Εις την Πόλιν

Γεια σας φίλοι μου. Έσιει λίο τζαιρό να γράψω. Μια το ταξίδι που επήα το Πάσχα μια οι επαγγελματικές υποχρεώσεις που ήταν νάκκο πισοκούντικες μετά την επιστροφή μου εκρατήσαν με μακριά που το blog. Σήμερα όμως επιστρέφω δριμύτερος με εντυπώσεις από το ταξιδάκι μου.

Επήα λοιπόν που λέτε «εις την Πόλιν». Istanbul ή Κωνσταντινούπολη όπως συνηθίσαμε εμείς να την αποκαλούμε, μη αποδεχόμενοι και πάλι ήττα σε ακόμη ένα πόλεμο με τους γείτονες. Πήγα λοιπόν με την Κούλλα (Criticoulla) και ένα φίλο ο οποίος είναι παλιός της Πόλης και μιλάει και την γλώσσα. Εκεί συναντήσαμε και ένα Τούρκο φίλο του ο οποίος είχε την καλοσύνη να μας κουλιαντιρίζει για πέντε μέρες. Οι εντυπώσεις μου; Τι να πω. Φοβερή η Πόλη. Φοβερή. Όσοι από εσάς δεν πήγατε αξίζει τον κόπο. Αν δεν έχετε τους πατριωτικούς ενδοιασμούς του τύπου θα τους ρίξουμε στην θάλασσα την προτείνω ανεπιφύλακτα. Λίγο τσιμπημένο το εισιτήριο βέβαια γιατί δεν πετάσαμε από τα κατεχόμενα αλλά και πάλι αξίζει τον κόπο.

Με μια λέξη είναι πανέμορφη. Κτισμένη σε λόφους στις δύο πλευρές του Βοσπόρου χωρίζει ανατολή και δύση. Και αυτό το βλέπεις. Είναι εμφανές στην αρχιτεκτονική στον κόσμο στην πίστη τους στην θρησκεία σε όλα. Η δυτική πλευρά είναι η πιο κοσμοπολίτικη. Εκεί είναι οι δουλειές, τα καταστήματα, τα καλά εστιατόρια και η καλή νυχτερινή ζωή. Στην Κωνσταντινούπολη οι νέοι και σπουδασμένοι με τις καλές δουλειές μένουν οι περισσότεροι στην Ανατολική πλευρά της πόλης αλλά δουλεύουν οι περισσότεροι στην Ευρωπαϊκή. Δεν υπάρχει χώρος βλέπετε. Αυτό σαν Λευκωσιάτης καλοπερασάκιας δεν μπορούσε να το χωρήσει ο νούς μου. Παίρνω το καραβάκι κάθε πρωί μου λέει ο Τούρκος ο παρέας και σε ένα δεκάλεπτο διασχίζω τον Βόσπορο για να πάω δουλειά στην Ευρωπαϊκή πλευρά της πόλης. Καραβούι για να πάει δουλειά μαλάκα. Oh shit. Αυτό σημαίνει μεγαλούπολη. Για αυτό κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια για τον πληθυσμό της Πόλης. Άλλοι λένε 13 εκατομμύρια και υπάρχουν μερικοί που λένε ότι φτάνει ακόμα και τα 17. Oh shit.

Τα αξιοθέατα πολλά. Πάρα πολλά. Από τα υπέροχα Βυζαντινά-Ρωμαϊκά κτίσματα στα υπερπολυτελή παλάτια των Οθωμανών ο τουρίστας μπορεί να επισκεφτεί την Πόλη και να περάσει τις μέρες του σε ένα λεωφορείο και να βλέπει. Δεν λέω καλό και αυτό αλλά δεν είναι και πολύ της προτίμησης μου. Εγώ θέλω να ζήσω την πόλη που επισκέπτομαι. Να νιώσω το παλμό της. Και αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο την νύχτα.

Όσο αφορά τα αξιοθέατα όμως πιστεύω ότι είδα τα πιο σημαντικά. Πήραμε μια εξαιρετική Πολίτισσα ξεναγό, (που ειλικρινά σας λέω μου θύμιζε την Λωξάντρα), η οποία μας τα έκαμε κουτσιά καθαρισμένα. Μας είπε την ιστορία τα gossips τα πάντα.

Πήγαμε λοιπόν στην Αγία Σοφία η οποία είναι όντως μεγαλοπρεπέστατη αλλά στην τωρινή της κατάσταση δεν μου προκάλεσε κάποια ανατριχίλα. Ναι αντιλαμβάνομαι ότι είναι η βάση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά πρέπει να έχεις τεράστια φαντασία για να το δεις αυτό βασιζόμενος στην σημερινή της εικόνα. Οι περισσότερες τοιχογραφίες έχουν καλυφθεί και στις τέσσερις άκρες τις κρέμονται τεράστιες επιγραφές για να θυμίζουν σε όλους ότι είναι τζαμί και όχι εκκλησία ενώ μεσα γίνεται ο πανικός του αιώνα. Σαν κλειστή αγορά σου μοιάζει περισσότερο θα έλεγα παρά με εκκλησία.

Πήγαμε επίσης στον Βυζαντινό ιπποδρόμιο (το οποίο δεν υπάρχει πλέον), αλλά και στο Μπλέ Τζαμί που είναι δίπλα. Ούτε αυτό όμως μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Χώρος λατρείας και αυτός και αποτέλεσμα της μεγαλομανίας ορισμένων θρησκευτικών ηγετών να αποδείξουν ότι έχουν το πιο μεγάλο στον κόσμο. Είτε αυτό λέγεται εκκλησία είτε τζαμί. Κάτι όπως εμάς που την εμετρούσαμε σαν έφηβοι να δούμε ποιος έχει την πιο μακριά. Τέλος πάντων ας μην τα ισοπεδώνω όλα μπορεί άλλοι να τα βρουν πιο ενδιαφέροντα. Εγώ έχω όντως μια αντιπάθεια στους χώρους λατρείας και υποδούλωσης. Πείτε τα εκκλησίες, τζαμιά, ναούς βουδιστών όπως θέλετε η ουσία είναι η ίδια....

Πήγαμε επίσης και στο παλάτι του Ντολμάμπαχτσε. Φοβερό. Ο σουλτάνος το έκτισε με ένα και μόνο σκοπό. Να εντυπωσιάσει τους Ευρωπαίους και να δείξει ότι έχουμε και εμείς πολιτισμό και πλούτη περισσότερα από εσάς. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Από την θέρμανση με φυσικό αέριο στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα, τις τουαλέτες, τους πίνακες, τους κρυστάλλινους πασσάλους στις σκάλες, τις τεράστιες αίθουσες, την αυλή που βρέχεται από τον Βόσπορό η τον μεγαλύτερο κρυστάλλινο πολυέλαιο του κόσμου. Που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Πολύ χλίδα οι πούστηδες.

Πολύ ενδιαφέρουσα όμως ήταν η ιστορία πίσω από τον τεράστιο πολυέλαιο. Τον έκανε λένε δώρο η Βασίλισσα της Αγγλίας Βικτώρια στον σουλτάνο (που μου διαφεύγει τώρα το όνομα του). Πιο ενδιαφέρον όμως ήταν το gossip της τσακπίνας Πολίτισσας ξεναγού. Λέει ο πολυέλαιος ήταν δώρο της Βικτωρίας στον σουλτάνο που ήταν κρυφός εραστής της. Oh god shame Victoria shame.

Η ξεναγός μας είπε επίσης ότι είχαν να πουν για τις πολλές κατακτήσεις του δίμετρου σουλτάνου-Καζανόβα. Λένε ότι ήταν και μεγάλος γκόμενος. Η Βικτώρια όμως; Με βάση τους πίνακες που έχουμε υπόψη μας για την Βικτώρια φανταζόμαστε ότι θα είχε κάτι χρονάκια να δει χαρά στα σκέλια της. Ήταν όπως την Εγγλέζα την χωρκάτα την πρησμένη. Ε αν της έκανε και τέτοια χάρη ο δίμετρος σουλτάνος πως να μην του κάνει δώρο πολυέλαιο. Και λίγος ήταν. Εγώ πάντως πρέπει να σας πω ότι έννα προτιμούσα να μου βουλώσει κανένα οικοπεδούι στο Notting Hill για να την βοηθήσω.

Anyway ξεφύγαμε όμως από το θέμα. Όντως φοβερό το Ντολμάμπαχτσε και αξίζει τον κόπο. Εδώ ένας φίλος μπλόγκερ που ανακάλυψα όταν κοίταζα για το παλάτι στο ίντερνετ μπορεί να σας δώσει περισσότερες πληροφορίες αλλά και φωτογραφίες.

Από αξιοθέατα πάντως θα έλεγα ότι περισσότερο με εντυπωσίασε το απίστευτο Βυζαντινής εποχής υπόγειο υδραγωγείο τους. Εξαιρετικό και εξίσου φοβερό το engineering που κρύβεται πίσω του. Αξίζουν το κόπο επίσης και οι αγορές στις οποίες μπορείς να βρεις τα πάντα. Εγώ επικεντρώθηκα στα υπέροχα μπαχαρικά αλλά και στον φρέσκο τούρκικο καφέ ο οποίος εν αλλού. Λαϊκού, Χαραλάμπους τζαι μαλακίες.

Ενδιαφέρον επίσης ήταν και το Τοπ Καπί που ήταν ουσιαστικά το παλάτι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας πριν ο σουλτάνος αποφασίσει να κτίσει το Ντολμάμπαχτσε για να μπει στους Ευρωπαίους. Σαν κτίσμα φυσικά δεν έχει κάτι εντυπωσιακό να επιδείξει αφού εκεί δεν έμενε μόνο ο Σουλτάνος αλλά ο στρατός και όλη η κυβέρνηση τους. Είναι τεράστιο αλλά αυτό που σου μένει είναι η συλλογή χρυσαφικών, κοσμημάτων, θρόνων, ενδυμασιών, αλλά και προσωπικών αντικειμένων των σουλτάνων. Πλούτη τα οποία δεν μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Και να σκεφτείτε ότι εκθέτουν περίπου μόνο το 10%. Τι να πεις. Από σμαράγδια πεταμένα κατά εκατοντάδες σε κουτιά μέχρι το όγδοο μεγαλύτερο διαμάντι στον κόσμο. Όλα από εκστρατείες επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και βλέποντας όλα αυτά όλη μέρα το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό είναι ο Αγγελίδης ο Κουλίας ο Παπαδόπουλός και οι άλλοι σούπερ πατριώτες που θα ρίξουν όλους τους Τούρκους στην θάλασσα. Πηαίννετε ρε κοπέλια ένα γυρο ποτζί τζαι μετά μπορεί να το σκεφτείτε ξανά.

Αυτά μέσες άκρες είδαμε από αξιοθέατα. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν η πρωινή βαρκάδα στον Βόσπορο. Φοβερή. Και να σκεφτείτε ότι δεν είμαι και κανένας ρομαντικός. Γενικά είμαι μεγάλος βόρτος αλλά τον συγκεκριμένο περίπατο θα τον θυμούμαι χρόνια. Βλέπεις όλη την Πόλη σε 2 ώρες. Υπέροχη αρχιτεκτονική, υπέροχα παραλιακά σπίτια (Γιαλί) και υπέροχος καιρός. Τέλια βαρκάδα.

Τα υπόλοιπα, τα πιο ωραία στο μέρος 2ο.