Ήταν πρώτη Απριλίου

Στα 8-10 μου χρόνια, την δεκαετία του ογδόντα, το παλαιό στάδιο ΓΣΠ ήταν ακόμα ενεργό. Χρησιμοποιείτο για συναυλίες, παρελάσεις, παιχνίδια του Ολυμπιακού. Στις εθνικές επετείους όμως φορούσε τα καλά του.

Ήταν η δεκαετία της παραπληροφόρησης, της πλύσης εγκεφάλου, του εθνικισμού, του παραλογισμού. Και φυσικά του δεν ξεχνώ, του λιλά τετραδίου με το λιμανάκι της Κερύνειας και των αγίων και ηρώων στους τοίχους των τάξεων. Τότε που η νωπές ακόμα μνήμες από την εισβολή, από τα γεγονότα του 63 αλλά και από τον απελευθερωτικό αγώνα μεγαλοποιούσαν γεγονότα και ηρωοποιούσαν ουσιαστικά την μισή Κύπρο.

Θυμούμαι τον παπά μου να με παίρνει στο παλαιό ΓΣΠ για να δούμε αναπαράσταση της μάχης του Αχυρώνα, του κρησφύγετου του Αυξεντίου, της κρυψώνας του Μάτση. Σε κάθε τέτοια εκδήλωση το σενάριο ήταν πάντα το ίδιο.

Οι αφηγητές μιλούσαν χαμηλόφωνα αλλά με τόνο αποφασιστικό (σάννα τζαι μιλούν σε καθυστερημένους). Το κείμενο ήταν τόσο απλοϊκό όσο και οι εγκέφαλοι αυτών που το έγραφαν. Ο φωτισμός χαμηλός, τα σκηνικά επιπέδου Χριστουγεννιάτικης γιορτής  δημοτικού σχολείου, όπως φυσικά και το επίπεδο των ηθοποιών. Το αποκορύφωμα φυσικά του έργου ήταν η μάχη. Το μολών λαβέ που και καλά φώναξαν οι ήρωες (σε όλες τις περιπτώσεις) και μετά οι πυροβολισμοί οι οποίοι ήταν πάντα ηχογραφημένοι και ακούγονταν ψεύτικοι από τα μεγάφωνα.

Ο κόσμος χειροκροτούσε σε κάθε ατάκα των ηρώων, της μάνας τους, ή του αφηγητή, ενώ η φωτογραφία του στρατηγού Γρίβα έστεκε αγέρωχη στο αναλόγιο και χαιρετούσε το πλήθος. Και στο τέλος; Πάντα Νταλάρας. Και φυσικά ο εθνικός ύμνος και πάθος. Πολύ πάθος.

Τι άλλαξε που το πιο πάνω σενάριο; Τίποτε μετά που 30 χρόνια. Εν ούλλα ακριβώς τα ίδια. Άλλαξε το γήπεδο. Μόνο. Ακόμα και ο Γρίβας, ο ακροδεξιός φίλος των Ναζί και δολοφόνος κομμουνιστών (και όχι μόνο) στέκεται ακόμα εκεί αγέρωχος και χαιρετά, ενώ ο κόσμος στις κερκίδες ακόμα τον χειροκροτεί!!!

Ήταν ο αγώνας αγνός; Όχι δεν ήταν. Τα παιδιά που πέθαναν για την ελευθερία όντως πέθαναν για την ελευθερία. Αλλά όχι ο αγώνας δεν ήταν αγνός. Γιατί στον αγώνα πέθαναν περισσότεροι «εχθροί του έθνους» παρά Άγγλοι κατακτητές. Και επίσης γιατί πάνω σε αυτόν τον αγώνα και στον θάνατο αυτών των ανθρώπων πάτησαν τόσοι πολλοί και έκτισαν τις καριέρες τους. Και φυσικά έκτισαν και την χρεοκοπημένη πλέον Κυπριακή Δημοκρατία.

Η γιορτές που γίνονται εν έτη 2014 για να γιορτάσουμε την 1^η Απριλίου είναι κακόγουστες και παλιομοδίτικες. Στήνονται από ατάλαντους σεναριογράφους, σκηνογράφους, κειμενογράφους και παρουσιάζονται από ακόμα πιο ατάλαντους ηθοποιούς. Εμένα όταν παρακολουθώ στιγμιότυπα στην τηλεόραση μου προκαλούν απλά ντροπή για το επίπεδο των πιο πάνω (ας αφήσουμε στην άκρη την ουσία). Τόση ντροπή για τους ίδιους αυτούς που λαμβάνουν μέρος που πρέπει να αλλάξω κανάλι. Οι άγγλοι όταν σου προκαλείται αυτό το συναίσθημα το αποκαλούν cringing. Το οποίο σε απόλυτη μετάφραση σημαίνει μαζεύομαι.

 Εμείς όμως δεν μαζευόμαστε με τίποτε.

Εκείνοι που πέθαναν στον αγώνα έπεσαν ηρωικά; Ναι. Και τα αισθήματα και ο σκοπός τους ήταν αγνός. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πέθαναν άσκοπα. Για την ένωση η οποία δεν θα ερχόταν ποτέ και για να διώξουν τους Άγγλους οι οποίοι θα έφευγαν έτσι και αλλιώς.

Και η διοργάνωση κακόγουστων εκδηλώσεων και η παπαρολογία δεν μπορούν να αλλάξουν την ουσία. Ούτε και φυσικά τιμούν την μνήμη αυτών που έφυγαν. Μάλλον την αμαυρώνετε με την κακογουστιά και την αταλαντοσυνη σας.

Πραγματικά πως γίνεται οι εκδηλώσεις το 2014 να είναι οι ίδιες που ήταν το 1984;;;;

Τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Ούτε φυσικά και η χρεοκοπία μιας χώρας είναι τυχαία. Είναι όλα αλληλένδετα.