Το άντι-καρναβάλι weekend

Τι πελλάρα τούντο κυπριακό καρναβάλι. Τι κατάντια. Τι τέλεια που ήταν η Λευκωσία τούντες 3 μέρες. Όφκερη ήσυχη με τα περισσότερα παναϊρκα να έχουν πάει στην Λεμεσό.

Προσωπικά εγώ δεν είμαι καθόλου φάν του καρναβαλιού της Λεμεσού. Αλλά και γενικά την Λεμεσό δεν την επισκέπτομαι συχνά. Πόσο μάλλον τούντο σαββατοκυρίακο. Sorry my Limassolian friends. Αναγνωρίζω ότι έχει πολλά ωραία η πόλη σας. Πολλά και καλύτερα από την Λευκωσία. Όπως καλύτερα εστιατόρια, καλύτερα clubs, παραπάνω nightlife και άλλα πολλά. Αναγνωρίζω τα πιο πάνω τζαι καταλάβω γιατί κάποιου μπορεί να του αρέσκει. Εμένα όμως χωρίς παρεξήγηση έννεν πολλά του γούστου μου. Το nightlife ας πούμε θεωρώ το πολλά προσποιητό τζαι τάχα. Πολλά bling που λένε και στο Αμέρικα. Σε τούτο φυσικά εβοηθήσαν πολλά τζαι οι Ρώσοι. Οϊ πως εθέλαμεν δηλαδή τζαι πολύ κούντημα εμείς οι κυπράιοι για να το παίζουμε Ονάσηδες στο Dolce. Όσο για τις καλοκαιρινές εξορμήσεις επίσης τις αποφεύγω γιατί η θάλασσα της Λεμεσού.....Ε πως να το κάμουμε έννεν τζαι η καλύτερη. Προτιμώ πισίνα.

Άρα ειδικά τούντο σαββατοκύριακο επέρασα το στην μιζέρια της Λευκωσίας. Τζαι μια χαρά ήταν. Το Σάββατο έμεινα σπίτι μου με την τηλεόραση μου για να βεβαιωθώ ότι θα αποφύγω τους καρνιβαλιστές οι οποίοι ξέμειναν στην πρωτεύουσα γιατί δεν έβρισκαν δωμάτιο σε ξενοδοχείο της Λεμεσού.
Πραγματικά όσο άκυρο τζαι αν θεωρώ το διήμερο του καρναβαλιού στην Λεμεσό με τον ρετρό βασιλιά καρνάβαλο τόσο χειρότερο είναι στην Λευκωσία. Τα νυχτερινά κέντρα κάμνουν κάτι μισοπροσπάθειες να μπούν στο κλίμα, ενώ όσοι ξεμείνουν στην πρωτεύουσα νιώθούν την ανάγκη να αποδείξουν ότι κάτι γίνεται τζαι δαμέ τούντο weekend.

Αλλά η προσπάθεια κάθε άλλο παρά πετυχημένη ένει. Δηλαδή έλεος ρε κουμπάρε. Τι κάμνεις ρε φιλούι μου πας τον Σσίρο με το τάγκα. Τζαι εσού ρε παλικάρι μου τι κάμνεις ντυμένος ξανθή μες την κάσια του φορτηγού να ψήνεις σούβλα. Είπαμε οκ έσιει χάζι αλλά έννεν έτσι το καρναβάλι. Έννεν τούτος ο σκοπός. Δηλαδή στο Ριο έτσι ένει; Στην Βενετία έτσι ένει; Έστω στην Πάτρα έτσι ένει; Το καρναβάλι έν τζαιν διαγωνισμός απού ντυθεί πιο μαννός τζαι κάμει την μεγαλύτερη αρφοσύνη.

Για αυτό τζαι εγώ σπιτούι μου. Και το μεσημέρι της Κυριακής εκδρομή στο βουνό όπου συνάντησα τον σημαντικότατο αριθμό των ΜΗΔΕΝ καρναβαλιστών. Excellent. Και την νύχτα της Κυριακής στην ήσυχη Λευκωσία κανονίσαμε με παρέα να πάμε σε γνωστή μπυραρία που αποφεύγει τέτοιου είδους πελλάρες τζαι να κατεβάσουμε με την ησυχία μας 3-4 pints τζαι να πούμε τες μαλακίες μας.

Ελπίζω να περάσατε τζαι εσείς τόσον ωραία.

Η μάχη ενός εσωστρεφή Μέρος 3ο

Μετά το πέρας της στρατιωτικής μου θητείας (ένας θεός να κάμει στρατό τούντο μπουρδέλο) τζαι ούλλο το ζόρι που ετράβησα με τον κάθε κομπλεξικό μαλάκα μετέβηκα στο εξωτερικό για σπουδές.

Πρέπει να σας πω ότι επήα νάκκο σιεσμένος. Στο σχολείο όπως είπαμε ήμουν νάκκο κούσβος. Είσιε με πιάσει πουκάτω όπως σας είπα τζαι άμαν φτάσει τζαι πουκουπίσει σε άτε σηκώθου μετά. Ήρτε μετά τζαι ο στρατός τζαι έκαμεν τα ούλα ίσια ίσια.

Έφυγα λοιπόν από την Κύπρο ανακουφισμένος γιατί τελείωσε το δίχρονο μαρτύριο με τους κομπλεξικούς αλλά ταυτόχρονα και αγχωμένος κατά πόσον θα μπορέσω να αντεπεξέλθω. Τόσο στα μαθήματα αλλά και κοινωνικά. Κανένας φίλος μου δεν θα ήταν κοντά μου και δεδομένης της αντικοινωνικότητας μου η κατάσταση με άγχωνε.

Τις πρώτες μου μέρες τις πέρασα κλεισμένος στο δωμάτιο μου στις εστίες. Δεν βγήκα από το δωμάτιο παρά μόνο για τα απαραίτητα και εννοείται πως δεν επιδίωξα να γνωρίσω κανένα από τους γείτονες μου. Δεν μπορώ να πω ότι περνούσα και άσχημα όμως. Έστω και μόνος καλύτερα εδώ παρά στο έλεος και τις ορέξεις του κάθε βοσκού μόνιμου.

Η λύση όμως ήταν κοντά και ήρθε εντελώς τυχαία. Η λύση για κάθε εσωστρεφή άνθρωπο είναι ένας εξωστρεφής. Αυτός που θα κάνει τα πρώτα βήματα τις πρώτες επαφές για να μπορέσεις εσύ όταν και εφόσον νιώσεις άνετα να δικτυωθείς. Αυτός είναι που θα σε γνωρίσει με νέες παρέες, αυτός θα μιλήσει στους καθηγητές και θα μεταβιβάσει και τις δικές σου απορίες, αυτός θα γνωρίσει την παρέα με τις γκόμενες και σιγά σιγά θα πλασαριστείς και εσύ σαν τον φάντη πίκα , και γενικά θα κάνει όλα αυτά που εσύ μισάς. Και θα τα κάνει όλα αυτά ενώ παράλληλα ο συγκεκριμένος είναι χρυσό παιδί, πασιαμάς, πολύ του έξω και λατρεύει τες μπύρες. Τι άλλο θέλεις.

Κάναμε κλικ από την αρχή. Κώλος τζαι βρατζί. Μαζί στα μαθήματα, μαζί στο διάβασμα, συγκάτοικοι στο σπίτι, μαζί στα μεθύσια, μαζί ακόμα και σε καταστάσεις που δεν βιώνεις και τόσο συχνά.... Καθόλη την διάρκεια των σπουδών μας το σπίτι μας υπήρξε κέντρο διερχομένων. Ένας μόνιμος πανικός. Ένας πανικός ο οποίος με βοήθησε να ανοιχτώ. Να γίνω πιο κοινωνικός και να προτιμώ πλέον την συνεύρεση με τον κόσμο από την απομόνωση.

Η συνταγή αυτή δεν άλλαξε και η συγκατοίκηση με το αδέρφι συνεχίστηκε και στην Κύπρο στα πρώτα στάδια που επιστρέψαμε πίσω και δεν είχαμε λεφτά για να μείνει ο καθένας μόνος του. Στην συνέχεια η συνεύρεση με την Κούλλα (Criticoula) ήταν εξίσου ευεργετική αφού και αυτή είναι άτομο κοινωνικό και επίσης αντιλαμβάνεται και δέχεται τις φοβίες μου.

Σε γενικές γραμμές ο έφηβος και στρατιώτης Critic είναι φαινομενικά άλλος άνθρωπος από τον σημερινό. Μετά από πολύ όμως προσπάθεια. Και μην ξεγελαστείτε από τα πιο πάνω. Δεν ήταν εύκολο. Για την κάθε παρουσίαση στο πανεπιστήμιο προετοιμαζόμουν 3 μέρες πριν και έμενα σχεδόν άυπνος το βράδυ από το άγχος. Σε κάθε συνάντηση με καθηγητή έκανα φανταστική συζήτηση με το εαυτό μου στο κεφάλι μου για να είμαι έτοιμος. Στο κάθε interview για δουλειά είχα τόσο άγχος που είχα ολόκληρα κείμενα με πιθανές συζητήσεις έτοιμα για παν ενδεχόμενο. Ακόμα και τώρα η δουλειά μου είναι προσαρμοσμένη με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην έχω άμεση επαφή με κόσμο. Καμία. Μόνο τηλεφωνικώς ενώ είμαι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο για οκτώ ώρες την μέρα.

Ακόμα και τώρα, μετά από τόση προσπάθεια στα τριάντα και κάτι, με αγχώνουν πράγματα απλά. Για παράδειγμα ακόμη μισώ να πηγαίνω σε πάρτι με πολύ και άγνωστο κόσμο η δεν μπορώ να πάω μόνος για καφέ. Σιγά σιγά όμως μαθαίνεις και δημιουργείς άμυνες σε αυτές σου τις φοβίες. Για παράδειγμα στο πάρτι που θα πας 2-3 γρήγορα ουίσκι εντός της πρώτης μιας ώρας κάνουν την παρουσία σου εκεί πιο εύκολη. Όσο όμως και να προσπαθήσεις δεν ξεπερνάς αυτές τις φοβίες σου ολοκληρωτικά.

Για μένα μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ζωή μου ήταν η μέρα του γάμου μου. Παρά το ότι επιλέξαμε να είναι ένας σχετικά μικρός γάμος και αποφύγαμε χαιρετούρες και άλλα τέτοια Κυπριακά, βρήκα την όλη διαδικασία σαν μια τεράστια δοκιμασία. Σε σημείο που το μεσημέρι πριν τον γάμο σκέφτομουν να κλεφτούμε με την Κούλλα (Criticoula) και να πάμε κάπου μακριά να παντρευτούμε μόνοι μας. Να μεν χρειαστεί να δω κανένα να μεν είμαι το κέντρο της προσοχής. Το στομάχι μου ήταν κόμπος και είχε φτάσει στον λαιμό μου όχι γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ την Κούλλα (Criticoula) άλλα γιατί είχα stage fright. Την λύση έδωσαν τα Gin & Tonic του Criticοπαπά.

Σε γενικές γραμμές, όπως είπα και στο πρώτο μου ποστ η εσωστρέφεια δημιουργεί προβλήματα. Αν καταφέρεις όμως να εκλογικεύσεις ορισμένες συμπεριφορές σου και να αντιμετωπίσεις κατάφατσα τις φοβίες σου τότε μπορείς να το κοντρολάρεις. Θα καταφέρεις τουλάχιστον να μην γίνει ένα τεράστιο εμπόδιο στην ζωή σου. θα μπορείς να λειτουργείς κανονικά στην κοινωνία και πιθανότατα κανένας δεν θα μπορεί να το αντιληφθεί εκτός και αν σε γνωρίζει αρκετά.

Δεν πρόκειται φυσικά θα γίνεις ποτέ κοινωνικός και εξωστρεφής. Αρκεί νομίζω όμως να καταφέρεις να προσαρμόσεις την δουλειά σου και τις σχέσεις σου σε αυτό το χαρακτηριστικό σου. Και το πιο σημαντικό φυσικά είναι το άτομο που θα ζει μαζί σου να αντιλαμβάνεται τις ιδιομορφίες σου. Ότι για παράδειγμα τώρα και για τις επόμενες 5 ώρες θέλω να είμαι μόνος μου, ότι τωρά εν χρειάζεται να μου μιλάς, ότι εν μπορώ να πιάσω τωρά τον ηλεκτρολόγο, ότι έν μπορώ να πάω μόνος μου να γοράσω κοστούμι, ότι εν μπορώ να κάμω παρατήρηση στο γκαρσόνι και άλλα πολλά. Υπομονή να έσιει τζαι έννα περάσετε μια χαρά.

Η μάχη ενός εσωστρεφή Μέρος 2o

Τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας πέρασαν και ήρθαν ακόμη πιο δύσκολα χρόνια. Αυτά της απόλυτης εξαθλίωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Τα χρόνια του στρατού. Τα πιο άχρηστα δύο χρόνια στην ζωή ενός νέου Κύπριου άντρα. Αυτά που σε κρατούν πίσω από τις σπουδές, τις δουλειές την κοινωνική σου ζωή. Αυτά που ουσιαστικά σε αναγκάζουν να γίνεις ένα άβουλο πλάσμα που δεν προσφέρει τίποτα στην κοινωνία. Βασικά σε αναγκάζουν δια νόμου να γίνεις ένας άχρηστος της κοινωνίας.

Ο στρατός ειδικά στην περίπτωση κάποιου εσωστρεφή ανθρώπου είναι επικίνδυνος. Μπορεί να σε γαμήσει. Όπως έγινε και στην περίπτωσή μου. Με την κατάταξη μου στο ΚΕΝ Πάφου έσπασε μια και καλή η Λευκωσιάτικη φούσκα στην οποία ζούσα μέχρι τότε. Υπάρχει όντως αυτός ο κόσμος; Υπάρχει όντως τόσο χάλια φαί; Υπάρχει όντως τόση βρόμα; Υπάρχει λόγος να ζω κάτω από αυτές τις συνθήκες;

Ο στρατός για μένα ήταν δύσκολος. Πιο δύσκολος τέλος πάντων από τους φίλους μου. 18 σχεδόν μήνες αρχιφύλακας σε φυλάκια, 10ώρα σκοπιάς κάθε μέρα, διανυκτέρευση μια κάθε δέκα, και άλλα τέτοια ωραία. Γενικά μια κωλοκατάσταση η οποία με αποξένωσε από όλους και με έκλεισε ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου. Δεν ήθελα να δω κανένα.

Ειδικά τον δεύτερο χρόνο πέρασα πιστεύω μια περίοδο κατάθλιψης. Ακόμα και αυτή την μια στις δέκα που έβγαινα δεν ήθελα να δω τους φίλους μου, δεν ήθελα να πάω για ποτό, δεν είχα γκόμενα αλλά ούτε και είχα κάποια ελπίδα να βρω με την συγκεκριμένη συχνότητα εξόδων που είχα. Σπίτι, τηλεόραση, τσιγάρο και απομόνωση. Δεν έβρισκα κανένα λόγο κοινωνικοποίησης. Που να πάω και ποιος ο λόγος. Αφού αύριο στις 7 το πρωί πάλε μέσα θα είμαι.

Στον πάτο έφτασα όταν ήρθε η τελευταία μου μετάθεση στους 21 μήνες. Τον Απρίλη πήρα μετάθεση και πέντε μήνες μετά, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη θα απολυόμουν. Μέχρι σε αυτό το σημείο, τους πρώτους 21 μήνες δηλαδή της θητείας μου είχα κάνει τεράστια υπομονή. Η συνταγή του εσωστρεφή ανθρώπου κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι κρύψε να περάσουμε. Όσοι λιγότεροι μόνιμοι σε ξέρουν τόσο το καλύτερο. Κατάφερα μέχρι τότε να περνώ απαρατήρητος. Ούτε πασιαμά, ούτε ανυπακοή ούτε γλείψιμο. Τίποτε. Σκοπός μου ήταν να μεν υπάρχω.

Πάω λοιπόν με την ίδια συνταγή στην νέα μου μονάδα σκεπτόμενος είμαι παλιός παμπάλαιος θα το σεβαστούν ρε. Έννα με βάλουν λογικά κάπου που να έχω περιορισμένες ευθύνες τζαι να φκαίνω τζαι λίο παραπάνω. Αμ δε.
Μόλις πάω στο νέο τάγμα «Critic πάεις αρχιφύλακας στο τάδε φυλακιο του τάδε λόχου».
Ολόισια σε φυλάκιο χωρίς δεύτερη σκέψη. Σάννα τζαι γράφω το πας την φάτσα μου ρε. Στείλτε τον αρχιφύλακα. Εγενήθηκε για τούντο πράμα.
Το χειρότερο μάλιστα ήταν ότι το συγκεκριμένο εν ήταν ένα οποιοδήποτε φυλάκιο. Δαμέ παλαιότερα (λίγα χρόνια πριν) είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι εθνοφρουρό μας. Άρα η προσοχή που δινόταν σε τούντο κωλοφυλάκιο ήταν τεράστια.

Ως συνήθως εγώ δέχτηκα την εσωτερική μετάθεση χωρίς διαμαρτυρίες. Σκέφτηκα καλά ρε είμαι παλιός ένα με σέβονται λογικά τζαι ο λοχαγός τζαι οι νέοι. Σκατά αγαπητοί μου. Σε τούντο φυλάκιο δοκιμάστηκα όσο πούποτε αλλού στην ζωή μου.
Η δύναμη (οι στρατιώτες δηλαδή) του φυλακίου όσο τζαι εφτάναν για να φκαίνουν οι σκοπιές. Μάλιστα οι περισσότεροι ήταν κάτι αποσπασμένοι αναρχικοί Αϊ Νικολίτες Λεμεσιανοί οι οποίοι εν εδέχουνταν διαταγές. Καθάρισε ρε παίχτη μου ελάλουν τους. Στα αρτζίθκια μου ήταν η απάντηση ανάφερμε αν θέλεις. Το χειρότερο όμως ήταν ο λοχαγός. Ένα αρχίδι κινητό. Εφόδους στις 4-5 το πρωί, εφόδους απόγευμα Σαββάτου μετά τον καφέ του, εφόδους Κυριακές χαράματα μετά την Σαββατιάτικη έξοδό του. Μια κόλαση. Ο αρχιφύλακας Critic ήταν συνέχεια τιμωρημένος και έβλεπε το σπίτι του με τα κιάλια. Άλλα περίμενα που την μετάθεση μου τζαι άλλα μου ήρταν. 23 μηνών στρατιώτης με 40 μέρες άδεια και ζούσα μια κόλαση.

Τις νύχτες δεν κοιμόμουν. Σκεφτόμουν τι έπρεπε να κάμω. Τι να πω. Πρέπει επιτέλους να μιλήσω ρε γαμώτο. Δεν γίνεται. Δεν πάει άλλο η κατάσταση. Είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη αλλά το στόμα μου δεν το άνοιγα να μιλήσω γαμώ την εσωστρέφεια μου γαμώ. Όχι μόνο στον μαλάκα τον λοχαγό που με βασάνιζε αλλά ούτε στους γονείς μου ούτε στους φίλους μου σε κανένα. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου και ήμουν σε ένα αδιέξοδο. Μέχρι εκείνο το πρωί της Κυριακής του Ιουνίου.

Ξυπνώ λοιπόν και βάζω τους στρατιώτες να καθαρίσουν. Κάμνουν το φυλάκιο γυαλί και πάω εγώ να ξυριστώ. Σε κάποια στιγμή ακούω φασαρία και φωνές. Ήρτε ο μαλάκας έφοδο πρωί Κυριακής πάλε. Πραγματικά δεν είχε ζωή. Ήρθε και βρήκε κοιμούμενο ένα στρατιώτη στον καναπέ ο οποίος την έπεσε ενώ εγώ ξυριζόμουν. Φωνές ο λοχαγός στον αρχιφύλακα Critic. Κράτηση και πάλι στον αρχιφύλακα Critic ώσπου τζαι έσπασα. Είπα του μαζεμένα όσα ήθελα να του πω τόσο τζαιρό. Μονοφατσιά.

Τι λες ρε Critic πέντε μέρες φυλακή έλεγε αυτός παραπάνω του έλεγα εγώ. Τι λες ρε δέκα μέρες φυλακή παραπάνω εγώ. Δεκαπέντε μέρες φυλακή λέει αυτός και ήρθε το μεγάλο ξέσπασμα. Άρχισα να κλαίω από νεύρα και να κινούμαι απειλητικά εναντίον του. Αυτός σκέφτηκε καλά ίσως το παράκανα. Τώρα η θα παίξω ξύλο με τον Critic ή θα γυρίσω να φύγω. Και επέλεξε το δεύτερο το μουνί. Μπήκε στο αυτοκινητάκι του τρέχοντας και έφυγε.

Εγώ όμως δεν ησύχαζα. Είχα πλέον ξεφύγει. Έπαιρνα τηλέφωνο και απειλούσα ότι θα τον σκοτώσω. Πήρα μάλιστα και τον Criticοπαπά και του είπα. Ή φεύκω τωρά που δαμέ η θα βάλω πάνω την γεμιστήρα τζαι έννα τον παίξω. Τρομοκρατήθηκε ο Criticοπαπάς. Πρώτη φορά τον έπιανα να του κάμω παράπονο τζαι πρώτη φορά με άκουε σε έτσι κατάσταση. Τρομοκρατήθηκε ο παπάς, έσιεσε πάνω του ο λοχαγός, αλλά τρομοκρατήθηκε και ο διοικητής. Να φύγει αμέσως ήταν η διαταγή. Να πάει εκπαιδευτής σε ΚΕΝ. Μακριά που δαμέ τζαι μακριά που το στρατόπεδο μου ήταν η διαταγή του διοικητή.

Σοβαρή απόφαση. Φύετε τον πελλό που απειλεί τζαι στείλτε τον να εκπαιδεύσει νεοσύλεκτους. Τέλος πάντων.
Έφυγα λοιπόν τζαι έπνασε η πσυσιή μου. Υπήρχαν πολλά μειονεκτήματα για ένα παλιό (23 μηνών στρατιώτη) εκπαιδευτή στο ΚΕΝ. Αντί να την αράζω όπως οι υπόλοιποι της σειράς μου, εγώ έχασα την άδεια μου (καμιά 20αριά μέρες τελικά), έπρεπε να εκπαιδεύω τους νέους, να τρέχω, να κάμνω γυμναστική και άλλα πολλά. Ήμουν όμως ευτυχισμένος. Κέρδισα πίσω την αυτοεκτίμηση μου, την γαλήνη μου και ήμουν γεμάτος ενέργεια. Πρώτος στα πάντα. Ειδικά στην γυμναστική. Πρωί, απόγευμα, τροχάδια, κάμψεις τα πάντα. Σε σημείο που ο λοχαγός του λόχου μου είπε «πρώτη φορά βλέπω παλιό με τέτοια όρεξη. Γιέ μου αφού σου εφάν την άδεια σου στο τάγμα σου έννα σου διώ εγώ τιμητική».
Τζαι ήμουν μάλιστα τόσο αποδοτικός χωρίς να είμαι βίλλος με τους νεοσύλλεκτους. Ήμουν απλά happy τζαι είχα απίστευτη ενέργεια.

Και όλα αυτά γιατί άνοιξα το στόμα μου. Αντέδρασα επιτέλους και μίλησα. Ρε γαμώτο εν τούτη η λύση φαίνεται. Τζαι πόσο καλύτερα μπορούσαν να είναι τα πράματα αν εμιλούσες πιο γλήορα ρε βλάκα. Ίσως να εγλύτωνες πολλά κακά.
Η σιωπή και η καταπίεση των συναισθημάτων είναι επικίνδυνη. Η έκρηξη που θα φέρει (γιατί θα υπάρξει εντέλει έκρηξη) μπορεί να είναι καταστροφική. Μπορούσε κάλλιστα να τον κτυπήσω η ακόμα χειρότερα να τον παίξω. Ξέρεις ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να σε οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές.

Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι από τον επόμενο μήνα πρέπει να αλλάξω. Θα πάω για σπουδές σε ένα μήνα και πρέπει να το πολεμήσω. Πρέπει να πολεμήσω τούντες φοβίες που εφτάσαν με ως δαμέ λίγες βδομάδες πριν.

To be continued.

Η μάχη ενός εσωστρεφή

Η Κούλλα (Criticoulla) μπήκε στο σπίτι προχτές με το περιοδικό TIME διπλωμένο σε ένα άρθρο. «Θκιέβαστο νομίζω ενδιαφέρει σε».

Όντως ήταν το πιο ενδιαφέρον κείμενο που διάβασα εδώ και πολύ καιρό. Περιέγραφε απόλυτα την ζωή μου. Ο συγγραφέας είναι ο Bryan Walsh και ο τίτλος του άρθρου The upside of being an Introvert (and why extroverts are overrated) Δυστυχώς δεν μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο γιατί πρέπει να πληρώσεις συνδρομή στο περιοδικό αλλά έχω εδώ ένα απόσπασμα.

Νομίζω εν σας το είπα ποτέ ως τωρά αλλά είμαι κάπως Introvert (εσωστρεφής). Τι κάπως δηλαδή; Είμαι αρκετά. Ήμουν τουλάχιστον αρκετά παλαιότερα και σιγά σιγά βελτιώνομαι. Τζαι τούτη η εσωστρέφεια εδιμιούργησε μου ως τωρά διάφορα προβλήματα όπως στο σχολείο η στην δουλειά μου όπου θα μπορούσα να είμαι πιο αναβαθμισμένος. Γιατί στο κάτω κάτω τα πάντα πλέον σήμερα εν αυτοπροβολή και διαπροσωπικές σχέσεις. Η κατάσταση μου δεν είναι σοβαρή. Νομίζω τουλάχιστον. Υπάρχουν πιο σοβαρές περιπτώσεις τις οποίες βλέπω γύρω μου και φυσικά τις αναγνωρίζω εύκολα. Για να φτάσω όμως στο σημείο τούτο επολέμησα το πολλά. Αντιλήφθηκα ότι τούτη η μαλακία έμπαινε εμπόδιο σε πολλά πράγματα που ήθελα στην ζωή μου. Πολέμησα να κάμνω πράγματα τα οποία σιχαίνομαι τζαι φοούμαι για να το ξεπερασω. Ας πάμε όμως που την αρχή.

Τι σημαίνει να είσαι εσωστρεφής. Δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζετε. Ο εσωστρεφής και ντροπαλός άνθρωπος (ο ντροπαλός όμως δεν είναι κατ ανάγκη πάντα και εσωστρεφής) είναι μόνιμα σε ένα αγώνα. Με τον εαυτό του. Συνέχεια. Η ζωή του εσωστρεφή είναι ένας αγώνας επιβίωσης σε ένα κόσμο εξωστρεφών ανθρώπων. Αυτή την μάχη ή την πολεμάς και επιβιώνεις η δεν την πολεμάς και χάνεις. Αν την χάσεις τότε κλείνεσαι όλο και περισσότερο στον εαυτό σου και δημιουργείς εσύ ο ίδιος προβλήματα στις σχέσεις σου στα επαγγελματικά σου και γενικά στην ζωή σου όλη. Όσοι είναι έξω από τον χορό και βλέπουν ορισμένα πράγματα σαν δεδομένα δεν μπορούν να αντιληφθούν τι λέω. Και όμως πάρτε μια γεύση για την ζωή κάποιου εσωστρεφή άνθρωπου.

Ο εσωστρεφής τρομάζει με την ιδέα ακόμα και των πιο απλών πραγμάτων. Ο εσωστρεφής δυσκολεύεται αφάνταστα να παρουσιαστεί σε ένα πάρτι μόνος. Ο εσωστρεφής τρομάζει με την ιδέα ενός group meeting στην δουλειά. Ο εσωστρεφής τρομάζει με ένα conference call. Ο εσωστρεφής τρομάζει να μπει μόνος σε ένα νέο χώρο που είναι άγνωστος για αυτόν (ακόμα και σε κατάστημα). Ο εσωστρεφής νιώθει απίστευτη πίεση ακόμα και στην απλή ερώτηση της πωλήτριας «χρειάζεστε βοήθεια»; Ο εσωστρεφής τρομάζει να σηκώσει το τηλέφωνο και να κάνει συζήτηση με ένα άγνωστο. Ο εσωστρεφής τρομάζει να πάει σε interview. Ο εσωστρεφής νιώθει άβολα όταν βρίσκεται one on one σε ένα αυτοκίνητο γιατί θα πρέπει να μιλά συνέχεια με τον συνοδηγό του, ακόμα και αν αυτό το άτομο το ξέρει καλά. Ο εσωστρεφής σε μια ανοιχτή συζήτηση όπου δεν ξέρει καλά τους συνομιλητές του δεν θα λάβει ποτέ μέρος έστω και αν ξέρει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που τίθενται. Ο εσωστρεφής δεν σήκωσε ποτέ (ποτέ όμως) το χέρι στην τάξη.

Η λίστα είναι τεράστια και μπορεί να γράφω για ώρες. Το θέμα είναι να πολεμήσεις αυτές τις φοβίες σου και να αντιμετωπίσεις ακριβώς αυτά που σε τρομάζουν.

Θα σας κάμω μια εξιστόρηση του τι σημαίνει να είσαι εσωστρεφής στην σημερινή κοινωνία. Το κείμενο μου εν μεγάλο γιατί προσωπικά το θεωρώ ως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω προσωπικά και είμαι χαρούμενος που κατάφερα να το πολεμήσω σε ένα ικανοποιητικό τουλάχιστον βαθμό. Και αν διερωτάστε πως γίνεται να γράφω αυτό το blog και να υποστηρίζω ότι είμαι εσωστρεφής τότε να σας πω ότι αυτό ακριβώς είναι το κύριο χαρακτηριστικό κάποιου εσωστρεφή ανθρώπου. Να εκφράζει καλύτερα τα συναισθήματα και τις ιδέες του απρόσωπα. Χωρίς άμεση επαφή. Ο εσωστρεφής είναι πιο παραγωγικός όταν δουλεύει σε απομόνωση. Ακριβώς αντίθετα δηλαδή από το σημερινό group working corporate culture που εισήγαγαν οι Αμερικάνοι και προσωπικά θεωρώ βλακεία.

Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής:

Ο μικρός Critic

Από πολύ νεαρή ηλικία είχα τα κλασσικά χαρακτηριστικά του εσωστρεφή ανθρώπου. Ήσυχος, ντροπαλός, λιγομίλητος και μπορούσα να περάσω απίστευτες ώρες μόνος σε απομόνωση σε ένα δωμάτιο να παίζω χωρίς την ανάγκη επαφής με άλλο άνθρωπο. Και παρά το γεγονός ότι αυτό είναι όντως βολικό για πολλούς γονείς που περηφανεύονται «μάνα μου τι καλό τζαι ήσυχο εν το μωρό μου» μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι το παιδί τους είναι ίσως εσωστρεφές. Και γεννήθηκε έτσι και καλό είναι να το βοηθήσουν από νωρίς να αντιμετωπίσει αυτή την φοβία του. Με το μαλακό όμως και όσο μπορεί. Στο κάτω κάτω δεν είναι και καμιά καταστροφή να είσαι λιγομίλητος και ήσυχος. Το θέμα είναι αυτό το χαρακτηριστικό να μην εξελιχτεί στην ενηλικίωση του σε μια πιο σοβαρή κατάσταση όπως αγοραφοβία. Συμβαίνει και το είδα.

Ήμουν λοιπόν η χαρά της γιαγιάς, των φίλων των γονιών μου, της θείας, του θείου. Όλοι ήθελαν να πάω για επίσκεψη. Τι καλό και εύκολο μωρό ο Critic. Οι γονείς μου έπαιρναν με στο εξωτερικό μαζί τους, σε επισκέψεις σε φίλους παντού. Στο δημοτικό είχα φίλους καλούς. Ο εσωστρεφής δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάμει φίλους. Μπορεί αλλά αυτές οι φιλίες συνήθως είναι πιο βαθιές και όχι επιφανειακές. Όχι φιλίες του πασιαμά τζαι της εφτομάδας δηλαδή. Για να καταλάβετε οι περισσότεροι μου φίλοι είναι οι ίδιοι από τα 10 μου.

Το «πρόβλημα» μου οξύνθηκε νομίζω κάπως περισσότερο στην εφηβεία. Εκεί που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και προσπαθείς να βρεις ένα τρόπο να εκφραστείς. Να δείξεις ποιος είσαι και που ανήκεις. Να μπεις σε ομάδες και να κάμεις φιλίες. Για να σας βάλω στο κλίμα να σας πω ότι εγώ ήμουν έφηβος την δεκαετία του 90. Την δεκαετία που ανθούσε ακόμα το μέταλ αλλά κυρίως η Grunge. Ήταν η περίοδος που μεσουρανούσαν οι Nirvana και ο Kurt Cobain ήταν το ίνδαλμα κάθε έφηβου και ο σκοπός κάθε έφηβης. Ήταν η περίοδος που οι Metallica απογειώνονταν με το Black Album και οι Iron Maiden οι απόλυτοι μεταλλάδες των 80’ς έχαναν την μεγαλύτερη μέταλ φωνή της δεκαετίας τον Bruce Dickinson. Με λίγα λόγια. Ο παράδεισος του εσωστρεφή. Πόσο εύκολα ήταν τα 90ς για ένα εσωστρεφή έφηβο; Πανεύκολα ακούτε με.

Άφηνες μακρύ μαλλί, φορούσες μαύρα, δεν μιλούσες πολύ, άκουγες μέταλ, εξέφραζες τα συναισθήματα σου κάνοντας head banging, πήγαινες Piccadilly, ξεκινούσες το κάπνισμα και σιγά σιγά αραίωνες και σταματούσες τις προπονήσεις στο άθλημα που τόσο σου άρεσε και ακόμα λατρεύεις γιατί δεν σύναδε με τα πιο πάνω. Το παράξενο όμως είναι ότι κάνοντας όλα αυτά μπορούσες ταυτόχρονα να είσαι και δημοφιλής. Αν είχες δε και λίγο χιούμορ ήσουν μέσα. Μάλιστα μπορούσες να είσαι και εξίσου δημοφιλής με τις μικρές γκομενίτσες. Χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις. Ναι. Χωρίς καν να μιλήσεις. Ήσουν λιγομίλητος και μυστήριος. Έτυχε μάλιστα μια φορά να προχωρήσω σχεδόν all the way χωρίς να αρθρώσω ούτε και μια λέξη. Αυτές νόμιζαν οτι είσαι cool ενώ στην πραγματικότητα εσύ δεν είχες την παραμικρή ιδέα πως να τις προσεγγίσεις. Δεν ήξερες καν τι να πεις. Άνοιγες το στόμα σου και δεν έβγαινε λέξη. Παράξενη εποχή όντως.

Αυτά όλα όμως δεν βοηθούσαν. Το γεγονός ότι είχα φίλους και γενικά το γεγονός ότι η εσωστρέφεια μου δεν μου δημιουργούσε άμεσα και ουσιαστικά προβλήματα στην σύναψη σχέσεων, δεν σημαίνει ότι δεν μου δημιουργούσε άλλα προβλήματα. Μου δημιουργούσε και μάλιστα σοβαρά. Στο σχολείο οι καθηγητές που προφανώς τότε ακόμα αδυνατούσαν να αντιληφθούν πως θα έπρεπε να χειριστούν μια τέτοια κατάσταση με απομόνωναν. Και όσο περισσότερο σε έβαζαν στο στόχαστρο τόσο περισσότερο απομονωνόσουν. Και όση περισσότερη ήταν η αποξένωση από τους καθηγητές τόσο χειρότεροι ήταν και οι βαθμοί που έρχονταν. Έφτασα σε σημείο να ρωτάει η καθηγήτρια ερώτηση και εγώ να σκύβω. Ναι να σκύβω και να μην απαντώ. Ούτε ξέρω, ούτε δεν ξέρω. Τίποτε. Κιχ. Ρε Critic ξέρεις ή όχι. Τίποτε Κιχ. Σκυμμένο το κεφάλι και μουγκαμάρα.

Στο σπίτι δε τα πράγματα χειρότερα. Τώρα που μιλούμε με την Criticoμάνα γελάμε και της λέω καλά ρε πως άντεξες το γεγονός ότι κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου στα 14 και βγήκα στα 18; Σε ένα δωμάτιο γεμάτο νεκροκεφαλές που μύριζε μόνιμα τσιγάρο. Όντως ανησυχητικό. Η πόρτα κλειδωμένη και η Criticoμάνα έξω να κλωτσάει χωρίς καμία ανταπόκριση.

Γενικά όμως μην νομίζετε ότι ήμουν κανένας αναρχικός. Καμία σχέση. Δεν δημιουργούσα προβλήματα ούτε στο σχολείο ούτε στο σπίτι. Δεν τσακωνόμουν απλά αγνοούσα τους πάντες επιδεικτικά. Δεν καυγάδιζα, δεν φώναζα, δεν έκαμνα φασαρία στην τάξη. Κατά βάθος όταν το βλέπω εκ των υστέρων ξέρετε τι ήθελα. Να με αφήσουν ήσυχο. Ήταν πολύ δύσκολο για ένα εσωστρεφή έφηβο να επιβιώσει σε ένα σχολείο, ένα σύστημα και μια κοινωνία η οποία ήταν φτιαγμένη για εξωστρεφείς. Ήταν τόσο δύσκολο να το καταλάβουν;

Ευτυχώς πλέον νομίζω ότι η κατάσταση βελτιώνεται όσο αφορά την παιδοψυχολογία. Δεν αντιμετωπίζονται πλέον όλα τα παιδιά σαν κοπάδι. Ευτυχώς προοδεύσαμε κάπως σε αυτό τον τομέα.

Είναι μεγάλο το θέμα.

Η συνέχεια για τον ενήλικο Critic έρχεται στο μέρος 2ο

Και food critic (έτσι για αλλαγή)

Έννεν η ειδικότητα μου friends αλλά είπα να το δοκιμάσω. Επειδή εβαρέθηκα να νιώθω μαλάκας αποφάσισα ότι θα αναλάβω δράση για τις κακές υπηρεσίες τις οποίες λαμβάνουμε στην Κύπρο. Τζαι μεν μου πείτε για την φιλοξενία του Κύπριου τζαι άλλες τέθκοιες παπαριές που λαλούμε για να μας ακουν οι ξένοι. Ναι υπάρχουν τζαι φιλόξενοι Κύπριοι αλλά υπάρχουν τζαι οι άλλοι. Τζαι εν πολλοί. Πάρα πολλοί. Τούτοι ούλλοι που σου σερβίρουν παλιoφαί, χάλια service, πόμπες ποτά, accommodation της πίκλας για χρυσάφι στα ξενοδοχεία κτλ.

Εν μέσω κρίσης δηλαδή παρά το γεγονός ότι ουσιαστικά θα έπρεπε ο καταναλωτής να είναι ο θεός, ορισμένοι νομίζουν ότι χρωστάς τους τζίολας επειδή επήες εις το μαχαζί τους. Ε φιλούι μου Wake up and smell the coffee. Ο μόνος που χρωστά εν εσύ στην μάνα σου που σε γέννησε, η Κυπριακή δημοκρατία τζαι ούλλοι εμείς μαζί στες τράπεζες. Πάντως σίουρα εν σου χρωστώ εγώ ειδικά αφού είμαι τζαι πελάτης σου.

Για αυτό λοιπόν όποτε τρώω μαλακία, όποτε μου συμπεριφέρνονται σαννα τζαι είμαι κανένας παρακαθκιανός τζαι γενικά όποτε δεν απολαμβάνω την υπηρεσία για την οποία πληρώνω θα το δημοσιεύω στο blog με ονόματα και διευθύνσεις.

Πόσοι έννα το δουν ρε βλάκα έννα μου πείτε; Ε όσοι το δουν εν πειράζει. Τζείνοι οι λίοι που μου κάμνετε την τιμή τζαι θκιεβάζετε με τζαι σε όσους φίλους σας το πείτε για να την γλυτώσουν. Κάτι ένει. Να μεν νιώθω τζαι εγώ μαλάκας δηλαδή ότι εγελάσαν μου τζαι εν εκαμα τίποτε. Εκτός φυσικά που το κλασσικό παράπονο στον σερβιτόρο ο οποίος έτσι τζαι αλλιώς έγραψε με τζαμέ που εν πιάνει μελάνι (συμβατικής πένας τουλάχιστον)

Η ιστορία πάει ως εξής. Έπιασα που λέτε εχτές την Κούλλα (Criticoula) να την θκιανέψω. Ωραία μέρα, λιακάδα, πράσινοι οι κάμποι τζαι ξέρω γω κουβέντες. Ότι πρέπει για εκδρομούλα εκτός πόλης και φαγητό. Τηλεφωνήσαμε λοιπόν σε γνωστούς και φίλους πέρκει έρτει κανένας να φάει μαζί μας. Η απάντηση όλων η ίδια. «Εν ώρα τούτη που μας πιάνετε ρε κουμπάρε. Εν τζαι καθούμαστε χάσκοντα τζαι περιμένουμε πότε έννα σηκωθείτε. Εν 1 η ώρα το μεσημέρι. Εκανονήσαμεν ήδη».

Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε μόνοι μας. Ρομαντικά. O yeah. Προορισμός μας το Ζύγι. Ψαράκι (υγιεινή διατροφή βλέπε χοληστερόλη) και μπυρίτσα στο λιμανάκι μιας και το επέτρεπε και ο καιρός.

Το όνομα του εστιατορίου Captain’s Table.

Κατεβαίνει λοιπόν ο σερβιτόρος ο οποίος έισιε σας παρακαλώ τζαι νισιάνια. Μάλιστα κύριε εντύσαν τον. Μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο τζαι νισιάνια του πλοιάρχου στο πέτο. Ήταν αρχισερβιτόρος δηλαδή. Εμένα να σας πω την αλήθκεια η εμφάνιση του έφερνε μου παραπάνω σε σκηνικό ταινίας πορνό έτσι για να πω τζαι την κατζία μου.
Anyways. Κυπραίος λοιπόν ο σερβιτόρος τζαι μουργόφατσα. Νοοτροπία του είμαι 50 χρονών γκαρσόνι, έχω issues τζαι fuck you all. Οκ φίλε μου καταλάβω ότι εννεν ακριβώς έτσι που την επρογραμμάτισες την ζωή σου αλλά σίουρα ενι φταίω εγώ. Άρα μεν τα φκάλεις πάνω μου. Fuck you too τζαι σέρβιρε μου χαμογελαστός όπως πρέπει.

Η παραγγελία μας συμπεριλάμβανε ορεκτικά, χταπόδι στα κάρβουνα, καλαμάρι τηγανιτό και λαβράκι στα κάρβουνα.

Έρχεται το ψωμί με την σαλάτα και τα ορεκτικά. Το ψωμί ήταν ολόφρεσκο και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων ήταν και το καλύτερο πιάτο που μας σέρβιρε. Η σαλάτα οκ. Τίποτε το συνταρακτικό.
Τα ορεκτικά από την άλλη γάμησε τα. Τασιή τζαι ταραμάς πορτοκαλής του κουτιού, ξιδάτο χταπόδι χάλια, τσακιστή ελιά χιλιοσερβιρισμένη, αντσούγια λυμένη όπως το πατέ τζαι παντζάρι της κονσέρβας γέριμο τζαι σκοτεινό χαμνό σαν την μπανάνα.

Παρένθεση. Δαμέ αξίζει να σας πω ότι την προηγούμενη νύχτα ήπια μια φάουσα μπύρες χωρίς να φάω. Άρα καταλαβαίνετε ότι το αφάλι μου εκολοσυρνα το που την Λευκωσία ως το Ζύγι.

Φτάνει μετά τα ορεκτικά που λέτε το καλαμάρι. Κλασσικό καλαμάρι της κατάψυξης που ένας θεός ξέρει πότε το αλεύρωσαν. Μάλλον έτσι πρέπει να το γοράσαν. Έτοιμο αλευρωμένο. Το τηγάνισμα του δε, πρέπει να το κάμαν ένα τρίωρο πριν μας το σερβίρουν. Το αλεύρι ήταν ξεκολλημένο τζαι μαλαχτό τζαι η γεύση ανύπαρκτη. Ακόμα τζαι με μια φάουσα άλας τζαι λεμόνι ήταν ένα χάλι μαύρο. Σκέφτηκα ότι ο μάγειρας πρέπει να ήταν ο ίδιος που μας έκαμνε καλαμάρι στον στρατό. Ήταν το ίδιο τζαι απαράλλαχτο με το Pirelli του στρατού (τάχα λάστιχο έτσι το λαλούσαμε). Τιγανίλλα, καθόλου γεύση τζαι μισή ώρα μάσημα να πάει κάτω το λάστιχο. Έφαα 2 κομμάθκια τζαι η Κούλλα (Criticoula) ένα.

Έρκεται μετά το χταπόδι. Είπαμε να εν μαλακό αλλά δαμέ κάτι εν επήεννε καλά. Ήταν μαλακό πουμέσα τζαι ταυτόχρονα πόξηλο που έξω. Δεν ξέρω ήταν μαγικός συνδυασμός. Εχτυπήσαν το καλά τζαι μετά εψήσαν το χάλια. Ένι ξέρω ποια ήταν η μαγική συνταγή αλλά το σίουρο ένει ότι εν ετρώετουν. Ως αποτέλεσμα η κατανάλωση ήταν η ίδια με το καλαμάρι. 2 κομμάτια εγώ ένα η Κούλλα (Criticoula) τζαι δώστου ψωμί. Το οποίο επαναλαμβάνω ήταν ευτυχώς φρέσκο. Τζαι τρώαμεν το οι μόνο για να χορτάσουμε αλλά τζαι για να μεν φκουν τα φαγιά που τζαμε που εμπήκαν. Έσιει τζαιρο να φάω κάτι τζαι να αναουλιάστώ τόσο.

Μετά που έτσι κατάσταση εναπόθεσα τες ελπίδες μου στο ψάρι. Πόσο λάθος να πάει ρε; Ένα εχω να σας πω. Τες παστίλλιες τες μαλαχτές που εν όπως το λάστιχο ξέρετε τες; Τζείνες που κολλούν πάνω στα δόντια σαν τες μασάς. Ε κάτι τέθκοιο αθύμησε το λαβράκι του. Άγευστο, στεγνό τζαι εκολλιτσιαζε.

Μετά που έτσι τραπέζι χορτάτος όπως είσαι (που το ψωμί) τζαι νεουλιασμένος (που το υπόλοιπο φαΐ) ένα πράμα θέλεις. Να πληρώσεις να φύεις να πάεις να φάεις κανένα παγωτό να φύει η σαπίλα που το στόμα σου. Αμ δε. 30 λεπτά και 3 παρακλήσεις μετά εκαταφέραμε να μας τον φέρουν τον λογαριασμό.

Θέλετε να ξέρετε τζαι την τιμή του μωρού; 75 ευρώ. Οκ τιμή για ψάρι δεδομένου ότι δεν ήπιαμε ούτε κρασί. Για ψάρι όμως όϊ για κακκά. Τα κακκά εγώ ξέρω ότι εν μούχτιν εκτός αν τα κάμε το μωρό σου τζαι πρέπει να γοράζεις πάνες. Εγώ μωρό εν έχω άρα πρώτη φορά επλήρωσα τόσον ακριβά για κακκά.

Καλή σας όρεξη