Ε.Φ. Το θέατρο του παραλόγου

Μόλις μπήκα σπίτι και έκανα ένα μπάνιο να φύγει από πάνω μου η σκόνη και η ιδρωτίλα. Είμαι άυπνος και κουρασμένος αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν μπορώ γιατί είμαι πολύ μα πάρα πολύ θυμωμένος. Σκοτώνω πλάσμα.

Μόλις επέστρεψα από 24ωρη «άσκηση» του μπουρδέλου που αυτοαποκαλείται κυπριακός στρατός. Κάθε φορά που ξημερώνει η μέρα που με επιστρατεύει η πατρίδα θέλω να αυτοκτονήσω. Δεν μπορώ ρε. Με διακατέχει μια απελπισία. Πνίγομαι δεν αντέχω. Δεν μπορώ ρε. Πως γίνεται Ευρωπαίος πολίτης το 2011 να αναγκάζεται να βάζει το χακί και να το παίζει στρατιώτης. Η απόλυτη εξαθλίωση του ανθρώπινου είδους (ο στρατός δηλαδή) δεν έχει ημερομηνία λήξης σε αυτό το κωλονησι σε αυτή την βλακονησίδα. Η εμμονή και η ανάγκη μας να συντηρούμε ένα πρόβλημα (το Κυπριακό) καταλήγει στην ταλαιπωρία χιλιάδων ανθρώπων χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Για να βολεύονται όλοι αυτοί που υπηρετούν την Ε.Φ. αλλά και όλοι οι βολευτές υπουργοί και γενικά όσοι μιζόνονται μέσω του εξοπλισμού του μπουρδέλου, χάνονται εκατοντάδες εργατόωρες κάθε μέρα, των οποίων το κόστος επωμίζονται οι εταιρίες και οι αυτό-εργοδοτούμενοι έφεδροι.

Ακούστε πρόγραμμα εκπαίδευσης. Κατάταξη στο στρατόπεδο στις 8 και άμεση επιβίβαση στα Στάγιερ για μεταφορά των εφέδρων σε μη επανδρωμένα φυλάκια. Με απλά λόγια σε εγκαταλειμμένα φυλάκια. Η διαδρομή στην κάσια του φορτηγού Στάγιερ μέσα στα κάκκαφα είναι όπως ακριβώς την θυμάστε αλλά και φαντάζεστε όσοι δεν είχατε την τιμή. Αν είναι ο κώλος σας φιλέτο βοδινό γίνεται snitchel μέχρι να φτάσεις.

Ανοίγει η πόρτα του φυλακίου. Εγκαταλειμμένο εδώ και 2 χρόνια με στοιβαγμένα κάτι παλιοέπιπλα στην γωνιά και τρία διπλά κρεβάτια. Εδώ θα μείνετε την νύχτα σαράντα άτομα μας λένε. Όσοι χωράτε μέσα και οι άλλοι έξω στην εξοχή όπου στήσαμε αντίσκηνα. Τα αντίσκηνα δωράκι από τους Αμερικάνους από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χωρίς βάση αλλά και χωρίς καμία πρόνοια για να κρατάει εκτός νερό αέρα έντομα φίδια κ.τ.λ.

Η ώρα είναι 9. Δοκιμάσατε να μείνετε ποτέ κλεισμένοι σε ένα χώρο παρά την θέληση σας για οκτώ ώρες χωρίς να κάνετε τίποτα; Ούτε να εκπαιδευτείτε, ούτε να κοιμηθείτε ούτε να κάτσετε σαν άνθρωποι γιατί δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες. Οκτώ ώρες στα τσιμέντα και στο χώμα να κυλιέσαι μεταξύ τερατσιάς και ευκαλύπτου προσπαθώντας να κοινωνικοποιηθείς με ανθρώπους τους οποίους ελάχιστο γνωρίζεις έτσι απλά για να μιλήσεις με κάποιον. Το φαγητό στις 1 άθλιο όπως άθλια ήταν και η μισάωρη «εκπαίδευση» που μας έγινε στις 5 το απόγευμα. Τι εκπαίδευση δηλαδή. Σκατά στα μούτρα τους. Το να δείξεις πέντε σημεία σε ένα χάρτη κάθε άλλο παρά εκπαίδευση μπορεί να λέγεται.

Αφού «εκπαιδεύτηκες» λοιπόν πρέπει να βρεις κάποιο τρόπο να περάσεις και πάλι την ώρα σου μέχρι τις 9 το βράδυ που θα έρθουν τα σουβλάκια. Ακόμη 3 δηλαδή ώρες από τα ίδια. Και επιτέλους φτάνει το highlight της μέρας σου. Μια πίτα mix (όχι mixed) με μπύρα. Να φύγω να πάω σπίτι είπατε; Μμμμ. Λέτε να μην το σκέφτηκα. Να υπενθυμίσω ότι βρισκόμαστε σε τέλλιασμένο φυλάκιο με συνεχή (24ωρη) φύλαξη από μόνιμο αξιωματικό στην πύλη. Ναι καλά καταλάβατε. Είμαστε φυλακισμένοι. Φυλακισμένοι στο χώρο όπου ο χρόνος έχει πεθάνει και του έκαναν και 10 μνημόσυνα. Στις 11 λες να πας για ύπνο. Μπορεί να με πείτε και καλομαθημένο αλλά για προσπαθήστε εσείς να πέσετε κάτω στο χώμα με ένα sleeping bag και πέστε μου πόση ώρα θα κοιμηθείτε. Πέρασαν άλλες οκτώ ώρες μεταξύ ύπνου, πόνου, υπνου, πόνου ύπνου, πόνου, πόνου πόνου……..

Στις 8 το πρωί κουρασμένος, εκνευρισμένος και αηδιασμένος επιβιβάζεσαι και πάλι στο Στάγιερ για αναγνώριση θέσεων μάχης. Στα καρύδια μου ρε οι θέσεις μάχης σας. Λες και αν κάνετε επιστράτευση θα έρθω να τις επανδρώσω.

Και διερωτώμαι εγώ τώρα αφού ήρθα σπίτι. Τι έμαθα αυτές τις 28 ώρες που ήμουν εκεί; Ρε γαμώ το κέρατό σας γαμώ ΤΙΠΟΤΑ δεν έμαθα. Έχασα δουλειά, έχασα λεφτά, έχασα τις ώρες μου και επιπλέον σας πλήρωσα και όλους εσάς υπερωρίες για να έρχεστε να μου κάνετε τον βαριάνο των φυλακών μήπως και φύγω. Επιπλέον πλήρωσα ακόμη περισσότερα λεφτά σαν φορολογούμενος στο πετρέλαιο κίνησης όλων αυτών των οχημάτων και ακόμα περισσότερα σε όλα αυτά τα γεύματα που φέρατε και δεν δοκίμασε κανείς. Είναι αυτή η έννοια της εκπαίδευσης ρε άχρηστοι του υπουργείου και του ΓΕΕΦ; Είναι;

Για μένα ξέρεις τι σημαίνει εκπαίδευση; Δύο παρουσίες τον χρόνο σε πεδίο βολής για βολή φυσικά. Η μία με το ατομικό τυφέκιο και η άλλη με το όπλο της ειδικότητας σου (π.χ. πολυβόλο, αντιαρματικό κτλ.) Ο κάθε λόχος (όχι περισσότερα από 80 άτομα) ξεχωριστή μέρα για να κυλάει γρήγορα. Επιπλέον κάθε δύο με τρία χρόνια μπορείτε να παίρνετε για τοπογραφική ενημέρωση τους εφέδρους για να τους φρεσκάρετε την μνήμη. Και επιτέλους αυτοματοποιήστε τα συνεργία υποδοχής των εφέδρων και εγκαταλείψτε πια όλη αυτή την χαρτούρα. Σύνολο; 5-6 ώρες τον χρόνο. Λίγες και καλές. Και σίγουρα αν εφαρμόσετε αυτό τότε θα ακούτε και λιγότερα για την μάνα, την αδελφή, την γυναίκα και όλη σας την ράτσα. Στο κάτω κάτω τι φταίνε και αυτές οι καημένες. Εσείς και οι προϊστάμενοι σας είστε οι μαλάκες.

ΑΧΡΗΣΤΟΙ