CYPRUS CRITIC

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

You’re in the army now

Τόσο καιρό συγκρατήθηκα τζαι εν έγραψα τίποτε για την θητεία μου στον τεράστιο αυτό στρατό που λέγεται Εθνική Φρουρά. Σας έδωσα ανά διαστήματα να καταλάβετε τα αισθήματα που τρέφω για αυτό το μπουρδέλο που θέλουμε να αποκαλούμε στρατό. Αυτό το μπουρδέλο του οποίου η προσφορά στην πατρίδα περιορίζεται στους μισθούς που πληρώνει στους μόνιμους και στις μίζες που τσεπώνουν οι πολιτικοί. Δεν έχει κανένα μα κανένα άλλο λόγο ύπαρξης.
 
Συγκρατήθηκα λοιπόν για καιρό. Πρωτίστως τζιόλας γιατί το army talk δεν μου άρεσκε ούτε καν τον τζαιρό που υπηρετούσα. Αλλά μετά που τρία χρόνια που διατηρώ τούτο το blog αποφάσισα να γράψω τζαι κάτι για τα χειρότερα δυο χρόνια της ζωής μου.
 
Μέχρι την ηλικία του στρατού πρέπει να παραδεχτώ ότι ήμουν κακομαθημένος. Σε μια φούσκα όπου σαν κλασσικό λευκωσιάτικο βουτυρόπαιδο το μόνο που είχα για να αγχωθώ ήταν το σχολείο. Με τις εξόδους μας, με τα αθλητικά μας, με τις γκόμενες μας, με το χαρτζιλίκι μας. Σε φούσκα.
 
Την πρώτη μέρα κατάταξης αφήνεις πίσω την γκόμενα σου με την οποία ήσουν φυρμένος τζαι μπαίνεις σε ένα διαστημόπλοιο που στην προκειμένη είναι το αυτοκίνητο του μπαμπά σου. Αποχωρείς από τον πλανήτη γη και προσγειώνεσαι στον πλανήτη Άρη που ονομάζεται παλαιό ΚΕΝ Πάφου. Τονίζω παλαιό ΚΕΝ Πάφου.
 
Εκεί όπου μαθαίνεις για το καλαμαράκι Pirelli που κάμνει τζαι για κολλάρο σκύλου, για τους φοριαμούς, για τους θαλάμους των 100 ατόμων, για το ομαδικό μπάνιο, για τους θαλαμοφύλακες, τους οπλοβαστους, το ΚΨΜ, το jokey που διερωτάσαι γιατί εν το λαλούν καπέλο. Τζαι στο τέλος της πρώτης μέρας μαθαίνεις τζαι για τους σκατοφύλακες, νούμερο το οποίο βγάζεις την πρώτη σου νύχτα εσύ παρέα με τα σκατά των άλλων (σημαδιακό για το υπόλοιπο της θητείας μου).
 
Οι πρώτοι 5-6 μήνες περνούν γρήγορα. Ταξιδεύεις από το ένα κέντρο εκπαίδευσης (my ass) στο άλλο. Περνούν σχεδόν 5 μήνες τζαι ούτε που καταλάβεις ότι επεράσαν. Μέσα σε τούτους τους πέντε μήνες μεταμορφώθηκες φυσικά από ένα βιλλούι έφηβο σε ένα αποχαυνωμένο, yes sir, άβουλο, χωρίς γνώμη και λαλιά στρατιωτάκι. Το οποίο μάλιστα  προάγεται, μετά από σκληρή εκπαίδευση (my ass), σε υπαξιωματικό. Για όσους δεν γνωρίζουν ο υπαξιωματικός (λοχίας, δεκανέας) δημιουργήθηκε για να έχουν οι μόνιμοι κάποιον να την ταίζουν πιο εύκολα και συχνά. Να μεν έχουν ρε κουμπάρε να ασχολούνται με το κάθε στρατιωτάκι. Να την τρώει ο δεκανέας, λοχίας. 
 
Στο μεσοδιάστημα επίσης αυτών των πέντε μηνών, σε παρατάει και η γκόμενα η οποία είναι πλέον σε άλλο πλανήτη από εσένα. Στον κανονικό. Η καθησυχαστική σκέψη «ρε γαμώτο έθελα την αλλά έννα μεν έβρω άλλη;» είναι όπως το είπα. Απλά καθησυχαστική. Μόνο σκέψη. Γιατί στην ουσία εν πρόκειται να έβρεις. Εν θα έβρεις τζαι έννα μείνεις αγάμητος αλλό ενάμιση χρόνο.
 
Τελειώνει λοιπόν αυτή η περίοδος εκπαίδευσης και εσύ σκέφτεσαι αν περάσει ρε γαμώτο τζαι η υπόλοιπη θητεία μου έτσι γλήορα εννα βρεθώ να σπουδάζω σε χρόνο ρεκόρ. Αμ δε. Τότε μεταφέρεσαι στον πλανήτη όπου ο χρόνος έχει πεθάνει τζαι εκάμαν του τζαι 15 μνημόσυνα. Σε τάγμα πεζικού. Σε φυλάκια. Τζαι όϊ στα κάκκαφα να μπορείς να ξίζεσαι αμέριμνος. Σε φυλάκιο μες την πόλη. Πας τον δρόμο. Να μπορεί ο αθκιασερός μόνιμος να σου κάμνει έφοδο όποτε θέλει.
 
Υπαξιωματικός 6 μηνών λοιπόν. Αρχιφύλακας σε φυλάκιο με παλιούς αλλά και δικούς σου σειράες να προσπαθείς να επιβάλεις τάξη, πειθαρχία και καθαριότητα. Η αποστολή σχεδόν αδύνατη.
 
Και κάπως έτσι μέσα σε λίγους μήνες πριν φτάσει καν να μπει το πρώτο καλοκαίρι μεταμορφώνεσαι από βουτυρόπαιδο της Λευκωσίας σε κάτι άλλο. Σε ένα άτομο που αν σου το σύστηναν ένα μόλις χρόνο πριν θα αρνήσουν να τον κάμεις παρέα. Σε ένα άτομο αργόσχολο, τεμπέλη, μισόχοντρο, ανεκπαίδευτο, βαριεστημένο, με βρωμισμένες μασχάλες. Ένα άτομο το οποίο επισκέπτεται το σπίτι του μια στις δέκα μέρες, έχει αποξενωθεί με τους καλούς παλιούς του φίλους και πλέον έχει δική του διάλεκτο.
 
Ένα άτομο που έβγαζε 8-10 ώρες σκοπιά την μέρα και μπορούσε να κοιμηθεί παντού. Από φαρδύς πλατύς στο πάτωμα της λερωμένης σκοπιάς, μέχρι καθιστός στο κάγκελο. Αδύνατο αν το σκεφτείς τώρα. Αλλά από την άλλη προσπάθα να περάσεις ένα τρίωρο (12:00-15:00) μέσα στο κατακαλόκαιρο στους 42 βαθμούς πάνω σε μια ταράτσα να σου πω εγώ.
 
Πλέον η μόνη σου έννοια είναι πως να γελάσεις του μόνιμου. Να φροντίσεις η τουαλέτα να μεννεν σκατωμένη, οι μαϊρισσες να μεννεν λαθκιασμένες, ο σκοπός την ώρα που έννα έρτει η έφοδος να ένει ξύπνιος, να κάψεις τα κουτιά με το delivery την νύχτα, το πρωί να σηκωστούν ούλλοι στην ώρα τους τζαι να μεν πιάσουν κανένα σκαστό. Αν οποιοδήποτε από τα παραπάνω πάει λάθος τότε τιμωρείται ο υπαίτιος αλλά τζαι εσύ σαν αρχιφύλακας. Εξαιρετικά.
 
Μπαίνει το καλοκαίρι, βγαίνει το καλοκαίρι, απολύεται η πάνω σου σειρά τζαι τζαμέ που σκέφτεσαι άτε ρε ήρταν οι νέοι μου. Έννα πνάσει η ψυσιή μου....
ΜΠΟΥΜ... Πέφτει σαν πόμπα. Μετάθεση σε λόχο διοικήσεως εκτός Λευκωσίας. Σκέφτεσαι ρε γαμώ την τύχη μου. Τωρά που ήρταν οι νέοι τζαι ήταν να γύρω πίσω. Πόση τύχη; Τωρά που εν θα έφκαλλα πλέον πολύ σκοπιά, τωρά που έννα έφκαινα εξόδους πας την ράσιη των νέων. Ίσια τωρά Γαμώ το. Αλλά τέλος πάντων. Πόσο άσσιημος μπορεί να εν ένας λόχος διοικήσεως; Μεγάλο βούκκο βάλε μεγάλο λο μεν πεις. Οποιοδήποτε τάγμα ή λόχος μπορεί να γίνει όσο κακός όσο και ο μόνιμος που το διοικεί. Τζαι έδωκα πας σε πελλόν.
 
Κατά αρχή σε τούντους λόχους δεν υπάρχει παλιός. Είναι ούλλοι 13 μηνών τζαι πάνω. Άρα ούλλοι με λία λόγια εν νέοι. Ο λοχαγός μας ένα φρενοκομείο κινητό. Αποφάσισε ότι το στρατόπεδο χρειαζόταν ανακαίνιση. Έτσι μέσα σε οκτώ μήνες που πέρασα στον λόχο, 13 άτομα (αν θυμούμαι καλά) κτίζαμε: Ένα υπόστεγο για τα καύσιμα, υπόστεγο για εντευκτήριο, ανακαινίσαμε τα γραφεία του λόχου, μια μικρή γέφυρα με κορμούς πάνω από ένα ξεραμένο παραπόταμο, και έμεινα στην μέση της κατασκευής του αρχιφυλακίου πύλης (βασικά ενός σπιτιού περίπου 70 τετραγωνικών)!!!!
 
Εγώ λοιπόν ο άσχετος με τις κατασκευές έγινα με την καθοδήγηση των πιο έμπειρων μάστρος. Επίσης σαν υπαξιωματικός που ήμουν έπρεπε να έχω και υπό την επίβλεψη μου τους χώρους ευθύνης του λόχου. Οι οποίοι για μεγάλη μου τύχη περιλάμβαναν και τα αποχωρητήρια ολόκληρου του στρατοπέδου (για  περίπου 100 στρατιώτες). Κάθε πρωί με μια ομάδα αναλάμβανα το ξεσκάτισμα της μέρας. Καθαρισμός τουαλετών- μπάνιων.
 
Άρχιζες φυσικά με ξεβούλωμα (πομπάρισμα) με τον φλόκκο τυχών βουλωμένων τούρκικων τουαλετών, πράξη η οποία σχεδόν πάντα κατέληγε σε πιτσίλισμα με σκατόνερο. Επίσης καθαρισμός διαδρόμων νιπτήρων και γενικών χώρων αποχωρητηρίων. Τζαμέ διερωτάσαι πόσο ζώο μπορεί να εν κάποιος για να σιέσει μέσα στον νιπτήρα ή στην μέση του διαδρόμου!!!
 
Μέσα σε όλη αυτή την παράνοια και την καθημερινότητα μεταξύ οικοδομών και σκατών ο λοχαγός αποφάσισε να αναλάβει ο λόχος ακόμα μια σκοπιά, επιπρόσθετα αυτής που ήδη είχε. Έτσι για να μην έχουμε πολλούς εξοδούχους. Αποτέλεσμα ήταν και πάλι το σπίτι να το βλέπουμε μια φορά την εβδομάδα τζαι τζείνη απλά έθελες να πέσεις να τζοιμηθείς να σου περάσει η κούραση που το καθημερινό 12ωρο κτίσιμο (ναι και απόγευμα) τζαι να τριφτείς καλά  μες το μπάνιο να φύει που πάνω σου η σκατίλα. Μόνη διέξοδος μέσα στο στρατόπεδο; Η χωριάτικη Ζιβανία και το V.S.O.P τα οποία έμαθα να τιμώ δεόντως, κάθε νύχτα σχεδόν.
 
Κάπως έτσι λοιπόν πέρασαν 19 μήνες. Οι περισσότεροι φίλοι μου, ειδικά τον δεύτερο τους χρόνο σαν παλιοί διασκέδαζαν. 3-4 φορές την εβδομάδα εξοδούχοι, ποτά ξενύχτια γκόμενες!! Γκόμενα τι ήταν τούτο;
 
Κάπου εκεί λοιπόν τον Απρίλη αν δεν κάμνω λάθος έρκεται επιτέλους μετάθεση. Μετάθεση πίσω σε τάγμα πεζικού για τους τελευταίους 5 μήνες της θητείας μου. Ας είναι είπα. Πλέον δεν με απασχολούν οι εξόδοι. Συνήθισα 2 χρόνια να μεν πιέννω σπίτι. Το μόνο που θέλω τωρά σκέφτηκα ένει να μπω σε ένα φυλάκιο, με κάμποσους νέους να διατάσω, να μεν θωρώ συχνά μόνιμους να ηρεμήσω. Να πιάσω με την ησυχία μου τζαι την άδεια μου.  
 
Είχα πλέον φτάσει στα όρια μου. Οι γονείς μου ανησυχούσαν. Από μικρός ήμουν ήσυχος και γενικά κάπως κλεισμένος στον εαυτό μου αλλά το κακό είχε παραγίνει. Είχα φτάσει πλέον σε οριακό σημείο. Δεν μιλούσα, δεν εκφραζόμουν και απλά έκαμνα υπομονή. Εκ των υστέρων όταν σκέφτουμαι τούτη την περίοδο διερωτούμαι που σκατά ήβρα τόση υπομονή.
 
Ήρτε λοιπόν η μετάθεση μου τζαι πάω αρχιφύλακας σε φυλάκιο και πάλε εντός Λευκωσίας. Για κακή μου τύχη όμως, στο συγκεκριμένο φυλάκιο είχε δολοφονηθεί εθνοφρουρός 3 χρόνια πριν!!! Τύχη βουνό. Λοχαγός εν ένας στρατόκαυλος της ευελπίδων με τον οποίο ξεκινούμε λάθος από την αρχή. Πάω εγώ να του ζητήσω την πρώτη εβδομάδα διευκολύνσεις γιατί είχα 20 μέρες άδεια και θα πήγαινα και για σπουδές τον Σεπτέμβρη. Η απάντηση ήταν εσύ είσαι αρχιφύλακας στο φυλάκιο στο οποίο πέθανε ο τελευταίος εθνοφρουρός. Εσύ ή θα έχεις το φυλάκιο σούζα ή θα γυρεύεις άδεια να σβήσεις την φυλακή που θα σου βάλω!!!!
 
Έτσι και έγινε λοιπόν. Λόγω της προϊστορίας του φυλακίου οι έφοδοι εσωτερικοί και εξωτερικοί ήταν σχεδόν καθημερινοί. Ο λοχαγός αγχωμένος και ο ίδιος που είχε μια καυτή πατάτα μέσα στην παλάμη του περνούσε πολύ ώρα εκεί. Έκαμνε έφοδο Σάββατο, Κυριακή, απογεύματα, πρωί, νύχτα. Όταν ήταν υπηρεσία αλλά τζαι όταν δεν ήταν. Σαν ήταν για παράδειγμα σε νυχτερινή έξοδο περνούσε τζαι τον γύρο του που το αγαπημένο του φυλάκιο να δει τι κάμνει τζαι ο αγαπημένος του υπαξιωματικός ο Critic. Οι καμπάνες έρκουνταν η μια μετά την άλλη, κράτηση φυλακή και κλεισμένος σε ένα φυλάκιο για εβδομάδες χωρίς να πάω σπίτι. Τζαι τούτα ούλλα την άνοιξη πριν απολυθώ. Τι σκατά έκαμα τζαι αξίζω έτσι τύχη;
 
Μέχρι τότε είχα δείξει απίστευτη υπομονή. Για δύο χρόνια έσκαζα έσκαζα έσκαζα. Έφκαλλα σκοπιές, έκτιζα, καθάριζα σκατά αλλά δεν μιλούσα. Είχα φτάσει όμως στα όρια μου προ πολλού τζαι τον τελευταίο μάλιστα μήνα τα είχα ξεπεράσει. Κάπου εκεί λοιπόν γύρω στον Ιούνιο, 2.5 μήνες πριν την απόλυση μου άρχισα να τα χάνω. Δεν μιλούσα με κανένα. Ήμουν πλήρως απομονωμένος, έκαμνα μόνος μου σενάρια με τον εαυτό μου, με φανταστικές συζητήσεις με τον λοχαγό. Ήμουν κοντά στην έκρηξη η οποία ήρθε ένα πρωινό Κυριακής.
 
Εγώ σούζα από τις 6. Να ξυπνήσω τους νέους να καθαρίσουν να στρώσουν και άλλα γνωστά ωραία. Γίνονται όλα όπως πρέπει μέχρι τις 7 παρά. Ενώ λοιπόν το φυλάκιο είναι γυαλί και εγώ ξυρίζομαι ακούω την γνωστή φωνή. Πριν πάει σπίτι που έξω πέρασε τον περίπατο του ο μαλάκας. Προφανώς και λίγο με τα ποτά του. Παρουσιάζομαι εγώ με τους αφρούς. Είχε εντοπίσει έναν νέο ο οποίος διέφυγε της προσοχής μου και αποκοιμήθηκε στον καναπέ αφού τελείωσε φυσικά τις εργασίες που του έβαλα.
 
Ξεκίνησε το κήρυγμα. Άκουα άκουα άκουα έτοιμος να εκραγώ. Κάπου εκεί είπε την μαγική λέξη. Ενώ είχε περίπου 10 μέρες να πάω σπίτι, περίμενα με αγωνία την επομένη που ήμουν εξοδούχος. Διανυχτέρευση Δευτέρα.
 
Μόλις είπε όμως τις εξής τέσσερις λέξεις (πάρε 5 μέρες κράτηση) θόλωσα. Έσφιξα τις γροθιές, άρχισα να κλαίω από νεύρα, και κινήθηκα απειλητικά εναντίον του. Ο ίδιος νιώθοντας ότι ξεπέρασε τα όρια προσπάθησε με τα λόγια να με καθησυχάσει. Εγώ δεν συγκρατούμουν πλέον με τίποτε. Ηφαίστειο. Είπα είπα είπα και ευτυχώς ο λοχαγός χεσμένος, πριν προλάβω να τον χτυπήσω έφυγε, ταίζοντας μου 5+5 μέρες φυλακή από το παράθυρο του αυτοκινήτου του. Το μουνί (Excuse my French).
 
Εγώ πλέον είχα ξεφύγει. Παίρνω Κυριακή πρωί πρωί τον Criticoπαπά τηλέφωνο, τον οποίον παρεμπιπτόντως ελάχιστα είχα ενοχλήσει μέχρι τότε τα τελευταία δύο χρόνια. Του αναφέρω με πάσα σοβαρότητα ότι την επόμενη φορά που θα έρτει στο φυλάκιο ο λοχαγός θα τον εκτελέσω. Τέλος. Εννοώντας κάθε λέξη.
 
Έγινε χαμός. Τροχάδην οι γονείς στο στρατόπεδο, πανικόβλητος ο διοικητής, εξαφανισμένος ο λοχαγός και απόσπαση ο Critic όσο πιο μακριά γίνεται. Σε κέντρο εκπαίδευσης. Αυτή είναι η Ε.Φ. Στείλτε αυτόν που σάλταρε να εκπαιδεύσει νέους!!!! Ηλίθιοι.
 
Εκπαιδευτής νεοσύλλεκτων λοιπόν, με τροχάδια, ασκήσεις και εκπαιδεύσεις μες το κατακαλόκαιρο. Και φυσικά ούτε κατά διάνοια να πάρω αυτές τις 20 μέρες άδεια. Πρέπει να είμαι ο μόνος στρατιώτης που απολύθηκε και του χρωστά ακόμα μέρες η υπηρεσία. Στα αρχίδια μου όμως. Είχα επιτέλους κερδίσει σεβασμό και ήμουν χαρούμενος. Ετρώαν μου μέρες, έπρεπε να είμαι στες παραλίες να προετοιμάζομαι για τις σπουδές, αλλά δεν είχα κανένα πρόβλημα να πηγαίνω τροχάδι τζαι να κάμνω εκπαιδεύσεις. Γιατί επιτέλους για πρώτη φορά μέσα σε δύο χρόνια τούτο που έκαμνα είχε κάποια σημασία. Δεν ασχολούμουν ούτε με κτίσιμο, ούτε με σκατά ούτε με κομπλεξικούς.
 
Αν λοιπόν διερωτάστε γιατί δεν αντέχω την εφεδρεία και γιατί τρέφω τόσο πολύ μίσος για την Ε.Φ. μόλις σας έχω πει.
 
Παρόλα αυτά δεν θεωρώ τον εαυτό μου άτυχο. Γιατί έκτισα χαρακτήρα. Και το γαμήσι του στρατού διαγράφηκε ευτυχώς από τα υπέροχα χρόνια σπουδών που ακολούθησαν, όπου γνώρισα φοβερά άτομα και πέρασα υπέροχα.
 
Αλλά κάθε φορά όμως που περνώ την πύλη, ερκουνται μου στον νου ούλλα τα πιο πάνω. Μισώ τον στρατό, μισώ την εφεδρεία, και δεν πρόκειται να την δεχτώ ούτε να ησυχάσω ώσπου πάω. Δοκίμασα για αρκετά χρόνια αλλά δεν.
 
Fuck them

21 σχόλια:

  1. Ρε Critic, μα τόσο τζιαιρό είσαι ο Έτερος? Κάτι μου θυμίζει τούτη η ιστορία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο έτερος πάει έφεδρος ή έχει παρόμοια issues μαζί μου;

    Φυσικά τωρά με την εγχείριση που έγραψες ότι έκαμε στην μέση τζαι να πίεννε έφεδρος έννα τον φκάλουν Ι5 (απαλλαγή)... Έσιει τζαι τα τυχερά της η δισκοπάθεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πρέπει να έκοψες πολλές παλιές αμαρτίες! Δαμέ αγανάκτησα εγώ που τα εθκιάβαζα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εννοούσα τις μαλακίες δυσμενείς μεταθέσεις σε ασκήσιμα πόστα, μακριά που το σπίτι σου άρα ακόμα και αν είχες έξοδο δεν ήξερες που να πάεις, και φυλάκια κτλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εν είσεες ττζαι εσού ένα μέσο να σε κανονίσει καλέ μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ok,Ok,Ok...

    Οι περισσότεροι από εμάς είχαμε παρόμοια θητεία. Εμείς, τα βουτυρόπαιδα της Λευκωσίας (όπως πολύ καλά είπες) μας πέταξαν στο μπύθουλα της Κύπρου.

    Ανώμαλοι, παιδεραστές, βίαιοι, εγκληματίες (νεκροί τώρα...) ήταν μερικά από τα κομμάτια του παζλ που συνέθεταν την εικόνα ενός τάγματος.

    Η βία καθημερινή. Ευτυχώς το μαχαίρι δεν ήταν διαδεδομένο τότε. Η παραλογία των αξιωματικών, (ειδικά για μας που συνηθήσαμε να γονατίζουμε γονείς, καθηγητές και οποιαδήποτε άλλη μορφή εξουσίας με την ορθολογιστική μας προσέγγιση) όπως πολύ σωστά περιγράφεις, ήταν εξωπραγματική.

    Το αυτοσέξ πολύ διαδεδομένο. Επίσης μου έκανε εντύπωση πόσο συχνές ήταν οι ομοφυλοφιλικές συνευρέσεις. Υπηρέτησα σε ένα τάγμα και μπορώ να πω ότι μου θύμισε η φάση κάτι από αμερικανική ταινία για τις φυλακές...

    Δυσανασχέτισα, έκλαψα, παραιτήθηκα, τσάκισα. Όμως ήταν ένα πολύτιμο μάθημα στα εξής:

    1. Δεν είσαι προνομιούχος μαλάκα Ακκανούρη. Το γεγονός ότι λες "ευχαριστώ" ή "παρακαλώ" δεν σε κάνει λιγότερο ή περισσότερο πολύτιμο για την κοινωνία.

    2. Ο τύπος που την Ίνια, Μίνια, Δένια και όποια άλλη στερημένη περιοχή της Κύπρου, που καπνίζει 8 πακέτα την ημέρα, τρώει 1 φορά κάθε 2 μέρες, κοιμάται 3 ώρες κάθε νύκτα και είναι 1,50 ύψος, σε γαμάει στο ξύλο, οποιαδήποτε μέρα του χρόνου, μαλάκα Ακκανούρη.

    3. Η γκόμενα είναι όαση. Χρειάζεται πολύ θάρρος να υποστείς χωρισμό και να μην κλατάρεις. Τότε γίνεσαι άντρας. Όταν θα πιείς και αυτό το ποτήριον του μαρτυρίου και δεν θα παραιτηθείς.

    4. Αυτή είναι η κοινωνία (στο από-πολιτισμένο άκρο φυσικά), μαλάκα Ακκανούρη. Σε μικρογραφία.

    5. Οι χαρές της ζωής είναι μικρές: Όταν το καθαρό σεντόνι είναι οργασμικά αναζωογονητικό, όταν είναι marlboro αντί rothmans, όταν πέφτει στα χέρια σου φρέσκια τσόντα και όχι αυτή με τις κολλημένες σελίδες.

    Και άλλα πολλά μαθήματα... Δεν θα θελα να ξαναπεράσω ούτε εγώ το στράτευμα όπως το πέρασα. Θα ήθελα να ήμουν κάπου αλλού, με περισσότερη εκπαίδευση και λιγότερο σπάσιμο.

    Όμως τα μαθήματα που πήρα από κει, μου επιτρέπουν να βλέπω τον άλλο μες τα μάτια (συνήθως δηλαδή...) και να μην φοβάμαι. Γιατί την πράξη βίας που προτίθεται να μου προκαλέσει (λεκτική συνήθως), το bullying το έχω υποστεί. Nothing new mate, bring it on bitch.

    ΥΓ (συγγνώμη για την έκταση...) Ο στρατός είναι μια προέκταση της θεωρίας του clan. Οι άνθρωποι κινούνται σε ομάδες και ειδικότερα οι άντρες. Λόγω του ότι η καταναλωτική κοινωνία επιτρέπει στον άνθρωπο να αποχωρεί από την ομάδα και να μην λογοδοτεί σε αυτή, οποιαδήποτε επανένταξή μας σε ομάδα μας θίγει την ατομικότητά μας και την ιδιεταιρότητά μας.

    Επειδή οδεύουμε σε δύσκολες εποχές, καλόν θα ήταν να ενεργοποιήσουμε (εμείς οι άντρες περισσότερο) το clan culture. Όχι ως γέροντες να αποφασίζουμε ποιά θα λιθοβοληθεί, αλλά αφού η αστυνομία δεν θα μας προστατεύσει, το κράτος αδιαφορεί κτλ κτλ, ίσως να πρέπει να είμαστε λίγο πιο pro-active απέναντι στο καθήκον που έχουμε να προστατευθούμε από την αυθαιρεσία των ημερών.

    Μου υπέδειξε ένας φίλος ο οποίος είναι τεχνίτης-πρακτικός το εξής: "Εάν καταρρεύσουν τα πάντα, τί έχεις να προσφέρεις εσύ δηλαδή σε εμένα; Συμβουλές;" Αυτό μας έμαθε ο στρατός Κρίτικ. Τεχνικές επιβίωσης. Ψυχικής επιβίωσης. Απο κει και πέρα, εμπλουτίζουμε τη ζωή μας με πρακτικές ικανότητες. Με έπιασαν τα Καζαντζακικά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων σε καμία, μα καμία περίπτωση όταν αναφέρομαι σε ανώμαλους και παιδεραστές δεν αναφέρομαι σε ομοφυλόφιλους. Οι ανώμαλοι ήταν οι βουκολικοί εραστές, οι Δον Ζουάν της υπαίθρου που παραγκωνίζαν από καιρό εις καιρόν το κριάρι του κοπαδιού...

    Οι παιδεραστές ήταν αυτοί που κατά τις εξόδους τους βρίσκονταν κοριτσάκια 11-12 χρονών.

    Οι gay ήταν αυτοί που ήταν. Αλλά μου έκανε εντύπωση ότι και άλλα παιδιά, στην απουσία αιδοίου από την παρέα, συμβιβάζονταν με σεξ με άντρες... Ίσως bisexual ίσως ίσως ίσως.... Θα μπορούσα να το αποδόσω και σε θέματα βίας και υποταγής καθώς κάποτε ήταν λίγο rape. Too fucked up για τον καιρό εκείνο. Ειδικά για τον Ακκανούρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. sumfwnoume... Opws eipa allwste tzai tonises tzai esu to gamisi tou stratou stinei xaraktira... Emena niwthw oti evoi8ise me oso skliro tzai an itan orismenes fores... 2 xronia omws en polla ... Tzai efedros eipa sas apofasisa oti kNei

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σίγουρα στήνει χαρακτήρα, όπως όλες οι εμπειρίες όμως. Γιατί ειδικά ο στρατός δηλαδή; Θα προτιμούσα χίλιες φορές να είχα υπηρετήσει σε κάποιο κοινωνικό ίδρυμα όπως γίνεται σε κάποιες άλλες χώρες, και πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει αυτή η επιλογή και στην Κύπρο. Γιατί η σκληρότητα του στρατού μας παίρνει κάτι από τον εαυτό μας που δεν επιστρέφει εύκολα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμε πιστεύω ότι λόγω του ότι η Κύπρος βρίσκεται στην πιο εκρηκτική περιοχή του πλανήτη αυτή στιγμή. Επίσης υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον πρόβλημα διασφάλισης κρατικής κυριαρχίας (εισβολές 63-74, Αιγύπτιοι 1978, παραβιάσεις εναέριου χώρου, προσβολή της ΑΟΖ,).

      Καμίας άλλης ευρωπαϊκής χώρας τα κυριαρχικά δικαιώματα δεν αμφισβητούνται τόσο έντονα και συστηματικά.

      Όλοι αυτοί οι παράγοντες καθιστούν την ύπαρξη στρατεύματος
      επιτακτική. Λόγω του μικρού πληθυσμού, το αξιόμαχο του στρατεύματος στηρίζεται στην αναγκαστική στράτευση. Η εξασφάλιση του μεγαλυτέρου αριθμού στρατιωτών ισοζυγίζει τον μικρό πληθυσμό.

      Ανάλογα θέματα αντιμετωπίζει το Ισραήλ. Κι εκεί λόγω του μικρού πληθυσμού και λόγω των απειλών που υφίσταται το κράτος, υπάρχει αναγκαστική στράτευση. Ακόμα και γυναικών.

      Η διατήρηση στρατεύματος δεν είναι θέμα επιλογής. Είναι θέμα επιβίωσης. Εάν θέλεις να έχεις κράτος, τότε πρέπει να έχεις στρατό.

      Ο στρατός είναι άθλιος. Όμως στο τέλος της ημέρας, όσοι πήγαμε ξέρουμε πάνω κάτω να χρησιμοποιούμε το G3, να πυροβολούμε μπροστά μας και όχι τους δικούς μας, να σχηματίζουμε περίπολα (να ξέρουμε τι σημαίνει περίπολο...).

      Όλα αυτά καταλήγουν στο πως σε βλέπει το κράτος. Όλα τα κράτη, ανεξαρτήτως καθεστώτος, βλέπουν τους πολίτες ως μονάδες διαθέσιμες για θυσία για το κοινό καλό.

      Η Αγγλία, η Γαλλία, η Αμερική κτλ όταν βρέθηκαν στα δύο στενά προκύρηξαν γενική επιστράτευση. Η Κύπρος είναι μονίμως στα δύο στενα. Γι αυτό έχουμε αναγκαστική στράτευση.

      Γι αυτό η επιλογή εναλλακτικής θητείας δεν θα πρέπει να προσφέρεται.

      Και το ότι σου πήρε ο στρατός,πολλαπλασίασέ το επί δέκα και θα βρεις αυτά που μας πήραν τα Mcdonalds, το Κούρεμα και η Μάππα. Ειδικά στο Κούρεμα δεν θα πάρεις τίποτα πίσω.

      Διαγραφή
    2. Ακκανούρη, πιστεύω ότι στο Ισραήλ είναι πολύ διαφορετική η κατάσταση. Στην Κύπρο το τελευταίο επεισόδιο ήταν πριν 20 χρόνια (Ισαάκ και Σολωμού) ενώ στο Ισραήλ σχεδόν καθημερινά γίνεται κάτι. Τεράστια διαφορά. Αυτά που αναφέρεις (πως χρησιμοποιώ το G3) γίνονται με εκπαίδευση 1-2 μηνών, και τα υπόλοιπα καλύπτονται με επαγγελματικό στρατό ή/και με αυτόματα συστήματα που καλύπτουν την ασφάλεια στη γραμμή κατάπαυσης του πυρός και του εναέριου χώρου. Όλα τα υπόλοιπα είναι λίγο υποκρισία πιστεύω. Από το 1974 δεν έχει γίνει σχεδόν κανένα επεισόδιο. Οι τούρκοι πήραν ότι ήθελαν. Ή προχωρούμε με κάποιο τρόπο, ή μένουμε όμηροι της κατάστασης με όλα τα υπόλοιπα ζητήματα της κοινωνίας μας να έχουμε παραλύσει.

      Διαγραφή
  10. Δεύτερη φορά που προσπαθώ να σχολιάσω και κάτι γίνεται...

    Οι Τούρκοι δεν έχουν πάρει ακόμα ό,τι θέλουν. Επιδιώκουν το στρατηγικό και πολιτικό έλεγχο της Κύπρου. Επιδιώκουν τον πλήρη έλεγχο της μεσογείου και αυτό το έχουν καταδείξει με τις αμφισβητήσεις των ΑΟΖ της Κύπρου, Ελλάδας, Αιγύπτου (και μπλέκονται στα εσωτερικά της Αιγύπτου), Λιβάνου, Ισραήλ (Μαβί Μαρμαρά). Καλοβλέπούν κομάτι της Συρίας και του Ιράκ. Αμφισβητούν ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Τώρα ξαπόλυσαν και τον Μπαρμπαρός για να μας θυμίσουν ποιός κάνει κουμάντο στα νερά μας....

    Η τεχνολογία και οι κάμερες δεν μπορούν να αναπληρώσουν το κενό που θα δημιουργηθεί από την έλλειψη της γενικής επιστράτευσης. Όταν θα επελαύνουν τα 400 Μ48 και οι 40,000 Τούρκοι στρατιώτες τότε τι θα γίνει; Θα τους ρίχνουμε λέιζερ από τις κάμερες; Ο επαγγελματικός στρατός των 5,000 ανδρών θα ανταποκριθεί με οπλισμό χωροφυλακής; (γιατί ακριβώς αυτό θα είναι ο επαγγελματικός στρατός: Gendarmerie).

    Η γενική επιστράτευση επιτρέπει στο Κράτος να έχει 10-12,000 στρατιώτες ανά πάσα στιγμή. H ύπαρξη επαγγελματικού στρατού μπορεί να είναι συμπληρωματική της γενικής επιστράτευσης. Υπάρχει η οικονομική δυνατότητα όμως δεν υπάρχει σωστή διαχείριση των οικονομικών πόρων.

    Π.χ 30,000,000 για να συντηρηθούν τα Ελικόπτερα Κροκόδειλοι στην Ρωσία ενώ θα μπορούσαν να συντηρηθούν στην Κύπρο κτλ κτλ. Μίζες Μίζες Μίζες, αυτό μας κατάφαγε.

    Το επιχείρημα του επαγγελματικού στρατού προωθείται από τα ίδια πρόσωπα που αναζητούν την επιβολή της Τουρκικής διευθέτησης στο Κυπριακό. Αυτά τα πρόσωπα αγνοούν την εύθραστη και εκρηκτική κατάσταση της περιοχής μας, αυτή που θέλει τη μια στιγμή το Ισραήλ σύμμαχο της Τουρκίας τη μια μέρα και εχθρό την άλλη. Αγνοούν τις δημογραφικές δυναμικές των μουσουλμανικών πληθυσμών και θεωρούν πως τον αστικό-καπιταλιστικό τρόπο ζωής μας μπορούμε να τον διατηρήσουμε μέσα σε ένα καθεστώς ισονομίας και ισοπολιτίας με την Τουρκία και τον υπόλοιπο μουσουλμανικό περίγυρο της περιοχής

    Αυτό που αποκαλείς εσύ "προχωρούμε μπροστά" εγώ το θεωρώ wishful thinking. Τα ίδια δεδομένα αντιμετωπίζουμε με το Ισραήλ αλλά σε διαφορετική ένταση: Αντίπαλο στρατό σε επιθετική διάταξη και αμφσβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

    Και αν θεωρείς ότι τα επιχειρήματά μου τα περιβάλλει "λίγο υποκρισία" ένα σου λέω: Αν εγώ βλέπω φαντάσματα τότε εσύ σίγουρα θωπεύεσαι με νεράιδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να προσπαθήσω να σου το εξηγήσω διαφορετικά. Αny given Sunday αν αποφασίσουν οι Τούρτζοι να κάμουν κατα δα με στρατό τότε εν να φτάσουν ως την Πέτρα του Ρωμιού τζαι θα μας πουν "πτου για ούλλους" μέχρι να καταλάβουμε τι έγινε τζαι να αντιδράσουμε, είτε με τον στρατό που έχουμε τωρά είτε με όσα προτείνεις εσύ.

      Διαγραφή
  11. Εν μου αρέσκουν οι νεράιδες. Απλώς είμαι αισιόδοξος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω τα ρίσκα. Όμως διατίθεμαι να τα πάρω γιατί εν μου αρέσκει η στασιμότητα. Εσύ τι προτείνεις δηλαδή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τι προτείνω; Si vis pacem, para bellum. Στη ζωή, στη δουλειά, στο κρεβάτι. Κι εγώ είμαι αισιόδοξος. Παράλληλα είμαι της ρεαλιστικής σχολής. Της άσιλα. Όχι του Κληρίδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. χμ, τζι εμένα εξαφανίζονται τα σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εν διαγράφω κανένα σχόλιο πάντως παίδες ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μπορεί ναν ο blogspot. Εμπούχτισε τζιαι τούτος που συζητήσεις για το κυπριακό φαίνεται. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μπλογκ σποτ καν σμέλλ μάι σοκς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Bravo re Akkanouri kales apantiseis. 99% den mas areskei i stratiotiki 8itia kalimera. Alla na katargi8ei? En ginete re koumpare dextu to. Me epaggelmatikos stratos dulefkei me cameres me terminator. Opos ta mora gamoto.

    ΑπάντησηΔιαγραφή