Σήκωσε το

.
Το 6ο σου ζητώ

Στην Βαρκελώνη ήρθα Πανάθα για σένα
για να σηκώσουμε με τρέλα άλλο ένα
Θεσσαλονίκη Αθήνα, Μπολόνια, Παρίσι
εσύ μου έχεις χαρίσει αστέρια πολλά
Για αυτό λοιπόν και εγώ το έκτο σου ζητώ
Το Ευρωπαϊκό ξανά να τρελαθώ

Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου. Δεν είμαι Παναθηναικός. Ούτε καν Ολυμπιακος ούτε και κάποια από τις άλλες mainstream ομάδες. Είμαι όμως φανατικός του μπάσκετ και γαμώ το κέρατό μου αυτή η ομάδα είναι από άλλο πλανήτη. Τα 6 ευρωπαϊκά αστέρια στην φανέλα φωνάζουν ότι είναι ο αυτοκράτορας της Ευρώπης. Δεν μας χέζει η Ρεάλ με τα 8. Τον καιρό που τα έπαιρνε δεν υπήρχε καλά καλά έγχρωμη τηλεόραση.

Ο παναθηναϊκός ψες στην Βαρκελώνη απέδειξε για ακόμη μια φορά ποιος κρατά τα ηνία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι γελοίοι πρόεδροι της Euroleague να θάψουν τις Ελληνικές ομάδες. Τα τρίκ τους συμπεριλάμβαναν μέχρι και την συμμετοχή της τρίτης ομάδας της Ελλάδας από προκριματικά για να περάσει στους ομίλους. Αλλά ψες ο Jordi Bertomeu πρόεδρος της Euroleague πήρε τα αρχίδια του μέγα Διαμαντίδη την ώρα που με ένα ψεύτικο ξινισμένο χαμόγελο του παρέδιδε το οκτάκιλο τρόπαιο. Όπως κλαμένοι και κιστιμένοι παρακολουθούσαν και οι Ισπανοί τους 3,500 Παναθηναϊκούς να πανηγυρίζουν μέσα στην πόλη τους. Εκεί που πριν 2 μήνες νόμιζαν ότι θα σηκώσουν το ευρωπαϊκό. Αμ δε, έπρεπε πρώτα να περάσετε από τον Παναθηναικό στα προημιτελικά. Αλλά Ναβάρο μου δεν είσαι Διαμαντίδης. Ουτε καν Καλάθης.

Το μπάσκετ στην Ελλάδα φίλοι μου είναι ο μόνος θεσμός που προσφέρει περηφάνια στον Έλληνα. Τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι τον Ελληνικό αθλητισμό τον έβγαλαν από την αφάνεια ο Γκάλης ο Γιαννάκης ο Φάνης και τα άλλα παιδιά το 1987. 24 χρόνια μετά, το 2011 ακόμη το Ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται εκεί ψηλά στην κορυφή. Οποιοδήποτε άλλο άθλημα στην Ελλάδα (ομαδικό και μη) είχε επιτυχίες αυτές αποδείχτηκαν παροδικές. Πέρασαν είτε γιατί ήταν απλά από τύχη (2004 Πορτογαλία) είτε γιατί ήταν προϊόν ντόπινγκ (άρση βαρών, στίβος κ.τ.λ)

Δεν φανταζόμουν στις 14 Ιουνίου του 1987 όταν ήμουν δημοτικό ακόμη και έβαζε εκείνες τις ιστορικές βολές ο Καμπούρης ότι θα είχαμε αυτή την εξέλιξη. Όταν έπεφτα στην αγκαλιά του μπαμπά μου πατώντας πάνω στον καημένο τον παππού μου δεν σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε αυτή η μέρα να ήταν η αρχή μιας δυναστείας. Χαίρομαι πραγματικά γιατί το άθλημα που με πώρωσε όσο τίποτε άλλο στην ζωή μου, μου πρόσφερε σαν Έλληνα της Κύπρου όλες αυτές τις χαρές όλα αυτά τα χρόνια.

Χαίρομαι γιατί το μπάσκετ μου έδωσε την δυνατότητα να είμαι εκεί στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και να κλαίω μαζί με 20,000 άλλους στο ΟΑΚΑ όταν έχανε το τρίποντο ο Αλβέρτης και μας απέκλειε στα προημιτελικά η μετέπειτα χρυσή Ολυμπιονίκης Αργεντινή.
Χαίρομαι γιατί το 2005 πραγματοποιούσα το όνειρο μου στις κερκίδες του Belgrade arena όταν η Εθνική Ελλάδας (η επίσημη αγαπημένη και όχι κάποιο μέτριο αντίγραφο) σήκωνε το Ευρωπαϊκό και στους δρόμους του Βελιγραδίου Έλληνες και Σέρβοι πανηγυρίζαμε αγκαλισμένοι.
Χαίρομαι γιατί το 2009 ξελαρυγγιζόμουν στο Βερολίνο όταν έχανε ο Σισκάουσκας το τρίποντο στην τελευταία επίθεση και σήκωνε ο Παναθηναϊκός το 5ο του Ευρωπαϊκό.
Χαίρομαι ακόμα γιατί το 2010 στις κερκίδες του palais de bercy στο Παρίσι υποκλινόμουν εκνευρισμένος μαζί με 6,000 Ολυμπιακούς στην ανωτερότητα της Barcelona που σήκωνε το Ευρωπαικό.

Για όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές το μπάσκετ είναι το νούμερο ένα άθλημα στην Ελλάδα. Το μόνο άθλημα στην Ελλάδα. Για όλους τους πιο πάνω και όλους τους πιο κάτω λόγους.

Παναθηναικός: 6 Ευρωπαικά πρωταθλήματα
Ολυμπιακός: 1 Ευρωπαικό πρωτάθλημα
ΠΑΟΚ: 1 Κόρατς, 1 κυπελλούχων Ευρώπης
Άρης: 1 Κυπελλούχων Ευρώπης, 1 Κόρατς, 1 Eurocup Challenge
ΑΕΚ: 2 κυπελλούχων Ευρώπης (Σαπόρτα)
Μαρούσι: 1 κυπελλούχων Ευρώπης (Σαπόρτα)
Εθνική Ελλάδος: Ευρωπαικό κύπελλο 2 χρυσά, 1 αργυρό, 2 χάλκινα
Παγκόσμιο: 1 αργυρό

Για αυτό ρε γαμώτο