Wake up in that city that always sleeps

Ενα ταξιδάκι αναψυχής στο εξωτερικό 3-4 φορές τον χρόνο είναι ότι πρέπει όταν ζεις μόνιμα στην βλακονησίδα μας. Μετά από ένα long weekend στην Αθήνα επέστρεψα ανανεωμένος ψυχολογικά, αλλά και κουρασμένος σωματικά και σίγουρα πιο βαρύς από τα φαγιά και τα ξύδια που λένε και οι καλάμαροι. Πριν προλάβετε όμως καν να διερωτηθείτε ξεκαθαρίζω την θέση μου για να μην με παρεξηγήσετε. Εννοείται ότι δεν πάτησα το πόδι μου σε ελαφρολαϊκό τραγουδιστή και σε άλλες παρόμοιου τύπου γελοιότητες τύπου Ρουβάς-Βίσση. Αν θα πάω σε μπουζούκι τότε αυτό πρέπει απαραίτητα να είναι βαρετό κλασσικό και να μην συνοδεύεται από synthesizer.

Όπως λέγαμε λοιπόν μετά από τις επισκέψεις μου σε Γκάζι, Εξάρχεια και την κραιπάλη μέχρι πρωίας συνοδευμένη από βρόμικο στις 6 το πρωί επέστρεψα στην Κύπρο. Ότι και αν λένε οι πολλοί όταν επιστρέψουν πίσω στα άγια χώματα έσιει τζαι παραέσιει σαν την Κύπρο μας. Γιατί κοπέλλια όσοι που σας έχετε μωρά ναι καλή τζαι άγια η Κύπρος. Εν ωραία να σου τα προσέχει η μάμα και η πεθερά τζαι εσύ να κάμνεις τα δικά σου. Για εμάς όμως τους 30 και κάτι που δεν έχουμε και ούτε θέλουμε προς το παρών η Κύπρος είναι βαρετή και χωρίς χαρακτήρα και ουσία. Είναι μια χώρα που είναι ζωντανή και αντέχεται μόνο 4 μήνες τον χρόνο με το ζόρι. Γιατί το λέω;

Καταρχήν να πω ότι ο critic είναι βουτυρόπαιδο Λευκωσιάτης που αν και στα νιάτα του υπήρξε βαριεστημένος και μούλος τα τελευταία χρόνια εξελίχθηκε και σε πολύ adventurous και ταξιδιάρη αμα λάχει να ούμε. Όταν όμως είναι Κύπρο τον χειμώνα δεν βγαίνει ποτέ από την Λευκωσία και ειδικά μετά το σούρουπο. Να βγω δηλαδή εχτός να κάμω τι; Να πάω Λεμεσό στους φωτεινούληδες; Να πάω να βλέπω τον κάθε μαυρισμένο σφίχτη Λεμεσιανό να γυαλίζει από το ζελέ και να χρειάζομαι γυαλιά ηλίου για να εστιάσω στα όλο γυάλισμα και glamour ρούχα του; Είμαστεν οκ δεν θα πάρω. Ε που αλλού να πάω σειμονιάτικα. Σκάλα τζαι Πάφο; Ουουου party time yeah. Άρα κάθουμαι λοιπόν και τρώω την μιζέρια της πρωτεύουσας (ο θεός να την κάμει).

Δεν περιορίζομαι. Βγαίνω μάλιστα και πολύ. Πιάνω την Κούλλα (Criticoula) μου τζαι θκιανέυκω την παντού. Τζαι τό πότό της πίνει το τζαι το φαί της τρώει το τζαι γενικά έχω την βασίλισσα. Αλλά οι επιλογές είναι κατ ανάγκης που γίνονται. Ποιες είναι όμως αυτές οι επιλογές; ξεκινώντας από τα mainstream είναι οι ακόλουθες:
Zoo Lounge!! Είναι πράγματι επιλογή; Να πάω να κάμω τι να τζυλιστώ στα γρασίδια που εγκατέστησε ο γνωστός αρχιτέκτονας που γενικά άλλο που μια πατρονιά εν κάμνει, οξά να πάω για να θωρώ τα μαυρισμένα μούτρα της Νόρας; Οι κανεί εμεγαλώσαμε. Η λέτε να πάω στην πληθώρα ανούσιων γκρίζων μινιμάλ μπάρ τύπου Seven, Aperitivo, Hustle κ.α.

Τώρα όσο αφορά το clubbing scene δεν χρειάζεται καν σχόλιο. Σφηνάκια, Zoo κάτι άλλες μαλακίες τύπου Retro αλλά και η κυπριακή εφεύρεση τα κλάμπ πατάρια που λειτουργούσαν παλαιότερα πάνω από τα cafe. Και όλα να κλεινουν στις 4:00 το αργότερο.
Μια καλή προσπάθεια έγινε με το Klubd καταφέρανε όμως να την σκατώσουνε και αυτή. Πήγα στα εγκαίνια και ξόδεψα 50 ευρώ σε ποτά και έμεινα ξεμέθυστος. Τι λέτε ρε μαλάκες. Βάρτε ρε κουμπάρε πότο μες στο mixer να πιούμε εν τζαι διασκεδάζουμεν ούλλοι με τα χαπούθκια τζαι την κόκα. Σκατά ρε τι άλλο να πω.

Να μιλήσουμε για εναλλακτική τύπου διασκέδαση. Τι να πούμε; 50 χρόνια παν οι εναλλακτικοί στην New Division τζαι ακόμα στάσουν οι κατούρες που το σιγμα των ουρητηρίων στις αντρικές. Τόσο μονοπώλιο ένει που ακόμνα τζαι με κατουρημένο το παπούτσι μετά από κάθε έξοδο προτιμούν την. Τζαι παν τζαι καλοτζαίρι με το σάνταλο ρε. Εμένα πιτά μου η Κούλλα (Criticoula) με το λάστιχο πριν με βάλει στο κρεβάτι άμαν τύχει να πάμε.
Υπάρχουν θα μου πείτε και άλλα εναλλακτικά μπαράκια και ροκάδικα τύπου Ερμού, reckless. Ε υπάρχουν και είναι καλύτερα αλλά σε αυτά δεν μπορεί να πάει ο οποιοσδήποτε. Είναι για πιο τρελά γούστα.

Να μιλήσω για φαγητό; Καλύτερα υποσιτισμένος. Αν τολμήσεις να πάεις σε μη ταβέρνα έφας την. Έκοψαν σου την κανονικά. Αν πεις μάλιστα να παίξεις τζαι τον ωραίο τζαι παραγγείλεις το στεκκούι σου με το κότζινο σου το κρασούι πιιιι. Καλύτερα να την εγόραζες την παλιοκατσέλλα. 50-60 minimum η κελλέ. Ε κάτσε ρε παίχτη μου που πάεις δηλαδή. Δαμέ σε πάροδο της Champs Elise έκατσα να φάω στέκκι τζαι τόσα μου έκατσε. Οι στο γαουροπουλιό σου με θέα την κρατική έκθεση. Ήμαρτον.
Να μεν μιλήσουμε όμως και για το επίπεδο φαγητού και service γιατί τζαμέ θέλεις να πιάεις την Ρουμάνα γκαρσόνα να της φατσίσεις την κελλέ πας τον Κινέζο μάειρα τζαι να τους σίρεις bowling τζαι τους θκυο πας τον καραγκιόζη τον Κυπραίο τον ιδιοκτήτη που εν στην γωνιά τζαι καμαρώνει. Προσοχή δεν είμαι ρατσιστής αλλά προτιμώ να παραγγέλνω στα Ελληνικά και να μου ψήνει το steak μου μάγειρας για τον οποίο πληρώνω τα γαμημένα €50 και όχι ο ίδιος κινέζος που κάμνει και την λάντζα. Μόνο το σουβλάκι παίζει σε τούντη πόλη αλλά πόσο. Εννα σιέζω σε κύβους αλλό λίον ρε.

Τίποτε ρε χάλλια. Να μου πειτε καλά ρε μαλάκα φύε. Ε τον τζαιρό που έπρεπε εν το έκαμα. Τωρά εν λίον αργά. Υποχρεωτικά απολαμβάνω the city that always sleeps.