία. Η λύση για κάθε εσωστρεφή άνθρωπο είναι ένας εξωστρεφής. Αυτός που θα κάνει τα πρώτα βήματα τις πρώτες επαφές για να μπορέσεις εσύ όταν και εφόσον νιώσεις άνετα να δικτυωθείς. Αυτός είναι που θα σε γνωρίσει με νέες παρέες, αυτός θα μιλήσει στους καθηγητές και θα μεταβιβάσει και τις δικές σου απορίες, αυτός θα γνωρίσει την παρέα με τις γκόμενες και σιγά σιγά θα πλασαριστείς και εσύ σαν τον φάντη πίκα , και γενικά θα κάνει όλα αυτά που εσύ μισάς. Και θα τα κάνει όλα αυτά ενώ παράλληλα ο συγκεκριμένος είναι χρυσό παιδί, πασιαμάς, πολύ του έξω και λατρεύει τες μπύρες. Τι άλλο θέλεις.

Κάναμε κλικ από την αρχή. Κώλος τζαι βρατζί. Μαζί στα μαθήματα, μαζί στο διάβασμα, συγκάτοικοι στο σπίτι, μαζί στα μεθύσια, μαζί ακόμα και σε καταστάσεις που δεν βιώνεις και τόσο συχνά.... Καθόλη την διάρκεια των σπουδών μας το σπίτι μας υπήρξε κέντρο διερχομένων. Ένας μόνιμος πανικός. Ένας πανικός ο οποίος με βοήθησε να ανοιχτώ. Να γίνω πιο κοινωνικός και να προτιμώ πλέον την συνεύρεση με τον κόσμο από την απομόνωση.

Η συνταγή αυτή δεν άλλαξε και η συγκατοίκηση με το αδέρφι συνεχίστηκε και στην Κύπρο στα πρώτα στάδια που επιστρέψαμε πίσω και δεν είχαμε λεφτά για να μείνει ο καθένας μόνος του. Στην συνέχεια η συνεύρεση με την Κούλλα (Criticoula) ήταν εξίσου ευεργετική αφού και αυτή είναι άτομο κοινωνικό και επίσης αντιλαμβάνεται και δέχεται τις φοβίες μου.

Σε γενικές γραμμές ο έφηβος και στρατιώτης Critic είναι φαινομενικά άλλος άνθρωπος από τον σημερινό. Μετά από πολύ όμως προσπάθεια. Και μην ξεγελαστείτε από τα πιο πάνω. Δεν ήταν εύκολο. Για την κάθε παρουσίαση στο πανεπιστήμιο προετοιμαζόμουν 3 μέρες πριν και έμενα σχεδόν άυπνος το βράδυ από το άγχος. Σε κάθε συνάντηση με καθηγητή έκανα φανταστική συζήτηση με το εαυτό μου στο κεφάλι μου για να είμαι έτοιμος. Στο κάθε interview για δουλειά είχα τόσο άγχος που είχα ολόκληρα κείμενα με πιθανές συζητήσεις έτοιμα για παν ενδεχόμενο. Ακόμα και τώρα η δουλειά μου είναι προσαρμοσμένη με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην έχω άμεση επαφή με κόσμο. Καμία. Μόνο τηλεφωνικώς ενώ είμαι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο για οκτώ ώρες την μέρα.

Ακόμα και τώρα, μετά από τόση προσπάθεια στα τριάντα και κάτι, με αγχώνουν πράγματα απλά. Για παράδειγμα ακόμη μισώ να πηγαίνω σε πάρτι με πολύ και άγνωστο κόσμο η δεν μπορώ να πάω μόνος για καφέ. Σιγά σιγά όμως μαθαίνεις και δημιουργείς άμυνες σε αυτές σου τις φοβίες. Για παράδειγμα στο πάρτι που θα πας 2-3 γρήγορα ουίσκι εντός της πρώτης μιας ώρας κάνουν την παρουσία σου εκεί πιο εύκολη. Όσο όμως και να προσπαθήσεις δεν ξεπερνάς αυτές τις φοβίες σου ολοκληρωτικά.

Για μένα μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ζωή μου ήταν η μέρα του γάμου μου. Παρά το ότι επιλέξαμε να είναι ένας σχετικά μικρός γάμος και αποφύγαμε χαιρετούρες και άλλα τέτοια Κυπριακά, βρήκα την όλη διαδικασία σαν μια τεράστια δοκιμασία. Σε σημείο που το μεσημέρι πριν τον γάμο σκέφτομουν να κλεφτούμε με την Κούλλα (Criticoula) και να πάμε κάπου μακριά να παντρευτούμε μόνοι μας. Να μεν χρειαστεί να δω κανένα να μεν είμαι το κέντρο της προσοχής. Το στομάχι μου ήταν κόμπος και είχε φτάσει στον λαιμό μου όχι γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ την Κούλλα (Criticoula) άλλα γιατί είχα stage fright. Την λύση έδωσαν τα Gin & Tonic του Criticοπαπά.

Σε γενικές γραμμές, όπως είπα και στο πρώτο μου ποστ η εσωστρέφεια δημιουργεί προβλήματα. Αν καταφέρεις όμως να εκλογικεύσεις ορισμένες συμπεριφορές σου και να αντιμετωπίσεις κατάφατσα τις φοβίες σου τότε μπορείς να το κοντρολάρεις. Θα καταφέρεις τουλάχιστον να μην γίνει ένα τεράστιο εμπόδιο στην ζωή σου. θα μπορείς να λειτουργείς κανονικά στην κοινωνία και πιθανότατα κανένας δεν θα μπορεί να το αντιληφθεί εκτός και αν σε γνωρίζει αρκετά.

Δεν πρόκειται φυσικά θα γίνεις ποτέ κοινωνικός και εξωστρεφής. Αρκεί νομίζω όμως να καταφέρεις να προσαρμόσεις την δουλειά σου και τις σχέσεις σου σε αυτό το χαρακτηριστικό σου. Και το πιο σημαντικό φυσικά είναι το άτομο που θα ζει μαζί σου να αντιλαμβάνεται τις ιδιομορφίες σου. Ότι για παράδειγμα τώρα και για τις επόμενες 5 ώρες θέλω να είμαι μόνος μου, ότι τωρά εν χρειάζεται να μου μιλάς, ότι εν μπορώ να πιάσω τωρά τον ηλεκτρολόγο, ότι έν μπορώ να πάω μόνος μου να γοράσω κοστούμι, ότι εν μπορώ να κάμω παρατήρηση στο γκαρσόνι και άλλα πολλά. Υπομονή να έσιει τζαι έννα περάσετε μια χαρά.