Ο Όμηρος είναι ο γκόμενος της γειτονιάς. Ωραίος ευκατάστατος με πολλούς και τρελούς «φίλους από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες πολιτείες». Ο Όμηρος έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια μια τεράστια φήμη. Πίσω από το όνομα του ακολουθεί ένας μύθος, ξέρετε ως προς το μέγεθος που έλεγε και το λαϊκό άσμα. Ναι καλά το καταλάβατε ο Όμηρος την έχει σαν αλόγου. Μακριά, χοντρή, σκληρή με μια κεφαλή που δεν φαντάζεσαι. Άνευ προηγουμένου. Σύμφωνα με τον κολλητό του τον γνωστό στην πιάτσα και σαν Σόλωνας ο ενέργειας, «το γεωτρύπανο του Ομήρου φθάνει τα 1800 μέτρα». Δύο χιλιόμετρα τρύπες κάνει ο Όμηρος, δεν είναι αστεία τα πράγματα.
Επόμενο είναι, όλα τα κορίτσια να θέλουν να γευτούν το τρυπάνι του Όμηρου. Size does matter after all και άσε τι λένε οι μικροτσούτσουνοι. Όλα τα κορίτσια και ειδικά η Αφροδίτη τον ποθεί εδώ και χρόνια. Πέφτει και χτυπιέται και δεν συμμαζεύεται. Όμηρο θέλω, τώρα τον εθέλω. Εγώ θα τον πάρω και ας απειλεί σαν τούρκος ο πρώην. Ο Όμηρος είναι λεβέντης και δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Θα με τρυπήσει και θα το ευχαριστηθώ, τόσο πολύ που θα είναι εμφανέστατο. Θάλασσα θα γίνει ο ενθουσιασμός μου.
«Η πρώτη επαφή του τρυπανιού με την «Αφροδίτη» έγινε όντως την Κυριακή το βράδυ». Ο Όμηρος μαζί με φίλους του από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες πολιτείες διασκέδαζε σε νυχτερινό κέντρο. Μαζί του ήταν και ο Σόλωνας ο ενέργειας ο οποίος έκανε και την πρώτη επαφή. Από εδώ η Αφροδίτη λέει στον Όμηρο πολύ καλή κοπέλα του λέει δυνατά και με χαμόγελο. Γέρνει το κεφάλι όμως και με πάσα μυστικότητα του ψιθυρίζει στο αφτί. Τρία ποτά Όμηρε μου και είναι δική σου. Φωτιά και λαύρα στους κόλπους της η Αφροδίτη Όμηρε μου. Δώσε μέσα και βγάλε μας όλους ασπροπρόσωπους.
Έτσι και έκανε λοιπόν ο Όμηρος. Έκανε την «πρώτη 36 ιντζών διαμέτρου διασωλήνωση» και μπήκε αγέρωχος χοντρός σκληρός και τεράστιος στον κόλπο της. Η αρχή δύσκολη. Πουτανάκι μεν η Αφροδίτη αλλά στενή και αφιλόξενη. Πολλή η αντίσταση στον κόλπο της. Ο Όμηρος αναγκάστηκε «να τρυπήσει διάφορα ιζηματογενή, κατά κύριο λόγο, πετρώματα, το πάχος των οποίων είναι πέραν των 2.500 μέτρων». «Ο μέσος όρος του πάχους ο οποίος θα υποστεί διάτρηση από τον ‘Ομηρο είναι γύρω στα 2.000 μέτρα». Κάτι σαν τον αστεροειδή του Armageddon που θα κτυπούσε την γη (πριν την σώσει και πάλι ο bruce willis) είναι ο κόλπος της Αφροδίτης. Τόσο αφιλόξενος.
Δεν μασάμε όμως εμείς από τέτοια. Εγώ θα μπω ξανά λέει στον φίλο του τον Σόλωνα τον ενέργεια. Θα μπω τζαι σίκκιμε. Εν τζαι έχουμεν τον για το λούσον. «Το τρυπάνι ξανάπιασε δουλειά χθες, χωρίς να αναφερθούν άλλα προβλήματα». Μπήκε ο Όμηρος έσκαψε την Αφροδίτη και αναστέναξε όλη η γειτονιά. Βγήκαν οι γείτονες στα μπαλκόνια. Τι σου κάνω μάνα μου, μάνα μου Τουρκογύφτισσα φώναζε ο Όμηρος. Ναι Ναι Ναι μην σταματάς απαντούσε η Αφροδίτη. Τι είσαι για πες μου φώναζε ο Όμηρος. Είμαι το πουτανάκι σου απαντούσε η Αφροδίτη. Χαμός πανικός έγινε το έλα να δεις. Στο πόδι η γειτονιά. “Ο Όμηρος” τρύπησε...την Αφροδίτη" φώναζε η κύρα Λένα η Σμυρνιά, «Διείσδυση στην «Αφροδίτη» απαντούσε η Μαίρη Παναγιωταρά.
Άκουσε την φασαρία ο πρώην της ο Τούρκος. Σκύλος έγινε και έστειλε τα λαγωνικά του στην Αφροδίτη να δουν τι έγινε. Πάει ο απεσταλμένος του, ο γνωστός και μη εξαιρετέος στην πιάτσα ο Πιρι Ρεϊς το λαγωνικό. Τι να δει όμως. Οι φίλοι του Ομήρου εκεί έξω έστησαν καραούλι. Δεν περνάς ώρε σκύλε του λένε. Ο Όμηρος γαμεί και εμείς του κάνουμε ράχες. Βίρα τις Άγκυρες σου λοιπόν και αεί στο καλό.
Πίσω στο κρεβάτι λοιπόν ο αγώνας συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Ο Όμηρος τρυπά και η Αφροδίτη μαδά. «Οι εργασίες συνεχίζονται επί 24ωρου βάσεως και προχωρούν καλά». Πολύ καλά όμως. Μάλιστα κάθε λίγο Όμηρος σταματάει και αλλάζει στάση. Τι doggy style, τι ορθόδοξο, τι 69, τι στο όρθιο στο καθιστό. Όλα τα δοκίμασε. Και κάθε φορά «παίρνει και δείγματα κατά τη διάρκεια της γεώτρησης». Πολύ του άρεσε η Αφροδίτη του Όμηρου. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Δεν τον νοιάζει ούτε τον φοβίζει ο πρώην της ο Τούρκος. Αυτός θα συνεχίζει αγέρωχος και λεβέντης να τρυπά. «θα πάμε στα 900 μέτρα» και σκοπός του είναι να φτάσει «σε βάθος περίπου 1800 μέτρων». Θα τρελάνει την Αφροδίτη. Θα φτάσει σε οργασμό και δεν θα συμμαζεύεται. Τι αέρια τι υγρά τι σταθερά. Χαμός θα γίνει. «τα αποτελέσματα αναμένεται να διαφανούν σε 2-3 μήνες».
Στο διάστημα αυτό με τα κρεμμυδάκια θα τον κάνει τον κόλπο της Αφροδίτης. Άντε Όμηρε δώστα όλα. Βγάλε μας ασπροπρόσωπους. Απέδειξε σε όλους τι γερό τρυπάνι έχεις.
Δεν ξενερώνουμε ποτέ, Όμηρε ολέ.
Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011
Ε.Φ. Το θέατρο του παραλόγου
Μόλις μπήκα σπίτι και έκανα ένα μπάνιο να φύγει από πάνω μου η σκόνη και η ιδρωτίλα. Είμαι άυπνος και κουρασμένος αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν μπορώ γιατί είμαι πολύ μα πάρα πολύ θυμωμένος. Σκοτώνω πλάσμα.
Μόλις επέστρεψα από 24ωρη «άσκηση» του μπουρδέλου που αυτοαποκαλείται κυπριακός στρατός. Κάθε φορά που ξημερώνει η μέρα που με επιστρατεύει η πατρίδα θέλω να αυτοκτονήσω. Δεν μπορώ ρε. Με διακατέχει μια απελπισία. Πνίγομαι δεν αντέχω. Δεν μπορώ ρε. Πως γίνεται Ευρωπαίος πολίτης το 2011 να αναγκάζεται να βάζει το χακί και να το παίζει στρατιώτης. Η απόλυτη εξαθλίωση του ανθρώπινου είδους (ο στρατός δηλαδή) δεν έχει ημερομηνία λήξης σε αυτό το κωλονησι σε αυτή την βλακονησίδα. Η εμμονή και η ανάγκη μας να συντηρούμε ένα πρόβλημα (το Κυπριακό) καταλήγει στην ταλαιπωρία χιλιάδων ανθρώπων χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Για να βολεύονται όλοι αυτοί που υπηρετούν την Ε.Φ. αλλά και όλοι οι βολευτές υπουργοί και γενικά όσοι μιζόνονται μέσω του εξοπλισμού του μπουρδέλου, χάνονται εκατοντάδες εργατόωρες κάθε μέρα, των οποίων το κόστος επωμίζονται οι εταιρίες και οι αυτό-εργοδοτούμενοι έφεδροι.
Ακούστε πρόγραμμα εκπαίδευσης. Κατάταξη στο στρατόπεδο στις 8 και άμεση επιβίβαση στα Στάγιερ για μεταφορά των εφέδρων σε μη επανδρωμένα φυλάκια. Με απλά λόγια σε εγκαταλειμμένα φυλάκια. Η διαδρομή στην κάσια του φορτηγού Στάγιερ μέσα στα κάκκαφα είναι όπως ακριβώς την θυμάστε αλλά και φαντάζεστε όσοι δεν είχατε την τιμή. Αν είναι ο κώλος σας φιλέτο βοδινό γίνεται snitchel μέχρι να φτάσεις.
Ανοίγει η πόρτα του φυλακίου. Εγκαταλειμμένο εδώ και 2 χρόνια με στοιβαγμένα κάτι παλιοέπιπλα στην γωνιά και τρία διπλά κρεβάτια. Εδώ θα μείνετε την νύχτα σαράντα άτομα μας λένε. Όσοι χωράτε μέσα και οι άλλοι έξω στην εξοχή όπου στήσαμε αντίσκηνα. Τα αντίσκηνα δωράκι από τους Αμερικάνους από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χωρίς βάση αλλά και χωρίς καμία πρόνοια για να κρατάει εκτός νερό αέρα έντομα φίδια κ.τ.λ.
Η ώρα είναι 9. Δοκιμάσατε να μείνετε ποτέ κλεισμένοι σε ένα χώρο παρά την θέληση σας για οκτώ ώρες χωρίς να κάνετε τίποτα; Ούτε να εκπαιδευτείτε, ούτε να κοιμηθείτε ούτε να κάτσετε σαν άνθρωποι γιατί δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες. Οκτώ ώρες στα τσιμέντα και στο χώμα να κυλιέσαι μεταξύ τερατσιάς και ευκαλύπτου προσπαθώντας να κοινωνικοποιηθείς με ανθρώπους τους οποίους ελάχιστο γνωρίζεις έτσι απλά για να μιλήσεις με κάποιον. Το φαγητό στις 1 άθλιο όπως άθλια ήταν και η μισάωρη «εκπαίδευση» που μας έγινε στις 5 το απόγευμα. Τι εκπαίδευση δηλαδή. Σκατά στα μούτρα τους. Το να δείξεις πέντε σημεία σε ένα χάρτη κάθε άλλο παρά εκπαίδευση μπορεί να λέγεται.
Αφού «εκπαιδεύτηκες» λοιπόν πρέπει να βρεις κάποιο τρόπο να περάσεις και πάλι την ώρα σου μέχρι τις 9 το βράδυ που θα έρθουν τα σουβλάκια. Ακόμη 3 δηλαδή ώρες από τα ίδια. Και επιτέλους φτάνει το highlight της μέρας σου. Μια πίτα mix (όχι mixed) με μπύρα. Να φύγω να πάω σπίτι είπατε; Μμμμ. Λέτε να μην το σκέφτηκα. Να υπενθυμίσω ότι βρισκόμαστε σε τέλλιασμένο φυλάκιο με συνεχή (24ωρη) φύλαξη από μόνιμο αξιωματικό στην πύλη. Ναι καλά καταλάβατε. Είμαστε φυλακισμένοι. Φυλακισμένοι στο χώρο όπου ο χρόνος έχει πεθάνει και του έκαναν και 10 μνημόσυνα. Στις 11 λες να πας για ύπνο. Μπορεί να με πείτε και καλομαθημένο αλλά για προσπαθήστε εσείς να πέσετε κάτω στο χώμα με ένα sleeping bag και πέστε μου πόση ώρα θα κοιμηθείτε. Πέρασαν άλλες οκτώ ώρες μεταξύ ύπνου, πόνου, υπνου, πόνου ύπνου, πόνου, πόνου πόνου……..
Στις 8 το πρωί κουρασμένος, εκνευρισμένος και αηδιασμένος επιβιβάζεσαι και πάλι στο Στάγιερ για αναγνώριση θέσεων μάχης. Στα καρύδια μου ρε οι θέσεις μάχης σας. Λες και αν κάνετε επιστράτευση θα έρθω να τις επανδρώσω.
Και διερωτώμαι εγώ τώρα αφού ήρθα σπίτι. Τι έμαθα αυτές τις 28 ώρες που ήμουν εκεί; Ρε γαμώ το κέρατό σας γαμώ ΤΙΠΟΤΑ δεν έμαθα. Έχασα δουλειά, έχασα λεφτά, έχασα τις ώρες μου και επιπλέον σας πλήρωσα και όλους εσάς υπερωρίες για να έρχεστε να μου κάνετε τον βαριάνο των φυλακών μήπως και φύγω. Επιπλέον πλήρωσα ακόμη περισσότερα λεφτά σαν φορολογούμενος στο πετρέλαιο κίνησης όλων αυτών των οχημάτων και ακόμα περισσότερα σε όλα αυτά τα γεύματα που φέρατε και δεν δοκίμασε κανείς. Είναι αυτή η έννοια της εκπαίδευσης ρε άχρηστοι του υπουργείου και του ΓΕΕΦ; Είναι;
Για μένα ξέρεις τι σημαίνει εκπαίδευση; Δύο παρουσίες τον χρόνο σε πεδίο βολής για βολή φυσικά. Η μία με το ατομικό τυφέκιο και η άλλη με το όπλο της ειδικότητας σου (π.χ. πολυβόλο, αντιαρματικό κτλ.) Ο κάθε λόχος (όχι περισσότερα από 80 άτομα) ξεχωριστή μέρα για να κυλάει γρήγορα. Επιπλέον κάθε δύο με τρία χρόνια μπορείτε να παίρνετε για τοπογραφική ενημέρωση τους εφέδρους για να τους φρεσκάρετε την μνήμη. Και επιτέλους αυτοματοποιήστε τα συνεργία υποδοχής των εφέδρων και εγκαταλείψτε πια όλη αυτή την χαρτούρα. Σύνολο; 5-6 ώρες τον χρόνο. Λίγες και καλές. Και σίγουρα αν εφαρμόσετε αυτό τότε θα ακούτε και λιγότερα για την μάνα, την αδελφή, την γυναίκα και όλη σας την ράτσα. Στο κάτω κάτω τι φταίνε και αυτές οι καημένες. Εσείς και οι προϊστάμενοι σας είστε οι μαλάκες.
ΑΧΡΗΣΤΟΙ
Μόλις επέστρεψα από 24ωρη «άσκηση» του μπουρδέλου που αυτοαποκαλείται κυπριακός στρατός. Κάθε φορά που ξημερώνει η μέρα που με επιστρατεύει η πατρίδα θέλω να αυτοκτονήσω. Δεν μπορώ ρε. Με διακατέχει μια απελπισία. Πνίγομαι δεν αντέχω. Δεν μπορώ ρε. Πως γίνεται Ευρωπαίος πολίτης το 2011 να αναγκάζεται να βάζει το χακί και να το παίζει στρατιώτης. Η απόλυτη εξαθλίωση του ανθρώπινου είδους (ο στρατός δηλαδή) δεν έχει ημερομηνία λήξης σε αυτό το κωλονησι σε αυτή την βλακονησίδα. Η εμμονή και η ανάγκη μας να συντηρούμε ένα πρόβλημα (το Κυπριακό) καταλήγει στην ταλαιπωρία χιλιάδων ανθρώπων χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Για να βολεύονται όλοι αυτοί που υπηρετούν την Ε.Φ. αλλά και όλοι οι βολευτές υπουργοί και γενικά όσοι μιζόνονται μέσω του εξοπλισμού του μπουρδέλου, χάνονται εκατοντάδες εργατόωρες κάθε μέρα, των οποίων το κόστος επωμίζονται οι εταιρίες και οι αυτό-εργοδοτούμενοι έφεδροι.
Ακούστε πρόγραμμα εκπαίδευσης. Κατάταξη στο στρατόπεδο στις 8 και άμεση επιβίβαση στα Στάγιερ για μεταφορά των εφέδρων σε μη επανδρωμένα φυλάκια. Με απλά λόγια σε εγκαταλειμμένα φυλάκια. Η διαδρομή στην κάσια του φορτηγού Στάγιερ μέσα στα κάκκαφα είναι όπως ακριβώς την θυμάστε αλλά και φαντάζεστε όσοι δεν είχατε την τιμή. Αν είναι ο κώλος σας φιλέτο βοδινό γίνεται snitchel μέχρι να φτάσεις.
Ανοίγει η πόρτα του φυλακίου. Εγκαταλειμμένο εδώ και 2 χρόνια με στοιβαγμένα κάτι παλιοέπιπλα στην γωνιά και τρία διπλά κρεβάτια. Εδώ θα μείνετε την νύχτα σαράντα άτομα μας λένε. Όσοι χωράτε μέσα και οι άλλοι έξω στην εξοχή όπου στήσαμε αντίσκηνα. Τα αντίσκηνα δωράκι από τους Αμερικάνους από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χωρίς βάση αλλά και χωρίς καμία πρόνοια για να κρατάει εκτός νερό αέρα έντομα φίδια κ.τ.λ.
Η ώρα είναι 9. Δοκιμάσατε να μείνετε ποτέ κλεισμένοι σε ένα χώρο παρά την θέληση σας για οκτώ ώρες χωρίς να κάνετε τίποτα; Ούτε να εκπαιδευτείτε, ούτε να κοιμηθείτε ούτε να κάτσετε σαν άνθρωποι γιατί δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες. Οκτώ ώρες στα τσιμέντα και στο χώμα να κυλιέσαι μεταξύ τερατσιάς και ευκαλύπτου προσπαθώντας να κοινωνικοποιηθείς με ανθρώπους τους οποίους ελάχιστο γνωρίζεις έτσι απλά για να μιλήσεις με κάποιον. Το φαγητό στις 1 άθλιο όπως άθλια ήταν και η μισάωρη «εκπαίδευση» που μας έγινε στις 5 το απόγευμα. Τι εκπαίδευση δηλαδή. Σκατά στα μούτρα τους. Το να δείξεις πέντε σημεία σε ένα χάρτη κάθε άλλο παρά εκπαίδευση μπορεί να λέγεται.
Αφού «εκπαιδεύτηκες» λοιπόν πρέπει να βρεις κάποιο τρόπο να περάσεις και πάλι την ώρα σου μέχρι τις 9 το βράδυ που θα έρθουν τα σουβλάκια. Ακόμη 3 δηλαδή ώρες από τα ίδια. Και επιτέλους φτάνει το highlight της μέρας σου. Μια πίτα mix (όχι mixed) με μπύρα. Να φύγω να πάω σπίτι είπατε; Μμμμ. Λέτε να μην το σκέφτηκα. Να υπενθυμίσω ότι βρισκόμαστε σε τέλλιασμένο φυλάκιο με συνεχή (24ωρη) φύλαξη από μόνιμο αξιωματικό στην πύλη. Ναι καλά καταλάβατε. Είμαστε φυλακισμένοι. Φυλακισμένοι στο χώρο όπου ο χρόνος έχει πεθάνει και του έκαναν και 10 μνημόσυνα. Στις 11 λες να πας για ύπνο. Μπορεί να με πείτε και καλομαθημένο αλλά για προσπαθήστε εσείς να πέσετε κάτω στο χώμα με ένα sleeping bag και πέστε μου πόση ώρα θα κοιμηθείτε. Πέρασαν άλλες οκτώ ώρες μεταξύ ύπνου, πόνου, υπνου, πόνου ύπνου, πόνου, πόνου πόνου……..
Στις 8 το πρωί κουρασμένος, εκνευρισμένος και αηδιασμένος επιβιβάζεσαι και πάλι στο Στάγιερ για αναγνώριση θέσεων μάχης. Στα καρύδια μου ρε οι θέσεις μάχης σας. Λες και αν κάνετε επιστράτευση θα έρθω να τις επανδρώσω.
Και διερωτώμαι εγώ τώρα αφού ήρθα σπίτι. Τι έμαθα αυτές τις 28 ώρες που ήμουν εκεί; Ρε γαμώ το κέρατό σας γαμώ ΤΙΠΟΤΑ δεν έμαθα. Έχασα δουλειά, έχασα λεφτά, έχασα τις ώρες μου και επιπλέον σας πλήρωσα και όλους εσάς υπερωρίες για να έρχεστε να μου κάνετε τον βαριάνο των φυλακών μήπως και φύγω. Επιπλέον πλήρωσα ακόμη περισσότερα λεφτά σαν φορολογούμενος στο πετρέλαιο κίνησης όλων αυτών των οχημάτων και ακόμα περισσότερα σε όλα αυτά τα γεύματα που φέρατε και δεν δοκίμασε κανείς. Είναι αυτή η έννοια της εκπαίδευσης ρε άχρηστοι του υπουργείου και του ΓΕΕΦ; Είναι;
Για μένα ξέρεις τι σημαίνει εκπαίδευση; Δύο παρουσίες τον χρόνο σε πεδίο βολής για βολή φυσικά. Η μία με το ατομικό τυφέκιο και η άλλη με το όπλο της ειδικότητας σου (π.χ. πολυβόλο, αντιαρματικό κτλ.) Ο κάθε λόχος (όχι περισσότερα από 80 άτομα) ξεχωριστή μέρα για να κυλάει γρήγορα. Επιπλέον κάθε δύο με τρία χρόνια μπορείτε να παίρνετε για τοπογραφική ενημέρωση τους εφέδρους για να τους φρεσκάρετε την μνήμη. Και επιτέλους αυτοματοποιήστε τα συνεργία υποδοχής των εφέδρων και εγκαταλείψτε πια όλη αυτή την χαρτούρα. Σύνολο; 5-6 ώρες τον χρόνο. Λίγες και καλές. Και σίγουρα αν εφαρμόσετε αυτό τότε θα ακούτε και λιγότερα για την μάνα, την αδελφή, την γυναίκα και όλη σας την ράτσα. Στο κάτω κάτω τι φταίνε και αυτές οι καημένες. Εσείς και οι προϊστάμενοι σας είστε οι μαλάκες.
ΑΧΡΗΣΤΟΙ
Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011
Το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα
Έκανε η κότα το αυγό, ή το αυγό την κότα;
Είναι αυτό όντως το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα; Είναι σίγουρα αναπάντητο αλλά ποιος καίγεται; Αν είναι βιολογικό το αυγό υγιεινό και εύγευστο τότε εν πανα φύτρωσεν η κότα. Χεστήκαμε. Ποιος ενδιαφέρεται; Άλλο είναι το ερώτημα;
Τι θέλει η Κύπρια γυναίκα; Αυτό είναι το αιώνιο ερώτημα για κάθε κύπριο άντρα.
Εγώ σαν outsider πλέον, αφού απέχω από την αρένα του dating εδώ και κάτι χρόνια, μπορώ να μελετήσω και να παρατηρήσω συμπεριφορές με περισσότερη προσοχή και αντικειμενικότητα από ότι παλαιοτέρα. Σαν επιστήμονας ένα πράμα. O Yeah
Τις παλιές εποχές, πριν τες φασαρίες του 63, που πάλευα και εγώ στα μαρμαρένια αλώνια είχα το μυαλό μου θολωμένο με μια και μόνο σκέψη. Πρέπει να καταφέρω να της γελάσω πριν μου γελάσει τζείνη.
Το άγχος αυτό φυσικά με διακατείχε μόνο εντός Κύπρου. Γιατί στο εξωτερικό το παιχνίδι ήταν εντελώς διαφορετικό. Τόσο διαφορετικό ήταν μάλιστα που μέχρι να το συνηθίσω μάλλον για μαλαππάπα πρέπει να με περνούσαν. Ήταν ξεκάθαρο τι ήθελε η γυναίκα. Δεν λέω, υπήρχαν και περιπτώσεις όπου η 22χρονη μισομεθυσμένη Γερμανίδα- Αγγλίδα-Σουηδέζα συμφοιτήτρια έκαμνε σου κούτζια. Τις περισσότερες όμως φορές ήταν ξεκάθαρα τα πράγματα. Goal. Μην φανταστείτε φυσικά ότι ήμουν και ο Ronaldo (το φαινόμενο) στα καλά του, αλλά σίγουρα κάτι εκινήτουν.
Μετά έρχονταν οι διακοπές. Επιστροφή στην Κύπρο και στο άγχος. Ρε παιδιά δεν ξέρω τι παίζει τώρα με τα εικοσάχρονα αλλά πριν 10-15 χρόνια τα πράγματα δεν ήταν εύκολα στην Λευκωσία. Ήθελε πολύ ψήσιμο η φάση. Μα πάρα πολύ. Σε σημείο που το steak γινόταν well done και να φανταστείτε εγώ το τρώω medium rare.
Το σενάριο σχεδόν πάντα το ίδιο. Ναι ρε μου αρέσει αυτή. Πως θα την καταφέρω όμως να πέσει στο κρεβάτι μου χωρίς πολλά πολλά.. Αυτή άραγε τι θέλει; Θέλει σχέση; Πως θα το χειριστώ; Πως θα καταφέρω να την καταφέρω χωρίς να μου την καταφέρει αυτή; Πως θα τριπλάρω αυτήν την natural born bride χωρίς να μπλέξω;
Και όμως ήταν απίστευτο. Η ίδια γυναίκα που στο εξωτερικό σαν φοιτήτρια ήταν πρόσχαρη και δεκτική (σε όλα) στην Κύπρο τα καλοκαίρια και στις διακοπές έκανε νηστεία. Καθόλου κρέας αν δεν υποσχεθείς γάμο λουλούδια και παρανυφάκια. Ρε γαμώτη μου τι κωλοκατάσταση και αυτή. Όλες στο κλαμπ ακίνητες με το ποτό στο χέρι και την μύτη στα ουράνια. Να μην σου πώ ότι και το ποτό ήταν κόκα κόλα.
Και όταν και αν κατάφερνες να προσπεράσεις τα εμπόδια, τα συρματοπλέγματα και τα ναρκοπέδια και τελικά αποσπούσες τον μαγικό αριθμό τι έγινε; Goal θα έβαζες μόνο σε δύο περιπτώσεις. Εάν έκανες την σοβαρή κίνηση και έβγαινες καμιά 10αριά dates ή εάν φαινόσουν μαλάκας. Στην πρώτη περίπτωση το σενάριο προβλεπόμενο. Στην δεύτερη περίπτωση όμως εξελισσόταν κάπως έτσι. Βεβαίως και μου αρέσεις, τι γυναίκα είσαι εσύ, ναι να βγούμε και αύριο να πάμε όπου θες εσύ, βεβαίως και είμαι σοβαρός εγώ μαλακίες εν κάμνω, ανατροπή και πέναλτι, goal και την άλλη μέρα κλειστό το κινητό και μένουμε σπίτι λίγες μέρες να μεν μας κόψει πούποτε.
Πάντα όμως ανεξαρτήτως αποτελέσματος με βασάνιζε ένα ερώτημα. Τι τεράστιες αντιστάσεις μπορεί να έχει κάποια κοπέλα και πόσο παιχνίδι μπορεί να παίζει χωρίς να σκοράρει. Καλό είναι το ποδόσφαιρο αλλά όταν λήγει κάθε φορά το παιχνίδι στο 0-0 να το χέσω για άθλημα. Καλύτερα πινγκ-πονγκ. Δηλαδή κάνω εγώ τα αυτιά μου όπως του Jumbo του ελέφαντα τρεις ολόκληρες ώρες στο κλαμπ για να σε ακούω. Πίνουμε ωραία και καλά το ποτάκι μας και κυλά η συζήτηση όπως το νερό. Σε έπεισα μάλιστα να κατεβάσουμε και ένα-δυο σφηνάκια μαζί και εκεί που ετοιμάζεται ο επιθετικός μου να σκοράρει και να βγάλει και την φανέλα στους πανηγυρισμούς.....καληνύχτα τα λέμε αύριο αν θες. Μα τι καληνύχτα. Τώρα έπρεπε να αρχίσει η νύχτα. Γαμώ τις αντιστάσεις μου γαμώ.
Να μου πεις καλά ρε. Και τι σε νοιάζει εσένα. Αφού είσαι πλέον εκτός παιχνιδιού τωρά το θυμήθηκες. Έ τι να κάμω αφού τα βλέπω να μην τα σχολιάσω; Μπορεί να είμαι εκτός αγοράς αλλά το παιχνίδι το παρακολουθώ. Στενά και καθημερινά. Αφού εσσω μου εν τζαι κάθουμαι. Πίνω το ποτό μου και παρακολουθώ όπως είπα και πιο πάνω από επιστημονικό ενδιαφέρον.
Παρακολουθώ από την μια τους single φίλους μου οι οποίοι πασχίζουν να βρουν γκόμενα να ταιριάξουν. Ο ένας μου λέει ρε μαλάκα ένα μήνα βγαίναμε και μου κουβάλησε την τσάντα με τα ρούχα της στο διαμέρισμα. Ο άλλος μου λέει ρε μαλάκα στην εβδομάδα μου έκανε παρατήρηση ότι δουλεφκω πολλά τζαι εν με θωρεί. Ο άλλος μου παραπονιέται ρε μαλάκα (όπως αντιλαμβάνεστε είμαι όντως μεγάλος μαλάκας) ετάισα την 3 φοράς τζαι ακόμα χαρά εν είδαμε. Η άλλη του γνώρισε όλες τις φίλες της στις 5 μέρες, η άλλη είπε του να μεν πάει μάππα τζαι να παν μαζί σινεμά (τεράστιο λάθος να το αποφεύγετε πας τα ιερά με τζίζετε), η άλλη του γνώρισε τους γονείς της στον μήνα, η άλλη του μίλησε για γάμο στους δύο μήνες και πάει λέγοντας. Μην σας πω για ορισμένες νυν γκόμενες που άλλα τους εδείξαν τζαι άλλα τους εμπήξαν. Δεν θέλω καν να αρχίσω.
Οι κοπέλες από την άλλη σε παρόμοια επίσης φάση. Ανομβρία μεγάλη. Δεν υπάρχουν άντρες πια, και δεν γίνεται να φλερτάρουμε εμείς, και είναι όλοι μαμμόθρεφτοι, και είναι όλοι αχαίρευτοι που μόνο με ξένες παν. Ε μα ρε κοπέλα μου τι να κάμουμε άνοιξε η αγορά. Δυστυχώς η εποχή (το 1998) που σε πλησιάζαμε στο μπαρ του Zoo-Σφηνάκια και μας έλεγες talk to the hand πριν καν ανοίξουμε το στόμα μας έχει περάσει. Γιατί όντως υπήρξε μια περίοδος όπου η Λευκωσιάτισα είχε την ψευδαίσθηση ότι κατάγεται από το Manhattan και ο Λευκωσιάτης που την προσεγγίζει από το New Jersey. Πέρασε μεν αυτή η εποχή αλλά τα πράγματα δεν είναι και πολύ πιο εύκολα. Είναι ίσως πιο εύκολα στο σεξ αλλά στο θέμα σχέσης παραμένουν δύσκολα.
Ο Κύπριος αντέδρασε κλώτσησε και μπήκε στην αντεπίθεση. Πλέον δεν κάνει καν προσπάθεια. Έγινε ακόμα πιο μαλάκας έδωκε με τα μούτρα πάνω στο ξένο προϊόν και μάλιστα με την βοήθεια της τσέπης του νομίζει ότι έγινε και ο Δον Καυλών. Η Κύπρια από την άλλη είναι περίπου στην ίδια φάση, με λιγότερες μεν αντιστάσεις αλλά με παρόμοια κολλήματα και κατάλοιπα πουριτανισμού στην συμπεριφορά της.
Ήμουν πρόσφατα παρών σε τραπέζι με φίλους όπου μια κοπέλα φωνάζει και βρίζει δημόσια τον άξεστο μεθυσμένο που την μπαλαμούτιαζε στο κλαμπ. Όλα καλά και λογικά μέχρι αυτού του σημείου. Που πας ρε γύφτο με απλωμένο το χέρι να κυνηγήσεις κώλους; Ε; Σε καταλαβαίνω απόλυτα της λέω. Πως γίνεται όμως δέκα λεπτά μετά το φτύσιμο-χέσιμο να απαντά ναζιάρικά και σεξουαλικά στα μηνύματα του άξεστου στο κινητό. Ναι του ίδιου με το μακρύ χέρι-χουφτωτήρα. Ρε κουμπαρε έννα μας παντρέψεις μ’αδρωπο εσύ. Άλλα ελάλες πριν 5 λεπτά. Θα καϊλϊσει άραγε; Χλωμό. Απλό παιχνίδι και το λεγόμενο cock teasing έτσι για να ανεβεί η αυτοπεποίθηση μας.
Συμπέρασμα. Λίγα άλλαξαν σε αυτό το παιχνίδι το οποίο εμείς οι Κύπριοι και ειδικά οι Λευκωσιάτες δεν το παίζουμε καλά. Δεν το έχουμε ρε παιδί μου. Όπως οι Εγγλέζοι ας πούμε δεν παίζουν basket αλλά παίζουν μάππα τζαι cricket. Έ κάπως έτσι. Εμείς είμαστε καλοί στα σκατούλλικα ας πούμε. Ε σε πόσα πράματα να εν καλό το πλάσμα.
Υ.Γ. Εάν φαίνομαι μισογύνης είναι παρεξήγηση. Απλά γράφω τα γεγονότα από την ανδρική μεριά. Φαντάζομαι και οι κοπέλες έχουν πολλά να πουν.
Υ.Γ.2 Επικεντρώνομαι στους Λευκωσιάτες-Λευκωσιάτισσες γιατί κάθε επαρχία έχει διαφορές στον τρόπο αντιμετώπισης του φλερτ.
Είναι αυτό όντως το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα; Είναι σίγουρα αναπάντητο αλλά ποιος καίγεται; Αν είναι βιολογικό το αυγό υγιεινό και εύγευστο τότε εν πανα φύτρωσεν η κότα. Χεστήκαμε. Ποιος ενδιαφέρεται; Άλλο είναι το ερώτημα;
Τι θέλει η Κύπρια γυναίκα; Αυτό είναι το αιώνιο ερώτημα για κάθε κύπριο άντρα.
Εγώ σαν outsider πλέον, αφού απέχω από την αρένα του dating εδώ και κάτι χρόνια, μπορώ να μελετήσω και να παρατηρήσω συμπεριφορές με περισσότερη προσοχή και αντικειμενικότητα από ότι παλαιοτέρα. Σαν επιστήμονας ένα πράμα. O Yeah
Τις παλιές εποχές, πριν τες φασαρίες του 63, που πάλευα και εγώ στα μαρμαρένια αλώνια είχα το μυαλό μου θολωμένο με μια και μόνο σκέψη. Πρέπει να καταφέρω να της γελάσω πριν μου γελάσει τζείνη.
Το άγχος αυτό φυσικά με διακατείχε μόνο εντός Κύπρου. Γιατί στο εξωτερικό το παιχνίδι ήταν εντελώς διαφορετικό. Τόσο διαφορετικό ήταν μάλιστα που μέχρι να το συνηθίσω μάλλον για μαλαππάπα πρέπει να με περνούσαν. Ήταν ξεκάθαρο τι ήθελε η γυναίκα. Δεν λέω, υπήρχαν και περιπτώσεις όπου η 22χρονη μισομεθυσμένη Γερμανίδα- Αγγλίδα-Σουηδέζα συμφοιτήτρια έκαμνε σου κούτζια. Τις περισσότερες όμως φορές ήταν ξεκάθαρα τα πράγματα. Goal. Μην φανταστείτε φυσικά ότι ήμουν και ο Ronaldo (το φαινόμενο) στα καλά του, αλλά σίγουρα κάτι εκινήτουν.
Μετά έρχονταν οι διακοπές. Επιστροφή στην Κύπρο και στο άγχος. Ρε παιδιά δεν ξέρω τι παίζει τώρα με τα εικοσάχρονα αλλά πριν 10-15 χρόνια τα πράγματα δεν ήταν εύκολα στην Λευκωσία. Ήθελε πολύ ψήσιμο η φάση. Μα πάρα πολύ. Σε σημείο που το steak γινόταν well done και να φανταστείτε εγώ το τρώω medium rare.
Το σενάριο σχεδόν πάντα το ίδιο. Ναι ρε μου αρέσει αυτή. Πως θα την καταφέρω όμως να πέσει στο κρεβάτι μου χωρίς πολλά πολλά.. Αυτή άραγε τι θέλει; Θέλει σχέση; Πως θα το χειριστώ; Πως θα καταφέρω να την καταφέρω χωρίς να μου την καταφέρει αυτή; Πως θα τριπλάρω αυτήν την natural born bride χωρίς να μπλέξω;
Και όμως ήταν απίστευτο. Η ίδια γυναίκα που στο εξωτερικό σαν φοιτήτρια ήταν πρόσχαρη και δεκτική (σε όλα) στην Κύπρο τα καλοκαίρια και στις διακοπές έκανε νηστεία. Καθόλου κρέας αν δεν υποσχεθείς γάμο λουλούδια και παρανυφάκια. Ρε γαμώτη μου τι κωλοκατάσταση και αυτή. Όλες στο κλαμπ ακίνητες με το ποτό στο χέρι και την μύτη στα ουράνια. Να μην σου πώ ότι και το ποτό ήταν κόκα κόλα.
Και όταν και αν κατάφερνες να προσπεράσεις τα εμπόδια, τα συρματοπλέγματα και τα ναρκοπέδια και τελικά αποσπούσες τον μαγικό αριθμό τι έγινε; Goal θα έβαζες μόνο σε δύο περιπτώσεις. Εάν έκανες την σοβαρή κίνηση και έβγαινες καμιά 10αριά dates ή εάν φαινόσουν μαλάκας. Στην πρώτη περίπτωση το σενάριο προβλεπόμενο. Στην δεύτερη περίπτωση όμως εξελισσόταν κάπως έτσι. Βεβαίως και μου αρέσεις, τι γυναίκα είσαι εσύ, ναι να βγούμε και αύριο να πάμε όπου θες εσύ, βεβαίως και είμαι σοβαρός εγώ μαλακίες εν κάμνω, ανατροπή και πέναλτι, goal και την άλλη μέρα κλειστό το κινητό και μένουμε σπίτι λίγες μέρες να μεν μας κόψει πούποτε.
Πάντα όμως ανεξαρτήτως αποτελέσματος με βασάνιζε ένα ερώτημα. Τι τεράστιες αντιστάσεις μπορεί να έχει κάποια κοπέλα και πόσο παιχνίδι μπορεί να παίζει χωρίς να σκοράρει. Καλό είναι το ποδόσφαιρο αλλά όταν λήγει κάθε φορά το παιχνίδι στο 0-0 να το χέσω για άθλημα. Καλύτερα πινγκ-πονγκ. Δηλαδή κάνω εγώ τα αυτιά μου όπως του Jumbo του ελέφαντα τρεις ολόκληρες ώρες στο κλαμπ για να σε ακούω. Πίνουμε ωραία και καλά το ποτάκι μας και κυλά η συζήτηση όπως το νερό. Σε έπεισα μάλιστα να κατεβάσουμε και ένα-δυο σφηνάκια μαζί και εκεί που ετοιμάζεται ο επιθετικός μου να σκοράρει και να βγάλει και την φανέλα στους πανηγυρισμούς.....καληνύχτα τα λέμε αύριο αν θες. Μα τι καληνύχτα. Τώρα έπρεπε να αρχίσει η νύχτα. Γαμώ τις αντιστάσεις μου γαμώ.
Να μου πεις καλά ρε. Και τι σε νοιάζει εσένα. Αφού είσαι πλέον εκτός παιχνιδιού τωρά το θυμήθηκες. Έ τι να κάμω αφού τα βλέπω να μην τα σχολιάσω; Μπορεί να είμαι εκτός αγοράς αλλά το παιχνίδι το παρακολουθώ. Στενά και καθημερινά. Αφού εσσω μου εν τζαι κάθουμαι. Πίνω το ποτό μου και παρακολουθώ όπως είπα και πιο πάνω από επιστημονικό ενδιαφέρον.
Παρακολουθώ από την μια τους single φίλους μου οι οποίοι πασχίζουν να βρουν γκόμενα να ταιριάξουν. Ο ένας μου λέει ρε μαλάκα ένα μήνα βγαίναμε και μου κουβάλησε την τσάντα με τα ρούχα της στο διαμέρισμα. Ο άλλος μου λέει ρε μαλάκα στην εβδομάδα μου έκανε παρατήρηση ότι δουλεφκω πολλά τζαι εν με θωρεί. Ο άλλος μου παραπονιέται ρε μαλάκα (όπως αντιλαμβάνεστε είμαι όντως μεγάλος μαλάκας) ετάισα την 3 φοράς τζαι ακόμα χαρά εν είδαμε. Η άλλη του γνώρισε όλες τις φίλες της στις 5 μέρες, η άλλη είπε του να μεν πάει μάππα τζαι να παν μαζί σινεμά (τεράστιο λάθος να το αποφεύγετε πας τα ιερά με τζίζετε), η άλλη του γνώρισε τους γονείς της στον μήνα, η άλλη του μίλησε για γάμο στους δύο μήνες και πάει λέγοντας. Μην σας πω για ορισμένες νυν γκόμενες που άλλα τους εδείξαν τζαι άλλα τους εμπήξαν. Δεν θέλω καν να αρχίσω.
Οι κοπέλες από την άλλη σε παρόμοια επίσης φάση. Ανομβρία μεγάλη. Δεν υπάρχουν άντρες πια, και δεν γίνεται να φλερτάρουμε εμείς, και είναι όλοι μαμμόθρεφτοι, και είναι όλοι αχαίρευτοι που μόνο με ξένες παν. Ε μα ρε κοπέλα μου τι να κάμουμε άνοιξε η αγορά. Δυστυχώς η εποχή (το 1998) που σε πλησιάζαμε στο μπαρ του Zoo-Σφηνάκια και μας έλεγες talk to the hand πριν καν ανοίξουμε το στόμα μας έχει περάσει. Γιατί όντως υπήρξε μια περίοδος όπου η Λευκωσιάτισα είχε την ψευδαίσθηση ότι κατάγεται από το Manhattan και ο Λευκωσιάτης που την προσεγγίζει από το New Jersey. Πέρασε μεν αυτή η εποχή αλλά τα πράγματα δεν είναι και πολύ πιο εύκολα. Είναι ίσως πιο εύκολα στο σεξ αλλά στο θέμα σχέσης παραμένουν δύσκολα.
Ο Κύπριος αντέδρασε κλώτσησε και μπήκε στην αντεπίθεση. Πλέον δεν κάνει καν προσπάθεια. Έγινε ακόμα πιο μαλάκας έδωκε με τα μούτρα πάνω στο ξένο προϊόν και μάλιστα με την βοήθεια της τσέπης του νομίζει ότι έγινε και ο Δον Καυλών. Η Κύπρια από την άλλη είναι περίπου στην ίδια φάση, με λιγότερες μεν αντιστάσεις αλλά με παρόμοια κολλήματα και κατάλοιπα πουριτανισμού στην συμπεριφορά της.
Ήμουν πρόσφατα παρών σε τραπέζι με φίλους όπου μια κοπέλα φωνάζει και βρίζει δημόσια τον άξεστο μεθυσμένο που την μπαλαμούτιαζε στο κλαμπ. Όλα καλά και λογικά μέχρι αυτού του σημείου. Που πας ρε γύφτο με απλωμένο το χέρι να κυνηγήσεις κώλους; Ε; Σε καταλαβαίνω απόλυτα της λέω. Πως γίνεται όμως δέκα λεπτά μετά το φτύσιμο-χέσιμο να απαντά ναζιάρικά και σεξουαλικά στα μηνύματα του άξεστου στο κινητό. Ναι του ίδιου με το μακρύ χέρι-χουφτωτήρα. Ρε κουμπαρε έννα μας παντρέψεις μ’αδρωπο εσύ. Άλλα ελάλες πριν 5 λεπτά. Θα καϊλϊσει άραγε; Χλωμό. Απλό παιχνίδι και το λεγόμενο cock teasing έτσι για να ανεβεί η αυτοπεποίθηση μας.
Συμπέρασμα. Λίγα άλλαξαν σε αυτό το παιχνίδι το οποίο εμείς οι Κύπριοι και ειδικά οι Λευκωσιάτες δεν το παίζουμε καλά. Δεν το έχουμε ρε παιδί μου. Όπως οι Εγγλέζοι ας πούμε δεν παίζουν basket αλλά παίζουν μάππα τζαι cricket. Έ κάπως έτσι. Εμείς είμαστε καλοί στα σκατούλλικα ας πούμε. Ε σε πόσα πράματα να εν καλό το πλάσμα.
Υ.Γ. Εάν φαίνομαι μισογύνης είναι παρεξήγηση. Απλά γράφω τα γεγονότα από την ανδρική μεριά. Φαντάζομαι και οι κοπέλες έχουν πολλά να πουν.
Υ.Γ.2 Επικεντρώνομαι στους Λευκωσιάτες-Λευκωσιάτισσες γιατί κάθε επαρχία έχει διαφορές στον τρόπο αντιμετώπισης του φλερτ.
Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011
Πόλεμος.....Γιούπι
Ένα μικρό πόστ θα ήθελα να κάμω γιατί δεν άντεχα με την βλακεία που άκουσα. Όχι τίποτα άλλο αλλά να μπω και στο κλίμα γιατί πάω και έφεδρος αυτές τις μέρες.
Έρχεται ο μικρός ξάδελφος προχτές, ο οποίος πήγε στρατιώτης (τι πήγε;) το καλοκαίρι. Σας παρουσιάζω την συζήτηση μας.
«ρε Critic έννα κέμετε τζαιρό να με δείτε μάλλον»
Του απαντώ «γιατί ρε Critico cousin τι έγινε;;;;;;» με κάποια ανησυχία θα πρέπει να παραδεχτώ γιατί ήταν απόλυτα σοβαρός.
«Ε έτο αφού μάλλον έννα έσιει επιφυλακή. Αφού πάμε για πόλεμο κατά 90%».
«Τζαι ποιος έφκαλε τούντο ποσοστό ρε cousin»; Του λέω εμφανώς ανήσυχος. Εν ξέρεις ποττέ. Μπορεί ο μιτσής να ακουσε κανένα νέο που μου ξέφυγε εμένα.
«Ε έτο είπαν μας το στον στρατό. Εκάμαν μας μιαν ανάλυση τζαι είπαν μας ότι έχει πιθανότητες 90% να κάμει πόλεμο η Τουρκία μαζί μας τζαι με το Ισραήλ. Μόνο 10% πιθανότητες έχει για απλό επεισόδιο»
«Ακου να σου πω ρε ανίψι. Μεν τους ακούεις γιε μου τζαι άλλο που μια μαλακία εν λαλούν. Είσαι νέος ακόμα τζαι έννα το καταλάβεις σιγά σιγά».
Συμπέρασμα. Βρήκαν και πάλι λόγο ύπαρξης οι βοσκοί του Κυπριακού στρατού. Βρήκαν πάτημα για να μας πείσουν ότι σωστά κάνει η κυβέρνηση και δεν τους τα έκλεισε εδώ και χρόνια. Τώρα ειδικά, με την ένταση που υπάρχει με την Τουρκία να δούμε τι άλλο θα ακούσουμε.
Άκου ιμις 90% πιθανότητες. Ρε βοσκέ δαμέ να περπατήσεις 100 μέτρα χωρίς να ππέσεις χαμέ εν τα καταφέρνεις οι να μου φκάλεις τζαι τα odds.
Βλάκες.
Έρχεται ο μικρός ξάδελφος προχτές, ο οποίος πήγε στρατιώτης (τι πήγε;) το καλοκαίρι. Σας παρουσιάζω την συζήτηση μας.
«ρε Critic έννα κέμετε τζαιρό να με δείτε μάλλον»
Του απαντώ «γιατί ρε Critico cousin τι έγινε;;;;;;» με κάποια ανησυχία θα πρέπει να παραδεχτώ γιατί ήταν απόλυτα σοβαρός.
«Ε έτο αφού μάλλον έννα έσιει επιφυλακή. Αφού πάμε για πόλεμο κατά 90%».
«Τζαι ποιος έφκαλε τούντο ποσοστό ρε cousin»; Του λέω εμφανώς ανήσυχος. Εν ξέρεις ποττέ. Μπορεί ο μιτσής να ακουσε κανένα νέο που μου ξέφυγε εμένα.
«Ε έτο είπαν μας το στον στρατό. Εκάμαν μας μιαν ανάλυση τζαι είπαν μας ότι έχει πιθανότητες 90% να κάμει πόλεμο η Τουρκία μαζί μας τζαι με το Ισραήλ. Μόνο 10% πιθανότητες έχει για απλό επεισόδιο»
«Ακου να σου πω ρε ανίψι. Μεν τους ακούεις γιε μου τζαι άλλο που μια μαλακία εν λαλούν. Είσαι νέος ακόμα τζαι έννα το καταλάβεις σιγά σιγά».
Συμπέρασμα. Βρήκαν και πάλι λόγο ύπαρξης οι βοσκοί του Κυπριακού στρατού. Βρήκαν πάτημα για να μας πείσουν ότι σωστά κάνει η κυβέρνηση και δεν τους τα έκλεισε εδώ και χρόνια. Τώρα ειδικά, με την ένταση που υπάρχει με την Τουρκία να δούμε τι άλλο θα ακούσουμε.
Άκου ιμις 90% πιθανότητες. Ρε βοσκέ δαμέ να περπατήσεις 100 μέτρα χωρίς να ππέσεις χαμέ εν τα καταφέρνεις οι να μου φκάλεις τζαι τα odds.
Βλάκες.
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν
Το είπε ο Χαρίλαος Τρικούπης στην βουλή των Ελλήνων το 1893 όταν η Ελλάδα λόγω αδυναμίας να αποπληρώσει το δημόσιο της χρέος δεν μπόρεσε να αποφύγει την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Θα έπρεπε να το πει και ο Κίκης Καζαμίας την Παρασκευή όταν και είχαν ξεσπάσει τα σενάρια περί δανεισμού της χώρας μας από την Ρωσία.
Τι σημαίνει να πτωχεύσει μια χώρα; Όταν αυτή είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτό είναι πολύ πιο απλό από ότι ακούγεται. Δηλαδή δεν πρέπει να καταλήξει σε μια κατάσταση εξευτελισμού όπως έγινε στην Αργεντινή το 1999 όταν και ο κόσμος έκαιγε στους δρόμους τα πέσος του των οποίων η αξία είχε κατακλύσει εξανεμίζοντας προσωπικές περιουσίες σε διάστημα λίγων εβδομάδων.
Όχι δεν είναι τόσο σκληρή και απότομη η χρεοκοπία για κάποιο μέλος της Ευρωζώνης (ακόμη) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και ανώδυνη. Είναι επώδυνη και δύσκολη κυρίως λόγω της αδυναμίας του κράτους να στηρίξει την ανάκαμψη του στο λεγόμενο monetary policy (νομισματική πολιτική) αφού αυτό εφαρμόζεται ενιαία στην Ευρωζώνη. Μπορεί να εφαρμόσει μόνο μέτρα τα οποία εμπίπτουν στο fiscal policy. Δηλαδή νέες φορολογίες αλλά και αποκοπές. Αυτή η οικονομική στρατηγική όμως οδηγεί σε μια αργή ανάκαμψη αφού οι εν λόγω πολιτικές σκοτώνουν την ανάπτυξη. Όπως γίνεται τώρα στην Ελλάδα την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Όπως θα έπρεπε να γίνει και στην Κύπρο.
Όσο όμως και αν φοβίζει αυτή η λέξη (χρεοκοπία) όσο και αν αποφεύγεται και δεν βγαίνει με τίποτα από τα στόματα των πολιτικών, η ουσία είναι μια. Όταν πλέον δεν μπορείς να αποπληρώσεις το χρέος σου δανειζόμενος από τις αγορές, και χρειάζεσαι την βοήθεια κάποιου μηχανισμού τότε στην ουσία έχεις χρεοκοπήσει.
Δεν έρχεται μόνος του όμως ο μηχανισμός στήριξης να σου προσφέρει χρήμα. Όρος είναι το κράτος μέλος να παραδεχτεί ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους δανειστές του μέσω νέου δανεισμού από τις αγορές λόγω ψηλών επιτοκίων και έτσι χρειάζεται στήριξη.
Τι σημαίνει στήριξη; Μόλις ζητηθεί η βοήθεια, η Επιτροπή το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αξιολογούν την ικανότητα αποπληρωμής του χρέους της χώρας. Εάν αυτό δεν είναι βιώσιμο και όντως η χώρα αδυνατεί να αποπληρώσει τα χρέη της, τότε η επιτροπή και το ΔΝΤ θα δανείσουν αλλά θα καθορίσουν παράλληλα μαζί με την χώρα ένα σχέδιο προσαρμογής. Αυτό σαν αντάλλαγμα θα έχει ένα πλάνο λιτότητας. Με λίγα λόγια δανείζουν με ξεκολιάρικους όρους. Όπως στην Ελλάδα.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά τονίζεται ότι η χώρα πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Πράγμα που έκαναν οι Έλληνες οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί. Όχι όμως οι Κύπριοι. Οι Κύπριοι αποφάσισαν να χρεοκοπήσουν με στυλ. Να χρεοκοπήσουν ζητώντας βοήθεια από την μητέρα Ρωσία και όχι από την μητέρα Ευρώπη. Θα συνάψουμε δάνειο από την Ρωσία ύψους 2.5δις με χαμηλό επιτόκιο (μάλλον 4.50%) για πέντε χρόνια για να καλύψουμε τις άμεσες μας ανάγκες τις οποίες και δεν μπορούμε πλέον να αποπληρώσουμε. Γιατί όμως να δανειστούμε από τους Ρώσους; Και το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί να μας δανείσουν οι Ρώσοι;
Μια πρώτη εκτίμηση είναι ότι μας δανείζουν έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την διατήρηση δύο σημαντικών για αυτούς κομματιών της Κυπριακής οικονομίας. Δηλαδή την εταιρική φορολογία του 10% και την ανωνυμία των καταθέσεων τους και την ευκολία που τους παρέχουμε στο ξέπλυμα χρήματος. Αυτά όλα θα άλλαζαν εάν τα λεφτά μας τα δάνειζε ο μηχανισμός και η Ευρώπη. Μάλιστα το πρώτο που θα άλλαζε είναι η φορολογία. Δεν τους συνέφερε αυτό τους Ρώσους. Που αλλού στην Ευρώπη θα βρουν τέτοιες λέρες σαν τους Κύπριους να τους κάνουν τις βρομοδουλειές τους. Μάλιστα εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πουθενά αλλού.
Τι όρους όμως θα βάλει η Ρωσία για να δανείσει αυτά τα λεφτά; Ποιος ξέρει; Μάλλον όρους οι οποίοι θα μας αναγκάζουν να εξακολουθούμε να είμαστε βρομισμένοι. Το πιο πιθανόν. Το παράξενο είναι ότι την κίνηση αυτή χαιρέτισαν και σοβαροί οικονομολόγοι όπως τον Ορφανίδη. Δεν ξέρω ίσως κάτι χάνω εγώ, κάτι δεν βλέπω σωστά.
Αυτό που βλέπω όμως ξεκάθαρα είναι μια χώρα η οποία χρεοκόπησε και δεν είχε τουλάχιστον την παραμικρή τσίπα απάνω της να το παραδεχτεί. Να πάει στην μαμά της και να της ρε μάνα ναι τα έκανα σκατά έφαγα όλα τα λεφτά μου και τώρα χρειάζομαι βοήθεια. Από τούδε και στο εξής θα είμαι καλό παιδί και θα κάνω ότι μου πεις. Όχι εμείς προτιμήσαμε αντί να πάμε στην μαμά μας να πάμε στον κοπρίτη τον φίλο μας του Piccadilly (κακόφημο σφαιριστήριο της πρωτεύουσας) να ζητήσουμε δανεικά. Ε όπως στρώνεις τζοιμάσαι. Τι όρους νομίζεις θα σου βάλει ο Piccadilly boy; Να είστε σίγουροι ότι δεν θα τους μάθουμε τώρα. Θα αρχίσουν να βγαίνουν στην επιφάνεια αργότερα. Μαζί με τους υπόλοιπους βόθρους που μαζεύουμε.
Ντροπή. ΝΤΡΟΠΗ
Υ.Γ. Δύο διορθώσεις
1. Όταν έγραφα πριν ένα χρόνο ότι δεν θα αργήσει η μέρα όπου θα χρεοκοπήσουμε και θα έρθει να μας σώσει η ΕΕ θα έπρεπε να σκεφτώ και το ενδεχόμενο να μας σώσει η Ρωσία. Γιατί από τότε ήταν ξεκάθαρα τα πράγματα. Απλά μας τα έκρυβαν και πάλι.
2. Επίσης 27-02-2012 ήταν η προβλεπόμενη ημερομηνία χρεοκοπίας. Η ημερομηνία δηλαδή που θα έπρεπε να απευθυνθούμε και πάλι στις ξένες αγορές για δανεισμό. Τελικά τα χρειαστήκαμε νωρίτερα.
Τι σημαίνει να πτωχεύσει μια χώρα; Όταν αυτή είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτό είναι πολύ πιο απλό από ότι ακούγεται. Δηλαδή δεν πρέπει να καταλήξει σε μια κατάσταση εξευτελισμού όπως έγινε στην Αργεντινή το 1999 όταν και ο κόσμος έκαιγε στους δρόμους τα πέσος του των οποίων η αξία είχε κατακλύσει εξανεμίζοντας προσωπικές περιουσίες σε διάστημα λίγων εβδομάδων.
Όχι δεν είναι τόσο σκληρή και απότομη η χρεοκοπία για κάποιο μέλος της Ευρωζώνης (ακόμη) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και ανώδυνη. Είναι επώδυνη και δύσκολη κυρίως λόγω της αδυναμίας του κράτους να στηρίξει την ανάκαμψη του στο λεγόμενο monetary policy (νομισματική πολιτική) αφού αυτό εφαρμόζεται ενιαία στην Ευρωζώνη. Μπορεί να εφαρμόσει μόνο μέτρα τα οποία εμπίπτουν στο fiscal policy. Δηλαδή νέες φορολογίες αλλά και αποκοπές. Αυτή η οικονομική στρατηγική όμως οδηγεί σε μια αργή ανάκαμψη αφού οι εν λόγω πολιτικές σκοτώνουν την ανάπτυξη. Όπως γίνεται τώρα στην Ελλάδα την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Όπως θα έπρεπε να γίνει και στην Κύπρο.
Όσο όμως και αν φοβίζει αυτή η λέξη (χρεοκοπία) όσο και αν αποφεύγεται και δεν βγαίνει με τίποτα από τα στόματα των πολιτικών, η ουσία είναι μια. Όταν πλέον δεν μπορείς να αποπληρώσεις το χρέος σου δανειζόμενος από τις αγορές, και χρειάζεσαι την βοήθεια κάποιου μηχανισμού τότε στην ουσία έχεις χρεοκοπήσει.
Δεν έρχεται μόνος του όμως ο μηχανισμός στήριξης να σου προσφέρει χρήμα. Όρος είναι το κράτος μέλος να παραδεχτεί ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους δανειστές του μέσω νέου δανεισμού από τις αγορές λόγω ψηλών επιτοκίων και έτσι χρειάζεται στήριξη.
Τι σημαίνει στήριξη; Μόλις ζητηθεί η βοήθεια, η Επιτροπή το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αξιολογούν την ικανότητα αποπληρωμής του χρέους της χώρας. Εάν αυτό δεν είναι βιώσιμο και όντως η χώρα αδυνατεί να αποπληρώσει τα χρέη της, τότε η επιτροπή και το ΔΝΤ θα δανείσουν αλλά θα καθορίσουν παράλληλα μαζί με την χώρα ένα σχέδιο προσαρμογής. Αυτό σαν αντάλλαγμα θα έχει ένα πλάνο λιτότητας. Με λίγα λόγια δανείζουν με ξεκολιάρικους όρους. Όπως στην Ελλάδα.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά τονίζεται ότι η χώρα πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Πράγμα που έκαναν οι Έλληνες οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί. Όχι όμως οι Κύπριοι. Οι Κύπριοι αποφάσισαν να χρεοκοπήσουν με στυλ. Να χρεοκοπήσουν ζητώντας βοήθεια από την μητέρα Ρωσία και όχι από την μητέρα Ευρώπη. Θα συνάψουμε δάνειο από την Ρωσία ύψους 2.5δις με χαμηλό επιτόκιο (μάλλον 4.50%) για πέντε χρόνια για να καλύψουμε τις άμεσες μας ανάγκες τις οποίες και δεν μπορούμε πλέον να αποπληρώσουμε. Γιατί όμως να δανειστούμε από τους Ρώσους; Και το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί να μας δανείσουν οι Ρώσοι;
Μια πρώτη εκτίμηση είναι ότι μας δανείζουν έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την διατήρηση δύο σημαντικών για αυτούς κομματιών της Κυπριακής οικονομίας. Δηλαδή την εταιρική φορολογία του 10% και την ανωνυμία των καταθέσεων τους και την ευκολία που τους παρέχουμε στο ξέπλυμα χρήματος. Αυτά όλα θα άλλαζαν εάν τα λεφτά μας τα δάνειζε ο μηχανισμός και η Ευρώπη. Μάλιστα το πρώτο που θα άλλαζε είναι η φορολογία. Δεν τους συνέφερε αυτό τους Ρώσους. Που αλλού στην Ευρώπη θα βρουν τέτοιες λέρες σαν τους Κύπριους να τους κάνουν τις βρομοδουλειές τους. Μάλιστα εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πουθενά αλλού.
Τι όρους όμως θα βάλει η Ρωσία για να δανείσει αυτά τα λεφτά; Ποιος ξέρει; Μάλλον όρους οι οποίοι θα μας αναγκάζουν να εξακολουθούμε να είμαστε βρομισμένοι. Το πιο πιθανόν. Το παράξενο είναι ότι την κίνηση αυτή χαιρέτισαν και σοβαροί οικονομολόγοι όπως τον Ορφανίδη. Δεν ξέρω ίσως κάτι χάνω εγώ, κάτι δεν βλέπω σωστά.
Αυτό που βλέπω όμως ξεκάθαρα είναι μια χώρα η οποία χρεοκόπησε και δεν είχε τουλάχιστον την παραμικρή τσίπα απάνω της να το παραδεχτεί. Να πάει στην μαμά της και να της ρε μάνα ναι τα έκανα σκατά έφαγα όλα τα λεφτά μου και τώρα χρειάζομαι βοήθεια. Από τούδε και στο εξής θα είμαι καλό παιδί και θα κάνω ότι μου πεις. Όχι εμείς προτιμήσαμε αντί να πάμε στην μαμά μας να πάμε στον κοπρίτη τον φίλο μας του Piccadilly (κακόφημο σφαιριστήριο της πρωτεύουσας) να ζητήσουμε δανεικά. Ε όπως στρώνεις τζοιμάσαι. Τι όρους νομίζεις θα σου βάλει ο Piccadilly boy; Να είστε σίγουροι ότι δεν θα τους μάθουμε τώρα. Θα αρχίσουν να βγαίνουν στην επιφάνεια αργότερα. Μαζί με τους υπόλοιπους βόθρους που μαζεύουμε.
Ντροπή. ΝΤΡΟΠΗ
Υ.Γ. Δύο διορθώσεις
1. Όταν έγραφα πριν ένα χρόνο ότι δεν θα αργήσει η μέρα όπου θα χρεοκοπήσουμε και θα έρθει να μας σώσει η ΕΕ θα έπρεπε να σκεφτώ και το ενδεχόμενο να μας σώσει η Ρωσία. Γιατί από τότε ήταν ξεκάθαρα τα πράγματα. Απλά μας τα έκρυβαν και πάλι.
2. Επίσης 27-02-2012 ήταν η προβλεπόμενη ημερομηνία χρεοκοπίας. Η ημερομηνία δηλαδή που θα έπρεπε να απευθυνθούμε και πάλι στις ξένες αγορές για δανεισμό. Τελικά τα χρειαστήκαμε νωρίτερα.
Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011
Οι απόλυτες διακοπές
Τι σημαίνουν οι διακοπές για τον καθένα από εμάς; Τι είναι το μοντέλο διακοπών που αρέσει σε ένα μέσο τριαντάρη-τριανταπεντάρη. Ποιες είναι τελικά οι απόλυτες διακοπές;
Πως μου ήρθε αυτό το θέμα; Να σας πω. Φέτος εγώ λόγω και διαφόρων δυσάρεστων γενικά εξελίξεων δεν κατάφερα να κάνω διακοπές. Θα μου πεις καλά ρε μες την κρίση οι διακοπές σε μάραναν. Και όμως όταν δεν έχεις μωρό και είσαι στους τυχερούς που έχουν δουλειά όλο και κάτι μπορεί να σου περισσέψει έστω και για διακοπές το πολύ μέχρι πιο κάτω.
Έμεινα λοιπόν στην ζεστή πρωτεύουσα όλο το καλοκαίρι με εξαίρεση κάτι ολιγοήμερα διαλείμματα στα παραθαλάσσια, αλλά και ένα πέταγμα στην κρύα και βροχερή βόρεια Ευρώπη για υποχρεώσεις (όχι διακοπές). Πως πέρασα το καλοκαίρι μου; Σε γενικές γραμμές σκατά θα έλεγα. Και αυτό ίσως θα έπρεπε να με κάνει να ζηλέψω όλους αυτούς που πέρασαν τις ζεστές μέρες του Ιούλη και του Αυγούστου σε υπέροχες παραλίες.
Είναι νομίζω κλασσικό να κάθεσαι σε μια παρέα τον Σεπτέμβριο και να ακούς, ή ακόμα και να λαμβάνεις μέρος, σε ένα άτυπο διαγωνισμό για το ποιος πέρασε καλύτερα το καλοκαίρι του και ποιος είναι τελικά ο πιο hot προορισμός. Από αυτά λοιπόν που άκουσα από φίλους και γνωστούς δεν μπορώ να πω ότι ζήλεψα. Γιατί τελικά έχω την άποψη ότι οι ανάγκες μου είναι τελείως διαφορετικές από τους περισσότερους μου φίλους, όσο αφορά το κομμάτι των διακοπών τουλάχιστον. Θα έλεγα ότι είναι και πολύ διαφορετικές και από τους περισσότερους συνομήλικους μου.
Ο κύπριος τριανταπεντάρης σε σχέση ή και παντρεμένος με η χωρίς παιδιά έχει πλέον το εξής σενάριο σαν το απόλυτο. Πρώτη επιλογή είναι το Ελληνικό νησί. Και αφού γυρίσανε στα 20ς τους όλα τα «άγρια» νησιά στυλ Μύκονος Ίος και άλλα, πλέον στο στόχαστρο μπήκανε άλλα πιο ψαγμένα και ήσυχα-ρομαντικά νησάκια. Άκουσα για Τήνο, Άνδρο, Λευκάδα και άλλα πολλά. Υπέροχα μέρη με υπέροχη γαλανή θάλασσα καλό και φτηνό φαγητό (φτηνότερο τουλάχιστον από την Κύπρο) και ένα σκοπό. Να χαλαρώσεις σε σημείο αποβλάκωσης.
Το πρόγραμμα γνωστό. Ξυπνάς πρωί 8:00-9:00 η ώρα τρως ένα γερό πρόγευμα και κατεβαίνεις στην θάλασσα. Διαβάζεις, κολυμπάς, ξαπλώνεις, χάσκεις, κάνεις μάτι το βυζί της διπλανής, διαβάζεις, χάσκεις, προσέχεις τον κώλο με το Brazilian στα δεξιά, τρως φωνές που την κυρία σου να μεν θωρείς άλλες γιατί έννα σου φκάλει τα μάθκια, κολυμπάς ξανά και στις 14:00 σου ανοίγει η όρεξη.
Πας στην ταβερνούλα τρως το ψάρι σου με λίγο ούζο (λίγο να μην ζαλιστείς), η κυρία σου χτυπά μια σαλάτα για να μεν πασιήνει και πας να πλαγιάσεις καμιά ωρούα. Το απόγευμα περίπου το ίδιο πρόγραμμα. Ξάπλα, κολύμπι, μάτι, καμιά μπύρα στις 7, μπάνιο και φαγητό στην χώρα το βράδυ.
Ακολούθως παίρνεις την κυρία σου από το χέρι την ταίζεις ένα παγωτό σαν περπατάτε στο λιμανάκι και αυτή παραμιλά για το πόσο υπέροχα περνάτε. Τέλος καταλήγετε σε ένα μπαράκι όπου μετα βίας πίνετε ένα ποτό. Το πολύ μέχρι τις μια είσαστε στο κρεβάτι. Μπορεί να κοιμηθείς αμέσως αλλά μπορεί και να το καθυστερήσεις για λίγο αναλόγως του αν θα ικανοποιήσεις σεξουαλικά την κυρία σου. Φυσικά το πρωί σε τσάκωσε στα πράσα να θαυμάζεις τον κώλο άλλης άρα μάλλον θα πρέπει να την ικανοποιήσεις.
Την επομένη φτου και απ’ την αρχή. Ξανά το ίδιο, και το ίδιο για μια ολόκληρη βδομάδα. Λοιπόν εγώ εάν το κάνω αυτό όλο θα με γυρεύετε. Θα κρεμαστώ. Το έχω δοκιμάσει. Δεν γίνεται δεν το αντέχω. Καταρχήν είμαι άτομο που δεν περνά καλά μόνο του. Δεν χρειάζομαι περιπάτους δεν χρειάζομαι χαλάρωση (σε τέτοιο σημείο) και σίγουρα δεν χρειάζομαι να κοιμάμαι στις 1.
Επίσης το θεωρώ απαράδεχτο να ξυπνάω στις 8-9 το πρωί εάν δεν είμαι υποχρεωμένος να το κάνω. Το έχω δοκιμάσει. Έχω πάρει την Κούλλα (Criticoulla) μου και την έχω πάει σε πολυτελέστατο resort αποκομμένο από τον κόσμο, με την πιο υπέροχη παραλία του κόσμου όλου. Βασίλισσα.
Υπέροχο φαγητό και όλα τα πιο πάνω που περιέγραψα και ακόμα καλύτερα. Μπήκα λοιπόν στο πρόγραμμα και τα έκανα όλα. Όπως πρέπει. Μια μέρα δύο, τρεις μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Δεν άντεχα άλλο. Χρειαζόμουν κίνηση, κόσμο, πράγματα να δω, δρόμους να περπατήσω, μπαρ να μπω να μεθύσω. ΖΩΗ. Τις ίδιες ευτυχώς σκέψεις μοιραζόταν και η Κούλλα (Criticoulla). Σε μικρότερο φυσικά βαθμό αλλά συμφωνούσε.
Θα μου πείτε δεν περνάτε καλά μαζί για αυτό βαρέθηκες. Βλακείες. Μια χαρά περνάμε μαζί, τέλεια, απλά ετζύλησε ο τέντζερης τζαι ήβρε το καπάτζι.
Με trial and error βρήκα τις διακοπές που με χαρακτηρίζουν. Μεγαλούπολη, αξιοθέατα, κόσμος, φασαρία, εστιατόρια, νυχτερινή ζωή. Περπάτημα μέχρι εξάντλησης την μέρα και ποτό ξενύχτι και διασκέδαση την νύχτα. Εναλλακτικά μπορώ να κάνω όλα τα πιο πάνω και παραλιακά φτάνει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις.
Είμαι ανώριμος; Μάλλον. Μου το λένε άλλωστε και οι περισσότεροι φίλοι μου. Να σας πω όμως κάτι. Ποία από τις δύο επιλογές διακοπών θα μπορώ να κάνω εάν ποτέ αποκτήσω παιδί. Μάλλον την πρώτη. Θα κάνω δηλαδή για το υπόλοιπο ίσως της ζωής μου τις διακοπές που βαριέμαι. Αν μπορώ και έχω την ευχέρεια, την οικονομική φυσικά. Γιατί λοιπόν να το επισπεύσω; Υπάρχει λόγος να κάνω από τώρα τις ίδιες διακοπές με την γιαγιά μου. Αχρείαστο το βλέπω. Άρα στην τελική καλά πέρασα και στην Λευκωσία. Δεν ζήλεψα καμία από τις ιστορίες διακοπών που άκουσα αυτό τον Σεπτέμβρη.
Πως μου ήρθε αυτό το θέμα; Να σας πω. Φέτος εγώ λόγω και διαφόρων δυσάρεστων γενικά εξελίξεων δεν κατάφερα να κάνω διακοπές. Θα μου πεις καλά ρε μες την κρίση οι διακοπές σε μάραναν. Και όμως όταν δεν έχεις μωρό και είσαι στους τυχερούς που έχουν δουλειά όλο και κάτι μπορεί να σου περισσέψει έστω και για διακοπές το πολύ μέχρι πιο κάτω.
Έμεινα λοιπόν στην ζεστή πρωτεύουσα όλο το καλοκαίρι με εξαίρεση κάτι ολιγοήμερα διαλείμματα στα παραθαλάσσια, αλλά και ένα πέταγμα στην κρύα και βροχερή βόρεια Ευρώπη για υποχρεώσεις (όχι διακοπές). Πως πέρασα το καλοκαίρι μου; Σε γενικές γραμμές σκατά θα έλεγα. Και αυτό ίσως θα έπρεπε να με κάνει να ζηλέψω όλους αυτούς που πέρασαν τις ζεστές μέρες του Ιούλη και του Αυγούστου σε υπέροχες παραλίες.
Είναι νομίζω κλασσικό να κάθεσαι σε μια παρέα τον Σεπτέμβριο και να ακούς, ή ακόμα και να λαμβάνεις μέρος, σε ένα άτυπο διαγωνισμό για το ποιος πέρασε καλύτερα το καλοκαίρι του και ποιος είναι τελικά ο πιο hot προορισμός. Από αυτά λοιπόν που άκουσα από φίλους και γνωστούς δεν μπορώ να πω ότι ζήλεψα. Γιατί τελικά έχω την άποψη ότι οι ανάγκες μου είναι τελείως διαφορετικές από τους περισσότερους μου φίλους, όσο αφορά το κομμάτι των διακοπών τουλάχιστον. Θα έλεγα ότι είναι και πολύ διαφορετικές και από τους περισσότερους συνομήλικους μου.
Ο κύπριος τριανταπεντάρης σε σχέση ή και παντρεμένος με η χωρίς παιδιά έχει πλέον το εξής σενάριο σαν το απόλυτο. Πρώτη επιλογή είναι το Ελληνικό νησί. Και αφού γυρίσανε στα 20ς τους όλα τα «άγρια» νησιά στυλ Μύκονος Ίος και άλλα, πλέον στο στόχαστρο μπήκανε άλλα πιο ψαγμένα και ήσυχα-ρομαντικά νησάκια. Άκουσα για Τήνο, Άνδρο, Λευκάδα και άλλα πολλά. Υπέροχα μέρη με υπέροχη γαλανή θάλασσα καλό και φτηνό φαγητό (φτηνότερο τουλάχιστον από την Κύπρο) και ένα σκοπό. Να χαλαρώσεις σε σημείο αποβλάκωσης.
Το πρόγραμμα γνωστό. Ξυπνάς πρωί 8:00-9:00 η ώρα τρως ένα γερό πρόγευμα και κατεβαίνεις στην θάλασσα. Διαβάζεις, κολυμπάς, ξαπλώνεις, χάσκεις, κάνεις μάτι το βυζί της διπλανής, διαβάζεις, χάσκεις, προσέχεις τον κώλο με το Brazilian στα δεξιά, τρως φωνές που την κυρία σου να μεν θωρείς άλλες γιατί έννα σου φκάλει τα μάθκια, κολυμπάς ξανά και στις 14:00 σου ανοίγει η όρεξη.
Πας στην ταβερνούλα τρως το ψάρι σου με λίγο ούζο (λίγο να μην ζαλιστείς), η κυρία σου χτυπά μια σαλάτα για να μεν πασιήνει και πας να πλαγιάσεις καμιά ωρούα. Το απόγευμα περίπου το ίδιο πρόγραμμα. Ξάπλα, κολύμπι, μάτι, καμιά μπύρα στις 7, μπάνιο και φαγητό στην χώρα το βράδυ.
Ακολούθως παίρνεις την κυρία σου από το χέρι την ταίζεις ένα παγωτό σαν περπατάτε στο λιμανάκι και αυτή παραμιλά για το πόσο υπέροχα περνάτε. Τέλος καταλήγετε σε ένα μπαράκι όπου μετα βίας πίνετε ένα ποτό. Το πολύ μέχρι τις μια είσαστε στο κρεβάτι. Μπορεί να κοιμηθείς αμέσως αλλά μπορεί και να το καθυστερήσεις για λίγο αναλόγως του αν θα ικανοποιήσεις σεξουαλικά την κυρία σου. Φυσικά το πρωί σε τσάκωσε στα πράσα να θαυμάζεις τον κώλο άλλης άρα μάλλον θα πρέπει να την ικανοποιήσεις.
Την επομένη φτου και απ’ την αρχή. Ξανά το ίδιο, και το ίδιο για μια ολόκληρη βδομάδα. Λοιπόν εγώ εάν το κάνω αυτό όλο θα με γυρεύετε. Θα κρεμαστώ. Το έχω δοκιμάσει. Δεν γίνεται δεν το αντέχω. Καταρχήν είμαι άτομο που δεν περνά καλά μόνο του. Δεν χρειάζομαι περιπάτους δεν χρειάζομαι χαλάρωση (σε τέτοιο σημείο) και σίγουρα δεν χρειάζομαι να κοιμάμαι στις 1.
Επίσης το θεωρώ απαράδεχτο να ξυπνάω στις 8-9 το πρωί εάν δεν είμαι υποχρεωμένος να το κάνω. Το έχω δοκιμάσει. Έχω πάρει την Κούλλα (Criticoulla) μου και την έχω πάει σε πολυτελέστατο resort αποκομμένο από τον κόσμο, με την πιο υπέροχη παραλία του κόσμου όλου. Βασίλισσα.
Υπέροχο φαγητό και όλα τα πιο πάνω που περιέγραψα και ακόμα καλύτερα. Μπήκα λοιπόν στο πρόγραμμα και τα έκανα όλα. Όπως πρέπει. Μια μέρα δύο, τρεις μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Δεν άντεχα άλλο. Χρειαζόμουν κίνηση, κόσμο, πράγματα να δω, δρόμους να περπατήσω, μπαρ να μπω να μεθύσω. ΖΩΗ. Τις ίδιες ευτυχώς σκέψεις μοιραζόταν και η Κούλλα (Criticoulla). Σε μικρότερο φυσικά βαθμό αλλά συμφωνούσε.
Θα μου πείτε δεν περνάτε καλά μαζί για αυτό βαρέθηκες. Βλακείες. Μια χαρά περνάμε μαζί, τέλεια, απλά ετζύλησε ο τέντζερης τζαι ήβρε το καπάτζι.
Με trial and error βρήκα τις διακοπές που με χαρακτηρίζουν. Μεγαλούπολη, αξιοθέατα, κόσμος, φασαρία, εστιατόρια, νυχτερινή ζωή. Περπάτημα μέχρι εξάντλησης την μέρα και ποτό ξενύχτι και διασκέδαση την νύχτα. Εναλλακτικά μπορώ να κάνω όλα τα πιο πάνω και παραλιακά φτάνει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις.
Είμαι ανώριμος; Μάλλον. Μου το λένε άλλωστε και οι περισσότεροι φίλοι μου. Να σας πω όμως κάτι. Ποία από τις δύο επιλογές διακοπών θα μπορώ να κάνω εάν ποτέ αποκτήσω παιδί. Μάλλον την πρώτη. Θα κάνω δηλαδή για το υπόλοιπο ίσως της ζωής μου τις διακοπές που βαριέμαι. Αν μπορώ και έχω την ευχέρεια, την οικονομική φυσικά. Γιατί λοιπόν να το επισπεύσω; Υπάρχει λόγος να κάνω από τώρα τις ίδιες διακοπές με την γιαγιά μου. Αχρείαστο το βλέπω. Άρα στην τελική καλά πέρασα και στην Λευκωσία. Δεν ζήλεψα καμία από τις ιστορίες διακοπών που άκουσα αυτό τον Σεπτέμβρη.
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011
Public sector employees…Revisited
Επιστρέφω και πάλι στο θέμα των δημοσίων υπαλλήλων και των γενναιόδωρων υποχωρήσεων που έχουν κάνει όπως λένε στο πρώτο πακέτο οικονομικών μέτρων. Σε προηγούμενο πόστ είχα παρουσιάσει την χρονιαία (ποσοστιαία και απόλυτη) αύξηση στον αριθμό υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ήθελα όμως να κοιτάξω και την συσχέτιση αυτού του αριθμού με τον πληθωρισμό και τις χρονιαίες αυξήσεις στους μισθούς τους. Επίσης τι επίδραση έχει αυτό στο δημοσιονομικό έλλειμμα και στο χρεός.
Στο πιο πάνω διάγραμμα (πράσινη γραμμή) βλέπουμε ότι ο συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αυξάνεται με ένα μέσο ρυθμό της τάξης του 2.24% τον χρόνο από το 1995 όπου υπάρχουν στοιχεία. Με βάση αυτόν τον αριθμό θα θεωρούσα λογικό ότι το συνολικό κόστος των μισθών τους θα είχε μια χρονιαία αύξηση που θα υπολογιζόταν βάση αυτού του αριθμού, της ΑΤΑ (πληθωρισμός) και τις ετήσιες προσαυξήσεις, προαγωγές, ωφελήματα και ότι άλλο σκατό παίρνουν.
Στο ίδιο διάγραμμα βλέπουμε και το ύψος του πληθωρισμού την δεδομένη περίοδο. Από το 1996 έχουμε ένα μέσο χρονιαίο πληθωρισμό της τάξης του 2.71%. Άρα λέω και εγώ ο βλάκας. Πόσο μπορεί άραγε να αυξηθεί το μισθολόγιο. Πόσο ρε; Άντε 2.71% τον χρόνο η ΑΤΑ (έτσι στο περίπου) και ακόμη ένα 2.20% οι νέες προσλήψεις; Κανονικά φυσικά το κόστος νέων προσλήψεων (σαν ποσοστό του συνολικού μισθολογίου) θα έπρεπε να είναι μικρότερο από την ποσοστιαία αύξηση στον απόλυτο αριθμό υπαλλήλων. Γιατί οι νέες προσλήψεις γίνονται φυσικά με χαμηλότερους μισθούς από τον μέσο μισθό. Αλλά τέλως πάντων.
Να πούμε λοιπόν ότι βάση των πιο πάνω η αύξηση στο κρατικό μισθολόγιο θα έπρεπε να είναι 5%;;;Άντε να βάλουμε και 1.0% σε προαγωγές προσαυξήσεις και κάτι άλλα περιποιημένα σε επιδόματα κτλ να πάμε στο 6% συνολική αύξηση. Που είναι και εξωφρενικό ποσοστό δεν το συζητώ. Αμ δε όμως. Κούνια που σε κούναγε μη κυβερνητικέ Critic. Η αύξηση είναι στο 7.66% τον χρόνο.
Ρε μα ακούτε;;;; 7.66% τον χρόνο με τσάπισες με πότισες. 7.66% τον χρόνο και επίσης απολαμβάνεις μονιμότητα. 7.66% τον χρόνο και δεν πληρώνεις καν για την σύνταξη σου...
Μα είμαστε σοβαροί ρε; Σε ποια άλλη χώρα εκτός από κάτι μπουρδέλα τύπου Ελλάδα συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Και δεν με νοιάζει για τους φίλους κυβερνητικούς που παρεξηγούνται όταν τους τo λέω. Άθελα τους όλοι οι κυβερνητικοί είναι ρουφήχτρες της οικονομίας και των ταμείων μας. Για έναν απλούστατο λόγο. Εάν παρήγαγες τόσο πολύ και βοηθούσες την οικονομία να αναπτύσσεται με ρυθμούς 10% τότε ναι να παίρνεις αύξηση 7.66% τον χρόνο. Αλλά δυστυχώς δεν είμαστε Κίνα (η είμαστε τελικά;). Η οικονομία μας δεν αναπτύσσεται με ρυθμό 12% τον χρόνο. Με το ζόρι 2% αναπτύσσεται στους καλούς τζαιρούς. Άρα φίλοι μου πως γίνεται να πιάνεις 7.66% αύξηση τον χρόνο. Ε εν γίνεται.
Και έτσι για απάντηση σε κάποιον που μου είπε ότι έχω άδικο για τις κατηγορίες μου για τον Τάσσο και τις παπαριές περί κράτους δικαίου που έλεγε για ρίξτε μα ματιά στο διάγραμμα. Το 2003 όταν και εξελέγηκε πρόεδρος είχαμε μια αύξηση 20.6% στο κρατικό μισθολόγιο. Δεν το πίστευα το έλεγξα 5 φορές. Και όμως. Θα μου πείτε προετοιμαζόμασταν για την Ευρωπαϊκή Ένωση και υπήρχαν αυξημένα έξοδα. Άτε ρε κανεί. Έτο έβγαλε το ΔΗΚΑ (Δημόσιο Καμπαρέ) δικό του πρόεδρο μετά από 15 χρόνια και ξεφάντωσε.
Τέλος θα ήθελα να πω ότι αυτά που λέει ο Γλαύκος περί γενναιόδωρων υποχωρήσεων τα γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Υποχώρηση δεν είναι να πάρεις μικρότερη αύξηση. Υποχώρηση είναι να σου κάνουν μείωση μισθού. Εγώ έτσι πράγμα δεν είδα. Ούτε περιμένω φυσικά να δω.
Α και για να τελειώσω. Πάρτε και ένα διάγραμμα με το δημοσιονομικό έλλειμμα. Έτσι για να έχουμε μια εικόνα του πόσα κατάφερε να φάει ο Χριστόφιας που την μέρα που μπήκε πρόεδρος. Δείτε απλά το 2009 και το 2010. Καθηγητής α;
Στο πιο πάνω διάγραμμα (πράσινη γραμμή) βλέπουμε ότι ο συνολικός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αυξάνεται με ένα μέσο ρυθμό της τάξης του 2.24% τον χρόνο από το 1995 όπου υπάρχουν στοιχεία. Με βάση αυτόν τον αριθμό θα θεωρούσα λογικό ότι το συνολικό κόστος των μισθών τους θα είχε μια χρονιαία αύξηση που θα υπολογιζόταν βάση αυτού του αριθμού, της ΑΤΑ (πληθωρισμός) και τις ετήσιες προσαυξήσεις, προαγωγές, ωφελήματα και ότι άλλο σκατό παίρνουν.
Στο ίδιο διάγραμμα βλέπουμε και το ύψος του πληθωρισμού την δεδομένη περίοδο. Από το 1996 έχουμε ένα μέσο χρονιαίο πληθωρισμό της τάξης του 2.71%. Άρα λέω και εγώ ο βλάκας. Πόσο μπορεί άραγε να αυξηθεί το μισθολόγιο. Πόσο ρε; Άντε 2.71% τον χρόνο η ΑΤΑ (έτσι στο περίπου) και ακόμη ένα 2.20% οι νέες προσλήψεις; Κανονικά φυσικά το κόστος νέων προσλήψεων (σαν ποσοστό του συνολικού μισθολογίου) θα έπρεπε να είναι μικρότερο από την ποσοστιαία αύξηση στον απόλυτο αριθμό υπαλλήλων. Γιατί οι νέες προσλήψεις γίνονται φυσικά με χαμηλότερους μισθούς από τον μέσο μισθό. Αλλά τέλως πάντων.
Να πούμε λοιπόν ότι βάση των πιο πάνω η αύξηση στο κρατικό μισθολόγιο θα έπρεπε να είναι 5%;;;Άντε να βάλουμε και 1.0% σε προαγωγές προσαυξήσεις και κάτι άλλα περιποιημένα σε επιδόματα κτλ να πάμε στο 6% συνολική αύξηση. Που είναι και εξωφρενικό ποσοστό δεν το συζητώ. Αμ δε όμως. Κούνια που σε κούναγε μη κυβερνητικέ Critic. Η αύξηση είναι στο 7.66% τον χρόνο.
Ρε μα ακούτε;;;; 7.66% τον χρόνο με τσάπισες με πότισες. 7.66% τον χρόνο και επίσης απολαμβάνεις μονιμότητα. 7.66% τον χρόνο και δεν πληρώνεις καν για την σύνταξη σου...
Μα είμαστε σοβαροί ρε; Σε ποια άλλη χώρα εκτός από κάτι μπουρδέλα τύπου Ελλάδα συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Και δεν με νοιάζει για τους φίλους κυβερνητικούς που παρεξηγούνται όταν τους τo λέω. Άθελα τους όλοι οι κυβερνητικοί είναι ρουφήχτρες της οικονομίας και των ταμείων μας. Για έναν απλούστατο λόγο. Εάν παρήγαγες τόσο πολύ και βοηθούσες την οικονομία να αναπτύσσεται με ρυθμούς 10% τότε ναι να παίρνεις αύξηση 7.66% τον χρόνο. Αλλά δυστυχώς δεν είμαστε Κίνα (η είμαστε τελικά;). Η οικονομία μας δεν αναπτύσσεται με ρυθμό 12% τον χρόνο. Με το ζόρι 2% αναπτύσσεται στους καλούς τζαιρούς. Άρα φίλοι μου πως γίνεται να πιάνεις 7.66% αύξηση τον χρόνο. Ε εν γίνεται.
Και έτσι για απάντηση σε κάποιον που μου είπε ότι έχω άδικο για τις κατηγορίες μου για τον Τάσσο και τις παπαριές περί κράτους δικαίου που έλεγε για ρίξτε μα ματιά στο διάγραμμα. Το 2003 όταν και εξελέγηκε πρόεδρος είχαμε μια αύξηση 20.6% στο κρατικό μισθολόγιο. Δεν το πίστευα το έλεγξα 5 φορές. Και όμως. Θα μου πείτε προετοιμαζόμασταν για την Ευρωπαϊκή Ένωση και υπήρχαν αυξημένα έξοδα. Άτε ρε κανεί. Έτο έβγαλε το ΔΗΚΑ (Δημόσιο Καμπαρέ) δικό του πρόεδρο μετά από 15 χρόνια και ξεφάντωσε.
Τέλος θα ήθελα να πω ότι αυτά που λέει ο Γλαύκος περί γενναιόδωρων υποχωρήσεων τα γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Υποχώρηση δεν είναι να πάρεις μικρότερη αύξηση. Υποχώρηση είναι να σου κάνουν μείωση μισθού. Εγώ έτσι πράγμα δεν είδα. Ούτε περιμένω φυσικά να δω.
Α και για να τελειώσω. Πάρτε και ένα διάγραμμα με το δημοσιονομικό έλλειμμα. Έτσι για να έχουμε μια εικόνα του πόσα κατάφερε να φάει ο Χριστόφιας που την μέρα που μπήκε πρόεδρος. Δείτε απλά το 2009 και το 2010. Καθηγητής α;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)