To Momentum

Να σας πω καταρχήν, αν δεν το καταλάβατε ήδη δηλαδή ότι εγώ είμαι ενωτικός. Θέλω λύση. Θεωρώ τους ακραίους και υποστηρικτές του εμείς ποδά τζίνοι ποτζί στενόμυαλους χωρκάτες. Θεωρώ τον Τάσσο Παπαδόπουλο προδότη της πατρίδας μας που πούλησε την λύση για προσωπικά συμφέροντα και ξεπερασμένες ψευτοιδεολογίες. Τέλος ανέχομαι τον Χριστόφκια τον χειρότερο ίσως πρόεδρο στην εσωτερική διακυβέρνηση που είχε ποτέ η χώρα μας (έξω η εποχή του τραοπαπα) γιατί βλέπω ότι έχει μια ειλικρινή διάθεση να το λύσει. Ανέχομαι τις υπόλοιπες μαλακίες του για αυτό και μόνο τον λόγο.

Τα τελευταία λίγα χρόνια με διακατέχει ένα αίσθημα απελπισίας. Η κουβέντα του ότι το Κυπριακό λύθηκε το 74 μου ακούγεται όλο και πιο αληθινή. Κάτι οι εσωκομματικές διαφορές, κάτι η στροφή 180ο του Αναστασιάδη γιατί κοντεύουν βουλευτικές, κάτι η ενδυνάμωση του ακροδεξιού ρεύματος και η εμφάνιση ρατσιστικών οργανώσεων κάτι η αυξανόμενη δύναμη των παπάων με είχε απογοητεύσει.

Επίσης ένα ταξιδάκι στο Βερολίνο με έκανε να θυμηθώ πραγματικά πόσο στενόμυαλοι ηλίθιοι είμαστε. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πως το momentum που δημιούργησε ο κόσμος της Ανατολικής Γερμανίας μέσω των ειρηνικών του διαδηλώσεων έστειλε μέσα σε λίγους μήνες τον Χόνεκερ σπίτι του, ένωσε την Γερμανία και διέλυσε όλα τα κομουνιστικά καθεστώτα της Ευρώπης. Ο κόσμος. Η δύναμη του κόσμου που είχε πραγματικά αηδιάσει και βαρεθεί τους τάχα ιδεολόγους κομουνιστές που τον διοικούσαν. Και σκέφτομαι ρε γαμώτο. Πως χάθηκε ρε αυτό το momentum που ακολούθησε το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Πως χάθηκε αυτή η διάθεση για επανένωση με τις ατελείωτες ουρές αυτοκινήτων στα οδοφράγματα και τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που διαδήλωναν στα κατεχόμενα. Πως χάσαμε έτσι ευκαιρία ΓΑΜΩΤΟ. Πως ρε Τάσσο; Α πως;

Πήγατε ποτέ σε κάποια κοινωνική υποχρέωση στα κατεχόμενα. Πήγατε σε τουρκοκυπριακό πάρτι, γάμο, βαφτίσια, παναίρι; Εγώ πήγα. Και φεύγοντας ήθελα να κλάψω. Ήθελα να κλάψω από την φιλοξενία τους. Από την διάθεση που έδειχναν όλοι να γνωρίσουν να μιλήσουν να πιουν και να μεθύσουν μαζί με τους Ελληνοκύπριους που ήρταν ποδά. Και ξέρετε τι αντιλαμβάνεσαι. Ότι είμαστε οι ίδιοι. Διασκεδάζουμε με τα ίδια πατρονοτράουδα, πίνουμε τα ίδια ποτά τρώμε παρόμοια φαγιά, είμαστε το ίδιο χωρκάτες και θορυβώδεις και γενικά είμαστε το ίδιο παναίρκα. Μπορείς ρε κουμπάρε πολύ πιο εύκολα να κάτσεις σε ένα κοινό τραπέζι με άγνωστους τουρκοκύπριους τζαι να κάμεις το καλό πολύ πιο εύκολα από ότι θα μπορούσες με κάποιο Γάλλο, Άγγλο, Βέλγο κ.τ.λ. Και για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η χημεία. Η οποία είναι απίστευτη για ένα απλούστατο λόγο. Είμαστε η ίδια ράτσα απλά με άλλη θρησκεία κάτι που εμένα ουδόλως με απασχολεί γιατί δεν πιστεύω σε θεούς και φαντάσματα. Την γλώσσα την ξεπερνάς.

Τώρα πιστεύω είναι ο χρόνος να δημιουργήσουμε ένα νέο momentum. Τώρα που και πάλι οι Τουρκοκύπριοι αηδιασμένοι από την πολιτική της Τουρκίας βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν και πάλι. Και δεν πιστεύω ότι οι λόγοι είναι καθαρά οικονομικοί και περιορίζονται σε διαμαρτυρίες για την αποκοπή του 13 μισθού, την αύξηση του ΦΠΑ και την αποκοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Έστω και αν στην χθεσινή διαδήλωση τα πανό και τα συνθήματα πολύ προσεκτικά ήταν στοχευμένα προς αυτή την κατεύθυνση η οργή του κόσμου δεν περιορίζεται πιστεύω μόνο σε αυτά. Αυτά είναι η αφορμή. Η ουσία είναι πολύ πιο βαθιά και η οργή τους πηγάζει και στην έλευση των εποίκων, στο ξεπούλημα της γης σε τούρκικες εταιρίες, στην στρατικοποίηση των κατεχομένων και σε τόσα άλλα. Είναι μια διαδήλωση κατά της Τουρκίας και κατά των οικονομικών της μέτρων αλλά και μια κρυφή διαδήλωση υπέρ της λύσης. Κρυφή γιατί νιώθουν μαλάκες και προδομένοι από τους Ελληνοκύπριους που τους πρόδωσαν το 2004.

Άρχισα να βλέπω κάποιο φως. Η ειλικρινή διάθεση των Τουρκοκυπρίων (του κόσμου όχι της ηγεσίας) για λύση αλλά και η εμφανέστατη πλέον προσπάθεια της Τουρκίας να το τελειώσει να πάει παρακάτω δεν πρέπει να περάσει έτσι. Πρέπει να το εκμεταλλευτούμε επιτέλους και να μην αφήσουμε την τελευταία ευκαιρία να κάνει φτερά. Μπορούμε φτάνει να το θέλουμε. Το ερώτημα είναι πόσοι από εμάς όμως το θέλουνε.

Θα κλείσω με μια κουβέντα που μου είπε ένας Τουρκοκύπριος ταξιτζής με σπαστά ελληνικά η οποία νομίζω περιγράφει 100% τα συναισθήματα τους. Turkey κουμπάρε. Turkey εν όπως μάμμα που τρώει μωρά της. Ας το εκμεταλλευτούμε επιτέλους.