Να σπουρτίσεις or not να σπουρτίσεις;;;

Δεν θα ασχοληθώ με την οικονομία. Δεν θα γράψω ξανά όσο και αν με τραβά. Είπαμε ότι αυτό είναι τελειωμένο κεφάλαιο. Έγραφα τότε που είχε σημασία και μπορούσε να αλλάξει κάτι. Πλέον το κλείνουμε το βιβλίο και πάμε στο επόμενο. Ειδικά μετά και από τα τελευταία μέτρα που δεν πήραμε. Δεν αξίζει καν να σχολιάσω. Άλλωστε πλέον είναι όλοι ειδικοί και τα λένε και καλά «έξω από τα δόντια». Το θέμα φυσικά είναι να κάνεις τις εισηγήσεις σου και να προτείνεις λύσεις από νωρίς και όχι μετά που το παναϊρι (χρεοκοπία). Έτσι Νικολάκη μου; Από τον καιρό δηλαδή που ήταν κυβέρνηση ο μπαμπάκας. Τότε δηλαδή οι δημόσιοι είχαν λιγότερα προνόμια από τώρα;

Άντε μην με εκνευρίσετε πάλι. Σήμερα θα ασχοληθώ με ένα διαφορετικό θέμα. Φλέγον θέμα. Μια επιδημία των τριάντα και μισό.

Τα μωρά.

Τι έγινε ρε κοπέλια μέσα σε ένα χρόνο και όλες οι φίλες και οι γυναίκες των φίλων μου είναι με την κοιλιά στο στόμα; Τι έγινε και σε κάθε σπίτι εμφανίστηκαν ένα ή ακόμη και δύο κουτσούβελα; Μεγαλώνουμε γαμώτο να τι έγινε. Μεγαλώνουμε και τα περιθώρια στενεύουν. Στενεύουν επικίνδυνα. Η τώρα ή ποτέ. Ακόμη και τα τελευταία κάστρα πέφτουν. Εάλω η Πόλις. Εμείς μείναμε. Και όσο και αν προσπαθείς να το αναβάλεις και να βρεις δικαιολογίες ένα είναι σίγουρο. We are not getting any younger. Με ο Critic με η Κούλλα (Criticoulla) με κανένας μας. Περνά ο καιρός και μπαίνει η θηλιά στον λαιμό.

Και τι θηλιά. Καραβόσκοινο το γαμημένο. Γιατί ναι ωραία είναι να έχεις παιδί. Θα το αγαπάς θα το λατρεύεις αλλά μην γελιόμαστε. Τελειώνουν τα πάντα. Τελειώνουν όπως τα ήξερες πριν και αρχίζει κάτι διαφορετικό. Κάτι τελείως διαφορετικό όπου οι απολαύσεις, τα ενδιαφέροντα και η διασκέδαση μπαίνουν πλέον σε μια εντελώς διαφορετική βάση. Ωριμάζεις. Πλέον η απόλαυση είναι ένα χαμόγελο της κόρης σου. Ένα πρωινό ξύπνημα χωρίς κλάμα. Ένα ρομαντικό σαββατοκύριακο με την γυναίκα σου. Το πρώτο δόντι ή το πρώτο βήμα του γιου σου. Περνάς σαν άνθρωπος σε άλλη διάσταση. Σε αυτή που έβλεπες παλιά και σου φαινόταν πολύ μα πάρα πολύ μακρινή. Τις παλιές ανώριμες απολαύσεις πλέον δύσκολα τις χαίρεσαι. Μια στο τόσο. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Και μάλιστα πολλοί δεν τις θέλουν καν.

Δεν θα αποφασίσω εγώ ποιο είναι το καλύτερο. Ο καθένας το βλέπει με διαφορετικό μάτι. Αυτό που με σιγουριά όμως θα ήθελα είναι όταν και αν ποτέ γίνω πατέρας να μην κάνω αυτά ακριβώς τα πράγματα που με εκνευρίζουν αφάνταστα στους νέους γονείς. Δηλαδή.

• Δεν με απασχολεί πόσο συχνά τρώει ο μικρός Κωστάκης (τυχαίο το όνομα). Και σίγουρα δεν επιθυμώ να φάω στην μούρη ένα τεράστιο βυζί ποτιστήρι που κάνει αυτό που η φύση το έπλασε να κάνει και όχι αυτό που του κάνω εγώ τόσα χρόνια. Please keep your wife’s titty in her bra.
• Αν και αρχικά είναι όντως αστείο το πόσο συχνά και βρομερά χέζει ο γιος σου σίγουρα από κάποιο σημείο και μετά καταντάει κουραστικό. Και εμείς χέζουμε και δεν το περηφανευόμαστε. Όχι συνέχεια τουλάχιστον. Πρέπει να υπάρξει κάτι άξιο αναφοράς για να το συζητήσουμε (η ανωριμότητα που έλεγα πιο πάνω).
• Δεν θέλω να μιλήσω με την κόρη σου στο τηλέφωνο. Είμαι σίγουρος πως ούτε αυτή θέλει.
• Δεν με απασχολεί καθόλου (μα καθόλου) το νηπιαγωγείο των παιδιών σου.
• Δεν θέλω να δω φωτογραφία του γιου σου που κλότσησε μπάλα, που αρκούδισε, που χαμογέλασε που που που που. Μια φωτογραφία να τον δω που μεγάλωσε είναι αρκετή. Δεν χρειάζονται τριάντα.
• Δεν με απασχολεί ποια φρουτόκρεμα του αρέσει. Και εμένα μου αρέσει η μπανάνα αλλά δεν το κάνω θέμα.
• Η ομιλία στον πληθυντικό. «εμάς μας αρέσει η κρεμούδα φράουλα», «σήμερα κάναμε τα κακκάκια μας 3 φορές». Φίλε δεν τα κάναμε όλοι μαζί. Η κόρη σου τα έκανε και σίγουρα δεν ήταν κακκάκια. Εν σούρτες που ήταν τζαι ήταν χτιτζιό.

Είναι πολλά. Δεν θα συνεχίσω. Νομίζω το πιάσατε το νόημα. Αντιλαμβάνομαι τον ενθουσιασμό. Σίγουρα αλλά με μέτρο. Μην το παραχέζουμε κιόλας.

Καθόμαστε προχτές με την Κούλλα (Criticoulla) σε σπίτι φίλου μας και απολαμβάναμε τον καπνό και το αλκοόλ μας. Άτεκνοι όλοι οι παρευρισκόμενοι. Πάνω στο καλύτερο (μετά το τέταρτο ποτό) έρχεται το ζευγάρι με την μικρή κορούλα. Συμπαθέστατη η μικρή και ήσυχη (σημαντικότατο). Η μάνα όμως ασυγκράτητη. Στον γύρο η κορούλα να την χαρούμε και να την γνωρίσουμε όλοι. Όλοι πρέπει να την σηκώσουμε να της μιλήσουμε και να της παίξουμε. Και τι φάγαμε και πότε χέσαμε και πότε θα περπατήσουμε και πότε μπουσουλίσαμε. Κάτσε χρυσή μου πιες το ποτάκι σου και άσε το μωρό στην ησυχία του. Σου είπε κανένας ότι θέλει η μικρή να την πάρει αγκαλιά ο αντιπαθέστατος Critic; Πολύ το αμφιβάλλω. Για αυτό και ο Critic και η Κούλλα (Criticoulla) τελείωσαν το ποτάκι τους και αποχώρησαν.

Δεν είναι όλοι έτσι. Έχω φίλους, ακόμη και με δύο παιδιά, που έρχονται επίσκεψη και τους χαίρομαι. Κανονικές συζητήσεις. Όπως πριν. Και η μαμά το ταίζει, του παίζει αλλά ταυτόχρονα μπορεί να μιλήσει για τους αγανακτισμένους, για μουσική, για ότι τέλος πάντων της άρεσε και πριν. Δεν μιλάει αποκλειστικά για τα κακκάκια της μικρής Αννούλας (τυχαίο και πάλι το όνομα). Ήμαρτον πλέον με τα κακκάκια. Εν σκατά που ένει τα γέριμα και ότι όνομα τζαι ανα τους δώσεις πάλε σκατά έννα μείνουν τζαι έννα βρωμούν το ίδιο.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά και αγχώνομαι. Πρέπει να κινηθώ. Τα ηλικιακά περιθώρια στενεύουν. Τέρμα όμως η ελευθερία. Δεν ζεις για σένα πλέον. Ζεις για κάποιον άλλο. Αυτό όμως μπορεί να είναι πολύ όμορφο. Το βλέπω άλλωστε και από τους φίλους μου. Όλα αυτά που πριν σε συναρπάζανε δεν θα έχουν πλέον την ίδια βαρύτητα και σημασία στην ζωή σου. Αυτά πρέπει να αποδεχτώ και να προχωρήσω. Και εγώ και η Κούλλα (Criticoulla) για να μπει η μηχανή μπροστά (by the way εν turbo η μηχανή!!!). Είμαι όμως έτοιμος; Δεν νομίζω να είσαι όμως ποτέ. Απλά το κάνεις.