Θέλω

Καθυστέρησα λίο αλλά πρέπει να το πω. Τους νιώθω. Πολύ μάλιστα.

 

Η κίνηση δημοσίων υπαλλήλων κατά της κατάργησης του ωραρίου λούφας παραπονέθηκε για τις ψηλές θερμοκρασίες, την υγρασία και την ζέστη που επικρατεί στην Κύπρο. Αδύνατο να δουλεύουν είπαν κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες μετά τις 2:30!!!!

 

Είπα σας το νιώθω τους. Τζαι επειδή είμαι τζαι εγώ υπέρ της διατήρησης του ωραρίου λούφας έχω να προσθέσω ορισμένες εισηγήσεις δικές μου. Για καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας ρε κουμπάρε οϊ τίποτε άλλο.

 

Καταρχήν το 07:30-14:30 πρέπει να εφαρμοστεί σε όλους τους τομείς. Ιδιωτικό, ημικρατικό και δημόσιο τομέα. Να σκολάνουμεν ούλλοι μεσημέρι ρε κουμπάρε. Ποιος έννα πιάσει τα μωρά που το σχολείο άλλωστε. Άσχετο αν δεν παν το καλοτζαίρι σχολείο. Παν summer school. Ποιος έννα τα πιάσει που το Summer school;;; Α;; Όλοι λοιπόν ωράριο λούφας σε όλους τους τομείς.

 

Τζαι να σταματήσουν σας παρακαλώ κάτι δικηγόροι λογιστές και άλλοι τάχα μου professionals να μας το παίζουν..... ουυυυ μα έχω πολύ δουλειά εν προφτάνω τζαι πάω κούφους. Χέστε μας ρε. Εν πάτε κούφους. Ψέματα. Ότι δουλειά κάμνετε που τες 8 το πρωί ως τες 8 την νύχτα να την κάμνετε 07:30-14:30. Να οργανωθείτε λιο όπως τους κυβερνητικούς που προλαμβάνουν τζαι τελειώνουν τα ούλλα ως το μεσημέρι.

 

Με τούντο τρόπο δεν θα υπάρχουν ανισότητες τζαι θα σταματήσουν οι μη κυβερνητικοί να κλαίουνται ότι δουλευκουν παραπάνω.

 

Εκτός όμως από το ωράριο, για να έχουμε μια πιο δίκαιη κοινωνία θα προτείνω τζαι εγώ ορισμένα έξτραδάκια.

 

• Εφαρμογή όλων των προνομίων των δημοσίων τραπεζικών και ημικρατικών υπαλλήλων σε όλους ανεξαρτήτως τους υπαλλήλους και του ιδιωτικού τομέα. ΑΤΑ, ταμείο υγείας, προσαυξήσεις, bonus αφυπηρέτησης κ.α.  
• Θέλω μισθό τουλάχιστο 4,000 ευρώ και άνω.
• Επίσης προτείνω το καλοτζαίρι την Παρασκευή να σκολάνουμε που τες 1 για να προλαβαίνουμε να πιένουμε θάλασσα μεν χάνουμε το weekend μας άδικα. Προλαμβάνεις τζαι μπορείς να απολαύσεις θάλασσα άμαν πάεις Σάββατο; Όχι βέβαια.
• Επίσης προτείνω την Παρασκευή να πιένουμε δουλειά στις 9. Ξέρετε γιατί γενικά η Πέμπτη νύχτα εν έσιει λάθος για έξοδο ειδικά το καλοτζαίρι. Τζαι να σας πω την αλήθκεια δυσκολεφκει με νάκκο το ξύπνημα της Παρασκευής.
• Θέλω κάποιος να μου άφτει το aircondition ένα κάρτο πριν μπω στο γραφείο για να παγώνει.
• Θέλω private τουαλέτα γιατί αντρέπουμαι να σιέζω στις δημόσιες του ορόφου.
• Θέλω το κωλόχαρτο να εν σςιλλούι.
• Θέλω να αγοράσει η υπηρεσία σοβαρή μηχανή του καφέ για να κάμνω το καλοκαίρι Freddo Cappuccino τζαι τον χειμώνα γαλλικό.
• Θέλω να εκπαιδευτεί ο συνάδελφος μου να μου καμνει Freddo Cappuccino τζαι γαλλικό.
• Θέλω να έχω ψυγείο μες το γραφείο για να φέρνω τα φρούτα μου τζαι τα σινακλίκια μου για το πρωινό μου.
• Θέλω ένα Πολίτη να έρκεται κατά τες 9:30 στο γραφείο για να θκιεβάζω μαζί με το πρωινό μου.
• Θέλω μαξιλαρούι τζαι αναπαυτική καρέκλα να σύρνω ένα κουρί να παίρνω δυνάμεις.
• Θέλω να φορώ ότι θέλω γιατι fuck it εβαρέθηκα με τα πουκάμισα τες γραβάτες τζαι τα dress code.
• Θέλω δικό μου γραφείο. Θέλω να έχει τουλάχιστον δυο ανοίγματα για να έχει σωστό φωτισμό.
• Θέλω επίσης δύο ανοίγματα και δύο παράθυρα για να έχει σωστό εξαερισμό έτσι ώστε άμαν κλάνω να φέφκει γλύορα ο ζώλος να μεν γίνουμαι ρεζίλι στην καθαρίστρια.

 

 

Προς το παρών τούτα. Αν σκεφτώ κάτι έννα σας πω.

Diamonds

Πολλοί μου φίλοι (Λεμεσιανοί και μη) με πιέζουν να περάσω αρκετά από τα Σαββατοκύριακα μου στην Λεμεσό φέτος το καλοκαίρι. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι είμαι ενθουσιασμένος με την ιδέα.

Μπορεί να με θεωρήσετε μαννό (ακόμα παραπάνω) αλλά μόλις άκουσα το εξής εκνευριστικότατο τραγουδάκι της παμμεγίστης Ριχχχάνννας στο ράδιο και είδα στην tv το φιλμάκι του σκέφτηκα Limassol Limassol. Που πριν μήνες. Αλλά τωρά που ήρτε το καλοκαίρι πάει ακόμα παραπάνω. Στον εγκέφαλο μου τουλάχιστον.  

Εξαιρετικά αφιερωμένο. Shine bright like a diamond

Το παιδί του λαού

Κλαίει ο λαός. Με μαύρο δάκρυ. Σόριν με κόκκινο. Κλαίει γιατί ο ανεπανάληπτος Δημήτρης Χριστόφιας ο καλύτερος πρόεδρος πού είχε αυτή η χώρα από ιδρύσεως της είναι χρεοκοπημένος. Κλαψ λυγμ....

 

Επάττησε το μωρό το μαουλάτο. Κλαψ λυγμ.....

Εφκήκε πρόεδρος για να σώσει τούντη χώρα τζαι φκήκε τζαι ζημιωμένος. Κλαψ λυγμ.....

Έχασε 173,803 ευρωπουλάκια αυτή την πενταετία. Κλαψ λυγμ....

Ήταν βλέπετε το δώρο του προς την πατρίδα. Δεν φτάνει που παρέδωσε ακόμα και την ψυχή του για το καλό τούντου τόπου που θωρεί μόνον πυρρά εφκαλεν τζαι loss ενώ άλλοι στην θέση του τρων τζαι σπάζουν. Κλαψ λύγμ....

Μπράβο Δημήτρη.

 

Ο Δημήτρης εφκήκε ζημιωμένος αλλά άλλοι εκερδίσαν. Ποιοι;

 

Το ζεύγος Νίκου Μούδουρου και Χριστίνας Χριστόφκια έφκαλεν 306,000 σε μισθούς. Σε μισθούς της Χριστίνας που μπήκε στον ΘΟΚ μετά από εντολή του παπάκη και σε μισθούς του Μούδουρου τον οποίο εργοδότησε ο πεθερούλης. Επίσης πήραν 51,260 σε επίδομα αυτοστέγασης...What the fuck is that???, τζαι εγώ γιατί εν πιάννω;;;; Άσε τα δώρα γάμου. Τέλος πήραν και καθαρό δώρο 150,000 από τον παπάκη.

 

Ο κοτσούθκιας ο Χρίστος πήρε δώρο που την mummy and daddy 18,000 cash να έσιει να ποσκολιέται τζαι 490,000 δώρο διαμέρισμα.

 

Η low profile Μαριάννα έφαντην (γιατί εν low profile) τζαι έπιασε μόνο 80,000 cash. Τούτο μπορεί να εν τζαι αιτία χωρισμού Παναγιώτη μου.

 

Το κόμμα επίσης έπιασε 260,000 σε δωράκια του Δημητράκη.

 

Δηλαδή σε πέντε χρόνια ο Δημητράκης έκαμε δώρα αξίας 1,000,000 σε παιδιά και κόμμα. Έξω τα έξοδα του. Ποία έξοδα του δηλαδή; Δαμέ έπιανε επίδομα εξωτερικού κάθε φορά που έφεφκε που την Κύπρο με το Learjet του.

 

Επίσης εν μας είπε για την περιουσία του γενικά. Οι άλλοι εφκάλαν στην δημοσιότητα τζαι τα υπόλοιπα περιουσιακά τους στοιχεία (λέμε τώρα!!!). Ο Δημητράκης οχι.

 

Που είναι τα ακίνητα του; Οξά εν σε τσαντίρι που μινείσκει στο Κελλάκι όπως τον σύντροφο Καντάφι. Τζαι Δημητράκη μου ΟΧΙ διαφωνώ με την δήλωση σου ότι «αυτό είναι η καλύτερη  απάντηση στην ακατάσχετη ψιθυρολογία και την κατασυκοφάντηση που αναπτύχθηκε εδώ και καιρό σε ότι αφορά το θέμα». Μας δίνει μάλιστα το έναυσμα για περισσότερη ψιθυρολογία και συκοφαντία. Εγώ ας πούμε τόσο τζαιρό εν είχα σχολιάσει το θέμα. Τωρά εκούρτησες με.

 

Γιατί πρώτον εξέδωσες ελλιπή στοιχεία. Και δεύτερο και πιο σημαντικό, οποιοσδήποτε έχει την δυνατότητα να κάμει δώρα αξίας 1,000,000 μέσα σε διάστημα 5 χρόνων δείχνει ότι κρατά τα μαννά του!!! ΤΑ ΜΑΝΝΑ ΤΟΥ!!!

 

Για αυτό αστο κλάμα. Έφαες τζαι εσού τζαι έσπασες. Παιδί του λαού.

 

Αγια ολάν

Αγοράζουμε Κυπριακά, μένουμε Κύπρο

Αγοράζουμε Κυπριακά, μένουμε Κύπρο και άλλα πολλά. Μετά την καταστροφή αποφασίσαμε τζαι εμείς οι Κυπραίοι, οι οποίοι είχαμε πάθει αλλεργία στα Κυπριακά προϊόντα, να αγοράζουμε Κυπριακά. Εμείς που μποϊκοτάραμε οτιδήποτε Κυπριακό και αγοράζαμε οτιδήποτε ξένο κυκλοφορούσε.

 

Εμείς που κλείσαμε τις βιοτεχνίες των ρούχων, που κλείσαμε εργοστάσια παραγωγής ξένων προϊόντων για να τα εισάγουμε όλα, εμείς που σταματήσαμε να αγοράζουμε κυπριακό αρνάκι για να παίρνουμε από την Ελλάδα, εμείς που αγοράζαμε μπανάνες από την Βραζιλία αντί από την Πάφο και εμείς που αρχίσαμε να τρώμε πατάτες τηγανιτές McCain αντί να σύρνουμε μια τηανιά κοτσινοχωρκάτικες.

 

Εμείς λοιπόν είχαμε επιφοίτηση ότι πλέον αγοράζω Κυπριακά και μένω Κύπρο. Σε αντιγραφή του αγοράζω Ελληνικά και μένω Ελλάδα. Ακόμα τζαι δαμέ καμία απολύτως πρωτοτυπία. Όπως το Cyprus Aid που παρουσίασε Βίσση τζαι Χατζηγιάννη σε αντιγραφή του Live Aid που είχε ας πούμε Roger Waters και David Gilmour. Μαζί με όλες τις υπόλοιπες συναυλίες Aid που ακολούθησαν σε όλες τις πόλεις και τείνουν να γίνουν και αυτά μόδα. Εμένα έμεινεν να καλέσουν να τραγουδήσω. Θα τους πω το «Είπα σου σςύψε λίο», διασκευή του «Είπα σου χτενίστου λίο» της παμμεγίστης Κυριακούς Πελαγίας. 

 

Τι έχω όμως τζαι μουρμουρώ; Γιατί εν μου αρέσκει το «αγοράζω Κυπριακά και μένω Κύπρο». Εννεν ότι εν μου αρέσκει...Μια χαρά μου αρέσκει το «αγοράζω Κυπριακά». Τζαι μάλιστα δοκιμάζω το. Άρχισα να αγοράζω Κυπριακά προϊόντα.

 

Ας πούμε αγοράζω κωλόχαρτο Paloma και Fay αντί να σκουπίζω τον βασιλικό Criticoκώλο με το σςιλλούι ή το Kleenex. Οι μάρκες δεν είναι Κυπριακές αν δεν κάμνω λάθος αλλά παράγονται στην Κύπρο. Η εμπειρία μου μέχρι τώρα είναι κάπως μικτή. Δεν είναι και τα πιο απαλά στον κόσμο αλλά ούτε και τα πιο πλατιά στον κόσμο. Τα Fay όμως κάμνουν την δουλειά τους. Είναι αρκούντως πλατιά αλλά και αρκετά στερεά έτσι ώστε να μην σχίζονται και μετά να χρειάζεσαι οδοντογλυφίδα για να καθαρίσεις το νύχούι που κάτω. Αλλά για παράδειγμα τα ξυλάκια για τα αυτιά είναι ένα δράμα. Κάμνεις αργαλειό το αυτί σου.

 

Θέλω να καταλήξω στο ότι ναι. Αν εν καλό το Κυπριακό προϊόν φυσικά και θα το αγοράσω αντί για το ξένο. Εν θα πιώ για παράδειγμα εξωτερικό desert wine. Μπορώ να πιω Κουμανταρία. Εννοείται φυσικά ότι ένας άντρας με την Βαρβατζίλλα την δική μου δεν θα έπινε ποτέ desert wine. Απλό παράδειγμα έδωσα. Αλλά εν θα έπινα ας πούμε Pantelides Whisky αντί για Black Label. Οϊ είπαμε ούλλα τζαι ούλλα. Το Παντελίδης Whisky εν πιο σπίρτο τζαι που την Πέρτικα.

 

Υπάρχουν όμως προϊόντα που θα μπορούσαμε να καταναλώσουμε με ευκολία. Φτάνει να έν καλά. Τζαι με την κίνηση των προϊόντων μας, που ξέρεις μπορεί σε βάθος χρόνου να βελτιωθούν τζιόλας.

 

Υπάρχουν όμως και άλλα Κυπριακά προϊόντα τα οποία μποϋκοτάρω με ούλλη μου την δύναμη. Την Cyprus Airways ας πούμε. Να μου κλάσει τα παπάρια η Cyprus Airways την οποία αποφεύγω όπως ο θκιάλος το λιβάνι. Μακριά. Να κλείσουν να ησυχάσουμε. Αγενείς, με χάλια service, με χάλια μαύρα in-flight entertainment, καθόλου τυπικοί στο ωράριο πτήσεων και φυσικά πανάκριβοι. Έσιει χρόνια που τους μποϋκοτάρω.

  

Επίσης προσπαθώ να μποϋκοτάρω το μένουμε Κύπρο. Γιατί να μείνουμε Κύπρο δηλαδή; Για τα φτηνά παραθαλάσσια ξενοδοχεία, για το καλό και φτηνό φαί ή για την τρελή, μή χωρκάτική παραθαλάσσια διασκέδαση; Γιατί;

 

Εγώ προσωπικά όποτε πάω Πρωταρά, Λεμεσό, Πάφο Ιούλιο και Αύγουστο νιώθω βιασμένος. Μαλάκας. Αν θα μείνω σε ξενοδοχείο θα πληρώσω τα μαννά μου τζαι όταν πάω να φάω ψάρι πάνω στο κύμα θα πληρώσω τον Βλάχο για χαβιάρι τζαι το ούζο Βαρβαγιάννη για Golden Label Johnny Walker. Ασε που το frappe στην παραλία χρεώνουν το όσο τζαι το Kir Royale στες Κάννες και στο Saint Tropez. 40-50 ευρώ το άτομο για να φάω ψάρι σύν 15-20 ευρώ το άτομο για να πιω 2-3 ποτά πριν πέσω, σύν 120 ευρώ το δωμάτιο στο ξενοδοχείο, συν 15 ευρώ τα τρία frappe που έννα πιώ τούτες τες 24 ώρες που έννα είμαι τζαμέ.

 

Για να πάμε λοιπόν με την Κούλλα Criticoulla μια νύχτα Πρωταρά, Πάφο, Λεμεσό τζαι να μείνουμε 24 ώρες πρέπει να πληρώσουμε μαζί 290 ευρώ. Βάλε μέσα και κάτι πεζίνες και κάτι άλλα παρελκόμενα εν πάνω που 300 ευρώ για μια νύχτα. Να μείνω Κύπρο; Να σας σιέσω όϊ έννα μείνω Κύπρο. Η Ryanair πετά παντού.

 

Γιατί να μεν πάω Βαρκελώνη, Μπολόνια ή αν θέλω θάλασσα τζαι ψάρι Κρήτη η οπουδήποτε άλλου στην Ελλάδα; Τζαι καλύτερα θα φάω (είδικά στην Ελλαδα), τζαι πιο ωραία θα περάσω γιατί θα έχει καλύτερη διασκέδαση αντί για μεθυσμένους εγγλέζους ή γυαλιστερούς κυπραίους λεβέντες στο Dolce. Γιατί λοιπόν να μείνουμε Κύπρο; Εν θα μείνουμε Κύπρο ολάν. Αν έχω 800 ευρώ να ξοδέψω για δύο άτομα διακοπές το καλοκαίρι, θα φύγω μακριά. Καλύτερα 5 μέρες Κρήτη παρά 2,5 σαββατοκύριακα στον Πρωταρά. Αν θέλω θάλασσα τα υπόλοιπα σαββατοκύριακα του καλοκαιριού τα Λιβάδια εν μισή ώρα μακριά που την Λευκωσία. Day trip.

 

Εγώ μποϋκοτάρω τες διακοπές στην Κύπρο ειδικά αν πρέπει να μείνω σε ξενοδοχείο. Αν έχω διαμονή αλλάζει το πράμα. Μπορεί να την φκάλεις πιο φτηνά. Γιατί γλυτώνεις ξενοδοχείο, μπορεί να γλυτώσεις και κάτι φραπεδιές κάτι μπυρούδες που μπορεί να τες πιεις στην βεράντα σου. Ε κάτι γίνεται. Αλλά αν θα πάεις για φούλ σαββατοκυρίακο ξενοδοχείο θέλεις δάνειο.

 

Είπα το πολλές φορές. Διερωτώμαι γιατί κάποιος έρκεται για να κάμει mainstream διακοπές στην χώρα μας. Εν χάλια μαύρα. Για την θάλασσα μόνο; Έσιει τζαι αλλού θάλασσα. Μπορεί αλλού να έσιει λίες ροτσούες, ή αποβάθρα για να βουτήσεις, αντί για χρυσή άμμο αλλά θάλασσα έσιει παντού. Τζαι χρυσή άμμο στην ελεύθερη Κύπρο μόνο ο Πρωταράς έσιει. Την τελευταία φορά που ετσέκκαρα η Λεμεσός ήταν βορβόπυλα. Γιατί λοιπόν Κύπρο; Εν άγουστα, άνοστα, χωρκάτικα  τζαι ακριβά. Προσοχή δεν συζητώ για εναλλακτικές διακοπές γιατί υπάρχουν πολλά ωραίοι τόποι τζαι στην Κύπρο. Μιλώ για mainstream διακοπές στους πιο πάνω τόπους που ανέφερα.

 

Ώσπου όμως να στρώσουν νάκκον τούτοι ούλλοι οι αμπάλατοι οι Κύπρέοι ξενοδόχοι- εστιάτορες- ιδιοκτήτες κέντρων αναψυχής, στα παραθαλάσσια πρέπει να τρών πέτρες. Τόσα χρόνια θωρούσαν τον Κυπραίο εκδρομέα τζαι εσιέζαν τον τζαι εχρεώναν τον ακόμα παραπάνω που τον τουρίστα γιατί ο Κυπραίος εν αρνι τζαι εννα ντραπεί να πει τίποτε. Ο Γερμανός μπορεί τζαι να τους την πει. Τωρά όμως κάμνουν στροφή προς τον Κύπριο τουρίστα. Άτε ρε που δαμέ. Πιάστε που τα τρία το μυαλλύτερο.

 

Είπα σας καλύτερα 5 μέρες Κρήτη παρά 2.5 σαββατοκυριάκα στον Πρωταρά, Λεμεσό Πάφο. Αγοράζουμε Κυπριακά, αλλά όσοι μπορούμε δεν μένουμε Κύπρο. Εν αξίζει.

Για τον τεράστιο Γκάλη

Την εβδομάδα που μας πέρασε τιμήθηκε από τον Άρη Θεσσαλονίκης ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών. Ο τεράστιος Νίκος Γκάλης. Ο άνθρωπος που δοξάστηκε, αγαπήθηκε και μισήθηκε στην Ελλάδα όσο κανένας άλλος κατά την διάρκεια της καριέρας του αλλά και αγνοήθηκε όσο κανένας άλλος μετά το τέλος της.

Τον τεράστιο Νίκο Γκάλη, τον ομογενή από την Αμερική τον παρακολούθησα πρώτη φορά στα 8-9 μου χρόνια. Ήταν Ιούνιος του 1987 και θυμούμαι ακόμα ότι κάθουμουν στην κουζίνα του σπιτιού όπου άκουγα Michael Jackson στο κασετόφωνο. Ναι για τούντη περίοδο δεν είμαι και ιδιαίτερα περήφανος για τα μουσικά μου ακούσματα. Μετά που λίο τζαιρό  άκουσα για πρώτη φορά Iron Maiden, Metallica και Sabbath έτσι σταμάτησα να ακούω μαλακίες φόρεσα μαύρα, νεκροκεφαλές και έγινα αντιδραστικός. Άσχετο όμως με την ιστορία μας.

Ακούω τον παπά μου που την βεράντα να φωνάζει στην μήτηρ Criticoullas «πε του Critic να έρτει να δει τον Γκάλη»…..Όχι την εθνική Ελλάδος αλλά τον Γκάλη… «Critic έλα γιέ μου να δεις έναν κοντόν καλαμαρά που τους δέρνει ούλλους στο μπάσκετ»…

Μμμμ μπάσκετ οκ…Ας πάω…Πήγα λοιπόν. Έκατσα μπροστά που την τηλεόραση. Ήταν η αρχή του Ευρωμπάσκετ του 1987 και η Ελλάδα φιλοξενούσε την διοργάνωση. Έπαιζε αν θυμούμαι καλά στο πρώτο παιχνίδι με την Ρουμανία την οποία τζαι διάλυσε. Ήταν νομίζω τζείνο το πρώτο παιχνίδι που είδα. Έκατσα μπροστά που την τηλεόραση τζαι παρακολούθησα τον Γκάλη για πρώτη φορά. Μαζί με τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Φάνη και τον Φιλίππου. Κόλλησα. Τζείνο ήταν. Η αρρώστια, ο ιός είχε ξεκινήσει να εξαπλώνεται. Δεν θα ασχολούμουν ποτέ ξανά με οποιοδήποτε άλλο άθλημα.

Ο Γκάλης και η υπόλοιπη εθνική Ελλάδος μπήκε στο αίμα μου. Ποτέ δεν θα αγαπούσα ξανά άλλο άθλημα περισσότερο από το μπάσκετ και ποτέ δεν θα λάτρευα περισσότερο μία ομάδα. Η επίσημη αγαπημένη, η εθνική Ελλάδος μπάσκετ. Από το 87 και μετά δεν θα έχανα καμία διοργάνωση Euro ή παγκόσμιο μπάσκετ. Από την τηλεόραση ή ακόμα και από το γήπεδο. Τζαι για ούλλα τούτα φταίει ο Γκάλης. 

Παπάς μαμά και Critic περιμέναμε με αγωνία τις 15 εκείνες μέρες του Ιούνη του 87 για το επόμενο παιχνίδι της εθνικής Ελλάδος. Στην μητέρα πατρίδα οι νίκες της εθνικής μπάσκετ άρχισαν να ταρακουνούν τον κόσμο. Έγινε χαμός. Οι Έλληνες μάθαιναν σιγά σιγά ότι την μπάλα μπορείς να την χτυπάς και όχι μόνο να την κλωτσάς. Και μάλιστα από ότι φαίνεται είμαστε και καλύτεροι σε αυτό.

Όσο προχωρούσε η Ελλάδα τόσο περισσότερος κόσμος ήθελε να παρακολουθήσει την εθνική στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Οι μεγάλες δυνάμεις του μπάσκετ έπεφταν η μια μετά την άλλη και προσκυνούσαν τα πόδια του Γκάλη και των άλλων παιδιών. Η Ισπανία η Ιταλία η Γαλλία και στον ημιτελικό η τεράστια Γιουγκοσλαβία του Πέτροβιτς. Ακόμα και αυτή προσκύνησε τον Γκάλη.

Στον μεγάλο τελικό στις 14 Ιουνίου 1987 η Ελλάδα αντιμετώπιζε την Σοβιετική Ένωση. Την υπερδύναμη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Εμείς σπίτι με παπά, μαμά, παππού, γιαγιά προσκυνούμε και εξυμνούμε τους 12 αθλητές που γονάτισαν τον γίγαντα των 220 εκατομμυρίων και έβγαλαν 10 εκατομμύρια Έλληνες στους δρόμους. Μάλιστα εκείνη η νύχτα είναι και η τελευταία ανάμνηση που έχω από τον παππού μου ο οποίος πέθανε λίγους μήνες μετά.

Ο παροξυσμός στην Ελλάδα δεν είχε προηγούμενο. Η λατρεία του Έλληνα για εκείνη την ομάδα και φυσικά για τον ηγέτη της μόνο με την λατρεία για τους Beattles στα 60s στην Αγγλία μπορεί να συγκριθεί. Σε κάθε τους εμφάνιση γινόταν χαμός. Όλα τα παιδιά έγιναν ημίθεοι. Ο Γκάλης όμως ήταν θεός. Ο Δίας. Τον γνώριζε πλέον ακόμα και η κάθε γιαγιά σε χωριό της Βόρειας Ελλάδας. Μπορεί να μην ήξερε τον πρωθυπουργό της χώρας αλλά ήξερε τον Γκάλη.

Εγώ από την άλλη είχα πορωθεί σε ανυσηχητικό βαθμό. Η ΕΡΤ τότε είχε κάνει μια εκπομπή αφιέρωμα στο χρυσό, τον «Δρόμο προς την Δόξα». Για καλή (κακή;;;) μου τύχη την είχε βιντεοσκοπήσει το βιντεοκλάμπ της γειτονιάς μου. Την νοίκιασα. Έβλεπα σε καθημερινή βάση για ολόκληρο τον Ιούλιο, Αύγουστο και τον μισό Σεπτέμβρη, για όσο θα διαρκούσαν οι διακοπές του καλοκαιριού δύο κασέτες. Τον μεγάλο τελικό με την Σοβιετική Ένωση και τον Δρόμο προς την Δόξα. Κάθε μέρα.

Είχα μάθει απ έξω και ανακατωτά τα πάντα. Μπορούσα και έκανα, προς μεγάλο εκνευρισμό της Critico μάνας, αναμετάδοση του τελικού και άκουγα την φωνή του Φίλιππα Συρίγου ακόμα και στον ύπνο μου. Τον τελικό τον έβλεπα ξανά και ξανά για πολλά χρόνια σε κάθε επέτειο. Κάθε 14 Ιουνίου μαζί με άλλους αρρωστημένους μπασκετικούς φίλους μου.

Στο γκαράζ του σπιτιού μπήκε καλάθι του μπάσκετ πριν ακόμα περάσουν 15 μέρες από τον τελικό. Εκεί μαζεύετουν όλη η γειτονιά και παίζαμε μονά. Ο καθένας εκπροσωπούσε και ένα από τους 12 Έλληνες θεούς. Μόνο ένας όμως θα μπορούσε να ήταν ο Γκάλης κάθε μέρα. Και κάθε μέρα υπήρχαν διαφωνίες και τσακωμοί για την επιλογή.

Τα χρόνια πέρασαν ο Γκάλης σταμάτησε το μπάσκετ αλλά ακόμα το όνομα του είναι συνώνυμο του αθλητισμού στην Ελλάδα. Ο αθλητισμός στο επίπεδο που τον γνωρίζουμε σήμερα δεν υπήρχε στην Ελλάδα πριν τον Γκάλη. Η Ελλάδα μπήκε στον παγκόσμιο αθλητικό χάρτη και γεύτηκε επιτυχίες στον κλασσικό αθλητισμό, στο βόλεϊ στην υδατοσφαίριση, στην άρση βαρών ακόμα και στο ποδόσφαιρο λόγω του Γκάλη. Όλα αυτά δεν υπήρχαν πριν το 87. Ο Έλληνας κατάλαβε ότι ναι ρε… Άμαν ο Γκάλης του 1.83 ύψος μπορεί να χορέψει τζαι να σκοράρει μπροστά από τον γίγαντα των 2.20 Τσατσένκο τότε μπορώ τζαι εγώ.

Ο Γκάλης έδωσε το έναυσμα στον Έλληνα για να γίνει καλύτερος αθλητής και να γνωρίσει επιτυχίες σχεδόν σε όλα τα αθλήματα. Φυσικά το μπάσκετ ήταν πάντα μπροστά από όλα. Ακόμα τζαι τώρα που ο κλασσικός αθλητισμός στην Ελλάδα πέθανε πνιγμένος στην ντόπα, τώρα που το Ελληνικό ποδόσφαιρο παραπαίει και μόνο γέλιο προκαλεί στους φιλάθλους, το μπάσκετ είναι εκεί ψηλά. Είτε με την εθνική είτε με τις Ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη…Εκεί ψηλά… 

Ο Γκάλης ήταν παράξενος άνθρωπος. Περήφανος, εγωιστής, παραδόπιστος, τσιγκούνης, λιγομίλητος, κακόκεφος και αντικοινωνικός. Ακόμα και ο τρόπος που σταμάτησε το μπάσκετ αναδεικνύει όλα τα πιο πάνω χαρακτηριστικά. Σε ένα παιχνίδι Παναθηναϊκού-Αμπελόκηπων ο προπονητής (Πολίτης) αποφάσισε να τον ξεκουράσει και δεν τον έβαλε να αγωνιστεί στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα. Αυτός δεν το δέχτηκε. Πήρε την τσάντα και έφυγε στο ημίχρονο. Πήγε σπίτι του και δεν ξανάπαιξε μπάσκετ. Τέλος. Έτσι τελείωσε η λαμπρή καριέρα του μεγαλύτερου Έλληνα αθλητή και ενός από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών. Ενός μπασκετμπολίστα ο οποίος μπήκε στο Αμερικάνικο Basketball Hall of Fame.

Για μένα ο Γκάλης σημαίνει πολλά. Για χρόνια το 87 ήταν ο μύθος μου και το μπάσκετ το απόλυτο άθλημα μου. Και μια από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου ήταν το 2005 όταν η εθνική μπάσκετ επανέλαβε τον άθλο του 87 και κατέκτησε ξανά το Ευρωπαϊκό τρόπαιο στο Βελιγράδι. Εκείνη την νύχτα ήμουν εκεί στις κερκίδες της Beogradska Arena και πανηγύριζα  κλαίγοντας μαζί με τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη τον Κακιούζη αλλά και με τον Γιαννάκη τον Γκάλη τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά. Αυτό που έβλεπα για 20 χρόνια στο βίντεο είχε επαναληφθεί. Και ήμουν εκεί. Και έκλαιγα από χαρά.

Μεγάλε τεράστιε Νίκο Γκάλη σε ευχαριστούμε…