Ο ιπτάμενος αμπάλατος

Το ταξιδάκι στην Αθήνα που έκανα την περασμένη εβδομάδα δεν ήταν αναψυχής. Δεν περιελάμβανε εξόδους ποτά και ξενύχτια. Άρα την Κυριακή που μπήκα στο αεροπλάνο για την επιστροφή δεν ήμουν και στην πιο χαϊ διάθεση μου. Για καλή μου τύχη όμως στην πισινή θέση καθόταν ένας από αυτούς τους αμπάλατους (unbalanced) Κυπραίους που παν με την γενέκα, τον κουμπάρο τζαι την κουμέρα στην Αθήνα για να ψουμνίσουν τζαι να παρτάρουν στην Βίσση. Με τα τελευταία 2 κανένα πρόβλημα. Αν την βρίσκουν με την Βίσση ας πιένουν. Η συμπεριφορά τους είναι το πρόβλημα.

Ο τύπος ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είχε πετάσει πολλές φορές στην ζωή του. Σαραντάρης μισοξυρισμένος με σγουρούδι μαλλί με mullet (εκείνο το αχρείαστο extra μαλλούδι που καλύπτει το ζινίσσι) και μια γυναίκα νάκκο ταούκκα που εν μιλά πολλά. Ε που να μιλήσει αφού ο παίχτης μου εν φκάλλει παούρμα. Που την στιγμή που έκατσα ξεκίνησε το ρεσιτάλ. Η Μαμά Criticoula που συνταξίδευε μαζί μου γύρευκε να βρει κόλλα τζαι πένα να τα σημειώνει. Μην ανησυχείς της είπα γράφω τα στο mobile (ηταν στο offline πριν προλάβετε να πείτε την κουβέντα σας).

Το αεροπλάνο είναι ακόμα στον αεροδιάδρομο περιμένοντας το σήμα να ξεκινήσει. Ο παίχτης μου ανυπόμονος γαρ φωνάζει «Στάρταρε ολάν τες μηχανές»... η αεροσυνοδός χαμογελαστή τον πλησιάζει (καλαμαρου της Aegean) και του προσφέρει καραμέλες (πέρκι σκάσει) «Αααα καραμελλούες. Εγιώ έννα σου πιάω καμπόσες»....Χαμόγελο αμήχανο η αεροσυνοδός. «Πκιάε να έχουμε α γεναίκα»... και συμπληρώνει επίσης για να προετοιμάσει την αεροσυνοδό και τον σεφ «Έννα πκιάω 2 μερίδες φαί εγιώ α γιατί εν έφαα πορκούμασταν»...Κόκαλο η αεροσυνοδός.....Και συμπληρώνει η κυρία του «Κουμπάρε Άντρο. Έτον τρώει τα ούλλα τζαι μετά πονεί τα στομάσια του». Χμμμ έννα σιέσει πάνω του σκέφτομαι εγώ ενώ προσπαθώ απεγνωσμένα να προλάβω να γράψω όλες τις ατάκες.

Ξεκινάει το αεροπλάνο και οδηγείται προς τον αεροδιάδρομο. Σκέφτομαι με το δάκτυλο στο πληκτρολόγιο του κινητού τι άλλο μπορεί να πει ο παίχτης μου. Ακολουθεί μια σιωπή και μετά «Μα κάποθεν στάσσει ρε γαμώ τον σσίστο τους γαμώ» Ωχ ήβρε βλάβη άραγε σκέφτομαι εγώ ενώ η μαμά Criticoula kai ο Κούλλας Criticoula’s bro με κοιτούν αποσβολωμένοι. Φτάνουμε στον αεροδιάδρομο. «Άμαν πιάει την ευθεία έννα πκιάει ένα βούουουρος»....ξεκινάμε «Επιάσαμεν χάϊγουέϊ ρε Κική (η κυρία του)».....και σηκώνεται «Άτε γεια σας ρε καλαμαρούθκια»...Όλα τα πιο πάνω σε τόνο και ντεσιμπέλ ντέρμπι Αποελ-Ομόνοια άμπα τζαι εν μας ακούσουν ούλλοι.

Το αεροπλάνο είναι πλέον στον αέρα…. Είναι στιλλομένο τζαι μάσιεται να πιάσει ύψος. Ο παίχτης μου φανερά αγχωμένος (είπαμε μακάρι να πέτασε αλλό 2 φορές τζαι τζίνες στην Ελλάδα) έχει γείρει την κεφαλή πίσω και έχει κλείσει τα μάτια. Σιωπηλός πλέον περιμένει πότε έννα ισιώσει. Ξάφνου πέφτουμε σε κενό αέρος «Αμάν...Ρε κουμπάρε μα έπιαες τσιακκιλόδρομο»....Σιωπή και πάλι. Παίρνουμε ύψος ισιώνει το αεροπλάνο και ανοίγει τα μάτια. «Εν κλέφτικο που μυρίζει κουμπάρε Άντρο»....Σιωπή καμία αντίδραση από τον Άντρο. Πρέπει να ποτζοιμήθηκε.
«Καζαμπλάνκα»...τελείως στο άσχετο ακόμα δεν εκατάλαβα τι εννοούσε. Ο Κούλλας Criticoula’s bro μάσιεται να μεν φυρτεί ενώ η μαμά Criticoula ετυλίχτηκε το σιάλι.

Βγαίνει το τρόλεϊ με το φαγητό... «Σσιννιά καλά που πουλούσιν;»....Έρχεται το τρόλεϊ και η αεροσυνοδός δίνει στον παίχτη τον δίσκο και χαμογελαστή του λέει ελπίζω να φας όλο το φαγητό σου. Δεν απαντά αυτός...Που να απαντήσει αφού εξύπνησε η Κική. Να τον κάμει με το λάομα αν καταλάβει ότι κάμνει κόρτε της καλαμαρούς....
«Αν μεν τρώεις το φαί σου φέρμας το εμάς δαμέ τζαι τρώμεν το χά» λεει προς την Κική...Το ανοίγει «Οοο εν κουνέλι Πίπης Φάρμ»,....«Εν κοτόπουλο με μακαρούνι ρε» τον διορθώνει η Κική συμπληρώνοντας «Χέλω τρίμμα ρε»...
Κλασσικός λισιάρης όμως ο παίχτης μου δεν περιορίζεται στο δικό του πιάτο. Αγανακτισμένη η Κική φωνάζει «Έφας μας τα μακαρούνια τζαι κρέας εν μας άηκες»...Τελείωνει... «Ααααααα»....Περνά λίγη ώρα εν μέσω βήχα ρεξίματος και φτυμαθκιάς...Σερβίρεται ο καφές «Κούχχου κούχχου....Ααααα το καφούι μας»...Τελειώνει και τον καφέ του και ευτυχώς γλαρώνει για λίγο...

Ησυχία...αποκοιμήθηκε για λίγη ώρα. Όχι για πολύ. «Έτο ρε εν το λιμανούι της Πάφου λαλώ σου» Παύση ενώ θαυμάζει τα φωτούθκια που το παράθυρο... «Σκεφτου που το πιλοτήριο ίντα μπου θωρείς α;».... παύση και πάλι...
Κυρίες και κύριοι έχουμε αρχίσει την κάθοδο μας προς το αεροδρόμιο της Λάρνακας. «Επειράξαν με τα αυκιά μου ρε»...Το άγχος τον κυριεύει και πάλι. Είπαμε 2-3 φορές αν επέτασεν στην ζωή του. «Ήρταμε κουμπάρε να ανοίξω;»..... «Ρε χάνει ύψος ρε».... «Αμάν επιάσαμεν την κατηφόρα»...... «Σσίστο μου».... «Άτε να δούμε ίντα μπο να γινεί»....Προσγειώνεται ομαλά το αεροπλάνο... «Τράβα χειρόφρενο ρε!!!!».... «Ααααααααα».... Σταματά το αεροπλάνο χωρίς να χειροκροτήσει (το τονίζω χωρίς να χειροκροτήσει). Πρέπει να έσιεστην που τον φο του για να ξιχάσει.

«Ευκαριστούμεν πολλά κουμπάρε που μας έφερες».... Και φωναχτά προς τον κουμπάρο τον Άντρο «Παρά δέκα έκατσεν το ο πεζεβέγκης α;»....Και συμπληρώνει όταν έρχεται το λεωφορείο «Μα έν το βάλαν μες την μηχανούα;»....Ξέρει και για την φισούνα διερωτώμαι εγώ...Σηκώνεται και περιμένει να ανοίξουν οι πόρτες. Του δίνει η κυρία του τις τσάντες «Ίντα εν εγίω που τες εψούμνησα κόρη τζαι εννα τες βαστώ;»...

Και χάθηκε μέσα στην νύχτα. Τι ωραία που ήταν αυτή η πτήση. Ούτε κατάλαβα πως πέρασε ενάμιση ώρα. Μέχρι άλλωστε να προλάβω να γράψω όλες τις ατάκες. Πιιι.... Θέλω να κάμω παρέα με τον παίχτη μου. Έτσι κομάθκια εν τζαι βρίσκεις τα εύκολα. Ακόμα και στην βλακονησίδα μας. Πρέπει να πετάς που Αθήνα Κυριακή νύχτα για να τα συναντήσεις.

Ξεκαθαρίζω ότι όλες οι ατάκες είναι αυθεντικές. Επόνησα το δακτύλι μου γράψε γράψε.