Η παράνοια των παρελάσεων

Περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός. Ενα δύο....Ένα δύο....Ένα δύο.... Άριστερό...Άριστερό και άλλες παρόμοιου τύπου παπαριές.

Για ποιο λόγο ρε παιθκιά γίνονται οι παρελάσεις; Ποιον σκοπό εξυπηρετούν; Υμνούμε άραγε με αυτόν τον τρόπο τους ήρωες που έπεσαν για την πατρίδα; Καρύδια. Ειδικά μετά που παρακολούθησα τες εικόνες που τις παρελάσεις που εγίναν στην ελλαδα για την 25η Μαρτίου εκνευρίστηκα αφάνταστα.

Οι παρελάσεις είναι ξεκάθαρα ένα κατάλοιπο περασμένων δεκαετιών όπου μονάρχες και παρωχημένα πλέον καθεστώτα διοργάνωναν παρελάσεις για να επιδείξουν την δύναμη τους. Ήταν ένας συνεχής διαγωνισμός ποιος την έσιει μακρύττερη. Εξυπηρετούσαν συμφέροντα μιας άλλης εποχής.

Τότε που ο Χίτλερ ανακήρυττε την Νυρεμβέργη σαν την επίσημη πόλη των παρελάσεων του τζαι κόρτωνε με καυλωμένο το δεξιό χέρι ενώ από κάτω περνούσαν τα θολωμένα πρόβατα του. Τότε που οι Σοβιετικοί ήθελαν να δείξουν στους Αμερικάνους πόσο προηγμένη τεχνολογία έχουν στα οπλικά συστήματα και οι Αμερικάνοι από την άλλη να αποδείξουν ότι αυτοί είναι πιο μπροστά. Η ακόμα και σήμερα στην Βόρειο Κορέα της οποίας το highlight είναι μια στρατιωτική παρέλαση για να δείξει ότι όντως είμαι δυνατή έστω τζαι αν ο λαός μου εν έσιει να φάει ή τυφλώνεται που τον καταράχτη τζαι εγώ εν μπορώ να κάμω τίποτε.

Στην Ελλάδα τζαι στην Κύπρο όμως τι σκοπό εξυπηρετούν; Στην Ελλάδα σιού τζαι καλά πας την πίκκα της σικκίρτισης αποφάσισαν τζαι φέτος να πραγματοποιήσουν την καθιερωμένη στρατιωτική παρέλαση στην Αθήνα. Έστω μόνο με πεζοπόρα τμήματα. Στην επαρχεία από την άλλη παρέλασαν μαθητές όπως και στην Κύπρο. Αποτέλεσμα το ίδιο και χειρότερο με το περσινό. Μαθητές περνούσαν τζαι δεκαθκιάζαν τους επισήμους, άλλοι εγυρίζαν την κκελλέ τους που την άλλη, άλλοι εκαυλιάζαν τους. Στους δρόμους πανικός αστυνομία επεισόδια και άλλα ωραία. Ποιος ο σκοπός λοιπόν ρε βλήματα πολιτικοί; Γιατί να την διοργανώσετε; Αρέσκει σας δηλαδή να στέκεστε σε ένα βάρθρο τζαι να σας ξιτιμάζει ούλλη η πόλη. Τζαι τζείνοι που παρελαύνουν τζαι οι υπόλοιποι που τους θωρούν; Πόσος μαζοχισμός πλέον; Εκτός τζαι αν διοργανώνονται οι παρελάσεις για να εκτονωθεί ο κόσμος. Τότε πάω πάσο, κάμνετε του καλό. Λαλεί σου ο Έλληνα πολιτικός.

«Ρε πούστη μου, γαμώ την παναγία μου γαμώ, που είναι και η γιορτή της σήμερα μεγάλη η χάρη της, λες να μην κάνουμε παρέλαση φέτος; Όχι ρε μαλάκα μου όμως δεν λέει. 25 του Μάρτη χωρίς παρέλαση δεν γίνεται. Έτσι σκατά όμως που τα έχουμε κάνει έχουμε δημιουργήσει τεράστιο εκνευρισμό στον Έλληνα πολίτη. Ακόμη και ξύλο πέφτει στο σπίτι ρε γαμώτη μου. Θα μας λιντσάρουν και φέτος. Δεν γαμιέται όμως. Εμείς θα την κάνουμε την πουτάνα την παρέλαση. Θα την κάνουμε ρε και φέτος. Έτσι για να μας βρίσει εμάς όλη η Ελλάδα να ξεθυμάνει. Θυσία για την πατρίδα ρε γαμώτο. Θυσία θα γίνω για να γλυτώσει το ξύλο η Ελληνίδα μάνα και η Ελληνίδα σύζυγος γαμώ την παναγία μου γαμώ, μεγάλη η χάρη της».

Έτσι μάλιστα απόλυτα δικαιολογημένοι. Να διοργανώσουν τζαι μια τζαι θκυο τζαι τρεις παρελάσεις τον μήνα. Να φκει ο κόσμος να ξεθυμάνει. Να γίνει ο Έλληνας πολιτικός όπως τζειντη ξύλινη φιγούρα που έχει στα λούνα πάρκ με την τρύπα για να βάλεις την κκελλέ σου μέσα. Ναι τζείνη που στέκεσαι για να σου σύρνουν γιαούρτια τζαι ντομάτες τζαι όποιος ιγκώσει την φάτσα σου κερδίσει εναν Winnie the Pooh. Ε στην Ελλάδα θα κερδίζεις ένα κανονικό poo. Μακρύ, χοντρό, καφέ, βρομερό τζαι αδρωπινό.

Στην Κύπρο όμως είμαστε καλύτεροι δηλαδή νομίζετε; Πιάστε τες παρελάσεις μας μια μια. Η πρώτη μας, τον Οκτώβρη, γίνεται για να γιορτάσουμε την ανακήρυξη της Κυπριακής δημοκρατίας. Η οποία by the way κανονικά έγινε καλοτζαίρι όχι Οκτώβρη αλλά εν πειράζει. Το πιο σημαντικό όμως ένει ότι γιορτάζουμε την ανακήρυξη ενός ανεξάρτητου κράτους το οποίο πλέον έμεινε το μισό. Αλλά εν πειράζει εμείς γιορτάζουμε το έτσι τζαι αλλιώς τζαι μάλιστα με λάθος ημερομηνία αφού ποιος μαλάκας να κάτσει να κάμει παρέλαση καλοτζαιρκάτικα μες τον λάλλαρο.

Το πιο αστείο όμως ένει ότι η δεύτερη μας παρέλαση, μαθητική τούντη φορά, εξυμνεί την απελευθέρωση ενός άλλου κράτους από τους Τούκους. Τι μαλάκες είμαστε πραγματικά.

Τζαι να πεις ότι εξυπηρετούν τζαι κάτι; Τίποτε. Ακόμα τζαι τον τζαιρό που ήμουν μαθητής τζαι ήθελα να λάβω μέρος στην παρέλαση (γιατί τότε εξυπνούσα τζαι τζοιμουμουν με την Ελλάδα μες στα σσείλη) εν τα κατάφερνα. Τζαι εν τα κατάφερνα γιατί ο νεαρός Critic ήταν μακρυμάλλης. Όπως εν τα εκαταφέρναν ούτε οι πασιήδες ούτε οι πολλά κοντοί ούτε οι πολλά άσσιημες. Εν εταρκάζαν με το μοντέλο του Αρίου Κυπραίου. Τζαι ακόμα γίνεται το ίδιο πράμα. Απίστευτο. Ρατσισμός διακρίσεις και ότι άλλο θέλετε προσθέστε.

Γιατί στον στρατό νομίζετε μετά ήταν καλύτερα; Άλλη κωμωδία τζαι τζείνη. Στον στρατό η διαφορά όμως ήταν ότι επιλέξαν με για την παρέλαση του Οκτώβρη, αφού ως τότε είχα υποχρεωτικά κουρευτεί και κατά τα άλλα τηρούσα τις προδιαγραφές τους. Ήταν όντως μια γελοιότητα χωρίς προηγούμενο. Για δύο εβδομάδες προετοιμαζόμασταν πρωί και απόγευμα μέσα στον Οκτωβριανό ήλιο της Λευκωσίας για να μάθουμε να βαδίζουμε σαν σωστά ρομπότ. Σαν μαλακισμένα προετοιμασία πάνω κάτω 4-5 ώρες την μέρα για 1 λεπτό που θα περάσεις μπροστά που τον βαρυλάτη τον πρόεδρο της δημοκρατίας τζαι τους άλλους επισήμους. Τα ίδια σκατά τότε τα ίδια τζαι σιρότερα τωρά μετά που δεκαπέντε χρόνια.

Εξακολουθούμε να ανεχόμαστε τούντη βλακεία ενώ είναι κοινό μυστικό ότι εν ούλλα για την μόστρα. Ότι για παράδειγμα ούλλα τα άρματα πλην των Τ80 εν για τα παλιοσίδερα. Ότι την μέρα της παρέλασης φκάλλουν τα διπλάσια άρματα που τα στρατόπεδα για ναν πάντα μέσα αφού ξέρουν ότι τουλάχιστον τα μισά μινίσκουν μισόστρατα ώσπου να φτάσουν στον χώρο παρελάσεως. Όπως επίσης όλοι ξέρουν ότι έχουμε όλμους τζαι πολυβόλα που τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ότι τα όπλα του πεζικού μας είναι απαρχαιωμένα τζαι τα μισά εν παίζουν, ότι τα Άκμαντ που μεταφέρουν τους όλμους εν αυτοκίνητα σκοτώστρες, ότι ώσπου να σκοπεύσει το ΠΑΟ πας το Μερσεντές μπορεί να περάσουν τζαι δέκα ύλες αρμάτων που μπροστά του τζαι πάει λέγοντας. Οι παρελάσεις εν μια γελοιότητα η οποία είναι αντιπροσωπευτική της γενικής γελοιότητας που λέγεται Εθνική Φρουρά.

Όμως εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι να διοργανώνουμε τουντες μαλακίες. Τζαι ο Κυπραίος πάει τζαι παίρνει τζαι τα μωρά του για να δούν τζαι να θαυμάσουν τον ετοιμοπόλεμο Κυπριακό στρατό. Φτάνει ρε κοπέλια φτάνει θέατρο γαμώτο. Προχωρήστε πλεον μπροστά. Έστω τζαι λίο.

Τα σαίνια και η κτηματαγορά

Τον Οκτώβρη είχα κάνει αυτό το ποστ κατακρίνοντας τον νόμο που πέρασαν όλα τα κόμματα πλην ΑΚΕΛ για τα αφορολόγητα ακίνητα. Ο νόμος προνοεί την μείωση ή κατάργηση εντελώς των μεταβιβαστικών τελών στα ακίνητα αλλά και του ΦΠΑ για μια δοκιμαστική περίοδο έξι μηνών. Τότε είχα πει ότι θεωρώ αυτό τον νόμο μια μεγάλη πατάτα για πολλούς και διάφορους λόγους. Αν έχετε ώρα δέστε το προηγούμενο αναλυτικό ποστ. Ειδικά το κομμάτι που λέει ότι εφαρμόζεται για δοκιμαστική περίοδο έξι μηνών το θεωρώ μια μεγάλη μαλακία-ερασιτεχνισμο-ημιμαθεια. Προσθέστε και εσείς ότι άλλο νομίζετε ότι ταιριάζει.

Απλούστατα γιατί το σενάριο αυτό θα ωθήσει λογικά αυτούς που έχουν ήδη το χρήμα (αφού η αγορά έχει στο παρών στάδιο παγώσει τα δάνεια και την ρευστότητα), να ξοδέψουν σε αγορές οι οποίες θα δείξουν μια ψευδή εικόνα ανάκαμψης για λίγους μήνες. Αυτή η ανάκαμψη όμως δεν θα είναι βιώσιμη αλλά παροδική γιατί το χρήμα στην αγορά είναι περιορισμένο.

Η εν λόγω νομοθεσία ψηφίσθηκε τελικά τον Νοέμβριο και ο πρώτος μήνας εφαρμογής της ήταν ο Δεκέμβριος. Τα σαίνια λοιπόν οι εισηγητές της, οι σούπερ οικονομολόγοι-δικηγόροι θα περίμεναν την αγορά να κάνει μπουμ. Ε βέβαια άλλωστε μιλάς για μια έκπτωση περίπου 10%. Αλλά είπαμε η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια Νικολάκη μου.

Αλλά επειδή προσωπικά δεν νομίζω ότι είσαστε βλάκες απλά συμφεροντολόγοι πιστεύω ότι ο εν λόγω νόμος ψηφίσθηκε καθαρά για προσωπικό όφελος δικό σας και των γύρω σας. Δηλαδή των λεφτάδων. Αυτών που θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν αυτό το παράθυρο των έξι μηνών και να αγοράσουν χωρίς δάνειο ή ακόμα και με δάνειο το οποίο θα πάρουν λόγω των τεράστιων εξασφαλίσεων που μπορούν να δώσουν στις τράπεζες αλλά και των τεράστιων τους διασυνδέσεων.

Τα πρώτα στατιστικά ήδη φωτογραφίζουν την πιθανή αποτυχία της νέας νομοθεσίας. Οι πρώτοι τρεις μήνες εφαρμογής του νόμου πιστεύω μιλάνε από μόνοι τους. Σε ετήσια βάση οι πωλήσεις ακινήτων τον Δεκέμβριο μειώθηκαν κατά 6.6% (σε 651), τον Ιανουάριο αυξήθηκαν κατά 53.8% (803) και τον Φεβρουάριο μειώθηκαν κατά 19.3% (486). Ενώ φάνηκε ότι τον Ιανουάριο η αγορά θα ξεκολλούσε από την στασιμότητα αφού έγιναν 281 περισσότερες πωλήσεις σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2011, τον επόμενο μήνα κατρακύλησαν και πάλι κατά σχεδόν 20%.

Που είναι αγαπητοί μου βουλευτές οι αγοραστές; Μήπως δυσκολεύονται να δανειστούν από τις τράπεζες. Μήπως είναι ήδη υπερδανεισμένοι. Άλλωστε τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι το χρέος των κυπριακών νοικοκυριών είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην ΕΕ μετά την Ιρλανδία και φτάνει το 289% του ΑΕΠ, τη στιγμή που το σχετικό όριο σύμφωνα με τις μετρήσεις της Κομισιόν είναι 160%. Τι από όλα αυτά συμβαίνει ρε σαίνια μου;

Για δέστε τα πιο κάτω γραφήματα.

Το πρώτο δείχνει τις Παγκύπριες συνολικές πωλήσεις και είναι νομίζω εμφανέστατο ότι βρισκόμαστε εν μέσω μιας περιόδου σοβαρότατης ύφεσης του τομέα. Δεν υπάρχει ουσιαστικά αγορά. Γιατί όταν μιλάμε για πωλήσεις λιγότερων από 500 κομματιών παγκύπρια τον μήνα τότε ναι δεν υπάρχει αγορά. Το δεύτερο γράφημα παρουσιάζει την χρονιαία ποσοστιαία αυξομείωση στις πωλήσεις ανά μήνα αλλά και την χρονιαία αυξομείωση στις συνολικές πωλήσεις. Τα στατιστικά τρομάζουν αφού το 2008 είχαμε σε σχέση με το 2007 μια πτώση στις συνολικές πωλήσεις της τάξεως του 31%, μια πτώση 44% το 2009, μια οριακή άνοδο 5% το 2010 η οποία αναπτέρωσε τις ελπίδες ανάκαμψης και μια επιστροφή στον Άδη τον Δεκέμβριο του 2011 με ποσοστό -19%.

Που πάει η αγορά; Πουθενά δεν πάει. Και με νόμους όπως αυτούς δεν την βοηθάτε. Καθόλου όμως. Βοηθάτε μόνο τον εαυτό σας. Η σωστή σειρά έχει ως εξής. Πρώτα σιγουρευόμαστε ότι οι τράπεζες έκαναν σωστή ανακεφαλαιοποίηση έτσι ώστε να επιστρέψει η ρευστότητα στην αγορά και μετά κοιτάζουμε άλλα κομμάτια. Όπως την φορολογία στα υπερκέρδη (φόρο στις τράπεζες όταν χρεώνουν πάνω από ένα ορισμένο επιτόκιο), την απλοποίηση της διαδικασίας κατάσχεσης περιουσίας έτσι ώστε να αναγκαστούν επιτέλους οι developers να μειώσουν τις τιμές τους, αλλά και σημαντικότερο από όλα την κάθαρση των χαρτοφυλακίων των τραπεζών από τα στεγαστικά τοξικά δάνεια. Μετά βλέπουμε.

Σημαντικότερο όμως από όλα είναι ότι όλοι βλέπουμε αυτή την εξόφθαλμη απάτη που γίνεται και δεν μιλάμε. Κύριοι βουλευτές. Όταν ψηφίζονται έτσι νόμοι και μάλιστα σε δοκιμαστική βάση, καλό θα ήταν να κρατάτε τον εαυτό σας έξω από την αγορά. Τι εννοώ. Ότι μετά το πέρας των 6 μηνών και την πιθανή πλέον αποτυχία και απόσυρση της εν λόγω φορολογίας να παραδώσετε αρχεία κτηματολογίου που αποδεικνύουν ότι εσείς αλλά και οποιοσδήποτε συγγενής σας πρώτου βαθμού δεν έκανε κάποια αγοραπωλησία ακινήτου την περίοδο αυτή. Γιατί μετά μπορεί να κατηγορηθείτε από κακοπροαίρετους όπως εγώ σαν απατεώνες. Κάτι αντίστοιχο με το insider trading στο χρηματιστήριο έτσι. Μπορεί κάποιος μαλάκας να πει ότι περάσατε τον νόμο για τον εαυτούλη σας. Για να αγοράσετε φτηνότερα το σπίτι των ονείρων σας ή να πιάσετε το διαμέρισμα-προίκα της κόρης σας πιο φτηνά αφού το κεφάλαιο επένδυσης το είχατε ήδη στο χέρι ή στην τράπεζα. Έτσι;

Είμαι μήπως εγώ παράλογος; Δεν δώσατε μέχρι σήμερα τέτοια δείγματα γραφής και άδικα δεν σας εμπιστευόμαστε;

Ιδιωτικοποιήσεις ΡΕ

Είπα πως δεν θα γράψω ξανά για οικονομικά. Απλούστατα επειδή δεν αξίζει καν τον κόπο. Γιατί να ασχολείσαι. Η πολιτική ζωή στην Κύπρο έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Είναι όλοι σχεδόν δικηγόροι. Και ως γνωστό ο δικηγόρος δεν είναι οικονομολόγος. Και όταν ακόμα και ο πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών της βουλής είναι δικηγόρος τότε σιέσε μέσα. Κάτι φωτεινές εξαιρέσεις στην βουλή τύπου Μαυρίδη είναι απλά αυτό που είπα. Εξαιρέσεις.

Φάνηκε τα τελευταία χρόνια, και όχι μόνο, ότι η οικονομική διαχείριση της χώρας είναι σε νηπιακό επίπεδο. Την Κυπριακή οικονομία την σκέφτομαι σαν ένα FIAT 500 το οποίο οδηγάς με 100 χιλιόμετρα την ώρα ενώ απέναντι σου έρχεται ένα φορτηγό. Οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένο ότι πρέπει να φρενάρεις ή τουλάχιστον να ζαοτιμονιάσεις για να αποφύγεις το φορτηγό. Οι Κύπριοι πολιτικοί όμως που είναι και υπεύθυνοι για την οικονομική πολιτική της χώρας νομίζουν ότι έννα περάσουν πουκάς το φορτηγό τζαι εννα γλυτώσουν. Ε εν γίνεται ρε φίλε μου. Είπαμεν εν κόντο τζαι μιτσί αυτοκίνητο το FIAT το πεντακοσάρι αλλά πουκάστο φορτηγό εν χωρεί. Ότι τζαι αν κάμετε. Λαλέι σας τα ούλλη η Ευρώπη αλλά εσείς εν καταλάβετε. Η ακόμα χειρότερα καταλάβετε αλλά εν έχετε τα καρυδάκια να τα εφαρμόσετε.

Το επίπεδο σας είναι τόσο χαμηλό που είναι καταθλιπτικό. Το είδαμε και με την Πραξούλα Κάλλας στις πατάτες τις αντιναχτές. Πολύ μα πολύ χαμηλό το επίπεδο. Και οι ανιδεότητα σας είχε σαν αποτέλεσμα την χρεοκοπία της Κύπρου και το δάνειο από τους Ρώσους. Η ξεφτίλα του να πας στην μητέρα Ρωσία και να της πεις τα έκαμα σκατά σώσε με και εγώ ότι θέλεις. Απλά μεν το πεις παρακάτω. Στα κρυφά. Ώσπου να αποκαλυφθούν οι όροι της συμφωνίας μας θωρούμε τζαι κάμνουμε.

Μετά από όλα αυτά όμως εγώ διερωτώμαι πώς υπάρχουν ακόμα υποστηρικτές του αποτυχημένου μοντέλου του κράτους manager. Τι χρειάζεται δηλαδή ακόμα για να καταλάβουμε ότι δεν πάει άλλο έτσι; Πιάστε τα με την σειρά. Που τα πιο απλά.

Πιάστε για παράδειγμα τον τελευταίο λογαριασμό της ΑΗΚ. Πληρώνουμε το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη. Οι λόγοι διάφοροι. Πρώτο κρούζουμε ακόμα μαζούτ. Κατά τον κ. Πισσαρίδη σε άλλες χώρες για την παραγωγή ηλεκτρισμού χρησιμοποιείται άνθρακας (29%), πυρηνική ενέργεια (27%), φυσικό αέριο (23%), ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (16%) και μόλις 5% πετρέλαιο. Η ΑΗΚ χρησιμοποιεί 100% πετρέλαιο.

Γιατί γίνεται αυτό; Απλούστατα διότι το κράτος manager της ΑΗΚ το οποίο έχει μονοπώλιο στην παραγωγή ενέργειας δεν ένιωσε την απειλή ή και την ανάγκη να επενδύσει άλλες πηγές παραγωγής ενέργειας. Ούτε και ένιωσε ποτέ την ανάγκη να παράγει φτηνή ενέργεια. Γιατί να το κάνει άλλωστε αφού δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Επίσης βάλτε ακόμα ένα 7% πάνω στους λογαριασμούς για το κόστος της έκρηξης στο Μαρί και καταλήγεις στο σημερινό μας χάλι. Αν ήταν ιδιωτική εταιρεία θα είχε ήδη χρεοκοπήσει.

Άλλο παράδειγμα. Η Κυπριακές Αερογραμμές. Για χρόνια και ειδικά στο παλιό αεροδρόμιο είχαν το μονοπώλιο στα landing slots και κουτσοπερνούσαν. Με ζημιά μεν τα περισσότερα χρόνια αλλά περνούσαν. Με μονοπώλιο στις «καλές ώρες» πτήσεων στους δημοφιλείς προορισμούς έπειθαν τους Κύπριους να πετούν μαζί της. Με την κάθοδο όμως άλλων φτηνών εταιριών αυτό το πλεονέκτημα πέθανε. Άνοιξαν και απευθείας πτήσεις για προορισμούς που παλαιότερα ήθελες 24 ώρες να πάς όπως π.χ. Βαρκελώνη και καληνύχτα οι Κυπριακές Αερογραμμές. Με τέτοιο ψηλό λειτουργικό κόστος η χρεοκοπία ήταν δεδομένη. Και οι διάνοιες οι πολιτικοί μας αντί να την κλείσουν να πάει στα ανάθεμα κάμνουν της μεταγγίσεις 25-30 εκατομμυρίων κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο εν μέσω κρίσης.

Και ενώ καθόμαστε και χάσκουμε και ανεχόμαστε τα πιο πάνω, διαβάζω ότι πρέπει να φυλάξω νερό και να γεμίσω το ντεπόζιτο μου γιατί θα κοπεί η ροή για τρεις μέρες. Και γίνεται χειμώνα είπαν και όχι καλοκαίρι για να διευκολυνθούν οι καταναλωτές. Ρε δεν γαμι.... λέω εγώ. Σε ποια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής ένωσης δεν υπάρχει αδιάκοπη παροχή ρεύματος και νερού;;;; Που αλλού ρε;;; Που;;;; Ούτε καν αυτά τα πιο απλά τα βασικά δεν μπορεί να προσφέρει αδιάκοπα το κράτος manager. Ούτε αυτά. Ρεύμα τζαι νερό!!!!!!
Και σου λένε θα μείνει άνυδρη η Λευκωσία για να γίνουν επισκευές στο δίκτυο. Ρε δεν μας χέζετε λέω εγώ. Ωπς sorry παρασύρθηκα. Κρατηθείτε και χέζετε καλύτερα την Παρασκευή που θα έχουμε σίγουρα νερό.

Αν ήταν ιδιωτική εταιρεία και σου έλεγε ξέρεις γλυκέ μου καταναλωτή δεν θα έχεις νερό για 3 μέρες γιατί κάνουμε επισκευές στο δίκτυο τι θα έκανες; Θα της έλεγες ένα μεγαλοπρεπέστατο αϊσιχτίρ και θα πήγαινες στον ανταγωνισμό. Εδώ όμως δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Όπως και με το ρεύμα. Δεν υπάρχει ανταγωνιστής της ΑΗΚ άρα κάτσε μαλάκα Κύπριε στους 40 βαθμούς χωρίς κλιματισμό και σκάσε.

Το άλλο. Λες και εσύ δεν πάω ρε μαλάκα μου ένα ταξίδι τωρά που υπάρχουν και φτηνά εισιτήρια. Και το προγραμματίζεις με όλο τον ενθουσιασμό του κόσμου. Τωρά που άνοιξε και η αγορά σου δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να φύγεις που την βλακονησίδα για μακρινό ταξίδι σε λογικές τιμές. Φτάνει να το προγραμματίσεις έγκαιρα. Φύλαξες λοιπόν λεφτά και έκλεισες μήνες πριν. Λάρνακα-Προορισμός πρώτος, Προορισμός πρώτος-τελικός προορισμός.

Αμ δε όμως. Βλάκα δεν υπολόγισες ότι θα έχουν απεργία οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στην Λάρνακα άρα φάε την παπάρα τώρα. Ξέχασε το connection flight σου. Επήε σόττο. Και γιατί; Επειδή ο μικρός και αδικημένος ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας αντί να πιάσει 120,000 ευρώ φέτος θα πιάσει μόνο 115,000 ο καημένος. Ο Μαλάκας. Και έχει το θράσος να απεργεί. Ξέρετε τι έκανε ο Reagan όταν αντιμετώπισε παρόμοιο πρόβλημα. Τους είπε όλους άντε γιε μου στο καλό και τους αντικατέστησε με στρατιωτικούς ελεγκτές. Μέχρι να προσλάβει άλλους. Δικαίωμα στην απεργία θα μου πείτε. Σκατα ρε με 100 και πλέον χιλιάδες τον χρόνο μισθό δεν έχεις κανένα δικαίωμα στην απεργία. Έχεις υποχρέωση μόνο να κάθεσαι να κάμνεις την δουλειά σου και να ευχαριστείς τον πλάστη σου που είσαι τόσο τυχερός. Βλάκα αχάριστε.

Θα μου πείτε ναι ρε αλλά υπάρχει και το παράδειγμα της CYTA που είναι κερδοφόρος ημικρατικός οργανισμός. Εγώ θα σας ρωτήσω κάτι όμως. Πόσο ανταγωνιστική είναι η CYTA; Θα παραδεχτώ ότι η υπηρεσία που προσφέρει είναι όντως καλύτερη συγκριτικά με άλλους ημικρατικούς. Αλλά όπως και να το δούμε δεν είναι καλύτερη από τους ανταγωνιστές της.

Παράδειγμα. Έχετε CYTAVISION; Αν έχετε τότε θα προσέξατε ότι λειτουργεί με τους πιο απαρχαιωμένους αργούς αποκωδικοποιητές που κυκλοφορούν στην αγορά. 5 λεπτά χρειάζονται από το άνοιγμα μέχρι να κάμει load τα κανάλια. Ήμαρτον. Τρώεις ρέεσαι χωνεύκεις πάεις πίσω τζαι ακόμα κάμνει loading. Πόση μίζα πρέπει να ρούφησεν τζείνος ο πεζεβέγκης που έκαμε την παραγγελία των συγκεκριμένων αποκωδικοποιητών;;;; Αυτό φυσικά δεν θα υπήρχε αν ήταν ιδιωτική εταιρεία.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι η CYTA προσφέρει όντως τις τέλειες υπηρεσίες τηλεπικοινωνίας. Για να εξακολουθήσει να είναι ανταγωνιστική σε αυτό τον τομέα θα πρέπει να επανεπενδύσει στην τεχνολογία το μεγαλύτερο μέρος των κερδών της και όχι να το πληρώσει σε μέρισμα. Οι επενδυτές σε τομείς όπως οι τηλεπικοινωνίες δεν περιμένουν κέρδος σε μορφή μερίσματός αλλά κέρδος από την ανατίμηση της τιμής της μετοχής στο χρηματιστήριο λόγω αύξησης μεριδίου αγοράς, εφαρμογής νέας τεχνολογίας κτλ κτλ κτλ.

Η CYTA έδινε μέχρι και φέτος το 100% των καθαρών κερδών της στο κράτος σαν μέρισμα για να γεμίζει τρύπες. Ε εν γίνεται έτσι φίλε μου. Το παζάρι εν λειτουργεί όπως το θέλουμε εμείς. Υπάρχουν κανόνες και όταν τους παραβαίνεις την πληρώνεις. Και θα την πληρώσεις όταν το προϊόν της CYTA δεν θα είναι πλέον ανταγωνιστικό γιατί έκοψες πίσω σε τεχνολογία και αναπόφευκτα θα πιάσεις τον πούλλο σε μερίδιο αγοράς. Παραδείγματα πολλά. Εν μπροστά μας τζαι θωρούμεν τα. Εν τζαι πρέπει να είσαι τζαι κανένας καθηγητής για να προλάβεις την καταστροφή. Ήταν τζαι άλλοι πριν που σένα τζαμέ τζαι επάθαν την. Εσύ το μόνο πού έσιεις να κάμεις ένει να ανοίξεις τα μαθκια σου.

Για τι άλλο να μιλήσουμε; Για το ΧΑΚ ίσως; Το χρηματιστήριο του μισού εκατομμυρίου τζίρο την μέρα. Χαχαχαχα αν είναι δυνατόν!!! Για τα συμβούλια πατατών, τους δήμους, το ΡΙΚ;
Το κράτος δεν είναι manager. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ MANAGER. Πάρτε το χαμπάρι. Ξυπνάτε πριν είναι αργά. Sorry όμως ξέχασα είναι ήδη αργά.

Η γιαγιά μου η κουμαρόφατσα.

Μπράβο ρε τσιακάλια. Μπράβο ρε αχτύπητη, αξεπέραστη αστυνομία Κύπρου. Μπράβο που επιτέλους βάλατε βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο. Εξαλείψατε εν μια νυχτί τον παράνομο τζόγο. Γιατί ως γνωστόν η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Όπως τουλάχιστον και το 50% των κατηγορούμενων κοτσιάκαρων που συλλάβατε να παίζουν ποκεριζέ. Ακου ποκεριζέ μεγάλες γενέτζιες!!!

Που κατάντησε κύριοι και κυρίες η κοινωνία μας. Αντί οι γιαγιάδες να κάθονται στο σπίτι να πλέκουν, γυρίζουν τες λέσχες τζαι τα παράνομα σπίθκια τζαι χαρτοπαίζουν. Φτου σας παλιοκοτσιάκαρες. 42 στυγνοί εγκληματίες που είσαστε. Ναι έστω τζαι αν επέθαναν οι 2 από τες 42 που το 2009 που τες συλλάβατε δεν πάυουν να είναι εγκληματίες. Ο θάνατος δεν σβήνει την ρετσινιά του εγκληματία. Μόνο αν είσαι πρόεδρος της δημοκρατίας ηρωοποιείσαι μετά θάνατον.

Έτσι γίνεται όταν η αστυνομία βάλει κάποιον εγκληματία στο μάτι. Άνω κάτω θα κάνει την πιάτσα μέχρι να τον συλλάβει.
Έεεετσι εεεετσι ρούφα το τρομπόοοονι. Εεεετσι ναιαιαι και τις μπάλες μαζί....... Hoover Hoover που έλεγε και ο μέγας Γκουσγκούνης. Όπως λέμε επιχείρηση σκούπα. Κάτι τέτθκοιο. Τι τζαι αν εγεράσατε ρε. Η αστυνομία Κύπρου δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Όλοι ίσοι είσαστε μπροστά στα μάτια της δικαιοσύνης.

Γιατί κυρίες μου εν φτάνει που παίζετε παράνομα ποκεριζέ αμελείτε και τα άλλα καθήκοντα σας. Με ποιο δικαίωμα κυρίες μου αμελείτε τα εγγόνια σας για το χαρτοπαίγνιο. Με ποιες θα μεγαλώσουν τα εγγόνια σας ενώ εσείς κουμαροπαίζετε; Εσκεφτήκετε το τούτο; Με ποίον α; Με την κάθε Φιλιππινέζα, Σριλανκέζα τζαι Βιετναμέζα. Α; Α; Πέτε μου εσκεφτήκετε το τούτο πριν πιάσετε στα μαραμένα τα σιέρκα σας την τράπουλα; Αναίσθητες ε αναίσθητες.

Επίσης ποιος θα πλέξει κουβέρτες να βράζουν τα μωρά. Πέτε μου ρε ποιος; Τι είπετε; Έχουν quilt τζαι βράζουν; Τι αναίδεια θέε μου. Πρώτο και κυριότερο το σώμα δεν οξυγονώνεται σωστά με το quilt. Αυτό είναι ευρύτερα γνωστόν. Κρατάει τον ζεστό αέρα από κάτω και δεν υπάρχει η απαιτούμενη ανακύκλωση. Ανακύκλωση που μπορεί όντως να προσφέρει μια κουβέρτα από τα δικά σας χέρια. Τι θέλετε δηλαδή να κλάσει το μωρό τζαι να φυρτει πουκ’αστο στρώμα;;; Αναίσθητες εγωίστριες. Είπαμε το παν είναι το air circulation. Ρωτάτε τζαι την Κούλλα (Criticoula) να σας πει που ξέρει.

Επίσης ρε γαούρες ποιος θα παρακολουθήσει στην τηλεόραση τζείνες ούλες τες μαλακίες που δείχνουν το απόγευμα όταν εσείς παίζετε χαρτούι. Α; Τι επήαν δηλαδή τα κανάλια μας τζαι σιονώσαν μια φάουσα λίρες για να τες γοράσουν. Α; Απαντάτε μου. Ποιός έννα θωρεί τωρά την «Κορίνα την Αγριόγατα» άμαν εσείς παίζετε ποκεριζέ. Α; Τόσες σειρές που σας εφέραμε. Ποιος θα δεί την «Μαριάννα της νύχτας»; Α; Άδικα γαμιέται η Μαριάννα δηλαδή ολόκληρα μερόνυχτα; Άδικα!!! Ποιος θα δει την «Μαριμάρ» την «Ροζαλίντα». Τόσο κλάμα τόσο κέρατο άδικα; Τι τα πληρώνουμε ρε γαμώ το κέρατο μου γαμώ. Ποιος θα τα δει; Ποιος θα παρακολουθήσει ποιον άλλον θα πάρει η «Μαρία της γειτονιάς». Αϊσιχτίρ αναίσθητες.

Καλά να σας κάμουν ρε. Γιατί τα τσακάλια της αστυνομίας είναι αμείλικτα. Εν είδετε τι εκάμαν στες φυλακές τες προάλλες; Απαγορεύσαν τον Πολίτη, εβάλαν τους κρατούμενους να ξιουρίζουνται, εκόψαν τους τες κούννες τζαι τα πορικά. Βεβαίως. Είναι σκληρός και αμείλικτος ο αρχηγός. Ενομίζετε ότι έννα του την εγλυτώνετε εσείς; Δαμέ μάσιεται να κόψει τες πατάτες τες Αντιναχτές οϊ να του γελάσετε εσείς. Κοτζιακάρες ε κοτζιακάρες. Πάρτε το χαπάρι εν τζαι γελιέται ρε τουτος. Εν πολλά κοψονούρης. Γελοίες ε γελοίες.

Άτε σπίθκια σας ρε να πλύνετε κανένα πιάτο, να πλάσετε κεϊμά να κάμετε κανένα κιοφτέ τζαι αήστε το ποκεριζε. Άτε να βράσετε κανένα τσάι. Άτε να πλέξετε κανένα πουλόβερ. Άτε να δώ. Κάτσετε σπίτι σας να προετοιμαστείτε για το αναπόφευκτο γιατί ως γνωστό εν τζαι εμείναν σας τζαι πολλά. Κάτι χρονάκια το πολύ μετράτε. Άτε να δουμε. Στο κάτω κάτω τι σας πληρώνει το κράτος σύνταξη ρε; Για να παίζετε ποκεριζέ; Άτε γιατι τζαι πολλά σας ανεχτήκαμε.

Ζήτω η Κυπριακή αστυνομία. Ζήτω η Κυπριακή δικαιοσύνη.

ΠΡΡΡΡΡΡΡΡ. Για όποιον δεν το έπιασε αυτός ήταν ο ήχος μιας τεράστιας πορδής.

ΠΡΡΡΡΡΡΡΡ. Κλάστε γιατί χανόμαστε.

Το άντι-καρναβάλι weekend

Τι πελλάρα τούντο κυπριακό καρναβάλι. Τι κατάντια. Τι τέλεια που ήταν η Λευκωσία τούντες 3 μέρες. Όφκερη ήσυχη με τα περισσότερα παναϊρκα να έχουν πάει στην Λεμεσό.

Προσωπικά εγώ δεν είμαι καθόλου φάν του καρναβαλιού της Λεμεσού. Αλλά και γενικά την Λεμεσό δεν την επισκέπτομαι συχνά. Πόσο μάλλον τούντο σαββατοκυρίακο. Sorry my Limassolian friends. Αναγνωρίζω ότι έχει πολλά ωραία η πόλη σας. Πολλά και καλύτερα από την Λευκωσία. Όπως καλύτερα εστιατόρια, καλύτερα clubs, παραπάνω nightlife και άλλα πολλά. Αναγνωρίζω τα πιο πάνω τζαι καταλάβω γιατί κάποιου μπορεί να του αρέσκει. Εμένα όμως χωρίς παρεξήγηση έννεν πολλά του γούστου μου. Το nightlife ας πούμε θεωρώ το πολλά προσποιητό τζαι τάχα. Πολλά bling που λένε και στο Αμέρικα. Σε τούτο φυσικά εβοηθήσαν πολλά τζαι οι Ρώσοι. Οϊ πως εθέλαμεν δηλαδή τζαι πολύ κούντημα εμείς οι κυπράιοι για να το παίζουμε Ονάσηδες στο Dolce. Όσο για τις καλοκαιρινές εξορμήσεις επίσης τις αποφεύγω γιατί η θάλασσα της Λεμεσού.....Ε πως να το κάμουμε έννεν τζαι η καλύτερη. Προτιμώ πισίνα.

Άρα ειδικά τούντο σαββατοκύριακο επέρασα το στην μιζέρια της Λευκωσίας. Τζαι μια χαρά ήταν. Το Σάββατο έμεινα σπίτι μου με την τηλεόραση μου για να βεβαιωθώ ότι θα αποφύγω τους καρνιβαλιστές οι οποίοι ξέμειναν στην πρωτεύουσα γιατί δεν έβρισκαν δωμάτιο σε ξενοδοχείο της Λεμεσού.
Πραγματικά όσο άκυρο τζαι αν θεωρώ το διήμερο του καρναβαλιού στην Λεμεσό με τον ρετρό βασιλιά καρνάβαλο τόσο χειρότερο είναι στην Λευκωσία. Τα νυχτερινά κέντρα κάμνουν κάτι μισοπροσπάθειες να μπούν στο κλίμα, ενώ όσοι ξεμείνουν στην πρωτεύουσα νιώθούν την ανάγκη να αποδείξουν ότι κάτι γίνεται τζαι δαμέ τούντο weekend.

Αλλά η προσπάθεια κάθε άλλο παρά πετυχημένη ένει. Δηλαδή έλεος ρε κουμπάρε. Τι κάμνεις ρε φιλούι μου πας τον Σσίρο με το τάγκα. Τζαι εσού ρε παλικάρι μου τι κάμνεις ντυμένος ξανθή μες την κάσια του φορτηγού να ψήνεις σούβλα. Είπαμε οκ έσιει χάζι αλλά έννεν έτσι το καρναβάλι. Έννεν τούτος ο σκοπός. Δηλαδή στο Ριο έτσι ένει; Στην Βενετία έτσι ένει; Έστω στην Πάτρα έτσι ένει; Το καρναβάλι έν τζαιν διαγωνισμός απού ντυθεί πιο μαννός τζαι κάμει την μεγαλύτερη αρφοσύνη.

Για αυτό τζαι εγώ σπιτούι μου. Και το μεσημέρι της Κυριακής εκδρομή στο βουνό όπου συνάντησα τον σημαντικότατο αριθμό των ΜΗΔΕΝ καρναβαλιστών. Excellent. Και την νύχτα της Κυριακής στην ήσυχη Λευκωσία κανονίσαμε με παρέα να πάμε σε γνωστή μπυραρία που αποφεύγει τέτοιου είδους πελλάρες τζαι να κατεβάσουμε με την ησυχία μας 3-4 pints τζαι να πούμε τες μαλακίες μας.

Ελπίζω να περάσατε τζαι εσείς τόσον ωραία.

Η μάχη ενός εσωστρεφή Μέρος 3ο

Μετά το πέρας της στρατιωτικής μου θητείας (ένας θεός να κάμει στρατό τούντο μπουρδέλο) τζαι ούλλο το ζόρι που ετράβησα με τον κάθε κομπλεξικό μαλάκα μετέβηκα στο εξωτερικό για σπουδές.

Πρέπει να σας πω ότι επήα νάκκο σιεσμένος. Στο σχολείο όπως είπαμε ήμουν νάκκο κούσβος. Είσιε με πιάσει πουκάτω όπως σας είπα τζαι άμαν φτάσει τζαι πουκουπίσει σε άτε σηκώθου μετά. Ήρτε μετά τζαι ο στρατός τζαι έκαμεν τα ούλα ίσια ίσια.

Έφυγα λοιπόν από την Κύπρο ανακουφισμένος γιατί τελείωσε το δίχρονο μαρτύριο με τους κομπλεξικούς αλλά ταυτόχρονα και αγχωμένος κατά πόσον θα μπορέσω να αντεπεξέλθω. Τόσο στα μαθήματα αλλά και κοινωνικά. Κανένας φίλος μου δεν θα ήταν κοντά μου και δεδομένης της αντικοινωνικότητας μου η κατάσταση με άγχωνε.

Τις πρώτες μου μέρες τις πέρασα κλεισμένος στο δωμάτιο μου στις εστίες. Δεν βγήκα από το δωμάτιο παρά μόνο για τα απαραίτητα και εννοείται πως δεν επιδίωξα να γνωρίσω κανένα από τους γείτονες μου. Δεν μπορώ να πω ότι περνούσα και άσχημα όμως. Έστω και μόνος καλύτερα εδώ παρά στο έλεος και τις ορέξεις του κάθε βοσκού μόνιμου.

Η λύση όμως ήταν κοντά και ήρθε εντελώς τυχαία. Η λύση για κάθε εσωστρεφή άνθρωπο είναι ένας εξωστρεφής. Αυτός που θα κάνει τα πρώτα βήματα τις πρώτες επαφές για να μπορέσεις εσύ όταν και εφόσον νιώσεις άνετα να δικτυωθείς. Αυτός είναι που θα σε γνωρίσει με νέες παρέες, αυτός θα μιλήσει στους καθηγητές και θα μεταβιβάσει και τις δικές σου απορίες, αυτός θα γνωρίσει την παρέα με τις γκόμενες και σιγά σιγά θα πλασαριστείς και εσύ σαν τον φάντη πίκα , και γενικά θα κάνει όλα αυτά που εσύ μισάς. Και θα τα κάνει όλα αυτά ενώ παράλληλα ο συγκεκριμένος είναι χρυσό παιδί, πασιαμάς, πολύ του έξω και λατρεύει τες μπύρες. Τι άλλο θέλεις.

Κάναμε κλικ από την αρχή. Κώλος τζαι βρατζί. Μαζί στα μαθήματα, μαζί στο διάβασμα, συγκάτοικοι στο σπίτι, μαζί στα μεθύσια, μαζί ακόμα και σε καταστάσεις που δεν βιώνεις και τόσο συχνά.... Καθόλη την διάρκεια των σπουδών μας το σπίτι μας υπήρξε κέντρο διερχομένων. Ένας μόνιμος πανικός. Ένας πανικός ο οποίος με βοήθησε να ανοιχτώ. Να γίνω πιο κοινωνικός και να προτιμώ πλέον την συνεύρεση με τον κόσμο από την απομόνωση.

Η συνταγή αυτή δεν άλλαξε και η συγκατοίκηση με το αδέρφι συνεχίστηκε και στην Κύπρο στα πρώτα στάδια που επιστρέψαμε πίσω και δεν είχαμε λεφτά για να μείνει ο καθένας μόνος του. Στην συνέχεια η συνεύρεση με την Κούλλα (Criticoula) ήταν εξίσου ευεργετική αφού και αυτή είναι άτομο κοινωνικό και επίσης αντιλαμβάνεται και δέχεται τις φοβίες μου.

Σε γενικές γραμμές ο έφηβος και στρατιώτης Critic είναι φαινομενικά άλλος άνθρωπος από τον σημερινό. Μετά από πολύ όμως προσπάθεια. Και μην ξεγελαστείτε από τα πιο πάνω. Δεν ήταν εύκολο. Για την κάθε παρουσίαση στο πανεπιστήμιο προετοιμαζόμουν 3 μέρες πριν και έμενα σχεδόν άυπνος το βράδυ από το άγχος. Σε κάθε συνάντηση με καθηγητή έκανα φανταστική συζήτηση με το εαυτό μου στο κεφάλι μου για να είμαι έτοιμος. Στο κάθε interview για δουλειά είχα τόσο άγχος που είχα ολόκληρα κείμενα με πιθανές συζητήσεις έτοιμα για παν ενδεχόμενο. Ακόμα και τώρα η δουλειά μου είναι προσαρμοσμένη με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην έχω άμεση επαφή με κόσμο. Καμία. Μόνο τηλεφωνικώς ενώ είμαι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο για οκτώ ώρες την μέρα.

Ακόμα και τώρα, μετά από τόση προσπάθεια στα τριάντα και κάτι, με αγχώνουν πράγματα απλά. Για παράδειγμα ακόμη μισώ να πηγαίνω σε πάρτι με πολύ και άγνωστο κόσμο η δεν μπορώ να πάω μόνος για καφέ. Σιγά σιγά όμως μαθαίνεις και δημιουργείς άμυνες σε αυτές σου τις φοβίες. Για παράδειγμα στο πάρτι που θα πας 2-3 γρήγορα ουίσκι εντός της πρώτης μιας ώρας κάνουν την παρουσία σου εκεί πιο εύκολη. Όσο όμως και να προσπαθήσεις δεν ξεπερνάς αυτές τις φοβίες σου ολοκληρωτικά.

Για μένα μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ζωή μου ήταν η μέρα του γάμου μου. Παρά το ότι επιλέξαμε να είναι ένας σχετικά μικρός γάμος και αποφύγαμε χαιρετούρες και άλλα τέτοια Κυπριακά, βρήκα την όλη διαδικασία σαν μια τεράστια δοκιμασία. Σε σημείο που το μεσημέρι πριν τον γάμο σκέφτομουν να κλεφτούμε με την Κούλλα (Criticoula) και να πάμε κάπου μακριά να παντρευτούμε μόνοι μας. Να μεν χρειαστεί να δω κανένα να μεν είμαι το κέντρο της προσοχής. Το στομάχι μου ήταν κόμπος και είχε φτάσει στον λαιμό μου όχι γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ την Κούλλα (Criticoula) άλλα γιατί είχα stage fright. Την λύση έδωσαν τα Gin & Tonic του Criticοπαπά.

Σε γενικές γραμμές, όπως είπα και στο πρώτο μου ποστ η εσωστρέφεια δημιουργεί προβλήματα. Αν καταφέρεις όμως να εκλογικεύσεις ορισμένες συμπεριφορές σου και να αντιμετωπίσεις κατάφατσα τις φοβίες σου τότε μπορείς να το κοντρολάρεις. Θα καταφέρεις τουλάχιστον να μην γίνει ένα τεράστιο εμπόδιο στην ζωή σου. θα μπορείς να λειτουργείς κανονικά στην κοινωνία και πιθανότατα κανένας δεν θα μπορεί να το αντιληφθεί εκτός και αν σε γνωρίζει αρκετά.

Δεν πρόκειται φυσικά θα γίνεις ποτέ κοινωνικός και εξωστρεφής. Αρκεί νομίζω όμως να καταφέρεις να προσαρμόσεις την δουλειά σου και τις σχέσεις σου σε αυτό το χαρακτηριστικό σου. Και το πιο σημαντικό φυσικά είναι το άτομο που θα ζει μαζί σου να αντιλαμβάνεται τις ιδιομορφίες σου. Ότι για παράδειγμα τώρα και για τις επόμενες 5 ώρες θέλω να είμαι μόνος μου, ότι τωρά εν χρειάζεται να μου μιλάς, ότι εν μπορώ να πιάσω τωρά τον ηλεκτρολόγο, ότι έν μπορώ να πάω μόνος μου να γοράσω κοστούμι, ότι εν μπορώ να κάμω παρατήρηση στο γκαρσόνι και άλλα πολλά. Υπομονή να έσιει τζαι έννα περάσετε μια χαρά.

Η μάχη ενός εσωστρεφή Μέρος 2o

Τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας πέρασαν και ήρθαν ακόμη πιο δύσκολα χρόνια. Αυτά της απόλυτης εξαθλίωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Τα χρόνια του στρατού. Τα πιο άχρηστα δύο χρόνια στην ζωή ενός νέου Κύπριου άντρα. Αυτά που σε κρατούν πίσω από τις σπουδές, τις δουλειές την κοινωνική σου ζωή. Αυτά που ουσιαστικά σε αναγκάζουν να γίνεις ένα άβουλο πλάσμα που δεν προσφέρει τίποτα στην κοινωνία. Βασικά σε αναγκάζουν δια νόμου να γίνεις ένας άχρηστος της κοινωνίας.

Ο στρατός ειδικά στην περίπτωση κάποιου εσωστρεφή ανθρώπου είναι επικίνδυνος. Μπορεί να σε γαμήσει. Όπως έγινε και στην περίπτωσή μου. Με την κατάταξη μου στο ΚΕΝ Πάφου έσπασε μια και καλή η Λευκωσιάτικη φούσκα στην οποία ζούσα μέχρι τότε. Υπάρχει όντως αυτός ο κόσμος; Υπάρχει όντως τόσο χάλια φαί; Υπάρχει όντως τόση βρόμα; Υπάρχει λόγος να ζω κάτω από αυτές τις συνθήκες;

Ο στρατός για μένα ήταν δύσκολος. Πιο δύσκολος τέλος πάντων από τους φίλους μου. 18 σχεδόν μήνες αρχιφύλακας σε φυλάκια, 10ώρα σκοπιάς κάθε μέρα, διανυκτέρευση μια κάθε δέκα, και άλλα τέτοια ωραία. Γενικά μια κωλοκατάσταση η οποία με αποξένωσε από όλους και με έκλεισε ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου. Δεν ήθελα να δω κανένα.

Ειδικά τον δεύτερο χρόνο πέρασα πιστεύω μια περίοδο κατάθλιψης. Ακόμα και αυτή την μια στις δέκα που έβγαινα δεν ήθελα να δω τους φίλους μου, δεν ήθελα να πάω για ποτό, δεν είχα γκόμενα αλλά ούτε και είχα κάποια ελπίδα να βρω με την συγκεκριμένη συχνότητα εξόδων που είχα. Σπίτι, τηλεόραση, τσιγάρο και απομόνωση. Δεν έβρισκα κανένα λόγο κοινωνικοποίησης. Που να πάω και ποιος ο λόγος. Αφού αύριο στις 7 το πρωί πάλε μέσα θα είμαι.

Στον πάτο έφτασα όταν ήρθε η τελευταία μου μετάθεση στους 21 μήνες. Τον Απρίλη πήρα μετάθεση και πέντε μήνες μετά, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη θα απολυόμουν. Μέχρι σε αυτό το σημείο, τους πρώτους 21 μήνες δηλαδή της θητείας μου είχα κάνει τεράστια υπομονή. Η συνταγή του εσωστρεφή ανθρώπου κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι κρύψε να περάσουμε. Όσοι λιγότεροι μόνιμοι σε ξέρουν τόσο το καλύτερο. Κατάφερα μέχρι τότε να περνώ απαρατήρητος. Ούτε πασιαμά, ούτε ανυπακοή ούτε γλείψιμο. Τίποτε. Σκοπός μου ήταν να μεν υπάρχω.

Πάω λοιπόν με την ίδια συνταγή στην νέα μου μονάδα σκεπτόμενος είμαι παλιός παμπάλαιος θα το σεβαστούν ρε. Έννα με βάλουν λογικά κάπου που να έχω περιορισμένες ευθύνες τζαι να φκαίνω τζαι λίο παραπάνω. Αμ δε.
Μόλις πάω στο νέο τάγμα «Critic πάεις αρχιφύλακας στο τάδε φυλακιο του τάδε λόχου».
Ολόισια σε φυλάκιο χωρίς δεύτερη σκέψη. Σάννα τζαι γράφω το πας την φάτσα μου ρε. Στείλτε τον αρχιφύλακα. Εγενήθηκε για τούντο πράμα.
Το χειρότερο μάλιστα ήταν ότι το συγκεκριμένο εν ήταν ένα οποιοδήποτε φυλάκιο. Δαμέ παλαιότερα (λίγα χρόνια πριν) είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι εθνοφρουρό μας. Άρα η προσοχή που δινόταν σε τούντο κωλοφυλάκιο ήταν τεράστια.

Ως συνήθως εγώ δέχτηκα την εσωτερική μετάθεση χωρίς διαμαρτυρίες. Σκέφτηκα καλά ρε είμαι παλιός ένα με σέβονται λογικά τζαι ο λοχαγός τζαι οι νέοι. Σκατά αγαπητοί μου. Σε τούντο φυλάκιο δοκιμάστηκα όσο πούποτε αλλού στην ζωή μου.
Η δύναμη (οι στρατιώτες δηλαδή) του φυλακίου όσο τζαι εφτάναν για να φκαίνουν οι σκοπιές. Μάλιστα οι περισσότεροι ήταν κάτι αποσπασμένοι αναρχικοί Αϊ Νικολίτες Λεμεσιανοί οι οποίοι εν εδέχουνταν διαταγές. Καθάρισε ρε παίχτη μου ελάλουν τους. Στα αρτζίθκια μου ήταν η απάντηση ανάφερμε αν θέλεις. Το χειρότερο όμως ήταν ο λοχαγός. Ένα αρχίδι κινητό. Εφόδους στις 4-5 το πρωί, εφόδους απόγευμα Σαββάτου μετά τον καφέ του, εφόδους Κυριακές χαράματα μετά την Σαββατιάτικη έξοδό του. Μια κόλαση. Ο αρχιφύλακας Critic ήταν συνέχεια τιμωρημένος και έβλεπε το σπίτι του με τα κιάλια. Άλλα περίμενα που την μετάθεση μου τζαι άλλα μου ήρταν. 23 μηνών στρατιώτης με 40 μέρες άδεια και ζούσα μια κόλαση.

Τις νύχτες δεν κοιμόμουν. Σκεφτόμουν τι έπρεπε να κάμω. Τι να πω. Πρέπει επιτέλους να μιλήσω ρε γαμώτο. Δεν γίνεται. Δεν πάει άλλο η κατάσταση. Είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη αλλά το στόμα μου δεν το άνοιγα να μιλήσω γαμώ την εσωστρέφεια μου γαμώ. Όχι μόνο στον μαλάκα τον λοχαγό που με βασάνιζε αλλά ούτε στους γονείς μου ούτε στους φίλους μου σε κανένα. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και ήμουν σε ένα αδιέξοδο. Μέχρι εκείνο το πρωί της Κυριακής του Ιουνίου.

Ξυπνώ λοιπόν και βάζω τους στρατιώτες να καθαρίσουν. Κάμνουν το φυλάκιο γυαλί και πάω εγώ να ξυριστώ. Σε κάποια στιγμή ακούω φασαρία και φωνές. Ήρτε ο μαλάκας έφοδο πρωί Κυριακής πάλε. Πραγματικά δεν είχε ζωή. Ήρθε και βρήκε κοιμούμενο ένα στρατιώτη στον καναπέ ο οποίος την έπεσε ενώ εγώ ξυριζόμουν. Φωνές ο λοχαγός στον αρχιφύλακα Critic. Κράτηση και πάλι στον αρχιφύλακα Critic ώσπου τζαι έσπασα. Είπα του μαζεμένα όσα ήθελα να του πω τόσο τζαιρό. Μονοφατσιά.

Τι λες ρε Critic πέντε μέρες φυλακή έλεγε αυτός παραπάνω του έλεγα εγώ. Τι λες ρε δέκα μέρες φυλακή παραπάνω εγώ. Δεκαπέντε μέρες φυλακή λέει αυτός και ήρθε το μεγάλο ξέσπασμα. Άρχισα να κλαίω από νεύρα και να κινούμαι απειλητικά εναντίον του. Αυτός σκέφτηκε καλά ίσως το παράκανα. Τώρα η θα παίξω ξύλο με τον Critic ή θα γυρίσω να φύγω. Και επέλεξε το δεύτερο το μουνί. Μπήκε στο αυτοκινητάκι του τρέχοντας και έφυγε.

Εγώ όμως δεν ησύχαζα. Είχα πλέον ξεφύγει. Έπαιρνα τηλέφωνο και απειλούσα ότι θα τον σκοτώσω. Πήρα μάλιστα και τον Criticοπαπά και του είπα. Ή φεύκω τωρά που δαμέ η θα βάλω πάνω την γεμιστήρα τζαι έννα τον παίξω. Τρομοκρατήθηκε ο Criticοπαπάς. Πρώτη φορά τον έπιανα να του κάμω παράπονο τζαι πρώτη φορά με άκουε σε έτσι κατάσταση. Τρομοκρατήθηκε ο παπάς, έσιεσε πάνω του ο λοχαγός, αλλά τρομοκρατήθηκε και ο διοικητής. Να φύγει αμέσως ήταν η διαταγή. Να πάει εκπαιδευτής σε ΚΕΝ. Μακριά που δαμέ τζαι μακριά που το στρατόπεδο μου ήταν η διαταγή του διοικητή.

Σοβαρή απόφαση. Φύετε τον πελλό που απειλεί τζαι στείλτε τον να εκπαιδεύσει νεοσύλεκτους. Τέλος πάντων.
Έφυγα λοιπόν τζαι έπνασε η πσυσιή μου. Υπήρχαν πολλά μειονεκτήματα για ένα παλιό (23 μηνών στρατιώτη) εκπαιδευτή στο ΚΕΝ. Αντί να την αράζω όπως οι υπόλοιποι της σειράς μου, εγώ έχασα την άδεια μου (καμιά 20αριά μέρες τελικά), έπρεπε να εκπαιδεύω τους νέους, να τρέχω, να κάμνω γυμναστική και άλλα πολλά. Ήμουν όμως ευτυχισμένος. Κέρδισα πίσω την αυτοεκτίμηση μου, την γαλήνη μου και ήμουν γεμάτος ενέργεια. Πρώτος στα πάντα. Ειδικά στην γυμναστική. Πρωί, απόγευμα, τροχάδια, κάμψεις τα πάντα. Σε σημείο που ο λοχαγός του λόχου μου είπε «πρώτη φορά βλέπω παλιό με τέτοια όρεξη. Γιέ μου αφού σου εφάν την άδεια σου στο τάγμα σου έννα σου διώ εγώ τιμητική».
Τζαι ήμουν μάλιστα τόσο αποδοτικός χωρίς να είμαι βίλλος με τους νεοσύλλεκτους. Ήμουν απλά happy τζαι είχα απίστευτη ενέργεια.

Και όλα αυτά γιατί άνοιξα το στόμα μου. Αντέδρασα επιτέλους και μίλησα. Ρε γαμώτο εν τούτη η λύση φαίνεται. Τζαι πόσο καλύτερα μπορούσαν να είναι τα πράματα αν εμιλούσες πιο γλήορα ρε βλάκα. Ίσως να εγλύτωνες πολλά κακά.
Η σιωπή και η καταπίεση των συναισθημάτων είναι επικίνδυνη. Η έκρηξη που θα φέρει (γιατί θα υπάρξει εντέλει έκρηξη) μπορεί να είναι καταστροφική. Μπορούσε κάλλιστα να τον κτυπήσω η ακόμα χειρότερα να τον παίξω. Ξέρεις ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να σε οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές.

Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι από τον επόμενο μήνα πρέπει να αλλάξω. Θα πάω για σπουδές σε ένα μήνα και πρέπει να το πολεμήσω. Πρέπει να πολεμήσω τούντες φοβίες που εφτάσαν με ως δαμέ λίγες βδομάδες πριν.

To be continued.

Η μάχη ενός εσωστρεφή

Η Κούλλα (Criticoulla) μπήκε στο σπίτι προχτές με το περιοδικό TIME διπλωμένο σε ένα άρθρο. «Θκιέβαστο νομίζω ενδιαφέρει σε».

Όντως ήταν το πιο ενδιαφέρον κείμενο που διάβασα εδώ και πολύ καιρό. Περιέγραφε απόλυτα την ζωή μου. Ο συγγραφέας είναι ο Bryan Walsh και ο τίτλος του άρθρου The upside of being an Introvert (and why extroverts are overrated) Δυστυχώς δεν μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο γιατί πρέπει να πληρώσεις συνδρομή στο περιοδικό αλλά έχω εδώ ένα απόσπασμα.

Νομίζω εν σας το είπα ποτέ ως τωρά αλλά είμαι κάπως Introvert (εσωστρεφής). Τι κάπως δηλαδή; Είμαι αρκετά. Ήμουν τουλάχιστον αρκετά παλαιότερα και σιγά σιγά βελτιώνομαι. Τζαι τούτη η εσωστρέφεια εδιμιούργησε μου ως τωρά διάφορα προβλήματα όπως στο σχολείο η στην δουλειά μου όπου θα μπορούσα να είμαι πιο αναβαθμισμένος. Γιατί στο κάτω κάτω τα πάντα πλέον σήμερα εν αυτοπροβολή και διαπροσωπικές σχέσεις. Η κατάσταση μου δεν είναι σοβαρή. Νομίζω τουλάχιστον. Υπάρχουν πιο σοβαρές περιπτώσεις τις οποίες βλέπω γύρω μου και φυσικά τις αναγνωρίζω εύκολα. Για να φτάσω όμως στο σημείο τούτο επολέμησα το πολλά. Αντιλήφθηκα ότι τούτη η μαλακία έμπαινε εμπόδιο σε πολλά πράγματα που ήθελα στην ζωή μου. Πολέμησα να κάμνω πράγματα τα οποία σιχαίνομαι τζαι φοούμαι για να το ξεπερασω. Ας πάμε όμως που την αρχή.

Τι σημαίνει να είσαι εσωστρεφής. Δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζετε. Ο εσωστρεφής και ντροπαλός άνθρωπος (ο ντροπαλός όμως δεν είναι κατ ανάγκη πάντα και εσωστρεφής) είναι μόνιμα σε ένα αγώνα. Με τον εαυτό του. Συνέχεια. Η ζωή του εσωστρεφή είναι ένας αγώνας επιβίωσης σε ένα κόσμο εξωστρεφών ανθρώπων. Αυτή την μάχη ή την πολεμάς και επιβιώνεις η δεν την πολεμάς και χάνεις. Αν την χάσεις τότε κλείνεσαι όλο και περισσότερο στον εαυτό σου και δημιουργείς εσύ ο ίδιος προβλήματα στις σχέσεις σου στα επαγγελματικά σου και γενικά στην ζωή σου όλη. Όσοι είναι έξω από τον χορό και βλέπουν ορισμένα πράγματα σαν δεδομένα δεν μπορούν να αντιληφθούν τι λέω. Και όμως πάρτε μια γεύση για την ζωή κάποιου εσωστρεφή άνθρωπου.

Ο εσωστρεφής τρομάζει με την ιδέα ακόμα και των πιο απλών πραγμάτων. Ο εσωστρεφής δυσκολεύεται αφάνταστα να παρουσιαστεί σε ένα πάρτι μόνος. Ο εσωστρεφής τρομάζει με την ιδέα ενός group meeting στην δουλειά. Ο εσωστρεφής τρομάζει με ένα conference call. Ο εσωστρεφής τρομάζει να μπει μόνος σε ένα νέο χώρο που είναι άγνωστος για αυτόν (ακόμα και σε κατάστημα). Ο εσωστρεφής νιώθει απίστευτη πίεση ακόμα και στην απλή ερώτηση της πωλήτριας «χρειάζεστε βοήθεια»; Ο εσωστρεφής τρομάζει να σηκώσει το τηλέφωνο και να κάνει συζήτηση με ένα άγνωστο. Ο εσωστρεφής τρομάζει να πάει σε interview. Ο εσωστρεφής νιώθει άβολα όταν βρίσκεται one on one σε ένα αυτοκίνητο γιατί θα πρέπει να μιλά συνέχεια με τον συνοδηγό του, ακόμα και αν αυτό το άτομο το ξέρει καλά. Ο εσωστρεφής σε μια ανοιχτή συζήτηση όπου δεν ξέρει καλά τους συνομιλητές του δεν θα λάβει ποτέ μέρος έστω και αν ξέρει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που τίθενται. Ο εσωστρεφής δεν σήκωσε ποτέ (ποτέ όμως) το χέρι στην τάξη.

Η λίστα είναι τεράστια και μπορεί να γράφω για ώρες. Το θέμα είναι να πολεμήσεις αυτές τις φοβίες σου και να αντιμετωπίσεις ακριβώς αυτά που σε τρομάζουν.

Θα σας κάμω μια εξιστόρηση του τι σημαίνει να είσαι εσωστρεφής στην σημερινή κοινωνία. Το κείμενο μου εν μεγάλο γιατί προσωπικά το θεωρώ ως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω προσωπικά και είμαι χαρούμενος που κατάφερα να το πολεμήσω σε ένα ικανοποιητικό τουλάχιστον βαθμό. Και αν διερωτάστε πως γίνεται να γράφω αυτό το blog και να υποστηρίζω ότι είμαι εσωστρεφής τότε να σας πω ότι αυτό ακριβώς είναι το κύριο χαρακτηριστικό κάποιου εσωστρεφή ανθρώπου. Να εκφράζει καλύτερα τα συναισθήματα και τις ιδέες του απρόσωπα. Χωρίς άμεση επαφή. Ο εσωστρεφής είναι πιο παραγωγικός όταν δουλεύει σε απομόνωση. Ακριβώς αντίθετα δηλαδή από το σημερινό group working corporate culture που εισήγαγαν οι Αμερικάνοι και προσωπικά θεωρώ βλακεία.

Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής:

Ο μικρός Critic

Από πολύ νεαρή ηλικία είχα τα κλασσικά χαρακτηριστικά του εσωστρεφή ανθρώπου. Ήσυχος, ντροπαλός, λιγομίλητος και μπορούσα να περάσω απίστευτες ώρες μόνος σε απομόνωση σε ένα δωμάτιο να παίζω χωρίς την ανάγκη επαφής με άλλο άνθρωπο. Και παρά το γεγονός ότι αυτό είναι όντως βολικό για πολλούς γονείς που περηφανεύονται «μάνα μου τι καλό τζαι ήσυχο εν το μωρό μου» μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι το παιδί τους είναι ίσως εσωστρεφές. Και γεννήθηκε έτσι και καλό είναι να το βοηθήσουν από νωρίς να αντιμετωπίσει αυτή την φοβία του. Με το μαλακό όμως και όσο μπορεί. Στο κάτω κάτω δεν είναι και καμιά καταστροφή να είσαι λιγομίλητος και ήσυχος. Το θέμα είναι αυτό το χαρακτηριστικό να μην εξελιχτεί στην ενηλικίωση του σε μια πιο σοβαρή κατάσταση όπως αγοραφοβία. Συμβαίνει και το είδα.

Ήμουν λοιπόν η χαρά της γιαγιάς, των φίλων των γονιών μου, της θείας, του θείου. Όλοι ήθελαν να πάω για επίσκεψη. Τι καλό και εύκολο μωρό ο Critic. Οι γονείς μου έπαιρναν με στο εξωτερικό μαζί τους, σε επισκέψεις σε φίλους παντού. Στο δημοτικό είχα φίλους καλούς. Ο εσωστρεφής δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάμει φίλους. Μπορεί αλλά αυτές οι φιλίες συνήθως είναι πιο βαθιές και όχι επιφανειακές. Όχι φιλίες του πασιαμά τζαι της εφτομάδας δηλαδή. Για να καταλάβετε οι περισσότεροι μου φίλοι είναι οι ίδιοι από τα 10 μου.

Το «πρόβλημα» μου οξύνθηκε νομίζω κάπως περισσότερο στην εφηβεία. Εκεί που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και προσπαθείς να βρεις ένα τρόπο να εκφραστείς. Να δείξεις ποιος είσαι και που ανήκεις. Να μπεις σε ομάδες και να κάμεις φιλίες. Για να σας βάλω στο κλίμα να σας πω ότι εγώ ήμουν έφηβος την δεκαετία του 90. Την δεκαετία που ανθούσε ακόμα το μέταλ αλλά κυρίως η Grunge. Ήταν η περίοδος που μεσουρανούσαν οι Nirvana και ο Kurt Cobain ήταν το ίνδαλμα κάθε έφηβου και ο σκοπός κάθε έφηβης. Ήταν η περίοδος που οι Metallica απογειώνονταν με το Black Album και οι Iron Maiden οι απόλυτοι μεταλλάδες των 80’ς έχαναν την μεγαλύτερη μέταλ φωνή της δεκαετίας τον Bruce Dickinson. Με λίγα λόγια. Ο παράδεισος του εσωστρεφή. Πόσο εύκολα ήταν τα 90ς για ένα εσωστρεφή έφηβο; Πανεύκολα ακούτε με.

Άφηνες μακρύ μαλλί, φορούσες μαύρα, δεν μιλούσες πολύ, άκουγες μέταλ, εξέφραζες τα συναισθήματα σου κάνοντας head banging, πήγαινες Piccadilly, ξεκινούσες το κάπνισμα και σιγά σιγά αραίωνες και σταματούσες τις προπονήσεις στο άθλημα που τόσο σου άρεσε και ακόμα λατρεύεις γιατί δεν σύναδε με τα πιο πάνω. Το παράξενο όμως είναι ότι κάνοντας όλα αυτά μπορούσες ταυτόχρονα να είσαι και δημοφιλής. Αν είχες δε και λίγο χιούμορ ήσουν μέσα. Μάλιστα μπορούσες να είσαι και εξίσου δημοφιλής με τις μικρές γκομενίτσες. Χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις. Ναι. Χωρίς καν να μιλήσεις. Ήσουν λιγομίλητος και μυστήριος. Έτυχε μάλιστα μια φορά να προχωρήσω σχεδόν all the way χωρίς να αρθρώσω ούτε και μια λέξη. Αυτές νόμιζαν οτι είσαι cool ενώ στην πραγματικότητα εσύ δεν είχες την παραμικρή ιδέα πως να τις προσεγγίσεις. Δεν ήξερες καν τι να πεις. Άνοιγες το στόμα σου και δεν έβγαινε λέξη. Παράξενη εποχή όντως.

Αυτά όλα όμως δεν βοηθούσαν. Το γεγονός ότι είχα φίλους και γενικά το γεγονός ότι η εσωστρέφεια μου δεν μου δημιουργούσε άμεσα και ουσιαστικά προβλήματα στην σύναψη σχέσεων, δεν σημαίνει ότι δεν μου δημιουργούσε άλλα προβλήματα. Μου δημιουργούσε και μάλιστα σοβαρά. Στο σχολείο οι καθηγητές που προφανώς τότε ακόμα αδυνατούσαν να αντιληφθούν πως θα έπρεπε να χειριστούν μια τέτοια κατάσταση με απομόνωναν. Και όσο περισσότερο σε έβαζαν στο στόχαστρο τόσο περισσότερο απομονωνόσουν. Και όση περισσότερη ήταν η αποξένωση από τους καθηγητές τόσο χειρότεροι ήταν και οι βαθμοί που έρχονταν. Έφτασα σε σημείο να ρωτάει η καθηγήτρια ερώτηση και εγώ να σκύβω. Ναι να σκύβω και να μην απαντώ. Ούτε ξέρω, ούτε δεν ξέρω. Τίποτε. Κιχ. Ρε Critic ξέρεις ή όχι. Τίποτε Κιχ. Σκυμμένο το κεφάλι και μουγκαμάρα.

Στο σπίτι δε τα πράγματα χειρότερα. Τώρα που μιλούμε με την Criticoμάνα γελάμε και της λέω καλά ρε πως άντεξες το γεγονός ότι κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου στα 14 και βγήκα στα 18; Σε ένα δωμάτιο γεμάτο νεκροκεφαλές που μύριζε μόνιμα τσιγάρο. Όντως ανησυχητικό. Η πόρτα κλειδωμένη και η Criticoμάνα έξω να κλωτσάει χωρίς καμία ανταπόκριση.

Γενικά όμως μην νομίζετε ότι ήμουν κανένας αναρχικός. Καμία σχέση. Δεν δημιουργούσα προβλήματα ούτε στο σχολείο ούτε στο σπίτι. Δεν τσακωνόμουν απλά αγνοούσα τους πάντες επιδεικτικά. Δεν καυγάδιζα, δεν φώναζα, δεν έκαμνα φασαρία στην τάξη. Κατά βάθος όταν το βλέπω εκ των υστέρων ξέρετε τι ήθελα. Να με αφήσουν ήσυχο. Ήταν πολύ δύσκολο για ένα εσωστρεφή έφηβο να επιβιώσει σε ένα σχολείο, ένα σύστημα και μια κοινωνία η οποία ήταν φτιαγμένη για εξωστρεφείς. Ήταν τόσο δύσκολο να το καταλάβουν;

Ευτυχώς πλέον νομίζω ότι η κατάσταση βελτιώνεται όσο αφορά την παιδοψυχολογία. Δεν αντιμετωπίζονται πλέον όλα τα παιδιά σαν κοπάδι. Ευτυχώς προοδεύσαμε κάπως σε αυτό τον τομέα.

Είναι μεγάλο το θέμα.

Η συνέχεια για τον ενήλικο Critic έρχεται στο μέρος 2ο