Η κ. Αναστασία Τσόκκου (Βόρτου)

Η εισβολή επέφερε τεράστια κακά και αδικίες στον τόπο μας. Μια τέτοια αδικία είναι ο παραγκωνισμός ικανών και σπουδασμένων ατόμων, τα οποία χάνοντας τις περιουσίες και τις επιχειρήσεις τους δεν κατάφεραν ποτέ ξανά σαν πρόσφυγες να εκμεταλλευτούν πλήρως τις δυνατότητες τους.

Εδώ έρχεται η μεγάλη αδικία γιατί την θέση τους πήραν άτομα μη καταρτισμένα, αμόρφωτα τα οποία εκμεταλλευόμενα την μείωση της ακτογραμμής της Κύπρου έγιναν μεγιστάνες της Κυπριακής τουριστικής βιομηχανίας. Οικογένειες οι οποίες φύτευαν πατάτες βρέθηκαν εντός μιας δεκαετίας με τεράστιας αξίας παραθαλάσσια περιουσία, ξενοδοχεία και λεφτά.

Μια τέτοια περίπτωση δείχνει να είναι και η Αναστασία Τσόκκου, ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου Anastasia το οποίο ειδικεύεται στην πολτοποίηση σκύλων. Δυστυχώς όμως τα λεφτά και κατ επέκταση η δόξα και οι θέσεις που σου προσφέρουν (σε μια μικρή κοινωνία όπως το Παραλίμνι) δεν μπορούν να σε κάμουν τζαι άθρωπο. Αν είσαι βόρτος θα παραμείνεις βόρτος μια ζωή. Εκτός τζαι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις. Τούτη προφανώς εν επροσπάθησε.

Και μια συμβουλή στην Τσόκκου. Με το να βάλουμε το γράμμα ν στο τέλος κάθε λέξης που γράφουμε δεν σημαίνει ότι γράφουμε στην καθαρεύουσα. Ούτε και μεταμορφώνεται το κείμενο μας ως δια μαγείας σε κάτι πιο επίσημο. Απλά εν πιο χωρκάτικο. (π.χ. την είσοδον)

Α επίσης. Μια τζαι ξέρεις να χρησιμοποιείς το facebook ίσως καταφέρεις κάποια στιγμή να ανακαλύψεις και το spelling and grammar στην word.

Το υπέροχο πόστ της κυρίας

Υ.Γ. Ακόμα μια αδικία είναι ότι οι γονείς στο Παραλίμνι και στην Πάφο έδιναν στα παιδία τα οποία θεωρούσαν ανίκανα να δουλέψουν τζαι να προκόψουν τα παραθαλάσσια οικόπεδα τους. Τζείναι δηλαδή που εν εμπορούσαν να τα φυτέψουν. Τούτο τζαι αν εν τύχη.

The Mediator

Εν είμαι δικηγόρος ευτυχώς. Αλλά ακούω ορισμένα πράματα και κρίνω, χωρίς να μπορώ να αντισταθώ, έστω και δεν είναι ο τομέας μου. Για αυτό αν έχω λάθος σε τούτα που έννα γράψω παρακαλώ πέτε μου το.

Σε συζήτηση που είχα για τον ρόλο του διαμεσολαβητή (mediator) με διάφορους φίλους πήρα μια ιδέα για το τι περιλαμβάνει αυτός ο ρόλος (επάγγελμα). Οι φίλοι μου αυτοί είναι πιο έξυπνοι και πιο επαγγελματίες από την πλειοψηφία των Κύπριων πολιτικών. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό,  η εκλογή στην θέση του βουλευτή δεν είναι θέμα εξυπνάδας. Είναι ικανότητα στο άθλημα του γλειψίματος, του τοκκαρίσματος σε καφενέδες, της χαιρετούρας σε γάμους, κηδείες, βαφτίσια, μνημόσυνα και εθνικά μνημόσυνα. Έτσι λοιπόν και εγώ (λογικά) δίνω περισσότερη βαρύτητα στην γνώμη και την άποψη αυτών των φίλων παρά στην άποψη των μισοηλίθιων-μίσοέξυπνων-επαγγελματιών της μετριότητας Κύπριων πολιτικών.

Όταν άκουσα λοιπόν την πρόταση του ΔΗΚΑ (Δημόσιο Καμπαρέ) δια στόματος Άγγελου Βότση για τους διαμεσολαβητές επαλάβωσα. Ποιος έχει λάθος; Οι πολιτικοί (Ο Νικολάκης, ο Βότσης και το ΔΗΚΑ) ή αυτοί που μου επεξήγησαν τον ρόλο του mediator.

Η δήλωση του Βότση ήταν η εξής: 

«Δυστυχώς σήμερα δεν μπορούμε να πούμε στον πολίτη ότι αυτό που έχει ενώπιον του, δηλαδή την δυνατότητα μέσω του χρηματοοικονομικού επιτρόπου, μπορεί να αντιμετωπίσει με δίκαιο και σωστό τρόπο τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Σήμερα δεν έχουμε αυτό το εργαλείο. Θα πρέπει να δοθούν αποτελεσματικά εργαλεία στον επίτροπο. Δεν πρέπει η διαδικασία της διαμεσολάβησης να είναι απλά μία καλή προσπάθεια. Δηλαδή να έρχονται τα δύο μέρη κοντά (δανειολήπτης και τράπεζες) και από εκεί και πέρα τα δύο μέρη να μπορούν να πουν ότι δέχονται ή απορρίπτουν ή διαφωνούν με το αποτέλεσμα της διαμεσολάβησης».

Κατ’ αρχή διακρίνω μια σύγχυση σχετικά με τον ρόλο του διαμεσολαβητή και του επιτρόπου χρηματοοικονομικών υποθέσεων.

Ο επίτροπος δεν είναι διαμεσολαβητής. Του επιτρόπου οι αποφάσεις όντως δεν είναι δεσμευτικές (στον ίδιο χαρακτήρα με της επιτρόπου διοικήσεως). Αν πρέπει να γίνουν δεσμευτικές είναι ένα άλλο ερώτημα το οποίο δεν θέτει ο Βότσης. Δεν είναι αυτό που λέει ο ποιητής. Ο Βοτσης και το ΔΗΚΑ (Δημόσιο Καμπαρέ) συνδέουν στην υπόθεση τον διαμεσολαβητή (mediator) ένα θεσμό ο οποίος πρόσφατα εισήχθη και ο ρόλος του είναι διαφορετικός από του επιτρόπου.

Αλλά επειδή προτρέχω, μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο μας δείχνει ότι ο ρόλος του διαμεσολαβητή είναι ο εξής:  

«Ένας εναλλακτικός τρόπος επίλυσης διαφορών. Διεξάγεται με τη συνδρομή ενός τρίτου αντικειμενικού προσώπου, του Διαμεσολαβητή, ο οποίος προσπαθεί να οδηγήσει τα μέρη στην επίτευξη συμφωνίας. Σε σύγκριση με τη δικαστική οδό, η διαμεσολάβηση μπορεί να παράγει υψηλής ποιότητας βιώσιμες λύσεις, με πολύ λιγότερο κόστος, χρόνο και συναισθηματική πίεση. Η διαδικασία διεξάγεται μέσα από εμπιστευτικές συνομιλίες και διαπραγματεύσεις με τη βοήθεια του διαμεσολαβητή, ο οποίος πρέπει να είναι εξειδικευμένος και αμερόληπτος. Η ευελιξία και η αμεσότητα του χαρακτήρα της διαμεσολάβησης, επιτρέπουν στα μέρη να επικεντρωθούν στην ουσία της διαφοράς. Δίδεται δε, ιδιαίτερη βαρύτητα, στην προσωπικότητα, τις ανάγκες και τα συμφέροντα των μερών. Ο Διαμεσολαβητής διασφαλίζει την τήρηση των αρχών της διαμεσολαβητικής διαδικασίας που είναι μεταξύ άλλων:


 

η αυστηρή τήρηση της εμπιστευτικότητας,

η ελεύθερη συμμετοχή των μερών

η διαχείριση των συναισθημάτων τους,

η ελαστικότητα της μορφής της διαδικασίας,

η ισότητα στην αντιμετώπιση των μερών,

η αποτελεσματική επικοινωνία,

ο μη δεσμευτικός χαρακτήρας όσων διαμείβονται (μέχρι την υπογραφή του συμφωνητικού επίλυσης της διαφοράς)

και η - καινοτόμος σε σχέση με τη δικαστική και διαιτητική επίλυση διαφορών - μη έκδοση απόφασης από το Διαμεσολαβητή. Ουσιαστικά δηλαδή τα μέρη έχουν τον απόλυτο έλεγχο της συμφωνίας.

Μπορείτε να μου πείτε στην πιο πάνω επεξήγηση που βλέπετε το «Δεν πρέπει η διαδικασία της διαμεσολάβησης να είναι απλά μία καλή προσπάθεια. Δηλαδή να έρχονται τα δύο μέρη κοντά (δανειολήπτης και τράπεζες) και από εκεί και πέρα τα δύο μέρη να μπορούν να πουν ότι δέχονται ή απορρίπτουν ή διαφωνούν με το αποτέλεσμα της διαμεσολάβησης»;;;; Που το σκέφτηκε άραγε το ΔΗΚΑ (Δημόσιο Καμπαρέ) τούτο;

Ή μήπως και πάλι η Κύπρος είναι ξεχωριστή περίπτωση και θέλει να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο και τον χαρακτήρα του διαμεσολαβητή; Αυτό φυσικά ίσως το καταφέρουν, αν ποτέ αντιληφθούν ποια είναι η διαφορά του από τον χρηματοοικονομικό επίτροπο!!! Α και της διαμεσολάβησης με την διαιτησία επίσης…

Α ρε τεράστιο ΔΗΚΑ (Δημόσιο Καμπαρέ)!!!!!!!!

Ονομάζομαι Νικολάκης...

Φακκά μου πολλά ο president Anastasiades and.............. I don’t know why

Ένας μήνας

Αισίως επέρασε ένας μήνας χωρίς ποστ. Έσιει τέσσερα χρόνια που γράφω ένα τουλάχιστον την εβδομάδα. Τον τελευταίο μήνα ειδικότερα αλλά τζαι γενικά τους τελευταίους τρεις εν τραβώ.

 Όπως είχα γράψει τζαι πιο παλιά οι αλλαγές στην δουλειά μου, ετραβήσαν με αρκετά πίσω. Job satisfaction μηδέν, που μεταφράζετε σε ένα γενικότερο εκνευρισμό. Όρεξη για να θκιεβάσω νέα τζαι να παρακολουθήσω τις εξελίξεις; Καμία απολύτως. Έχει χρόνια να μπω σε μια τέθκοια κατάσταση αναισθησίας. Επεράσαν οι εκλογές για να καταλάβετε τζαι ένα σχόλιο εν είχα να γράψω. Τίποτε.

Ήταν φυσικά τζαι τα άλλα. Τον τελευταίο μήνα είχα τρείς γάμους τζαι ένα bachelor. Που στην ουσία σημαίνει τέσσερα σαββατοκύριακα. Τρία για την ακρίβεια γιατί οι δύο γάμοι ήταν το ίδιο σαβ/κο. Τζαι εν ήταν ότι ότι γάμοι. Κολλητοί, παιδικοί φίλοι, συγγενείς. Μιλούμε για σοβαρές καταστάσεις. Ξέρετε. Πρέπει και στους τρεις γάμους να πιεις να μεθύσεις (δεν πρέπει, κατ’ ακρίβεια θέλεις να μεθύσεις) και πρέπει και στους τρεις γάμους να χορέψεις (τούτο πρέπει αλλά εν θέλεις). Έκαμα τα λοιπόν τζαι τα θκυο. Τζαι ήπια τζαι χόρεψα τζαι επέρασα ωραία. Έξω λοιπόν δύο σαββατοκύριακα.

Πιο σημαντικό όμως που τους γάμους για μένα εν το bachelor. Στο εξωτερικό γιατί είμαστε και πολύ κουλ. Τούτα εν τα ωραία. Οϊ για να πάεις να ξενογαμήσεις όμως! Εν κάμνω έτσι αθλήματα. Έσιει που κάμνουν. Αλλά πιστέψετε με. Αν θέλεις να ξενογαμήσεις κάμνεις το τζαι έσσω σου που λαλούν, έννεν ανάγκη να ταξιδέψεις. Δόξα τον θεό έχω πολλές ώρες μόνος μου.

Οϊ εγώ λατρεύω τα bachelor στο εξωτερικό γιατί μπορώ να απολαύσω την αντροπαρέα χωρίς εξωτερικούς περισπασμούς. Με λία λόγια χωρίς γυναικείο πρήξιμο.

Γιατί μπορεί η Κούλλα (Criticoulla) μου να μην είναι φαν του πιο πάνω αθλήματος (του σπασίματος των αρχιδιών εννοώ) αλλά δόξα τον θεό πολλές από τις γυναίκες-φίλες των φίλων μου είναι. Μερικές μάλιστα είναι και πρωταθλήτριες. Παγκυπριονίκες, βαλκανιονίκες κτλ. Ορισμένες ξένες είναι και πρωταθλήτριες στις χώρες τους. Πρόβλημα όμως των αντράδων τους όχι δικό μου. Επίσης πολλοί, οι περισσότεροι, είναι πλέον τζαι παπάδες. Καθόλου χρόνο λοιπόν για να βρεθεί η παρέα, να τα πει, να τα πιει, χωρίς ενοχλήσεις.

Στα Bachelors όμως!!!! Άλλο πράμα. Ξέρεις τι είναι για μερικούς να μπορούν να παν σπίτι μεθυσμένοι στις 5 το πρωί χωρίς να ακούσουν μουρμούρα. Η να μεν χρειάζεται να ξυπνήσουν στις 6-7 να ταΐσουν μωρά; Ή να μεν χρειάζεται να κάμουν babysitting της γυναίκας τους; Άλλο πράμα. 3-4 μέρες λοιπόν απόλυτης αντρικής κραιπάλης, φαγιού, ποτού, κλανιάς και ανωριμότητας. Όπως μου αρέσκει.

Πρέπει να σας πω ότι γύρισα αρκετές πόλεις του εξωτερικού με αυτή την δικαιολογία την τελευταία δεκαετία. Τζαι πρέπει να σας πω ότι πέρασα τέλια σχεδόν σε ούλλα τα ταξίθκια. Ακόμα τζαι στες πιο μουρόχαβλες. Για τους πιο πάνω λόγους. Τζαι χαλάλι τα λεφτά που έφαα για τούντο άθλημα. Που εν ήταν λία. Άλλωστε εν τζαι πιάννω τζαι μια φάουσα.

Αλλά γαμώτο έννα τσιγκουνευτείς τζαι να χάσεις τούντο παναύρι. Ή το άλλο. Να τσιγγουνευτείς τζαι να μεν πάεις στο Euro, ή στο final four ή στους Ολυμπιακούς; Πέφτουν και τα bachelor στην ίδια κατηγορία με τούντα ταξίθκια. Τούτα εν πον να μείνουν άλλωστε. Τζαι τα λεφτά στην τράπεζα φυσικά μπορούσαν να σου μείνουν αν μεν επήεννες αλλά τι εν τα λεφτά χωρίς εμπειρίες χωρίς βιώματα. Τζαι η Κύπρος σίουρα εν προσφέρεται για τούτο.

Επέρασε λοιπόν τούτος ο μήνας ο οποίος ήταν δύσκολος μεν οικονομικά αλλά τζαι εξίσου διασκεδαστικός. Τωρά πίσω στην δουλειά τζαι στην ρουτίνα. Ταπί αλλά σίκκιμε. Επεράσαμεν ωραία.

Μόνο που το ενδιαφέρον μου για τες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Άρα να γράψω οποιοδήποτε ποστ σχετικό με τα πιο πάνω θέματα μάλλον φαντάζει δύσκολο το επόμενο διάστημα.

Υ.Γ. Ξέρετε τι λαλούν για τις χρηματαγορές; Ότι αν καταφέρουν να σε φέρουν σε extreme βαθμό ευφορίας ή σε σημείο απόλυτης απαξίωσης τότε είναι που γυρίζουν και σε κρεμάζουν. Για αυτό τα λεφτά πάντα κάμνουν τα οι σοβαροί και οι ψύχραιμοι. Τζαι οι κλέφτες. Αν έσιει βάση τούτη η θεωρία λοιπόν τότε η αγορά κάτι μας φυλάει για έκπληξη.