Καλά περάσαμεν

Ξέρετε.... Τωρά μες την μιζέρια τζαι την κακοκεφκιά που ζούμε έρκουνται μου κάτι αναλαμπές. Σκέφτουμαι ρε γαμώτο μα εν πολλά καλά που περάσαμε εμείς. Εμείς οι 35άρηδες. Φυσικά πολλά καλύτερα που εμάς επεράσαν οι 45άρηδες να μεν σας πω τζαι οι 50άρηδες. 

Έχω σχέση τωρά με κάτι απόφοιτους πανεπιστημίων στα 24-25 τους, άνεργους που μηνίσκουν σπίτι τους με τους γονιούς τους τζαι μάλλον έτσι έννα συνεχίσουν να κάμνουν για πολλά ακόμα χρόνια. Θωρώ τους που πιάνουν 250-300 ευρώ τον μήνα για να κάμνουν μια part time δουλειά την οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να την κάμνουν τζαι με απολυτήριο δημοτικού. Τζαι θωρώ τους που εχάσαν κάθε ίχνος κινήτρου. Εν σε τούντη μίζερη κατάσταση για πάνω που ένα χρόνο τζαι κάπου εσυνηθίσαν το τζιόλας.

Εν τους πειράζει να συγκατοικούν τζαι να θωρούν παπά μαμά αδέλφια συνέχεια. Εν τους πειράζει η έξοδος τους να ένα πιππίλλιμα καφέ για τρεις ώρες κάθε νύχτα. Εν τους πειράζει να τζιέφκουν τα τσιάρα γιατί εν ακριβά. Εν τους πειράζει να κάμνουν κάτι που εν τους γεμίζει. Εν τους αγχώνει που ξυπνούν κάθε μέρα η ώρα 12 το μεσημέρι. Εν τους πειράζει που κάμνουν σεξ μες το αυτοκίνητο. Τζαι εν τους πειράζει που το αυτοκίνητο έννε καν δικό τους. Μάλλον πειράζει τους όμως αλλά τι να κάμουν.

Εχάσαν κάθε ελπίδα για να έβρουν δουλειά τζαι παραπαίουν επιπλέοντας σε μια κατάσταση που μου θυμίζει κάπως τον τζαιρό του στρατού. Καταλάβεις ότι είσαι χωμένος μες τα σκατά αλλά σιγά σιγά συνηθίζεις το. Εν σε αγχώνει. Έτσι τζαι τούντα παιδιά. Μπαίνουν σε λήθαργο. Σιγά σιγά σταματούν τζιόλας να γυρεύκουν κάτι καλύτερο. Ποιο το αποτέλεσμα. Καταστροφικό. Η απόλυτη μαλθακίαση. Φταίει τζαι η κωλοκατάσταση τζαι η ανεργία αλλά φταίν τζαι οι ίδιοι.

Τούτη εν η πρώτη γενιά που καταλάβει που πρώτο σιέρι τζαι που την αρχή τέλλια μάλιστα ότι εσπούδασε κάτι λάθος. Ή εν η πρώτη γενιά στην ιστορία της Κύπρου που σκέφτεται ότι ήταν λάθος που εσπούδασε. Τα δεδομένα που υπήρχαν πριν παν για σπουδές αλλάξαν σε μια πενταετία που την γη ως τον ουρανό.

Δύσκολο να το χωνέψεις. Δύσκολο να χωνέψεις ότι ο παπάς σου έδωκε τα μαννά του να σε στείλει Αγγλία-Αμερική για το τίποτε. Για να αναγκαστείς στο τέλος να μάθεις τέγνη. Δύσκολο όντως. Εσύ εφαντάζεσουν τον εαυτό σου με κοστούμι τζαι τελικά να πρέπει να βάλεις φόρμα. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα σε κάθε πρόβλημα εν η αναγνώριση της ύπαρξης του. Να αντιληφθείς ότι δεν πρόκειται να προσληφθείς σε white collar job position αλλά σε blue collar job position. Ή απλά να φύεις που την χώρα. Όσο εν γλήορα. Πριν μαλθακώσεις τέλλια. Γιατί η απραξία φέρνει μαλάκυνση.

Σκέφτουμαι λοιπόν τουντα παιθκιά σε σχέση με εμάς. Εμείς ήρταμε Κύπρο λίο πριν την ένταξη στην Ευρωπαϊκή ένωση. Τζαι οι λίο πιο μεγάλοι που εμάς ήταν τυχεροί να έρτουν πριν το 99. Εζήσαμε με εξαίρεση 2-3 χρόνια (μετά το βούττημα του χρηματιστηρίου) μια εποχή απίστευτης ευμάρειας. Όπου ο κάθε απόφοιτος πανεπιστημίου έρκετουν πίσω τζαι εργοδοτείτουν σχεδόν άμεσα σε μια εταιρεία η οποία πρόσφερε κάτι σχετικό με τις σπουδές του. Μπορεί να μεν ήταν η καλύτερη δουλειά στον κόσμο τζαι να μεν ήταν ούλλοι happy αλλά γαμώτο αν ήταν ούλλοι happy στες δουλειές τους έννα τες αποκαλούσαμε hobby. Τα λεφτά συνήθως που εδίούσαν ήταν ικανοποιητικά, σε ορισμένες περιπτώσεις πολλά, τζαι σε άλλες περιπτώσεις πιο μεμονωμένες πάρα πολλά.

Εκ των υστέρων, αν τζαι τότε φάνταζε δεδομένο, αντιλαμβάνεσαι ότι τούτη η κατάσταση ήταν fucking amazing. Στα 23-24 σου να βρεθείς στην χώρα σου με δουλειά και με λεφτά ικανοποιητικά για να ζήσεις. Αν μάλιστα θέλεις να μείνεις τζαι με τους γονιούς σου 2-3 χρόνια τότε είσαι βασιλιάς.

Εγώ θυμούμαι ήρτα Κύπρο τζαι σε 7 μήνες είχα ήδη εργοδοτηθεί στην δουλειά που ζητούσα. Άρεσκε μου τζαι τα λεφτά ήταν καλά. Έφυα χωρίς δεύτερη σκέψη που σπίτι, συγκατοίκησα με φίλο τζαι ήταν fucking amazing όπως είπα πιο πάνω. Η γενιά της ανεμελιάς.

Έτσι μου φαίνεται τωρά. Χωρίς έννιες (πλην εργασίας) τζαι με πολλή όρεξη για καλοπέραση. Τζαι είχες τζαι τα λεφτά για να το κάμεις. Να φκείς, να πιεις, να μεθύσεις, να γκομενιάσεις, να πάεις τα ταξίθκια σου άμαν θέλεις. Τζαι οι φίλοι σου ήταν στο ίδιο μήκος κύματος. Τζαι το πιο σημαντικό....ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ οικονομικά. Όπως είπα τζαι πριν. Fucking amazing.

Εγώ γενικά σαν άτομο εν φτεροπετώ. Εν κάμνω πέλλοαγορές, εν είμαι show-off. Τζαι καθ’ όλη την διάρκεια τούτων των 10 και βάλε χρόνων ήμουν χαρούμενος τζαι συνειδητοποιημένα μάλιστα. Μεν σας ξεγελά το ύφος του blog μου. Εν είμαι γενικά έτσι. Εκνευρίζουν με τζείνα που πρέπει να με εκνευρίζουν αλλά εν γίνουμαι μίζερος. Ήμουν happy γιατί ήμουν σε οκ δουλειά, με ικανοποιητικά λεφτά, με καλή γκόμενα (πλέον γυναίκα), με καλούς φίλους τζαι περνούσα καλά. Τζαι έξερα το ότι επερνούσα καλά. Τζαι σκέφτουμουν πολλές φορές... Μα ρε γαμώτο εν δυνατό να εν τόσο εύκολα. Οι γονιοί μας εγαμηθήκαν. Εν δυνατόν να εν τόσο εύκολα;

Ε τελικά εφάνηκε ότι έννενι. Το 3% ανεργία της Κύπρου εννεν κάτι που μπορούσε να πιένει για πάντα. Τζαι εν μπορεί μια χώρα όπως την Κύπρο που οι κάτοικοι της  εκυκλοφορούσαν πας τον γάρο ως πριν 60 χρόνια να μετατραπεί σε Λουξεμβούργο με αποκλειστικά white collar workers. Δυστυχώς. Τζαι δυστυχώς ειδικά για τζείνους που εν εζήσαν τα πιο πάνω ανέμελα χρόνια. 

Που δαμέ τζαι να πάει όμως έννα σφίξουν τα ζωνάρκα. Έννα δούμε τον νόστο. Αλλά εγώ προσωπικά έννα θυμούμαι νοσταλγικά τούντη δεκαπενταετία (μαζί με τες σπουδές μου) τζαι έννα λαλώ fucking amazing. Να μεν είμαστε τζαι αχάριστοι.