Η μάστιγα με τα βαφτίσια

Στα είκοσι και κάτι χρόνια ξεκινούν δειλά δειλά στην ζωή ενός νεοκύπριου οι γάμοι. Στους πρώτους που θα πας θα νιώθεις όντως την φόρτιση της στιγμής, το άγχος και την χαρά του ζευγαριού, τον ενθουσιασμό ή τα νεύρα των γονιών. Γελάς με το βίντεο/slideshow του ζευγαριού, χορεύεις λαϊκά στην πίστα έστω και αν τα μισάς, φορείς κοστούμι και γραβάτα.

 

Όταν μπεις όμως για τα καλά στα τριάντα, τους έχεις πλέον φάει τους γάμους με το κουταλάκι. Έχεις επισκεφτεί σχεδόν όλες τις αίθουσες ξενοδοχείων της ελεύθερης Κύπρου, έχεις δοκιμάσει όλα τα μπουφέ, έχεις ακούσει όλους τους DJs. Δεν φορείς πλέον ούτε με πόμπες γραβάτα, πολλές φορές ακόμα τους γράφεις κανονικά και κατεβαίνεις με το τζιν και την φανέλα έτσι για να τους πεις σαν μεν με καλέσετε. Έχεις πια απηυδήσει, το βίντεο/slideshow δεν το παρακολουθείς καν, το μπουφέ και τις γνωστές σάλτσες τις έχεις αηδιάσει και δεν πίνεις πλέον για να περάσεις καλά αλλά για να μεν παιχτείς.

 

Μπαίνει κάθε χρόνο ο Μάιος και σκέφτεσαι γαμώ την ιστορία μου γαμώ πέρκι εν έχω πολλούς γάμους φέτος. Πέρκι ρε τζαι καταφέρω να πάω πούποτε να παραθερίσω με την Κούλλα (Criticoulla). Γιατί τα περισσότερα καλοκαίρια τα τελευταία χρόνια περνάς τις διακοπές σου το πολύ μέχρι πιο κάτω λόγω έλλειψης ρευστού. Ε μα ρε πούστη είπαμε 1-2 γάμοι χωνεύονται αλλά δέκα και δεκαπέντε το τετράμηνο πάει πολλά. Και φυσικά κοστίζει μια περιουσία.

 

Εκεί όμως που πατάς τα mid 30s και σκέφτεσαι ότι ξεμπέρδεψες με τους περισσότερους και έμειναν μόνο κάτι ηρωικοί εργένηδες τσουπ έρχεται η δεύτερη μάστιγα. Τα βαφτίσια/ κοινωνικό γεγονός. Και οοοοοο ναι είναι χειρότερα. Πολύ χειρότερα.

 

Εγώ θυμούμαι μικρός, όταν βαφτίσαμε την Criticoαδελφή, μαζευτήκαμε μετά την εκκλησία στο σπίτι η στενή οικογένεια, οι νονοί και 5-6 άλλοι καλοί φίλοι των γονέων. Βγήκαν οι μπύρες τα ουίσκι και παραγγείλαμε Amore Pizza. By the way όποιος δεν την δοκίμασε είναι πολύ μικρός μάλλον σε ηλικία, και έχασε πράγματι την καλύτερη pizzeria που πέρασε από το νησί. Άσχετο.

Έτσι που λέτε καμιά δεκαπενταριά άτομα καλοί φίλοι, εμείς οι μικροί μπασκετάκι στο  γκαράζ και οι μεγάλοι ποτό, Pizza και κουβέντα. Ωραία και σεμνά. Αν και εγώ ήμουν μικρός τότε (δημοτικό ακόμα) θυμάμαι έντονα την συγκεκριμένη καλοκαιρινή νύχτα. Τόσο ωραία περάσαμε.

 

Από τότε μέχρι τώρα μάλλον κάτι άλλαξε. Γιατί από την βεράντα τους καλούς φίλους και τον πασιαμά περάσαμε στις αίθουσες των ξενοδοχείων, στα τεράστια πάρτι και στους event planners. Τι έγινε ρε γαμώτο; Γιατί;

 

Πότε μεταμορφώθηκε αυτή η μέρα που παραδοσιακά ήταν για τον στενό κύκλο σε ένα κοινωνικό event των 100 και 150 ατόμων; Δεν μας χέζετε λέω εγώ. Γιατί άτε πες στον γάμο κουτσά στραβά και βαριεστημένος να είσαι θα πιεις 2-3-10 ποτά θα περάσει η νύχτα. Αλλά στα βαφτίσια; Τι κάμνεις στα βαφτίσια; 60 γονείς, 30 μωρά, και 30 καημένοι άτεκνοι σε ένα χώρο. Τα μωρά περιφέρονται και ουρλιάζουν και γενικά τα πάντα σου προκαλούν κατάθληψη. Από την απίστευτη φασαρία, μέχρι την κουβέντα στο τραπέζι που περιλαμβάνει σχεδόν πάντα γάλα, κρεμούδες και σκατά (κακκάκια λέγονται όταν τα χέζει μωρό). Πότε έγινε ρε η βάφτιση το κοινωνικό γεγονός της καλοκαιρινής σαιζόν στην βλακονησίδα; Πότε;

 

Δεν είμαι όμως κανένας μαλάκας (Μμμ τούτο παίζει λίο). Όταν ένας καλός φίλος βαφτίζει το παιδί του μπορεί για σένα να είναι κάπως αδιάφορο αλλά για αυτόν είναι σημαντικό. Και εσύ σαν φίλος που είσαι το αντιλαμβάνεσαι. Θα πάς να του ευχηθείς και μετά θα κάτσεις μαζί του να φάεις και να διασκεδάσεις. Αλλά μαζί του. Όχι μαζί του και με την υπόλοιπη Λευκωσία.

 

Αντιθέτως όμως όταν σε παίρνει ο παρέας από το πανεπιστήμιο τον οποίο βλέπεις πλέον 2 φορές τον χρόνο και σε καλεί στα βαφτίσια του δεύτερου του γιου τι κάνεις; Ειλικρινά τι κάνεις;

Τι φταίω εγώ ρε φίλε εν με λυπάσαι; Γιατί με αναγκάζεις να μπω σε τούντη δοκιμασία; Να περάσω δηλαδή την νύχτα/ απόγευμα  μου με 100 άσχετους/ ημίγνωστούς και 20 μωρά που ουρλιάζουν σε ένα εστιατόριο/ ξενοδοχείο που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα επισκεπτόμουν; Γιατί; Πότε τα βαφτίσια πέρασαν σε τούντο στάδιο;

 

Και όμως υπάρχουν μερικοί που είναι όντως διαφορετικοί. Συναντήθηκα πριν κανένα μήνα με ένα φίλο με τον οποίο τα τελευταία χρόνια έχουμε ψιλοχαθεί. Βλεπόμαστε 3-4 φορές τον χρόνο αλλά είμαστε ακόμα καλοί φίλοι.

 

«Πως πάει ρε η κοράντζα καλά;» τον ρωτώ;

«Μια χαρά φίλε μου» απαντάει. «Εν έσιει έτσι πράμα πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις» (classic κουβέντα) «Μάλιστα βαφτίζουμε την σε κανένα μήνα άλλα ρε φίλε εν θα σας καλέσω. Που να σας τραβώ τωρά σε έτσι πελλάρες»

«Μπράβο ρε ήρωα μου. Μπράβο. Αν ήταν ούλλοι σαν εσένα εν θα ήταν ημι-κατεχόμενη η Κύπρος μας (άσχετο)».

 

Έτσι πρέπει ρε. Κάλεσε ο άνθρωπος 10 στενούς του φίλους και ακόμα τόσους συγγενείς, να βαφτίσουν την κοράτζα του, να φαν να πιούν τζαι να διασκεδάσουν. Χωρίς δεξιώσεις, χωρίς μπουφέ, χωρίς δωράκια, χωρίς event planners, χωρίς αίθουσες ξενοδοχείου, γενικά χωρίς μαλακίες.

 

Πότε εγιναν ρε τα βαφτίσια κοινωνικό event; Το χειρότερο του είδους; Φτάνει τελείωσε. Πλέον για τις βαφτίσεις του ευρύτερου (και όχι του στενού) κοινωνικού μου κύκλου θα είμαι κωλυόμενος. Έννα απλώνω τραχανά.