CYPRUS CRITIC

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Καλά περάσαμεν

Ξέρετε.... Τωρά μες την μιζέρια τζαι την κακοκεφκιά που ζούμε έρκουνται μου κάτι αναλαμπές. Σκέφτουμαι ρε γαμώτο μα εν πολλά καλά που περάσαμε εμείς. Εμείς οι 35άρηδες. Φυσικά πολλά καλύτερα που εμάς επεράσαν οι 45άρηδες να μεν σας πω τζαι οι 50άρηδες. 

Έχω σχέση τωρά με κάτι απόφοιτους πανεπιστημίων στα 24-25 τους, άνεργους που μηνίσκουν σπίτι τους με τους γονιούς τους τζαι μάλλον έτσι έννα συνεχίσουν να κάμνουν για πολλά ακόμα χρόνια. Θωρώ τους που πιάνουν 250-300 ευρώ τον μήνα για να κάμνουν μια part time δουλειά την οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να την κάμνουν τζαι με απολυτήριο δημοτικού. Τζαι θωρώ τους που εχάσαν κάθε ίχνος κινήτρου. Εν σε τούντη μίζερη κατάσταση για πάνω που ένα χρόνο τζαι κάπου εσυνηθίσαν το τζιόλας.

Εν τους πειράζει να συγκατοικούν τζαι να θωρούν παπά μαμά αδέλφια συνέχεια. Εν τους πειράζει η έξοδος τους να ένα πιππίλλιμα καφέ για τρεις ώρες κάθε νύχτα. Εν τους πειράζει να τζιέφκουν τα τσιάρα γιατί εν ακριβά. Εν τους πειράζει να κάμνουν κάτι που εν τους γεμίζει. Εν τους αγχώνει που ξυπνούν κάθε μέρα η ώρα 12 το μεσημέρι. Εν τους πειράζει που κάμνουν σεξ μες το αυτοκίνητο. Τζαι εν τους πειράζει που το αυτοκίνητο έννε καν δικό τους. Μάλλον πειράζει τους όμως αλλά τι να κάμουν.

Εχάσαν κάθε ελπίδα για να έβρουν δουλειά τζαι παραπαίουν επιπλέοντας σε μια κατάσταση που μου θυμίζει κάπως τον τζαιρό του στρατού. Καταλάβεις ότι είσαι χωμένος μες τα σκατά αλλά σιγά σιγά συνηθίζεις το. Εν σε αγχώνει. Έτσι τζαι τούντα παιδιά. Μπαίνουν σε λήθαργο. Σιγά σιγά σταματούν τζιόλας να γυρεύκουν κάτι καλύτερο. Ποιο το αποτέλεσμα. Καταστροφικό. Η απόλυτη μαλθακίαση. Φταίει τζαι η κωλοκατάσταση τζαι η ανεργία αλλά φταίν τζαι οι ίδιοι.

Τούτη εν η πρώτη γενιά που καταλάβει που πρώτο σιέρι τζαι που την αρχή τέλλια μάλιστα ότι εσπούδασε κάτι λάθος. Ή εν η πρώτη γενιά στην ιστορία της Κύπρου που σκέφτεται ότι ήταν λάθος που εσπούδασε. Τα δεδομένα που υπήρχαν πριν παν για σπουδές αλλάξαν σε μια πενταετία που την γη ως τον ουρανό.

Δύσκολο να το χωνέψεις. Δύσκολο να χωνέψεις ότι ο παπάς σου έδωκε τα μαννά του να σε στείλει Αγγλία-Αμερική για το τίποτε. Για να αναγκαστείς στο τέλος να μάθεις τέγνη. Δύσκολο όντως. Εσύ εφαντάζεσουν τον εαυτό σου με κοστούμι τζαι τελικά να πρέπει να βάλεις φόρμα. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα σε κάθε πρόβλημα εν η αναγνώριση της ύπαρξης του. Να αντιληφθείς ότι δεν πρόκειται να προσληφθείς σε white collar job position αλλά σε blue collar job position. Ή απλά να φύεις που την χώρα. Όσο εν γλήορα. Πριν μαλθακώσεις τέλλια. Γιατί η απραξία φέρνει μαλάκυνση.

Σκέφτουμαι λοιπόν τουντα παιθκιά σε σχέση με εμάς. Εμείς ήρταμε Κύπρο λίο πριν την ένταξη στην Ευρωπαϊκή ένωση. Τζαι οι λίο πιο μεγάλοι που εμάς ήταν τυχεροί να έρτουν πριν το 99. Εζήσαμε με εξαίρεση 2-3 χρόνια (μετά το βούττημα του χρηματιστηρίου) μια εποχή απίστευτης ευμάρειας. Όπου ο κάθε απόφοιτος πανεπιστημίου έρκετουν πίσω τζαι εργοδοτείτουν σχεδόν άμεσα σε μια εταιρεία η οποία πρόσφερε κάτι σχετικό με τις σπουδές του. Μπορεί να μεν ήταν η καλύτερη δουλειά στον κόσμο τζαι να μεν ήταν ούλλοι happy αλλά γαμώτο αν ήταν ούλλοι happy στες δουλειές τους έννα τες αποκαλούσαμε hobby. Τα λεφτά συνήθως που εδίούσαν ήταν ικανοποιητικά, σε ορισμένες περιπτώσεις πολλά, τζαι σε άλλες περιπτώσεις πιο μεμονωμένες πάρα πολλά.

Εκ των υστέρων, αν τζαι τότε φάνταζε δεδομένο, αντιλαμβάνεσαι ότι τούτη η κατάσταση ήταν fucking amazing. Στα 23-24 σου να βρεθείς στην χώρα σου με δουλειά και με λεφτά ικανοποιητικά για να ζήσεις. Αν μάλιστα θέλεις να μείνεις τζαι με τους γονιούς σου 2-3 χρόνια τότε είσαι βασιλιάς.
Εγώ θυμούμαι ήρτα Κύπρο τζαι σε 7 μήνες είχα ήδη εργοδοτηθεί στην δουλειά που ζητούσα. Άρεσκε μου τζαι τα λεφτά ήταν καλά. Έφυα χωρίς δεύτερη σκέψη που σπίτι, συγκατοίκησα με φίλο τζαι ήταν fucking amazing όπως είπα πιο πάνω. Η γενιά της ανεμελιάς.

Έτσι μου φαίνεται τωρά. Χωρίς έννιες (πλην εργασίας) τζαι με πολλή όρεξη για καλοπέραση. Τζαι είχες τζαι τα λεφτά για να το κάμεις. Να φκείς, να πιεις, να μεθύσεις, να γκομενιάσεις, να πάεις τα ταξίθκια σου άμαν θέλεις. Τζαι οι φίλοι σου ήταν στο ίδιο μήκος κύματος. Τζαι το πιο σημαντικό....ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ οικονομικά. Όπως είπα τζαι πριν. Fucking amazing.

Εγώ γενικά σαν άτομο εν φτεροπετώ. Εν κάμνω πέλλοαγορές, εν είμαι show-off. Τζαι καθ’ όλη την διάρκεια τούτων των 10 και βάλε χρόνων ήμουν χαρούμενος τζαι συνειδητοποιημένα μάλιστα. Μεν σας ξεγελά το ύφος του blog μου. Εν είμαι γενικά έτσι. Εκνευρίζουν με τζείνα που πρέπει να με εκνευρίζουν αλλά εν γίνουμαι μίζερος. Ήμουν happy γιατί ήμουν σε οκ δουλειά, με ικανοποιητικά λεφτά, με καλή γκόμενα (πλέον γυναίκα), με καλούς φίλους τζαι περνούσα καλά. Τζαι έξερα το ότι επερνούσα καλά. Τζαι σκέφτουμουν πολλές φορές... Μα ρε γαμώτο εν δυνατό να εν τόσο εύκολα. Οι γονιοί μας εγαμηθήκαν. Εν δυνατόν να εν τόσο εύκολα;

Ε τελικά εφάνηκε ότι έννενι. Το 3% ανεργία της Κύπρου εννεν κάτι που μπορούσε να πιένει για πάντα. Τζαι εν μπορεί μια χώρα όπως την Κύπρο που οι κάτοικοι της  εκυκλοφορούσαν πας τον γάρο ως πριν 60 χρόνια να μετατραπεί σε Λουξεμβούργο με αποκλειστικά white collar workers. Δυστυχώς. Τζαι δυστυχώς ειδικά για τζείνους που εν εζήσαν τα πιο πάνω ανέμελα χρόνια. 
Που δαμέ τζαι να πάει όμως έννα σφίξουν τα ζωνάρκα. Έννα δούμε τον νόστο. Αλλά εγώ προσωπικά έννα θυμούμαι νοσταλγικά τούντη δεκαπενταετία (μαζί με τες σπουδές μου) τζαι έννα λαλώ fucking amazing. Να μεν είμαστε τζαι αχάριστοι.

13 σχόλια:

  1. Fuckin' amazing φίλε ήταν η γενιά των γλύφτων. Τούτοι που αφυπηρετήσαβ πριν 2, 5 ή 10 χρόνια που ψηλές θέσεις μες την κυβέρνησην, τους ημικρατικούς τζιαι τες τράπεζες με ένα ζίλικουρτιν εφάπαξ τζιαι 4-5 σιλιάες σύνταξην. Που εκάμαν τζιαι καμμιάν εξυπηρέτησην του αρχιεπισκόπου ή κάποιας άλλης φτέλλας τζαι εκανονίσαν τζιαι το οικοπεδούιν της κόρης, την επιχείρησην του γιού. Κάτι τύποι σαν τον Χριστοδούλου, τον Κιττήν ή τον Κατσιαρίστραν αλλά τζιαι κάτι άλλοι με μιτσόττερες θέσεις αλλά παρόμοια κέρδη.
    Εμείς καλά επεράσαμεν αλλά σκέφτου ότι η προηγούμενη γενιά εν τζιείνη που εγεννήθηκεν στο χωρκόν, που ετζιοιμάτουν δίπλα που τα χτηνά του τζιαι εβούραν στον καφενέν του χωρκού να μιλήσει στο τηλέφωνον. Τούτοι άμαν εγινήκαν στην ηλικίαν μας είχαν μερσεντές με κάρφοουν, επηαίνναν γουηκέντ Αθήναν στα πουζούκια τζιαι στη Βυρητόν στο καζίνο τζιαι επκιερώνναν τζιαι για να ξαναστήσουν οι γεναίτζιες τους τα πεσμένα τους βυζιά. Now that's fuckin' amazing!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Egw prosopika n to thewrw depressing! Pou tin mia, nai, ixame ta pashia tis jilias mas koinws, agxwnoumastan gia to pws n na ksodepsoume anti gia to pws n na fkaloume na ksodepsoume afou eixame mian "asfalia" stis doulies mas, alla pou tin alli n evallamen ton nou mas na doulepsi je n imastan dimiourgikoi (je n milw mono pou plevras twn diaforwn texnwn). Twra toulaxiston n na valloume osi texni katexoume gia na kataferoume to otidipote je n na mathoume na ektimoume otidipote kataferoume. Kati pou fenete oti o filos mas o critic katalaveni mesa pou touto to arthro.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ναι αλλά εμείς που εν θα την γνωρίσουμε ποττέ; Εννά εν fucking depressing...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. peripextra, des to parakatw video. Me to na klaioumaste (pou epiame didaktoriko sto thema opws ipe je o critic) n tha pame poupote. Ekamamen ta skata, oulloi mas. Thelis oi trapezes, oi politikoi, o kosmos, oullo to sistima, opios thelis eni. Ime 25 xronwn foititis stin agglia je proswpika vlepw tis diafores pou exoume me allous laous je n polla rizikes. Imaste polla kaloperasakides je apla prospathoume na voleftoume anti na prosarmostoume. Me to na ta vlepoume oulla mizera n tha pame poupote, jame tha minoume. Je touto ine depressing!

    http://www.youtube.com/watch?v=ogdYaO5LPZ8

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Κρίτικ.

    Φίλε χτες σταμάτησα να πάρω νερό από το περίπτερο και είδα απέναντι στο σχολείο κάτι Φιλιππινεζούθκια να παίζουν μπάσκετ. Έπαιζαν διπλό και ήταν 7. Με το που με είδαν μου έκαναν νόημα να συμμετέχω. Μόλις είχα τελειώσει την προπόνησή μου και φορούσα φλιπ φλοπ και έβγαλα το ένα και τους έκανα σήμα με το φλιπ φλοπ. Μάλλον βρήκα ball buddies για σήμερα! Φίλε, μηχανάκια: Πάνω κάτω, backdoor, ντρίπλες κτλ κτλ., Χάζεψα κανα 10λεπτο. Super ευτυχισμένα τα πρόσωπά τους. Μια μπάλα, 7 φίλοι.
    Που με φέρνει στο δια ταύτα:

    Φίλε, δεν ανέχομαι ούτε για λεπτό το αυτομαστίγωμα. Το αξίωμα του τύπου "Φταίω άρα την πληρώνω" δεν το αποδέχομαι. Δεν αποτελεί μέρος της στάσης ζωής μου. Είμαι ενθουσιώδης τύπος. Extrovert. Πολύ όμορφα σκιαγραφείς τα συμπτώματα της ζωής της στρατιωτικής θητείας. Δανεικό αυτοκίνητο, έκτακτα εκτοπισμένα γαμήσια, ασυμβίβαστη οικογενειακή συμβίωση κτλ.

    Δεν ήμουν ευχαριστημένος με τις 25-30 λίρες το μήνα του στρατού. Έτσι πήρα δουλειά τις νύχτες που ήμουν έξω. Εξασφάλισα λοιπόν κάποιο κεφάλαιο το οποίο μου επέτρεψε να γαμώ εκτός αυτοκινήτου. Αν και το αυτοκίνητο της μαμάς ήταν η καλύτερη λύση μερικές φορές, λόγω της ημιλιποθυμίας που δεν μου επέτρεπε να οδηγήσω 5 μέτρα.

    Όταν σπούδαζα έκανα διάφορες δουλειές. Οι παπς εντ μαμς έστελναν σεβαστό ποσό κάθε μήνα, αλλά ήθελα το πάραπανω. Να πάρω το γκομενάκι με το ταξί παρά με το night bus. Όπως καταλαβαίνεις άλλο να φτάνεις στον προορισμό σου μέσα σε 10 λεπτά και άλλο σε 40 (ξεροί του ύπνου και οι δύο). Εις βάρος των βαθμών η εξωσχολική εργασία τα πρώτα δύο χρόνια, αλλά αργότερα έστρωσαν τα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πέραν της αυτοβιογραφίας που αναφέρω επειδή αισθάνομαι οικειότητα απέναντί σου πλέον, το survival mode θέλει ένταση και πάθος για τη ζωή. Αν επιτρέψουμε το αυτομαστίγωμα τότε θεωρούμε ότι μας αξίζει ό,τι περνούμε. Τα παιδιά στα οποία πολύ σωστά αναφέρεσαι πρέπει δεχθούν να αναλάβουν blue collar για όσο καιρό χρειαστεί. Να δουλέψουν παράλληλα στο action plan τους και τις άλλες αμερικανιές που (Ω! τι έκπληξη) ισχύουν.

    Η οικονομία της εξειδικευμένης πρόσληψης έχει κλονιστεί. Ένας φίλος διαπίστωσε ότι οι κύπριοι νεαροί σερβιτόροι δεν είναι άνετοι με τη δουλειά τους όπως τα καλαμαρούθκια. Σίγουρα οφείλεται σε αυτό που λες εσύ. "Χωρίς κίνητρο". Το κίνητρο είναι εσωτερική διαδικασία και προάγεται από τον περίγυρο. Όταν όλη η κουλτούρα του τόπου περιστρέφεται γύρω από το ποδόσφαιρο (και όχι το μπάσκετ, όπως θα έπρεπε...), όταν τα παιδιά they don' hustle αυτά θα είναι τα αποτελέσματα.

    Διαπιστώνω ότι υπάρχει απουσία "πολιτειακής ταύτισης" (αδόκιμος όρος). Δεν υπάρχει περιφάνεια για το πολιτειακό μας σύστημα. Πες το "πατριωτισμό". Δεν είμαστε υπερήφανοι για το ποιοί είμαστε. Και η ίδια η πολιτεία δεν προάγει περιφάνεια. Γιατί σίγουρα η περιφάνεια δυσκολεύει την καταστολή. Και πως να έχεις περιφάνεια όταν προάγεται το αυτομαστίγωμα;

    Μόνο όταν είσαι υπερήφανος για το ποιός είσαι, μπορείς να διεκδικήσεις περισσότερα. Λειτουργική περιφάνεια και όχι περιφρόνηση προς το διαφορετικό. Να γίνουμε κολλεκτιβιστικά καπιταλιστές. "Εξαναγκαστικό εθελοντισμό" στα σχολεία. Οι γυναίκες να κάνουν στρατιωτική θητεία ή θητεία στα γηροκομεία. Κάτι σαν το Ισραήλ ρε πούστη μου. Δεν έχουμε την γεωγραφική πολυτέλεια του Λουξεμβούργου για να έχουμε την πολυτέλεια της αδράνειας. Να στραφούμε στη στοχευμένη παραγωγή. Λάδι, ελιές κτλ. Το μοντέλο ενέργεια-καζίνο-τουρισμός, μου είναι καταθληπτικό. Είναι συνταγή χονγκ-κονγκ-ο-ποίησης καθώς θα έχει εκχωρηθεί η κυριαρχία επί αυτών των πυλώνων. Επιπλέον αυτών των πυλώνων απαιτείται και γνήσια ημεδαπή οικονομία, η οποία θα κάνει πιο δύσκολη την εισαγωγή εργατικού προσωπικού. Και εννοώ την περίπτωση που κινέζικη εταιρεία που αναλαμβάνει π.χ τη διαχείριση ενός αεροδρομίου πιθανόν να εισάγει όλους τους υπαλλήλους της από την Κίνα και ως εκ τούτου να μην προσφέρει εργασία σε Κύπριους.

    Καλά τα διεθνιστικά, καλά τα ανθρωπιστικά, αλλά στις μέρες μας θα πρέπει να εξασφαλισθεί εργασία για τους Κύπριους πρώτα και μετά για οποιονδήποτε άλλο. Η επιβίωση είναι εγωιστική υπόθεση και δεν χωρούν αγκυλώσεις σε ιδεολογίες.

    Συγγνώμη Κρίτικ αλλά είμαι με άδεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τους 25αριες φίλε Critic να μεν τους λυπάσαι. Αν έχουν τον νουν τους συνάμενον τότε θα έβρουν δουλειές στο εξωτερικό ή θα σφιχτούν στην Κύπρο, θα μάθουν με τα λλία τζαι θα δουλέψουν σύντομα σε υγιείς επιχειρήσεις τζαι θα κερδίσουν μακροπρόθεσμα.

    Την δική μας γενειά να φοάσαι, την 35+. Πρέπει να είμαι 3-4 χρόνια πιο μεγάλος σου. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάμω. Σπουδές ή τέχνη; Οι γονείς πρόσφυγες, με μιά μικρήν τεχνική εταιρία των 3 ατόμων. Δύσκολή δουλεία, σκαλωσhιά τζαι εργοτάξιο.

    Έκατσα τζαι έβαλα τα νούμερα κάτω, αν επήαιννα εξωτερικόν να σπουδάσω η απόσβεση του δανείου τζαι η ανταπόδοση ήταν πολλά κακές. Έφτυσα τον εγωισμόν τζαι έμεινα Κύπρον. Δουλειάν στην εταιρίαν τζαι Κυπριακόν κολλέγιον. Επεράσαν τα χρόνια, ετέλειωσα το κολλέγιο τζαι εμεγάλωσα την εταιρία με 1000 βάσανα τζαι τωρά πάει καλά.

    Οι συμμαθητές εξεκινήσαν να έρκουνται πίσω που τες ακριβές σπουδές τους. Λογιστής ο ένας, τραπεζικός ο άλλος, καθηγήτρια η μία, δικηγόρος η παράλλη. Ούλλοι ήβραν δουλειά μόλις ήρταν. White collar, κουστούμι, business lunch κλπ. Άμαν εβρεθούμασταν εθώρες ότι αλλάξαν. Εν ήταν η blue collar η δουλειά μου καλή για τα δικά τους τα δεδομένα, εθεωρούσαν ότι εκατάστρεψα τον ευατόν μου. Εγύρισεν ο τροχός. Ο λογιστής και ο τραπεζικός τωρά εν άνεργοι. Η καθηγήτρια ακόμα να διοριστεί μόνιμη στο δημόσιο τζαι θα κάμει ακόμα 40 χρόνια να έρτει η σειρά της. Η δικηγόρος εδούλεφκεν σε μεγάλο γραφείο, εκάμαν την συνέταιρον τζαι τωρά δουλέφκει την διπλάσια ώρα για να φκάλει τα προς το ζην. Ούλλοι έχουν χρέη τεράστια για τα δικά τους δεδομένα τζαι άρκεψεν το κλάμαν. Προχτές εκάμαν μου τζαι επίθεσην "εσύ μεν μιλάς, καλά την έχεις με το εργοστάσιον σου"....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γυρίζει ο τροχός. Εν θα βουρούν ούλλοι να σπουδάσουν πλέον. Εννα αρχήσουν να καταδέχουνται τζαι δουλειές blue collar που λέει τζαι ο κρίτικ. Εννεν τζαι τόσο άσιημο τούτο.

      Διαγραφή
  8. Απλά να πω ότι το ποστ έννεν ειρωνικό. Ούτε κάμνω κριτική για την κατάσταση που βιώσαμε τα τελευταία 15 χρόνια. Απλά βάλω κάτω γεγονότα.

    Σχεδόν ούλλοι σπουδασμένοι και μή σε ότι δουλειά τζαι αν ήμασταν καταφέραμε τα τελευταία 15 χρόνια να ζήσουμε πιο άνετα από ότι στο παρελθόν. Άλλοι με δανεικά άλλοι με λεφτά που εφκάλαν νόμιμα άλλοι με παγαποντιές.

    Εν γεγονός όμως ότι οι παραπάνω επεράσαμεν καλά. Τζαι τζείνοι που εν εχρειάστηκε να δουλέψουν πολλά (πχ κυβερνητικοί) αλλά τζαι τζείνοι που εδουλέψαν πολλά (πχ Ακκανούρης και blue collar). Γιατί στις οικονομικές συνθήκες που ζούσαμε πρώτο είχαν την δυνατότητα να δουλέψουν (ΟΛΟΙ) και δεύτερο ανταμείφθηκαν οι κόποι τους. Πολλά σημαντικό.

    Όσες αντιρρήσεις τζαι ενστασεις τζαι αν είχα λοιπόν για τον χειρισμό της οικονομίας τζαι για το πόσο σκατά τα εκάμαμε, τούτο δεν αναιρεί τα πιο πάνω. Ότι εγώ θα θυμούμαι τούντα χρόνια με κάποια νοσταλγία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρίτικ, σημείωσε ότι σας κι εμένα και τον blue collar είμαστε πάρα πολλοί.
      Οι περισσότεροι φίλοι μου και γνωστοί μου είναι της ίδιας ιδιοσυγκρασίας.

      Λιγόστεψαν οι θέσεις εργασίας. Όμως όλοι το γνωρίζαμε ότι αποκλείεται η αγορά εργασίας να χρειάζεται τόσους πτυχιούχους. Πιστεύω ότι οι κάτω των 30 τουλάχιστον θα πρέπει να επανεκπαιδευτούν το συντομότερο δυνατόν σε blue collar επαγγέλματα.

      Ιδέα την οποία μπορείτε να αρπάξετε γιατί έχω άλλες προτεραιότητες αυτή την εποχή: Το ΑΤΙ π.χ (χοντρό πχ) έβγαζε πρώτης τάξης συγκολλητές. ΠΡΩΤΗΣ ΤΑΞΗΣ. Θα μπορούσαμε να επανεπενδύσουμε ξανά στο technical training και να κατασκευάζουμε ποδήλατα. Να προβάλουμε με υπερηφάνια το bikes made in Cyprus, να πούμε και του ΚΟΤ να κουντήσει λίγο το θέμα και voila. Γιατί το Bradford Pensylvania δεν έκανε κάτι τέτοιο;

      Διαγραφή
  9. Κριμαν οντως, επεταξαμεν τα... μεχρι Λουξεμβουργο θα ημασταν, παρα τριχα... λλιον η σιουρη επενδυση (ακινητα), λλιον η αππωμαρα (αησμε τζαι'ξερω ινναμπο καμνω'), λλιον η ημιμαθεια, λλιον η κωλια, επηαινναμεν μια χαρα. Επηραμεν τζαι πανω μας. Επιχειρηματικο δαιμονιο τζαι τεθκοια...
    Τωρα; Εν ιξερω ποσον ετοιμοι ειστε εσεις οι 25αρηδες (η τζαι μεις οι πιο μεγαλοι) να αντιμετωπισουμεν τα νεα δεδομενα. Αμαν λειψουν τα ριαλια των γονιων τι γινεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή