Νίκος. Το pit-bull που έγινε αρνί

Κάποτε ήταν νευρικός και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Κάποτε έπινε το ένα τσιάρο μετά το άλλο εφουτουνιάζετουν τζαι έσιρνεν τασάκια. Κάποτε εστείλαν τον και anger management sessions για να μάθει να είναι σωστός πολιτικός και να μην ξεφεύγει, να μην βρίζει να μην κοκκινίζει κάθε φορά που διαφωνεί κάποιος μαζί του. Κάποτε είχε τους περισσότερους εχθρούς γιατί ήταν ακραίος και πελλός.

Στην πορεία όμως κάτι έγινε. Πίστεψε στην ένωση της πατρίδας μας και πολέμησε για να παρουσιαστεί στον λαό ένα σχέδιο βιώσιμο και λειτουργικό (όσο πολλά τζαι αν μου φακκούν τούτες οι 2 εκφράσεις τούτος ήταν ο σκοπός). Πήγε ενάντια σε όλους, ενάντια σε αριστερούς, δεξιούς, σοσιαλιστές (σκατά), κεντρώους (σκατά), παπάες (μπεεεε) για να στηρίξει το όραμα της επανένωσης.
Τότε τον είπαν προδότη αλλά αυτός ακάθεκτος στήριξε την λύση έστω και αν ο μακαρίτης ο επίσημος διαπραγματευτής μας, την υπόσκαπτε προσπαθώντας να κάνει το επόμενο version του σχεδίου χειρότερο από το προηγούμενο. Με τα γνωστά αρχίδια που πάντα είχε δεν κώλωσε να τσαλακώσει την εικόνα του δεξιού εθνικιστή και να παρουσιαστεί για πρώτη φορά σαν ένας πράος φιλελεύθερος πολιτικός.

Είπαν πολλοί ου γαμώτο μα τελικά εν καλός τούτος. Λαλέις να τον επαρεξηγήσαμεν τον πελλόν. Έννεν όπως τους άλλους τους καραγκιόζηδες του ΔΗΣΥ που παίζουν τόσα χρόνια με τις παρωχημένες ιδέες της ένωσης και του δόγματος Ελλάς-Πατρίς-Οικογένεια. Συνέχισε αυτή την πολιτική και μετά το δημοψήφισμα. Εν τον έκοφτεν η εικόνα, του εν έγλυφε κανένα, καθάρισε το κόμμα από πολλούς άσχετους (όχι από όλους φυσικά) και ταυτόχρονα δεν ήταν ο νευρικός και αντιδραστικός Νίκος που ξέραμε.

Αυτή ήταν και η καλύτερη 4αετία της πολιτικής του καριέρας. Εκεί που αντιστάθηκε στο ίδιο του το κόμμα αλλά και πολέμησε το φασιστικό καθεστώς της προεδρίας 2003-8. Επίσης στήριξε στις προεδρικές του 2008 με όλες του τις δυνάμεις ένα πρώην εσωκομματικό του αντίπαλο. Κάπου μέσα σε αυτή την πενταετία με κέρδισε και εμένα. Είπα αυτός είναι το μοντέλο πολιτικού αρχηγού που θα ήθελα να υποστηρίξω. Ακομπλεξάριστος σωστός, σοβαρός με αρχίδια. Όλα αυτά όμως μέχρι την δεύτερη Κυριακή των προεδρικών εκλογών.

Γιατί την δεύτερη Κυριακή άρχισαν τα όργανα. Άρχισαν πάλι τα ακροδεξιά συνθήματα το γλείψιμο στους αηδιαστικούς και άλουτους παπάες (μπεεεεε) η κινδυνολογία και όλα αυτά με τις ευλογίες του. Η συνέχεια ήταν μια από τα ίδια. Γιατί παρότι στην αρχή φάνηκε ότι στηρίζει την λύση και είναι πίσω από τον Χριστόφια και ενάντια στους γελοίους του τάχα κέντρου, τελικά κατέληξε να προτιμάει τις προεδρικές του 2013 και την συνεργασία με τους χαμολιούς του ΔΗΚΟ. Φυσικά και ο άλλος ο καραγκιόζης ο πρόεδρος Δημήτροφ, εγκλωβισμένος μέσα στις κομουνιστικές του παρωπίδες τον κλότσησε όσο πιο μακριά μπορούσε άμπα τζαι πουν ότι συνεργάστηκε με δεξιούς ο βλάκας.

Η κατάσταση τώρα έχει ξεφύγει τελείως από τον έλεγχο του Νίκου. Βγαίνει ο κάθε γελοίος βουλευτής του και παρομοιάζει τους ομοφυλόφιλους με κτηνοβάτες. Βγαίνουν ηγετικά στελέχη του κόμματος του και κοντράρονται ανοιχτά με την νεολαία γιατί πίνουν μπύρα στις πλατείες. Βγαίνει ο αναπληρωτή πρόεδρος του κόμματος του και βρίζεται ανελλιπώς με τους κομουνιστές της κυβέρνησης για τα πάντα. Βγαίνουν τα μέλη του ΔΗΣΥ στο δημοτικό συμβούλιο Λευκωσίας και υπερψηφίζουν την ανέγερση ναών για να γλύψουν τον τράγο (μπεεεε) και να πάρουν την εύνοια του.
Και το τελευταίο το χειρότερο. Ενώ βρίσκεται ο Νίκος στις Βρυξέλλες για να κάνει ομιλία στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα και να προωθήσει τις θέσεις της χώρας μας στο Κυπριακό βγαίνει η Ευρωβουλευτής του κόμματος του εν τη παρουσία του και μηδενίζει τις θέσεις Χριστόφια στις συνομιλίες. Όλα αυτά ενώ είναι παρών ο πρόεδρος του κόμματος στις Βρυξέλλες και ενώ επίσημα το κόμμα δεν έχει πάρει θέση. Τον ρεζίλεψε τον άδειασε και αυτός έσκασε και πάλι.

Τι σκατά γίνεται ρε Νίκο; Υπάρχει και μέση κατάσταση από το pit-bull και το αρνί. Δεν γίνεται να γελοιοποιούν όλοι αυτοί εσένα προσωπικά αλλά και το κόμμα σου. Η απραξία και η αβουλία σου απογοητεύουν αυτούς που πίστεψαν ότι έχεις όραμα. Τελικά το όραμα σου πάει μέχρι το 2013. Και δυστυχώς φαίνεται τελικά ότι και η αλλαγή στάσης και ιδεολογίας το 2004 είχε ορίζοντα και στόχο τα επόμενα 9 χρόνια. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Μας έχεις απογοητεύσει. ΠΟΛΥ