Είμαστε Ευρωπαίοι;

Επέστρεψα πρόσφατα από ταξιδάκι αναψυχής στην κοντινή και πολύ όμορφη Βηρυτό. Πολύ ωραία πόλη απ όλες τις απόψεις. Οι έντονες αντιθέσεις της και το συναίσθημα που σου βγάζει μόνο στο Βερολίνο το ένιωσα. Όπως εκεί είναι έντονη ακόμη μετά από 21 χρόνια (οπτικά και αρχιτεκτονικά τουλάχιστον) η τεράστια αντίθεση του κομμουνιστικού από τον καπιταλιστικό κόσμο έτσι και στην Βηρυτό είναι έντονη η αντίθεση του Αραβικού και του Δυτικού κόσμου.

Και όχι μόνο αυτό. Εκεί οι αντιθέσεις είναι πολλές και τεράστιες. Έχεις τους φανατικούς χριστιανούς, τους ακροδεξιούς, τους φανατικούς μουσουλμάνους αλλά έχεις και τους αδιάφορους και τους φιλελεύθερους. Έχεις τους πολύ φτωχούς που ζητιανεύουν στους δρόμους όπως σε κάθε αραβική χώρα αλλά έχεις και τους πάμπλουτους που κάνουν ζωή χαρισάμενη. Τέλος έχεις την καινούργια πόλη χτισμένη και μοντέρνα σαν οποιαδήποτε σύγχρονη πόλη του Δυτικού κόσμου χωρίς όμως να χάσει τον χαρακτήρα της αλλά λίγα τετράγωνα πιο κάτω βλέπεις την απόλυτη αντίθεση. Μπαίνεις σε άλλο κόσμο. Τα κτήρια μισογκρεμισμένα τρυπημένα από σφαίρες τα σπίτια ετοιμόρροπα και ο κόσμος φτωχός, πολύ φτωχός. Δεν θα μακρηγορήσω. Άλλωστε φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς θα επισκεφτήκατε τον Λίβανο και θα τα είδατε από μόνοι σας. Θκυό αππιθκιές ένει που την Κύπρο τζαι αν δεν επήετε αξίζει τον κόπο. Εν τζαι φτηνά τα εισητήρια τζαι η διαμονή.

Αυτή ήταν η δεύτερη επίσκεψη μου στην Βηρυτό και τα συμπεράσματα μου είναι τα ίδια με την πρώτη. Προσωπικά δεν είμαι φάν της μέσης ανατολής. Κάτι ταξίδια στο Ντουμπάι την Αίγυπτο αλλά και σε άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής τα αποφεύγω. Δεν με τραβά. Άρα δεν θα το παίξω ξερόλας στο θέμα και αν διαφωνείτε με τα ακόλουθα πέτε μου το.
Εσείς θεωρείτε ότι είμαστε Ευρωπαίοι; Ειλικρινά τωρά. Εγώ νομίζω ότι ενα ταξίδι μόνο φτάνει για να καταλάβεις ότι έχουμε περισσότερα κοινά με τους Αράπηδες παρά με τους εταίρους. Από που να αρχίσω.

Φαί: Ποια η διαφορά με την κλασσική κυπριακή ταβέρνα τζαι την φιλοσοφία του τρώω μέχρι τελικής πτώσης; Ξεκινούμε με μια κούπα λαχανικά για αρχή, μετά φέρνω σου μια φάουσα dips με πίττες, μετά λίγα ελαφριά κρέατα και τέλος άλλο θκυό κτηνά στα κάρβουνα για πόπαστον. Θυμίζει σας κάτι τούντο μενού; Ειδικά στο τέλος που σου φέρνει τζαι την παττίχα (πατίχ στα αράπικα) δέινει τέλλια το γλυκό.

Τσιάρο: Εν όπως την Κύπρο πριν πέντε χρόνια. Στα εστιατόρια στα κλάμπς, στα καφέ στα καταστήματα, χωσμένοι πίσω που τες κολώνες στο αεροδρόμιο. Παντού τζαι ούλλοι. Ντουμάνι. Άκουσα μάλιστα ότι θα μπει και αυστηρότατη απαγόρευση. Φαντάζομαι θα εφαρμοστεί όπως και στην Κύπρο......

Καφές: Ο ίδιος κουμπάρε αλλά εν νάκκο πιο χουβαρτάες που εμάς. Έννεν όπως τον δικό μας τον καφέ του πεντοσέλινου (ήταν τζαιρός τζαι επέρασεν) στον κεφενέ που εν σε ποσότητα espresso. Τούτοι εν πιο μπροστά. Φέρνουν σου το μπρίκι ούλλο τζαι πιντώνεις.

Διασκέδαση: Η μεϊνστριμ διασκέδαση τους έχει την ίδια ακριβώς φιλοσοφία με την δική μας. Εν ένας διαγωνισμός ποιος βαστά παραπάνω, ποιός εν πιο κούλ, ποιος ξέρει παραπάνω κόσμο, ποιος έννα κάτσει σε καλύτερο τραπέζι κτλ κτλ.

Η Είσοδος στο κλάμπ: Σάννα τζαι θωρώ μας μπροστά μου. Πόρτα στο κλάμπ είναι ο κορτωτός βιλλέ τύπος και δίπλα του η εξίσου κορτωτή γκομενίτσα που κρατά το ντοσιέ με τις κρατήσεις. Το σιλικονάτο βιζί της εμποδίζει την ελεύθερη οπτική επαφή με το ντοσιέ άρα πρέπει να το κρατά σε απόσταση που παίζεται αν ιφκάλλει τα γράμματα. Πίσω τους οι μαυροντυμένοι πρισμένοι σεκουριτάδες θωρούν γυρώ τους άγριοι τζαι ξινισμένοι με ένα ύφος σάννα τζαι έδωκεν τους μες την μούττη ο πόρτος.

Οι θαμώνες μπροστά ουρά σιωπηλοί σοβαροί χωρίς μαλακίες να μεν χαλάσει το ίμεϊτζ. Επιβάλλεται να έχεις κράτηση για να μπεις στα καλά τα κλάμπς και επιβάλλεται να έχεις και στην παρέα γυναίκες.

Η κράτηση: Ένα τραπέζι με μπουκάλες παγωνιέρες και συνοδευτικά μαζί με την θεωρία του όσο πιο prive τόσο πιο καλά τζαι ακριβά.
Η μουσική: Τα ίδια χιτάκια. Η διαφορά μας δαμέ όμως είναι ότι παίζει μεν τα πίμπι ρι πόμπο αγγλικά τραγουδάκια αλλά δεν παίζει καθόλου σχεδόν Λιβανέζικα. Δεν είναι όπως στην Κύπρο που θα σου σύρει ας πούμε τζαι έναν Σάκη η μια Βίσση να σου πει για τις τσούλες της γης. Ναι ευτυχώς τούντες βλακείες αποφεύγουν τες. Αποφεύγουν επίσης τζαι το βαρετό λιβανέζικο τραγουδάκι της δεκαετίας του 60 που θα το χορέψει ο μερακλωμένος και βαρύς (αλλά πολλά βαρύς) μάγκας της παρέας ενώ οι φίλοι του γυρώ θα του σύρνουν ποτήρκα μες τα πόθκια τζαι όποιον πάρει ο χάρος.


Ο Κόσμος: Καλά δαμέ εν για να φακκάς χαμέ. Απίστευτη ομοιότητα. Οι γυναίκες ούλλες κοκκέτες φορούν που πάνω ως κάτω ότι μάρκα κυκλοφορεί σε τσάντα παπούτσι τζιν τα πάντα. Γυαλισμένες ξυρισμένες του κομμωτηρίου έτοιμες για νύφες που το χάραμα πριν καν πιουν καφέ.
Οι άντρες που την άλλη είναι σάννα τζαι πιάσαν σε τζαι ξαπολήσαν σε μες το Dolce ή το Breeze στην Λεμεσό. Που την μούττη ως τα νύσια ούλλοι τους μες την μάρκα. Να φαίνεται όμως. Ο άππαρος πας στην φανελλούα την πόλο ας πούμεν πρέπει να εν πιο μεγάλος που το βυζί της γενέκας σου. Η ραφή πας το πουκάμισο σου πρέπει να εν χρυσή τζαι να γυαλίζει που το μίλι αλλά και τζαι το D&G το logo πας το παπούτσι σου πρέπει να εν 3 φορές το μέγεθος του μυαλιόνα σου.
Κάπου δαμέ τελειώνει η ομοιότητα με το Dolce και το Breeze γιατί ως κλαμπ εν πολλά κατώτερα. Του Λιβάνου εν σε άλλον επίπεδο. Πολλά ψαγμένα.

Αλλά τζαι η νοοτροπία του κόσμου παρόμοια μου φαίνεται. Εν σίουρα πιο φιλικοί που εμάς, μάλλον γιατί σε έχουν παραπάνω ανάγκη, αλλά δεν αμφιβάλλω ότι πίσω που το χαμόγελο του γκαρσονιού κρύβεται τζαι ένα «εν γαμιέσαι ρε γάρε» όπως άλλωστε τζαι στην Κύπρο.

Επιστρέφοντας που την Βηρυτό εconfirmαρα το. Είμαστε χριστιανοί αράπηδες τζαι συγκεκριμένα Λιβανέζοι. Εν είμαστε Ευρωπαίοι. Καλά να μου πεις εν τζαι εκαρτερούσαμεν σε εσένα να μας το πεις τουτο. Μπορείς να το καταλάβεις αν δεις π.χ. τον Χριστόφκια ομπρός σου. Αλλά έκαμε μου όντως εντύπωση. Ρε γαμώτο πολλά κοινά, πάρα πολλά. Που το παρουσιαστικό την συμπεριφορά τα πάντα. Φαντάζουμε όσοι επήετε κάτι παρόμοια θα έχετε να πείτε.