Ο Mobile Critic

Είχα πρόσφατα μια μετακίνηση στην δουλειά.. Ήταν πάνω κάτω αναμενόμενη αλλά άλλο να το περιμένεις να γίνει τζαι άλλο να γίνεται.

 

Πάντα όσους ρωτήσεις για την δουλειά τους έννα σου πουν ουουου εν σκατά, εν μου αρέσκει, εν καλή η δουλειά αλλά το περιβάλλον εν σκατά, εν καλό το περιβάλλον αλλά έσιει ένα μαλάκα που μου την σπάζει, ή, ή, ή.... Εγώ εν ήμουν έτσι. Είμαι σε μια μικρή σχετικά  εταιρία, τζαι αρέσκε μου πολλά η φύση και το αντικείμενο της δουλειάς μου, ο άμεσα προϊστάμενος μου ήταν και φίλος μου, η τεχνολογία και τα «εργαλεία» που μου παρείχαν ήταν τέλια, και το πιο σημαντικό. Ήμουν αποκλεισμένος. Πίσω από ένα πάγκο με οθόνες, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με μονάχα τηλεφωνική επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Σημαντικό για έναν εσωστρεφή. Και φυσικά σπάνια, σπανιότατα πρόσωπο με πρόσωπο επαφή με πελάτες.

 

Είχε και τα άσχημα του; Ε ναι. Η σχέση με τους grandee διευθυντές της εταιρίας δεν ήταν σπουδαία και τα λεφτά οκ (όχι όμως πολλά). Θα μπορούσαν να είναι πολλά παραπάνω. Τους διευθυντές δεν μπορώ να πω ότι τους είχα και σε τεράστια εκτίμηση. Ούτε και πιστεύω ακόμα ότι η εξυπνάδα και η επιχειρηματικότητα ήταν ένα από τα δυνατά τους σημεία. Δυστυχώς η corporate Κύπρος εν γεμάτη φιλίες συγγένειες τζαι κουμπαράτα. Είτε πρόκειται για ημικρατικό, τράπεζα, ακόμα και ιδιωτική εταιρία.. Τζαι τούτη την άποψη που είχα για τους διευθυντές εν την έκρυφκα καλά σε παφές που είχα μαζί τους.

 

Αλλά εξεπερνούσα το. Γιατί η φύση της δουλειάς άρεσκε μου, η σχέση με συναδέλφους και τον άμεσα προϊστάμενο ήταν πολύ καλή τζαι το πιο σημαντικό. Μισώ την αλλαγή.

 

Μέχρι που η οικονομική κρίση και οι κάκιστοι χειρισμοί των πιο πάνω διευθυντών έφεραν την παραλίγο καταστροφή. Η οικονομική στενότητα έφερε φυσικά αναδιάρθρωση και αναδιοργάνωση της εταιρίας. Και φυσικά αποχωρήσεις προσωπικού και φυσικά πολλές μετακινήσεις. Ήρτε λοιπόν τζαι η σειρά μας. Άγχος στρες, άγχος στρες.

 

Ναι πρέπει να σκέφτομαι θετικά. Έχω προς το παρών δουλειά τζαι τούτο εν το πιο σημαντικό. Πόσοι τζαι πόσοι εν σε χειρότερη μοίρα.

 

Αλλά νομίζω δικαιούμαι επίσης να είμαι θυμωμένος με τους άσχετους golden boys που έπαιξαν με την καριέρα μου. Και να ελπίζω φυσικά και το χειρότερο για αυτούς. Επαγγελματικά φυσικά. Γιατί η εταιρία είναι ξένων συμφερόντων. Οι ευαισθησίες και η ανοχή στην αποτυχία είναι μηδαμινή. Και η ανοχή στους άχρηστους ακόμα πιο μικρή.

 

Εγώ λοιπόν πήρα μετάθεση. Πλέον είμαι σε ένα δωμάτιο με άλλους 6, δεν έχω καθόλου ελευθερία κινήσεων, δυσκολεύομαι καν να απαντήσω το κινητό μου. Η εργασία μου δεν με ευχαριστεί και πλέον από το ξυπνώ το πρωί και νιώθω καλά που θα πάω δουλειά έφτασα στο σύνηθες...γαμώτο πρέπει να πάω δουλειά πάλε.

 

Ήμουν που τες λίες εξαιρέσεις που μου άρεσκε η δουλειά μου. Περνούσα καλά. Έστω τζαι αν εθεωρούσα το upper management incompetent illiterate idiots. Έλα όμως που το πιο πάνω είναι η συνταγή αποτυχίας.

 

Τι να γίνει σε όλο τον κόσμο την τύχη των πολλών κρατούν την στα σιέρκα τους οι μερικοί, οι λίγοι. Όταν μάλιστα τύχει αυτοί οι λίγοι να είναι και βλάκες, τότε σάστα τζαι γύρασιν. Η ιστορία της Κύπρου ολόκληρης.

 

Τωρά πλέον έρκεται το σαββατοκυρίακο τζαι είμαι ανακουφισμένος. Νιώθω άλλος άθρωπος. Θέλω να φκω να πιώ....Τζαι κάμνω το.. Το περασμένο ξεκίνησα η ώρα 8 της Παρασκευής τζαι εσταμάτησα η ώρα 5 την Κυριακή (έξω ο ύπνος μου).

 

Για ένα μόνο χαίρομαι. Που θα τιμωρηθούν οι υπαίτιοι. Τούτοι που με αναγκάζουν τωρά, μετά που πάνω που μια δεκαετία να αρχίσω που το μηδέν. Να πρέπει πάλε να αποδείξω τον εαυτό μου. Σάννα τζαι τούτα ούλλα τα χρόνια εν έγινε τίποτε. Και πιστεύω ότι η ευχή μου θα πραγματοποιηθεί. Αν έχει 1-2 καλά η κρίση ένει ότι καθαρίζουν οι ξιμαρισιές. 

 

Α ναι τζαι καλό Πάσχα. Ειδικά σε όσους πιστεύουν.